زندگی برام به بن بست رسیده شوهرم از من می خواهد جدا شویم نمی دانم بمانم و زندگیم را حفظ کنم یا جدا شوم

[goodluck]

خانم 28 ساله ای هستم حدود 4 سال از زندگی مشترکمان می گذرد شوهرم از خودم 12 سال بزرگتر است و.قبل از ازدواج با او یکبار در زمان عقد متارکه نموده ام .من در زمان آشنایی با شوهرم موضوع متارکه ام را گفتم و او بخ خواستگاریم آمد اما بعد جا زد ولی من برای اینکه جلوی خانواده ام سر افکنده نشوم از او خواستم با هم ازدواج کنیم اما از زمانیکه عقد کردیم اوهیچ علاقه ای به من نشان نداد و همیشه مرا تحقیر می کند و می گوید تو از خانواده سطح پایینی هستی همیشه در مورد من نظرات منفی می دهد ومرا زیر سوال می برد من بعد از ازدواجمان کارم را از دست دادم او همیشه مرا تحقیر می کند که من با زنی کارمند ازدواج کردم به من ربطی نداره که شرکت تورو تعدیل کرده و اینکه من حتی سر کار هم دوباره رفتم اما بدلیل حقوق ناچیز و بیماریم نتونستم به خرج خونه کمکی کنم البته شوهرم مشکل مالی نداره اما همیشه به من خرده می گیره همش به من نگاه منفی داره به روزی 100 بار از طرز غذا خوردن طرز حرف زدن و معاشرتم ایراد میگیره تا حرفی می زنم شروع میکنه سریع به حرف زدن علیه من اصلا تا حالا نشده حرفی بزنم باهام دعوا نکنه و جبهه نگیره من نسبت به زندگی حسی ندارم البته ما با هم رابطه هم نداریم چون اون همیشه یا خیلی دیر میخوابه و اگر همزمان به رختخواب بریم میگه خوابم میاد کلا از من خوشش نمیاد و بارها بهم گفته من بچه ای نمیخوام که مادرش تو باشی حتی اصلا نگاهمم نمیکنه همش نگاش که میکنم نگاشو می دزده اصلا جز غر زدن وایرادگرفتن ازم باهام حرف دیگه ای نمیزنه راستش من خیلی شاد بودم اما از زمانیکه ازدواج کردم خیلی افسرده ام و هیچ چیز تو دنیا شادم نمی کنه واقعا تعجب می کنم اما هیچ چیزی منو خوشحال نمی کن به من میگه شکل ملخی کج و کوله خودمو دوست ندارم فکر می کنم بدم زشتم بی ادبم بد حرف می زنم چون از صبح تا شب یک نفر این رو بهم میگه از طرفی من از وقتی ازدواج کردم خرج شخصیم رو از پس اندازم دادم و اون برام چیزی نخریده اصلا منو جدا میدونه احساس میکنم بعد چند سال تو خونش مهمونم و هر چند وقت یکبار میگه جدا شیم خیلی خیلی ناراحتم زندگیم بن بست شده به خونه پدر و مادرم هم نمیتونم برگردم البته این رو هم بگم که من یک ماه بعد از ازدواجم بدلیل فشار روحی خیلی شدید که بهم آورد شدیدا بیمار شدم و حتی اون زمان بهم گفت برو خونه مادرت ازت مراقبت کنن خوب شدی بیا من خسته شدم وقت ندارم منم به سختی خودمو سر پا کردم اما حالا از درون دارم می پوسم. خواهش میکنم باهام همفکری کنید

[ستاره کویر]

سلام دوست من چرا اینطوری شد اخه؟ خیلی متاثر شدم از خوندن حرفات.شاید اختلاف سنی زیادتون باعث این مساله هس؟یکم بیشتر در مورد خودت بگو تحصیلاتت ،خونوادتو...که اعضای دیگه هم که میان بخونن اطلاعات بیشتری کسب کنن وبه یه نتیجه گیری برسین

- - - Updated - - -

سلام دوست من چرا اینطوری شد اخه؟ خیلی متاثر شدم از خوندن حرفات.شاید اختلاف سنی زیادتون باعث این مساله هس؟یکم بیشتر در مورد خودت بگو تحصیلاتت ،خونوادتو...که اعضای دیگه هم که میان بخونن اطلاعات بیشتری کسب کنن وبه یه نتیجه گیری برسیم.

[maryam123]

سلام دوست عزیز

کدام زندگی رو دقیقا الان میخواهی حفظ کنی ؟!

