شوهرم بی عرضه است و به درد هیچ کاری نمی خوره. چیکار کنم؟

[sety]

من 12 ساله که ازدواج کردم. زمان ازدواج همسرم دانشجوی سال آخر یکی از بهترین دانشگاههای ایران بود و من فکر می کردم کسی که تحصیلات خوب داشته باشه می تونه آدم موفقی هم باشه.

ازدواج ما کاملا یه ازدواج سنتی بود و بدون آشنایی و شناخت. نه من از ارتباط با آقایون چیزی می دونستم و نه اون در مورد روحیات خانمها. ولی از همون روزی که وارد زندگی من شد دیدم اون صلابت لازم رو نداره و نمی تونه جلوی دیگران بایسته و از من دفاع کنه در حالیکه هدف اصلی من برای ازدواج پیدا کردن یک تکیه گاه و حامی بود که در خانواده پرجمعیت خودم این امکان رو نداشتم و یکی از دلایلم برای ازدواج فرار از مشکلات خانواده بود.

اون خیلی آدم ساده و ساکتی هست همه اش تو خودشه و انگار روحش اصلا توی این دنیا نیست. اولین روز آشنایی ما به من گفت که آدم کم حرفی هست ولی من اینو نشونه بدی نمی دونستم ولی بعدها فهمیدم که چقدر بد هست این مساله.
تو خونه کلا اون آشپزی می کنه و معمولا کارای آماده کردن دخترم برای مدرسه و غذا گذاشتن و رسیدگی به تکالیف و بازی با اون رو تا حدودی انجام می ده و دخترم هم خیلی بهش وابسته هست ولی زمانی که با شخص سومی رو در رو میشه رفتارش خیلی ناشیانه و مثل بچه هاست. نمی تونه درست تصمیم بگیره که چه حرفی رو چه وقت بزنه یا چه عکس العملی انجام بده واسه همین ترجیح می ده خیلی تو جمع نباشه.

بخاطر طعنه و کنایه های مادرشوهرم و رفتار دوگانه اش با ما و بچه های دیگه اش، با خانواده اش قطع رابطه کردیم ولی می دونم که دوست داره باهاشون ارتباط داشته باشه ولی از ترس رفتار من این کار رو نمی کنه یا مخفیانه ارتباط داره باهاشون.

اون مدتها بیکار بود، درآمد کافی نداشتیم خیلی وقتها اجاره خونه و ... رو به موقع نمی داد و همیشه درگیر مسایل مالی بودیم که سالها به طول انجامید تا اینکه بعد از 10 سال خونه و ماشین خوب خریدیم.

الان کوچکترین کاری رو هم که بهش بدم درست نمی تونه انجام بده چون حواسش به کار نیست، مدارکش رو گم می کنه، کارهایی رو که باید انجام بده فراموش می کنه، حوصله درست لباس پوشیدن و نظافت شخصی هم نداره. هیچ کس براش مهم نیست توی این دنیا. من می ترسم این بی خیالی و بی عرضه بودنش آینده دخترم رو هم تباه کنه.

نمی دونم چیکار کنم!

[یاس پاییزی]

سلام خانومی
منکه میگم به هیچ وجه بی خیال و بی عرضه نیست ...امیدوارم هیچوقت اینجور حرف هارو تو روش نگفته باشید( سرکوفت زدن و سرزنش کردن)

اونهمه کار انجام میده و از عهدش برمیاد مخصوصا برای دخترتون که خیلی از آقایون بلد نیستن یا وقتشو ندارن....پس فرد بی عرضه و بی مهارتی نیست...
حالا اینکه با افراد جدید و محیط جدید کمی اونطور که میگین عمل میکنه ...درون اون مطمئنا غوغاست خودش اشراف به مسائلش داره و چون کم حرفه احساسات درونشو بروز نمیده - شاید کم رو باشه ... با یک روانشناس مشورت کنید حتما ...روی مهارت های ارتباطیش کار بشه بهبود پیدا میکنه...نگران نباشید ... خانومی وقت این نیست که شما خسته بشید وقت اینه که ابتدا همینطور که هستن قبولشون داشته باشید (از سرزنش و ناله کردن دست بردارید) و مثل یک همراه خوب بهش کمک کنید از راه درست... همسرتون فردی توانمند هستن منتها شما سعی کنید اعتماد به نفسش رو بالاببرید ...و ببینید که چکارهایی که میتونه انجام بده اون موقع باید نگران این باشین که دیگران چشمش نزنن!!

