برادرم خودکشی کرد!

[iran2]

سلام
از اولین مشاوره من توی این سایت بیشتر از دو سال میگذره
تو این دو سال اتفاقات زیادی افتاد
نمونش این که برادرم خود کشی کرد!!
به نظرم مقصر این کار فقط پدرومادرم بودم چرا که اگر رفتار بهتری باهاش داشتن اون این کارو نمی کرد
تعقیب کردنش برای رفتن و برگشتن از سر کار...
گشتن کیف و ماشین و وسایلش...
دعوا ها و گیر دادن های بی پایه و اساس....
و ....
همه و همه باعث شد برادرم خودکشی کنه!
این موردایی که گفتم تا چند ماه پیش برای خود منم بود!!!
البته فقط همینا نبود تو این دو سال برای برادرم چند باری خواستگاری رفتن که هیچ کدوم به سرانجام نرسید
آخریش هم خواستگاری ی خانم دکتر بود که بازم روی اون خانم عیب و ایراد گذاشتن و به هم خورد البته این اولین موردی بود که خودش انتخاب کرده بود و به خواستگاری ختم شد موردای دیگه هم بود که خودش بهمش میزد
بعد از به هم خوردن این قضیه برادرم خودش یکی را انتخاب کرد دوباره که بازم مخالف بودن البته خود دختره هم برادرمو برای دوستی میخواست نه برای ازدواج
چند روزی بود که باهم قطع رابطه کرده بودن و دعوا های والدینم با برادرم بیشتر شده بود جوری که ساعت 5:30 صبح میرفت 12 شب میومد که نخواد با والدینم هم کلام بشه
روزی هم که خود کشی کرد صبحش با والدینم دعوا داشت قبل از این که بره
الان حالش بهتره ولی بعد از 3 ماه هنوز بیمارستان بستریه
خودمم که شرایطم به معنای واقعی بهم ریخته
تو این سه ماه از بس بیمارستان بودم همه کارام ریخته بهم ولی بازم مشکلی نیست که قابل حل نباشه
اون خانمی هم که خودم دوستش داشتم و دارم بهم میگه هر وقت با خانوادت اومدی خواستگاری من سر حرفم هستم تو این دو سال که باهات در ارتباط بودم احساس گناه می کنم میخوام تنها باشم که خودمو پیدا کنم
من واقعا نمی دونم چی کار کنم
مخم هنگه
سعی کنم برای به دست آوردن کسی که دوسال بیشتره دوستش دارم
حواسم به برادرم باشه که سه ماهه بیمارستان بستریه
یا به پدرم که از بس این مدت ناراحت بوده مشکل قلبی پیدا کرده ؟
یا به مادرم که تو این سه ماه واقعا پیر شده
یا به برادر کوچکم که از معدل 19 رسید به 5 تا درس افتاده ؟؟؟؟
من چی کار کنم
واقعا دلم میخواد از این شرایط بیام بیرون خسته شدم
خودم تو این دو سال میگرن عصبی شدید گرفتم از بس حرص خوردم تو این سه ماه هم که دیگه....
منتظر نظر شما هستم
خواهشاً خیلی سریع پاسخ بدید شرایطم بحرانیه
ممنونم

[love less]

سلام دوست عزیز،

شرایط مناسبی نداری اما میشه ردیفش کرد.
اولین کاری که باید بکنی اینه که اروم باشی، انقد به خودت فشار عصبی وارد نکن.

میتونستی تو این مدت چند ساله، روی برادرت کارکنی که کمی ارام تر برخورد کنه.
یا کمی شرایط رو واسه پدر و مادرت به زبون خودشون تعریف کنی تا ارام تر بشن.
یا خیلی چیزای دیگه.

فعلا شما ارامشتو حفظ کن تا دوستان بیان کاملا راهنماییت کنن.
ایشاا... درست میشه.

موفق باشی

-----------------
همین الان یه نگاه سطحی به تاپیک هات انداختم ،
پیشنهاد میکنم برای یه مدتی ، تو تالار بچرخی و واکنش های مناسب رو یاد بگیری.
در برابر والدین و برادرت لازمه یه سری مهارت ها رو یاد یگیری.

[شکوه]

سلام.

خیلی وقت بود که اینجوری گریه نکرده بودم. همش خدا خدا میکردم که برادرتون زنده باشه آخه یه جوری نوشته بودید که انگار.... و خوب تو انتهای پستتون خوشحال شدم که حالش خوبه.

وای که چقدر دلم لرزید.

فقط خواستم بگم چقدر درک میکنم شرایط سخت شما رو. چون برادر من هم خودکشی کرد . برای یه دختر خیلی سخته که برای عزیز ترین کسش همچین اتفاقی بیوفته.

فشار روحی زیادی روش بوده و قطعا ناراحتی زیاد. ما دخترا نسبت به پسرا قدرت تحمل درد بیشتری داریم. چون من خیلی بدتر از اون بودم ولی خودکشی نکردم.

به نظر من تمام سعی تون رو بکنید که باهاش مهربون باشید . سعی کنید دلسوزی نکنید بلکه مهربون باشید. از مشاور روانشناس کمک بگیرید.