این همه تحقیر و توهین برای چیه؟

با ادامه این زندگی به چه جایی دقیقا میخواهی برسی؟

بشین و برای خودت ده سال دیگه رو مجسم کن...الان همسرت ازت فاصله میگیره بهت میگه مثل ملخی و.....ده سال دیگه که پا به سن بذاری چی بهت میگه ؟!

شما نقص جسمی داری؟مشکل خاصی داری؟که انقدر این اقا به خودش اجازه میده شما رو بکوبونه؟

شما باید بدونی از زندگی چی میخوای؟

وقتی همسرت بهت میگه جدا شیم چه جوری میخوای بمونی و زندگیتو حفظ کنی ؟



دوست خوبم...یکمی فکر کن...در کنار این اقا که هستی چه چیزی ازش دریافت میکنی؟

پول که نمیده.....

روابط زناشویی تعطیله....

محبت نمیکنه....

مراقبت نیمکنه....

حوصله ات رو نداره....

ازت بچه دار نمیخواد بشه.....

بهت نسبتای عجیب و غریب میده.....

مدام باهات دعوا میکنه....

شخصیتتو خرد میکنه.....

[محیا ناز]

سلام منم با مریم جان موافقم این وسط اصلا زندگی مشترکی وجود نداره که برای حفظش تلاشی صورت بگیره

چیزی که واضحه اینه که شوهرتون شمارو نمیخواد از هیچ نظر قبولتون نداره (ببخشید رک گفتم)

ادامه این زندگی به جایی نمیرسه. اگه تمومش کنین اعتماد به نفستون بالا میره چون دیگه کسی نیست که بهتون توهین بکنه

برای بدست اوردن زندگی بهتر تلاش کن ارزش شما بیشتر از زندگی الانته

[هم آوا]

به خونه پدر و مادرم هم نمیتونم برگردم

انقدر این جمله " نمیتونم به خونه پدریم برگردم " رو تکرار میکنیم که نهایتا به بدترین حال و روز دچار میکنیم خودمون و بعدش که یه حساب سر انگشتی میکنیم میبینیم همه جوره برگشتنمون از همون اول خیلی بیشتر برامون سود داشت .... واقعا از خوندن 2 تا تاپیک توی این تالار سوزش قلبم رو احساس کردم یکیش تاپیک شما بود ... چرا؟ چرا؟ چرا ؟ واقعا چرا یه مرد به خودش اجازه میده که هر کاری دوس داره بکنه فقط به صرف اینکه ایشون یه بار عقد کرده اونم صادقانه قبلش به ایشون گفته چرا مگه قتل کرده که قابل بخشش نیست ؟ هرچی فکر میکنم میبینم خیلی از اولیای دم هم قاتل رو میبخشن
دوست عزیزم شما تقریبا با زمان مجردیت هیچ تفاوتی نداشتی توی این 4 سال.... با این تفاوت که یه نفر بوده که براش زندگی شو سر و سامان دادی و ایشون هم در مقابل تا اوجا که تونسته حرصت داده ... متشکرم از اینهمه بزرگواری ... اصلا قصد تحریک کردنت رو ندارم فقط میخوام بدونم چرا تا الان تصمیم نگرفتی که طلاق بگیری ؟ ممنونم اگه جواب سوالمو بدی شاید منم از شما یه درس زندگی دیگه یاد بگیرم

[نادیا-7777]

به شددددددددددددددددت درک کردم چی نوشتی
از دنیای بعد از طلاق برای خودتون غووووووول نسازید

من کسی رو به طلاق تشویق نمیکنم و همیشه میگم زندگی رو حفظ کنید ولی زندگی رو!!! این که شما توشی زندگی نیست

من خیلییییییییییییی خوشحالم که فقط چهار سال زندگی مشترک کردم و توی اون زندگی جهنمی نموندم با اینکه بچمم از دست دادم ولی الان مثل آدم زندگی میکنم.
اگر توی اون زندگی مزخرف که فقط داشت منو میکشت و تمام عزت و شخصیت و روح و روانمو ازم میگرفت مونده بودم، الان معلوم نبود چه زن بدبختی بودم.
یه روح متحرک که فقط باید دستورات اون حیوون رو اطاعت میکرد و همونجور که اون میخواست باید زندگی میکردم.
دایما اعتماد به نفسمو ازم میگرفت و منو برده خودش کرده بود.

یاحق

[شیدا.]

اولین تاپیکی بود که دیدم مریم 123 نوشته چی را می خوای حفظ کنی؟

کاش پدرها و مهم تر از اون مادرهامون، به دخترهاشون اعتماد به نفس، عزت نفس و جرات بدن.

چقدر یک خانواده می تونند در تربیت دخترشون غقلت کرده باشند که تا این حد فشار را تحمل کنه و کاری نکنه.

