وقتی خواستگار میاد دلم میریزه. دوست دارم زودتر یه جوری رد شه.

[shivaram]

نمیدونم چه جوری باید حسم رو بگم. من هر چه قدر که تونستم میگم اگه ابهامی بود بفرمایین جواب میدم:

اول اینو بگم که یک خواستگار معمولی داشتم که اون موقع این حس ها رو داشتم اما فکر میکردم که چون شرایطش معمولیه این طوری ام. منظورم از شرایط خانواده و تحصیلات و مالی و خوش اخلاقی و... هست. اما الان میبینم که حتی الان با خواستگار دوم که شرایطش خوبه هم همین حس ها رو دارم.

اصن از همین جا هم متوجه این حسم شدم. میدونین حسم چه جوریه؟ یه حس دافعه. انگار زورکی میخوام حرف بزنم. دنبال بهونه ام خداحافظی کنم زودتر برم. تو خودم حس های مختلف دارم. این ها رو:

1. اوایل که اومده بودم تالار به قول ارسطو شدیدا ازدواجی بودم اما الان سرد شدم. حتی نظرم منفی شده. همراه خواستگار یه حس ترس و بدبختی میاد سراغم. بعد که رد میکنم یه نفس راحت میکشم.

2. دل همین جوری (براساس این حس ها) رد کردن رو ندارم. میگم بعدا باز پشیمون میشم. دوست دارم یه جوری شه که خودش رد بشه که وجدانم پیش خودم اروم باشه که بعدا هم مدیون خودم نشم و هم رد شده باشه.

3. یه نفر تو قالب خواستگار میاد جلو نظرم بهش منفی میشه. مثلا اگه همون ادم مثل دوست باشه شاید حتی ازش خوشم هم بیاد.

4. احساس میکنم اگه با یه نفر اشنا شم که هیچ صحبت ازدواج اینا نباشه. یه مدت بگذره علاقه مند بشم بهش بعد اون موقع خواستگاری کنه حسم منفی نمیشه.

مثلا الان تازگیا با یه پسره تو دانشگاه دوست شدم. دوست معمولی. با هم حرف میزنیم. درس میخونیم. کار میکنیم. بیرون میریم. حس میکنم اگه مثلا این اقا درخواست ازدواج بده قبول میکنم (البته ازم کوچکتره). قبول نکنم هم حس بد ازش ندارم حداقل.

حس بد باعث میشه درست تصمیم نگیرم. اصن از تصمیم گرفتن فرار کنم. یه ادم منفعل شم. منتظر شم خودش یه جوری بهم بخوره.

این اقاها که گفتم یه نفرشون تو دانشگاه بود که دورادور من رو دیده بود و اومد جلو. یکی دیگه شون هم یکی معرفی کرد.

اها این رو بگم که اصلا به نبودن مامان بابام ربطی نداره این حس ها. یه چیز از درونم هست. خودم میفهمم اگه بودن هم همین وضع بود. از نبودن اون ها نمیترسم. شایدم اصن ترس نیست حسم. یه مقاوت درونیه.

نمیدونم دیگه چی باید بگم که بهتر راهنماییم کنین. (24 ساله)

ممنون

(ازدواج خر است )
----------------------------------------------------------------

ویرایش: یادم رفت بگم که تاپیک های تالار رو خوندم. به به دل نشستن و این ها ربطی نداره. اصن نمیزاره این حسم که طرف رو بشناسم که ببینم به دلم میشینه یا نه. قیافه شون هم عادی بود. نه بد نه عالی.

[shivaram]

جهت بالا امدن تاپیک

[باغبان]

سلام خانم مهندس


برا چی حس دافعه ؟

چی شده ؟


با شاخه نگران آینده به کجا رسیدی ؟

فکر کنم هنوز وجود داره ، درسته !

البته من به شما خانم ها حق می دم .


ما به سمت اندیشه های خودمان حرکت می کنیم !

قبول داری !



بیشتر بگو



ممنون .

[shivaram]

سلام اقا باغبان. نه نتونستم کامل حذفش کنم. این طوریش کردم عوضش:

بیخیالش شدم. گذاشتم اینده رو همون اینده براش تصمیم بگیرم. بهش فکر نمیکنم. با الانم دارم زندگی میکنم و سعی میکنم خوش زندگی کنم.