زندگی رو اینقدر سخت نگیرید افراد درونگرا و برون گرا هرکدوم خوبیها و نواقصی دارند...

دنیای آدم های ساده و بی آلایش خیلی زیباست اما همه این رو نمی بینند...

موفق باشید

[sety]

من اون اوایل خیلی سعی می کردم بهش روحیه بدم و ازش تعریف کنم ولی دیدم تاثیری نداره زیاد روی اون و متاسفانه خیلی وقتها با هم سر همین بی مسئولیتی هاش با هم مشاجره می کنیم و هروقت با هم مشاجره می کنیم اونقدر عصبانی می شم که هر حرف بد و توهین و فحشی که به ذهنم میاد به خودش و خانواده اش می گم . اون اوایل موقع مشاجره اونم جوابم رو می داد و توهین و ناسزا به من و خانواده ام می گفت در جواب من ولی اخیرا دیگه بی خیال شده و هربار من بهش حرف بدی می زنم اصلا جوابی نمیده یا یه دلیلی میاره که خودش رو تبرئه کنه و خیلی کم پیش میاد که جواب بده چون وضع بدتر میشه.
همیشه احساس می کنم کسی اونو آدم حساب نمی کنه و خودش همیشه می گه "منو با مردهای دیگه مقایسه می کنی همش ولی من 20 سال سرم تو درس و کتاب بوده و از روابط اجتماعی چیزی حالیم نیست" در حالیکه هیچکدوم از خواهر برادراش مثل اون نیستند. تازه بنظرم اون منو با زنهای دیگه مقایسه می کنه و همه اش می گه تو اصلا آشپزی نمی کنی یا مثل خانمهای دیگه کار نمی کنی بیرون.

متاسفانه توی این 12 سال من هیچ چیزی از این زندگی به دست نیاوردم در حالیکه من مجبورش کردم تا بعد از فوت پدرش (که قبل از ازدواج ما بود) درسش رو تموم کنه، مراسم عروسی ساده بگیره، سربازیش رو معاف بشه و فوق لیسانس بگیره و برادرم برای کار جایی معرفیش کرد و توی همه کارها بهش مشاوره دادم که پولش رو روی طلا سرمایه گذاری کنه و بعد تونست با همون سرمایه گذاری که با فکر و اصرار من و قناعت من در زندگی بوده خونه بخره.

هر کسی که می بینتش می گه چه شوهر آروم و مظلومی داری و از این که اینهمه مظلوم نمایی می کنه و حتی خانواده ام هم طرفدارشن لجم می گیره. اون آخه اصلا توجهی به من نداره و دوستم نداره، نه محبتی نه نوازشی. همش باید من ازش گدایی محبت کنم. وقتی مریض می شم اصلا واسش مهم نیست مگه من اصرار کنم تا منو ببره دکتر. اگه خانواده اش، خانواده من یا حتی تو خیابون کسی به من توهینی کنه جوابش رو نمیده. اصلا حواسش به من نیست و انگار من وجود ندارم اصلا.

وقتی ازش میپرسم چرا به من توجه نمی کنی یا چرا بیرون که میری لباس مرتب و تمیز نمی پوشی میگه اونقدر درگیری های ذهنی و کاری دارم که حواسم نیست به چیزای دیگه و نمی تونم در آن واحد به چندتا چیز فکر کنم یه بار هم می گفت اینقدر توی دعوا به من حرف بد زدی تو این 10 -12 سال که دیگه احساسی برام نمونده در حالیکه از همون اول هم احساسی نسبت به من نداشت و احساس می کنم اونم بدتر از من افسرده هست. تنها دلیلی که تا حالا باهاش موندم که خودش هم می دونه اینه که خانواده ام در صورت جدایی منو حمایت نمی کنن و مجبورم با ندونم کاری هاش بسازم هر وقت هم میگم بیا جدا بشیم می گه "تو صلاحیت بزرگ کردن دخترمون رو به تنهایی نداری چون عصبی هستی و حوصله اش رو نداری و اون به هر دوی ما نیاز داره وگرنه منم دوست ندارم باهات زندگی کنم" در حالیکه بخاطر زیبایی و چهره جذابی که دارم همه مردها چشمشون دنبال من هست ولی من تا حالا کوچکترین خطایی در زندگی نداشتم و به همسرم وفادار موندم و حتی فکر خیانت رو نکردم در حالیکه می دونم اگه جدا بشم خیلی بهتر از اون رو می تونم پیدا کنم که هم دوستم داشته باشه هم پول و ثروت بیشتری داشته باشه و هم فهمیده باشه.