نادیا جان،
ایشون دنیای بعد از طلاق را تجربه کرده و امروز این فشارها را تحمل میکنه اما حاضر نیست به اون زمان برگرده.
بین موندن پیش خانواده و خواهش از خواستگار که با من ازدواج کن، دومی را انتخاب کرده.

نمی گم اون مرد مقصر نیست
ولی واقعا زندگی با زنی که خودش را هیچ حساب نمی کنه و التماس می کنه با من ازدواج کن
و خانواده مطمئن و گرمی نداره و ... مرد را (و هر آدمی را) دلزده می کنه.

دوست عزیز،

به نظر من فعلا به جدایی فکر نکن.
یه کم بیشتر از شرایطت اینجا بنویس، شاید بشه راهی پیدا کرد.
همسرت از نظر مالی تامینت می کنه؟ کار می کنی؟ استقلال اقتصادی داری؟
وضعیت ظاهریت به نظر خودت چطور هست؟ چاقی یا لاغری بیش از حد و زننده داری؟ شلخته ای؟ معمولی ای؟

به نظرم بهتره شروع کنی روی خودت کار کردن.
بدون توجه به همسرت و حرفهاش.
اگر یه کم آزادی داشته باشی و همسرت زیاد محدودت نکرده باشه، خیلی کارها می تونی بکنی.

[دختر 7]

عزیزم بگذار یه چیزی رو رک و راست بهت بگم این جا و توی این تالار راه کار داده می شه ولی مهم این هست که خودت می خوای چی کار کنی
من به شخصه که خیلی ادعای صبوری می کنم
هرگز نمی تونم تحمل کنم چنین شرایطی رو

من نمی تونم درک کنم
شما چطور تا حالا تونستی تحمل کنی
اصلا فکر نکن که تحسینت می کنم به خاطر بزرگواریت و صبوریت ، به خودت رحم کن
قبلا طلاق گرفتی که گرفتی ، هزار بار دیگه هم که بگیری حق توست که خوشحال زندگی کنی
هیچ کسی این حق رو نداره که بخواد بهت توهین کنه
برای خودت ارزش قائل باش
الان رو ی پای خودت هستی ، سالم سلامت هستی / می تونی از پس خودت بر بیای این فرد این رفتار رو با تو داره
خدایی نکرده فردا پس فردا می خواد چی کار کنه

یادمه موقعی که داشجو بودم ، دانشگاهمون تو یه محیط کوهستانی خیلی خوش آب و هوا بود و کنار کوه یه آسایشگاه روانی احداث شده بود یک روز که با دوستام رفته بودیم به ادم هایی که اونجا بودن سر بزنیم
یه اقایی خانومش رو اورد و اصلا رفتارش با اون خانم درست نبود یادمه اون موقع خانومه فریاد می زد که تو منو روانی کردی و من از رفتار تو به این روز افتادم
صحنه ی خیلی بدی بود و چیزی که جالب و غم انگیز بود این بود که این اقا توی اون مدتی که خانومش رو اورد اون محلی تا وقتی که من درسم تموم شد و هر هفته می رفتیم و بهشون سر می زدیم دیگه هیچ سراغی از زنش نگرفت .
خیلی خیلی دلم برای اون زن می سوخت
عزیزم
بدون که کجای راهی
به جدایی ترغیبت نمی کنم
ولی قدر و منزلت خودت رو بدون
به کم قانع نشو
برام جای سوال داره که چقدر تشنه ی حضور یه مرد توی زندگیت هستی که تا این جا با همه تحقیر ها موندی

[goodluck]