اون احتیاج به محیط آروم داره و اگه از خودکشیش پشیمونه سعی کنید خجالت زده اش نکنید.فقط به حرفاش گوش بدید. سعی کنید نگاهشو به زندگی مثبت کنید و براش مهمه که کسی

درکش کنه. نشون بدید که چقدر براتون ارزشمنده. برای پدر ومادرتون و برای پدر و مادر خودم واقعا متاسفم و امیدوارم این بار اشتباه نکنن.

دستمال کاغذیم تموم شد اما بغض تو گلوم هنوز گیر کرده. چقدر خوشحالم که زنده است. وای که چقدر خدار رو شکر.

برادر منم زنده موند و حالش خوب شد. اما من صد بار مردم و زنده شدم. خیلی سخت بود خیلی.

شما که پسرید راحت تر میتونید حرفای برادرتون رودرک کنید اما مواظب خودتون هم باشید که آسیب نبینید. اگه تحمل این وضعیت رو ندارید و براتون سخته خودتون هم مشاوره

حضوری برید واقعا کمک میکنه بهتون.فشار روی شما خیلی زیاده . خواهش میکنم قدرت تحملتون رو ببرید بالا .

ان شا الله روزای خوشی در راه خواهید داشت. سختی ها همیشه میگذرن و بالاخره هر چقدر هم طول بکشه آخرش با سعی و تلاش و مدیریت خودتون زندگی شیرین خواهد

شد. سعی کنید واقع بین باشید میدونم دیدن ناراحتی پدر و مادر سخته ولی الان اونچه که لازمه روحیه ی خوبه. بعدا هم میتونید غصه بخورید .

میدونم و درک میکنم چقدر سخته اما روحیه ی خودتون رو حفظ کنید و سعی کنید با مثبت اندیشی به صورت عملی خانواده تون رو و خودتون رو سر پا نگه دارید. سالیان

سال برای کم آوردن و شکست خوردن وقت دارید الان وقتش نیست. الان دقیقا وقتیه که توانایی های خودتون رو نشون بدید. مرد روزای سخت بودن یعنی همین. خیلی ها

تونستن شرایط سخت رو تحمل کنن و شما هم میتونید.

موفق باشید.

[iran2]

سلام
ممنونم از دوستانی که جواب دادند
شما همش میگید صبر داشته باش و تحمل کن
آخه چقدر ؟؟
دو سال بیشتره دارم صبر می کنم که به کسی که دوستش دارم برسم و باهاش ازدواج کنم
اونم از بس تو این دو سال اذیت شده خسته شده و میخواد تنها باشه
حس می کنم عشقمو دارم از دست می دم !!!
واقعاً دارم نابود میشم
آخه صبر و تحمل هم حدی داره
لطفاً ی راهنمایی درسته حسابی بکنید تراخدا
دیوونه شدم دیگه

[شیدا.]

سلام

شما همش میگید صبر داشته باش و تحمل کن
آخه چقدر ؟؟
دو سال بیشتره دارم صبر می کنم که به کسی که دوستش دارم برسم و باهاش ازدواج کنم


واقعاً دارم نابود میشم
آخه صبر و تحمل هم حدی داره
لطفاً ی راهنمایی درسته حسابی بکنید تراخدا
دیوونه شدم دیگه

ده سال دیگه هم وقت بگذرونی (اسمش را بذاری صبر) راه به جایی نمی بری.
صبر نکن (لینکی که در مورد صبر هست، بخون)
موانع را رفع کن.

موانع ازدواجتون چیه؟
تو این دو سال چقدرش را رفع کردی؟ پیشرفتی داشتی؟

[iran2]

سلاماگه پست های قبلی من را بخونید خانوادم به سه مورد گیر داده بودندکاردرس سربازیکاررا که همون موقه داشتم و دارم ی جای خوب هم ی دفترزدم الان چندنفر هم کارمند دارمدرسم هم ارتقا معدل داشتم و تمومه ان شاالله ترم دیگهسربازی هم معافم ولی معافیت پزشکی و تحصیلی را نمیشه با هم گرفتمن واقعاً نمی دونم این مشکلات چقدر مهم هستن و من چقد دیگه باید بهشون برسم که از نظر خانوادم قابل قبول باشه

[Old Boy]

خب مستقل بشين
تنها راه جدا شدن از خانواده ازدواجه؟!

[iran2]

سلام
هیشکی هیچ راه حلی نداره ؟
باور کنید اگه دختر بودم این تاپیک تا الان به صفحه 100م رسیده بود!!!

خب مستقل بشين
تنها راه جدا شدن از خانواده ازدواجه؟!

من اینکه که بخوام برم واسه خودم تا وقتی مجرد هستم خونه بگیرم و جدا باشم را درست نمیدونم
نه برای خودم نه برای خانوادم
به نظرم بی احترامیه
هر چی باشه پدر و مادرم هستن و احترامشون واجبه

[meysamm]

خونوادت خیلی عاقلانه به موضوع ازدواج شما نگاه میکنن
دقیقا باید تکلیف کار و درس و سربازیت مشخص بشه
امروز پدر شما بهت سخت نگیره، فردا پدر همون دختر مورد علاقت بازخواستت میکنه
شما که میگی در حال پیشرفت هم هستی
مشکل چیه ؟