سلام
من پسر دانشجوی بیست ساله، ساکن تهران هستم
این اولین پست منه و موقع نوشتن قدری با احتیاط و شرمساری نوشته شده.
من دارای شخصیت عاطفی و بقولی لطیف هستم. با اینکه در خانواده ای صمیمی زندگی میکنم اما عدم دلبستگی و تنهایی ناشی از اون نسبتا خیلی آزارم میده. توی کلاس ما چند تا نمونه داشتیم که بچه ها با هم عقد کردند. به این معنا که زندگی مستقل تشکیل ندادند اما محرمیت بینشون ایجاد شده و خانواده ها و خودشون با هم مراودات زیادی دارند. هدفشون هم اینه که در آینده پس از اتمام درساشون و کسب شرایط زندگی مستقل، برن سر خونه زندگیشون. مزیت این شیوه ازدواج اینه که دو نفر تا موقع تشکیل زندگی مستقل، تنهایی نمیکشن و دغدغه های ناشی از اون رو هم ندارند.
نکته دیگه اینکه من در خودم نسبتا تواناییهای ازدواج و آمادگیهای روحی و فکریش رو میبینم.
سوال من اینه که آیا بنظر شما این کار درسته که فردی شایسته، با راهنمایی خانواده (بخصوص بخاطر تجربه کم خودم) انتخاب بشه و تا زمان تشکیل زندگی مستقل با هم عقد باشیم؟؟
دغدغه های مهم دیگه هم دارم که اگر جواب دوستان به این سوالم مثبت بود و وارد مرحله بعد شدیم، عنوان میکنم
ممنون از توجه تک تک دوستان
نوشته اصلی توسط m.reza91
علاقه مندی ها (Bookmarks)