سلام و درود فراوان خدمت دوستان همدردی.
باورتون میشه بیست وهشت سالمه اما حتی یدونه دوست صمیمی هم ندارم؟؟؟؟من هیچوقت دوست صمیمی نداشتم.همیشه کاملا تنها بودم.راستش تو دوستی خیلی ادم بدشانسی بودم.با دوتاشون که ارتباط روحی خیلی نزدیکی داشتیم اما به گونه ای باور نکردنی هیچوقت دوستای من در دسترس نبودند.نمیدونم واصلا سردرنمیارم که چرا این اتفاق میفته.با کسی اشنا میشی بعد شروع میکنی به کلی حرف زدن و احساس میکنی خودشه و روحتون نزدیکه وهمدیگرو درک می کنید اما اونا هیچوقت در دسترس نیستند و هیچوقت سراغتو نمی گیرند و حتی زنگ نمی زنند یا پیامک نمیدند.هیچوقت سردرنمیارم که چرا اینجوری میشه.جوری رفتار میکنند که انگار واسشون مهم نبودی!!!!یکیشون یادم نمیره واقعا منو دوست داشت اما تا نامزد کرد جوری رفتاررکرد که انگار هیچوقت من وجود نداشتم!!!!هرکجا که رفتم واسه بقیه رحمت بودم بخت هرکی که با من دوست میشد سریع بازمیشد.دوست که منظورم فقط درحد همکلاسی و گپ معمولیه.دیگه کاملا ترسیدم ازاینکه بخوام باکسی دوست بشم چون ادمها درکمال ناباوری من یهو جوری رفتار می کنند که انگار هیچ نیازی به دوستی بامن ندارند!!هیچکی جزخدا دوستم نبوده.خدا خیلی لطفهای خاص درحقم کرده هنوزم باهام حرف میزنه از طریق قلبم.اما خب ادما نیاز به همزبونی و همدلی دارند.من شدیدا افسردگی پیدا کردم چون حدود 7ماهی نامزد یه اقایی بودم و ازهم جداشدیم.بینهایت ازش متنفرم.من واون مثل نور وتاریکی بودیم.دوستان من به یه دوستی احتیاج دارم که اولا ادم خیلی فهمیده ای باشه،دوما در دسترس باشه یعنی زنگ بزنه پیامک بده باهم بریم بیرون...ثالثا وفادارباشه و همیشه حمایتم کنه حتی اگه جایی برحق نبودم بازحمایتم کنه اما وقتی تنهاشدیم بهم مهربانانه نصیحت بده و سرزنش کنه.خیلی ناامیدم.نمیدونم چطوری یه همچین ادمی و گیر بیارم؟؟؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)