تا حالا برای حل مشکل چند بار مشاور هم رفتم. هروقت هم من تنها رفتم پیش مشاور با خصوصیاتی که ازش گفتم اول بهم گفتن ازش جدا بشم ولی فقط کافیه اون 1 جلسه پیش مشاور بره و مظلوم نمایی کنه فوری مشاور نظرش عوض میشه و میگه باید روابط اجتماعی یاد بگیرین و مهارتهای زندگی!

من متاسفانه آدم خیلی خیلی حساسی هستم و نکته سنج و برعکس من شوهرم در ظاهر خیلی بیخیال و با eq یا هوش اجتماعی پایین (اینو خودش می گه در حالیکه iq و هوش خیلی خوبی داره)

[ehsan59]

سلام
از نظر همسرم من هم مثل شوهر شما هستم
من هم تحصیلات خوبی دارم، یک کار ثابت و 2 کار پاره وقت دارم ، درآمدم نسبتا خوبه (به طور متوسط ماهی 8 تومن)،تمام وقت آزادم ماله خانوادست و از ساعت 6 بعد از ظهر و پنج شنبه و جمعه به طور کامل در اختیارشونم. حداقل 50 درصد کارای خونه رو انجام میدم. از نظر خودم روابط اجتماعیم خوبه،زندگی رو اصلا سخت نمی گیریم,عقیده من اینه که آدمها برای لذت بردن از زندگیشون آفریده شدن، وقتی دعوامون میشه همسرم از خونسردی من بیشتر عصبانی میشه،تا الان به همسرم بی احترامی نکردم، نهایت احترام ممکن رو هم به خانوادشون میذارم، اتفاقا هر وقت هم مشکلی پیش میاد طرفدار من هستن
اما از نظر همسرم تنبل و بی عرضه هستم
بعد از 5 سال زندگی مشترک هنوز نفهمیدم که خواسته ایشون از زندگی چیه
همسرم وسواس شدید داره و فوقالعاده آدم کمالگرایی هست.یه بار هم که به روانشناس مراجعه کردیم مشخص شد که وسواس اوردرینگ داره.ولی خودش قبول نداره
شاید همسر شما هم مشکل خاصی نداره فقط باید باهاش مدارا کنید ،کمی محبتتون رو بهش بیشتر کنید،
خود من وقتی همسرم کوچکترین محبتی بهم میکنه مثل اینه که دنیا رو بهم دادن، وقتی بهم کم توجهی میکنه من هم اصلا حوصله رسیدن به خودم و مرتب بودن رو ندارم و برعکس
خواهرم همه رفتارها دوطرفه هست
سعی کنید سرگرمی های مشترک پیدا کنید
برای علایق شخصی خودتون وقت بزارید به همسرتون هم همینطور
و آخر اینکه بدونید که بعضی چیزها رو نمیشه تغییر داد و به جای تلاش بیهوده سعی کنید که به شرایط خودتون رو وفق بدید
مثلا همسر من وسواس داره و حاضر به درمان نیست ،چنان به خوش فشار می آورد که شبها از کمردرد و دست درد نمیتونست بخابه و صبح ها واسه سر کار رفتن واسش مشکل پیش میومد،اوایل سعی میکردم باهاش مقابله کنم ولی از وقتی با این موضوع کنار اومدم و تو کارهاش بیشتر کمکش کردم اوضاعش بهتر شده.

[lonely10]

معمولا افراد دروان گرا و کم اعتماد به نفس در مواجهه با افراد برون گرا و پرخاشگر (طبق گفته خودتان) به موضع انفعال می روند.
دلم برای شوهرتون سوخت.