دوستان اولا ازتون کمال تشکر رو دارم به دلیل اینکه وقت گذاشتید
من اصلا زشت و غیر قابل تحمل نیستم اما واقعا می گم ای کاش که بودم.نه تنها زشت نیستم بلکه به گفته دوستانم خیلی هم جذاب هستم و نه تنها چاق نیستم بلکه برعکس لاغرم و ورزش میکنم به تغذیه ام اهمیت می دم اما نکته اینجاست من قبل از ازدواج با ایشون خیلی به خودم توجه می کردم تا اینکه شب عروسی دیدم ایشون همینکه رسید خونه رفت گرفت خوابید! و اصلا حتی منو نگاه هم نکرد خودتون تصور کنید که چه حالی پیدا می کنید اگر به جای من باشید !فردا و پس فردا هم همینطور بود تا اینکه من به ایشون پیشنهاد دادم و شب های بعد چند هفته ای یکبار… من دلزده شدم وقتی به خودم می رسیدم اصلا توجهی نمی دیدم کم کم این تو ناخودآگاهم تاثیر گذاشت وقتی رفتم واسه خودم یه لباس بخرم گفتم ولش کن پولامو پس انداز می کنم همیشه پس ذهنم این بود که باید یه کاری کنم که روزی که منو رها کرد یکم پول داشته باشم الان هم چون دارم یک دوره فشرده تمام وقت می گذرونم نمی تونم برم سر کار .برای مدلینگ انتخاب شدم البته تو دوران مجردیم اما نرفتم. نمی دونم اصلا به هیچ چیز ذوق و شوقی ندارم همش میگم که چی بشه .من بعد طلاق روزهای سخت رو دیدم و خانوادم باهام رفتار مناسبی نداشتن نمی خوام به اون روزها هم برگردم. پدر و مادرم وقتی 15 ساله بودم از هم طلاق گرفتن من با مادرم زندگی میکردم که البته ایشون از صبح تاشب سر کار بود و بیشتر پدر بود تا مادر مادرم اخلاقای خاصی داره مثلا در کمدا رو قفل می کنه پولاشو قایم میکنه وسواس داره اما در کل واسه من پدری کرد اما من خودم از 18 سالگی سر کار رفتم و روی پای خودم بودم. اما شوهرم همش مادرمو می کوبه سرم که اون واست مادری نکرده تو نه پدر داشتی نه مادر. وقتی منو شوهرم باهم میریم بیرون اگر تندتر یا کندتر راه برم بهم. فحش های بسار بدی میده. من دست پخت بسیار خوبی دارم کلا عشق آشپزی ام اما اون تو این 4 سال فقط یک بار گفت خوشمزه است همیشه خورد و بعد زودتر از من از سر میز پاشد ظرف رو گذاشت توی سینک و میره توی نظافت خونه کمک می کنه و این رو به همه گفته چون معتقده من خونه رو خوب تمیز نمی کنم . خرید خونه رو انجام میده اما اون چیزی رو که خودش صلاح بدونه. من تا بحال برای خرید خونه تنها نرفتم یا باهم میریم که اون میگه چی بخریم یا اینکه خودش میخره. البته شوهر من از صبح تا 10 شب خونه نیست منم تا عصر خونه نیستم. از نظر شوهرم همه چی بی معنیه اینکه خونه رو با سلیقه بچینی اون میگه خونه فقط باید تمیز باشه اگه منو مشغول کارای سلیقه ای ببینه میگه وقت تلف میکنی. اگه آرایش کنم میگه چیه خودتو الاگارسون درست کردی حالا در حد یک کرم و ریمل همین اگه پیراهن و لباس خانمانه بپوشم میگه برو شلوار بپوش شوهر من از لحاظ مالی متوسطه اما برای شخص من خرجی نمیکنه اگر باهم بریم فروشگاه من باید خرید شخصیم رو جدا حساب کنم. من هم میدونم که این زندگی که همش اشک و بغضه بی فایدست اما من واقعا نمی تونم برگردم چون تصور اون زندگی گذشته برام سخته و از طرفی تو موقعیت مالی خوبی برای تنها زندگی کردن نیستم فعلا.

[شیدا.]

به من میگه شکل ملخی کج و کوله خودمو دوست ندارم فکر می کنم بدم زشتم بی ادبم بد حرف می زنم

تصوری که ما درباره خودمون و ارزشمند بودنمون و حتی زیباییمون پیدا می کنیم بیشترش مربوط به دوران کودکی و نوجوانی هست
اگر باور کرده باشی که زیبا هستی و به گفته خودت همه اطرافیان بارها بهت گفته باشند و خودت هم با این فکر بزرگ شده باشی،
همسرت هر چی هم بگه ملخی، فقط به نظرت مسخره می آد حرفهاش
به اون شک می کنی اما به خودت هرگز.

چرا می گی برگردم؟
کجا برگردی؟
شما یک خانم 28 ساله مستقل هستی که به گفته خودت خیلی کارها می تونی بکنی.
چرا فکر می کنی تا ابد باید آویزون پدر و مادرت باشی و اگر ازدواجت به طلاق ختم بشه باید برگردی؟
البته خیلی خوب هست که اگر رابطه خوبی با پدر یا مادرت داری، با هم زندگی کنید.
ولی الزامی هم نیست اگر شرایط زندگی خانوادگیت بد هست برگردی پیش اونها.

نمی دونم دوران دوستی شما به چی گذشته و چطور متوجه نشدی همسرت مشکل داره
مردی که در 36 سالگی تصمیم می گیره ازدواج کنه (ازدواج قبلی نداشتند؟)
اونم بعد از خواستگاری پشیمون می شه، خیلی آدم راحتی نیست. سر کردن باهاش نباید آسون باشه.