این که گفتین بیش تر بگو, نمیخواستم بگم یه نکته ای رو اما انگار اگه بگم بهتر راهنمایی میگیرم. من برای بعد اتمام دکتری و چند سال کار هیچ علاقه یا انگیزه برای زندگی ندارم. یعنی حس میکنم الان بهترین دورانه. بعد که دکترام تموم شه و چند سال کار کنم و کار کردن هم برام یکنواخت بشه دیگه زندگی خیلی مسخره میشه. اصن نمیخوام به اون جاها بکشه. دوست دارم بعد اتمام تحصیل تموم شه دیگه. دیگه دلخوشی ندارم برای بعدش. ازدواج و اینا رو نمیخوام دیگه. اصن اون دوره ی زندگی بعد دکتری و هر چی که به اون دوره متعلق هست رو نمیخوام دیگه. میخوام یه مدت کار کردن حرفه ای رو هم تجربه کنم و بعد تمام. بهش فکر نمیکنم هااا اما خواستگار که میاد حالم بد میشه.

ممنون

[یاس پاییزی]

من کاش جای تو بودم استرس آینده رو نداشتم اینکه مثلا به بعد تحصلیم فکر نمیکردم ... یا الان به بعد کاری که شروع میکنم فکرم مشغول نباشه ...

متاسفانه یا خوشختانه من برای آینده ای که دور میبینم برنامه ریختم تا بازنشستگی و مرگ هم فکر کردم که دوس دارم چجوری و کجا بمیرم... حیف دست من نیست .


- گفتنی هارو گفتی ولی من میخوام یه سوال بپرسم:

از رویارویی با ناشناخته ها دوری میکنی ؟! چون گنگ هستن...

تو جمع ناشناس نمیری اگه رفته باشی حرفی نمیزنی ؟

[سوشیانت]

فک کنم افسردگی یا یه چیز تو این مایه ها داشته باشی. شبیه پوچ گراها حرف میزنی. من تخصص ندارم اما فک کنم بآید روان درمانی بشی.

[shivaram]

نه یاسی جان از جمع غریبه نمیترسم. اتفاقا راحت با غریبه ها ارتباط برقرار میکنم و باهاشون حرف میزنم. یا جلوی کلی آدم غریبه کنفرانس میدم.

آقا سوشیانت
به قول جناب خان افسردگیییییی؟؟؟
نه بابا افسردگی چیه؟ اتفاقا خیلی هم خوبم خدا شکر خوشحال دارم زندگی میکنم.
بابا دوست دارم عاشق شم بعد طرف خواستگاری کنه. اصن برا خواستگاری کردنش شوق داشته باشم. نه که با یه نفر که غریبه است و نااشنا بخوام باهاش درباره تقسیم زندگیم تازه برای یه عمر صحبت کنم. فکر کردن بهش هم حتی حالم رو بد میکنه چه برسه به حرف زندنش.

اگه علاقه داشته باشم به کسی میتونم زندگی باهاش رو متصور شم یا که بهش برای بعد دکتری فکر کنم و براش برنامه بریزم اما باید دوسش داشته باشم. نه که همین جوری معلوم نیست طرف کیه چیه بیاد که من ببینم میتونم دوستش داشته باشم یا نه. این زوریه. چی جوری بگم؟ بابا اول علاقه بعد صحبت ازدواج. نه که اول صحبت ازدواج بعد بخوای راضی شی ببینی خوبه یا نه

[hamed-kr]

سلام
الآن خسته هستم و حال و حوصله زیاد ندارم اگه زنده بودم ان شاء الله میام توی این هفته احتمالاً اینجا سر میزنم ولی گفته باشم ازتون شاکی ام.

تو درون چاه رفتــستی ز کاخ
چه گنه دارد جهان های فراخ

در یه کلام سوراخ دعا رو گم کردین ، این هم چون دختر باجنبه و باشعوری هستین دعواتون کردم ولی ...

شب بخیر.

[shivaram]

سلام اقا حااااامد
دعوا چرا؟ اشتی
هر نظری دارین بفرمایین. به روی چشم.

[شیدا.]

سلام

احساست به خواستگار تغییر کرده
چون بقیه احساساتت هم تغییر کرده.

خواستگار را پس می زنی چون دلت می خواد اون پسری که باهاش دوستی خواستگارت باشه
ته دلت و احساست پیش اونه.