[masamasa]

اولا ک اک iqپایینی داشت در بهترین دانشگاه ایران تحصیل نمیکرد ثانیا اصلا بی عرضه و بی محبت نیست از توجهی ک ب دخترتون داره مشخصه ک خیلی هم با محبته ولی درونش بالفعله ک متاسفانه شما نتونستین فعالش کنین
یکی از اشتباهاتتون ک تو این تاپیک ب چشم میخوره اینه ک با خانوادش قطع رابطه کردین و اون مخفیانه این کارو میکنه و از ترس شما میترسه رابطه برقرار کنه
ببینید خانم من حدود 3 الی 4 ماهه ک با خانوادم قطع رابطه کردم و شوهرم مسبب بود و اون این چیزو میخاد و ازدن موقع از شوهرم متنفر شدم باهاش خوبم ولی ب ظاهر اون برای زندگیمون خیلی زحمت میکشه و همه جوره هوامو داره پول و ثروت هم داره اما اگ قصر طلا هم برام بزاره جبران کمبود حضور خانوادم تو زندگمیم داغونم کرده ب طوری ک بیشتر وقتا گریه میکنم البته دور از چشش
این رو گفتم ک بدونید شوهر شمام در عذابه من نمیدونم اون چ خانواده ای داره ولی اگ واقعن میخایید جایی تو دلش باز کنین برای ارتباط با خانوادش پیش قدم شین هر چند کم و کمرنگ خیلی تو روحیه اش تاثیر میزاره آخه با توصیفاتی ک گفتین ب نظر یکم هم افسردگی داره
در ضمن شوهر شما اصلا هم مظلوم نمایی نمیکنه واقعن مظلومه ک شما آشپزی نمیکنین یچه داری نمیکنین تازه فحش خانوادشم میدین و جواب نمیده باید یه چند مدل از اون شوهرا ببینید ک چطور ب خانواده هاشون حساسن شوهر خودم ک اگر خدای نکرده فقط ب این مسعله اشاره کنم ک بر سر مبارک خاندادش ابرویی هست باید فاتحه زندگیمو بخونم
خانم محترم قدر شوهر خوبتو بدون اون فقط مهارت های ارتباطی اش کمه ک اونم شما باید کمکش کنین همونطور ک یادش دادین چطور پول جمع کنه و خونه و ماشین بخره خب یادش بدین چطور با دیگران ارتباط برقرار کنه و اعتماد ب نفسشو ببره بالا. به هر حال اگ همسر و زندگیتون رو دوس دارین باید در این زمینه تلاش کنین
موفق و موید باشید

[دختر جوان]

اول بگو دوسش داری؟اره یا نه

[شیدا.]

شوهرت شاید کمی خجالتی یا درون گرا بوده
اما با رفتارهای شما در طی این دوازده سال تمام اعتماد به نفس و جراتش را از دست داده و یه آدم ترسو و مضطرب و نگران شده که هیچ کاری از دستش برنمی آد.

چون دائم نگران این هست که این دفعه با چی می خوای بزنی تو سرش و تحقیرش کنی.
هر کاری می کنه با ترس و دلهره از شماست.

اگه می خوای درست بشه، رفتارت را باهاش درست کن. بهش احترام بذار. تحقیرش نکن.

شما چرا آشپزی و بچه داری بلد نیستی؟
تو این دوازده سال چرا یاد نگرفتی؟

وقتی دوازده سال بزنی تو سر یک نفر
وقتی مادر و خانواده اش را بایکوت کنی
وقتی عصبانی می شی به شوهرت و خانواده اش توهین می کنی
وقتی همه کارهای خونه با خودشه
وقتی بهش می گی من طلاق بگیرم می دونم یه شوهر بهتر گیرم می آد (یه سر به تاپیکهای "خواستگار مناسب ندارم" بزنید یه کم راهنمایی بدین )
وقتی این همه توهین و تحقیر و آزار و اذیتش کنی

چیزی ازش نمی مونه. می شه یه مرده متحرک.

خودت کردی .........

[mahasty]

هربار من بهش حرف بدی می زنم اصلا جوابی نمیده یا یه دلیلی میاره که خودش رو تبرئه کنه و خیلی کم پیش میاد که جواب بده چون وضع بدتر میشه.
همیشه احساس می کنم کسی اونو آدم حساب نمی کنه در حالیکه هیچکدوم از خواهر برادراش مثل اون نیستند. تازه بنظرم اون منو با زنهای دیگه مقایسه می کنه و همه اش می گه تو اصلا آشپزی نمی کنی یا مثل خانمهای دیگه کار نمی کنی بیرون.

متاسفانه توی این 12 سال من هیچ چیزی از این زندگی به دست نیاوردم در حالیکه من مجبورش کردم تا...

هر کسی که می بینتش می گه چه شوهر آروم و مظلومی داری و از این که اینهمه مظلوم نمایی می کنه و حتی خانواده ام هم طرفدارشن لجم می گیره. اون آخه اصلا توجهی به من نداره و دوستم نداره، نه محبتی نه نوازشی. همش باید من ازش گدایی محبت کنم. وقتی مریض می شم اصلا واسش مهم نیست مگه من اصرار کنم تا منو ببره دکتر. اگه خانواده اش، خانواده من یا حتی تو خیابون کسی به من توهینی کنه جوابش رو نمیده. اصلا حواسش به من نیست و انگار من وجود ندارم اصلا.

وقتی ازش میپرسم چرا به من توجه نمی کنی یا چرا بیرون که میری لباس مرتب و تمیز نمی پوشی میگه اونقدر درگیری های ذهنی و کاری دارم که حواسم نیست به چیزای دیگه و نمی تونم در آن واحد به چندتا چیز فکر کنم یه بار هم می گفت اینقدر توی دعوا به من حرف بد زدی تو این 10 -12 سال که دیگه احساسی برام نمونده در حالیکه از همون اول هم احساسی نسبت به من نداشت و احساس می کنم اونم بدتر از من افسرده هست. تنها دلیلی که تا حالا باهاش موندم که خودش هم می دونه اینه که خانواده ام در صورت جدایی منو حمایت نمی کنن و مجبورم با ندونم کاری هاش بسازم هر وقت هم میگم بیا جدا بشیم می گه "تو صلاحیت بزرگ کردن دخترمون رو به تنهایی نداری چون عصبی هستی و حوصله اش رو نداری و اون به هر دوی ما نیاز داره وگرنه منم دوست ندارم باهات زندگی کنم" در حالیکه بخاطر زیبایی و چهره جذابی که دارم همه مردها چشمشون دنبال من هست ولی من تا حالا کوچکترین خطایی در زندگی نداشتم و به همسرم وفادار موندم و حتی فکر خیانت رو نکردم در حالیکه می دونم اگه جدا بشم خیلی بهتر از اون رو می تونم پیدا کنم که هم دوستم داشته باشه هم پول و ثروت بیشتری داشته باشه و هم فهمیده باشه.

تا حالا برای حل مشکل چند بار مشاور هم رفتم. هروقت هم من تنها رفتم پیش مشاور با خصوصیاتی که ازش گفتم اول بهم گفتن ازش جدا بشم ولی فقط کافیه اون 1 جلسه پیش مشاور بره و مظلوم نمایی کنه فوری مشاور نظرش عوض میشه و میگه باید روابط اجتماعی یاد بگیرین و مهارتهای زندگی!

من متاسفانه آدم خیلی خیلی حساسی هستم و نکته سنج و برعکس من شوهرم در ظاهر خیلی بیخیال و با eq یا هوش اجتماعی پایین (اینو خودش می گه در حالیکه iq و هوش خیلی خوبی داره)

خب شما که چنین فرشته‌ای هستید چرا با این موجود بی عرضه و به درد نخور موندید. یه تنه هم که رفتید به قاضی و گفت ازش جدا بشید. میشه بگید واقعا چرا موندید؟!

انتظار دارید چیکار کنه این "آقا"؟

[Mr DaNi]

متاسفانه در زندگی شما جای زن و مرد عوض شده.شما روحیه زنانه ندارید و مردتون اقتدار و مردونگی.قبلا هم دیدیم که این زندگیها اولش خیلی خوبه ولی به مرور زن خسته میشه و قاطی میکنه.حالا شما هر چی بگید آقاتون فرشتس و مظلومه و خوبه فک نکنم تاثیری کنه.
به نظرم تو این زندگیا مرد باید اجازه بده زن به کارای زنونش یرسه و فقط کمک حال باشه و زن اجازه بده مردش مرد باشه.
وقتی این توازن به هم میخوره زندگی به هم میریزه.
به نظرم تساوی حقوق زن و مرد اشتباهه بلکه باید برابری باشه.