کاهش شدید اعتماد به نفس و افسردگی(تو رو خدا ج بدید)

[eshragh]

با سلام خدمت اساتید گرامی
من دانشجوی ترم آخر هستم 24 سال دارم متاسفانه دچار یه ناهنجاری مادرزادی با نام علمی pectos excavatum هستم. از هر 3000 یا 4000 پسر یک نفر اینطور میشود و دانشمندان هنوز دقیق دلیلش رو نمیدونن.من خودم خیلی وقته این و میدونم اما وقتی بچه بودم بش فکر نمیکردم اصلا. اما الان یه سالیه که اوج پختگی من هستش و بزرگ شدم فکر کنم این طبیعیه که این موضوع رنجم بده.با توجه به اینکه دور وبریام و میبینم
این بیماری 3 حالت خفیف و متوسط و شدید داره که مال من متوسطه.
پیش یه فوق تخصص رفتم واسه جراحی گفت مشکلت با عمل حل میشه اما عمل سختیه و احتمال عوارض بعد از عمل هم وجود داره میل خودته.اینا رو که خانوادم شنیدن دگ هیچوقت اجازه ندادن رنگ دکتر و ببینم همون اولش هم به زور بام پیش دکتر اومدن گفتن ولش کن نمیخواد
خیلی مواقع خدا رو شکر میکنم که سالمم ولی بعضی مواقع کفر هم میگم دست خودم نیست خیلی اذیتم روی درسهام هم تاثیر گذاشته
نمیدونم چرا خدا من و انتخاب کرده من اصلا آدم بدی نیستم چرا این همه آدم بد ذات و بد اخلاق و دزد و کیف قاپ اینطوری نمیشن.اونوقت من که میخوام برم خاستگاری با چه رویی برم
شما بگید من چکار کنم از این طرف که همچین خانواده ای دارم که اصلا به اعتماد به نفسم توجه نمیکنن هیچ از طرف دگ درگیریهایی که خودم دارم آخه مگه من چه گناهی کردم که باید اینجوری باشم
چند وقت پیش دعوام شد خواستم برم بالای پل خودمو پرت کنم خانوادم گفتن هر کاری میخوای بکن ولی از ترس خدا برگشتم خونه
چطور بشون بفهمونم که من تحملم سر اومده من یه روز باید زن بگیرم ارتباط با اطرافیانم کم شده دوست جدیدی ندارم.شما بگید چه خاکی..........
ببخشید زیاد نوشتم

[rayehe]

یکم درمورد بیماریتون بیشتر توضیح بدین...یعنی دقیقا چه مشکلی واستون ایجاد کرده دوست خوبم؟!!!!

[eshragh]

یکم درمورد بیماریتون بیشتر توضیح بدین...یعنی دقیقا چه مشکلی واستون ایجاد کرده دوست خوبم؟!!!!

شکل و فرم قفسه سینه رو تغییر داده.تو گوگل ایمیج سرج کنید میاد بش سینه قیفی شکل هم میگن
مشکل ظاهری داره دیگه

[sorosh]

سلام
عکسهاشو دیدم
چون شما گفتید مشکلتون در حد متوسطه با توجه به اون عکسهایی که دیدم نباید خیلی هم بدباشه
و اینکه تیپو قیافه اون قدرها که برای پسرها مهمه برای دخترها مهم نیست
اگرچه برای دخترها هم اهمیت داره اما برای دخترها شخصیت یک پسر توانمدیش و وضعیت اجتماعی اقتصادی فک کنم بیشتر مهم باشه
همه ادم ها همه چیزهای خوب رو با هم ندارن
هر ادمی نقطه ضعفها و نقطه قوتهای خاص خودشو داره
فکر میکنم شما بهتره نقاط دیگه زندگیت رو پر رنگ تر کنی و اینکه دنبال دختری باشی که تیپ براش اهمیت زیادی نداشته باشه

[eshragh]

سلام
عکسهاشو دیدم
چون شما گفتید مشکلتون در حد متوسطه با توجه به اون عکسهایی که دیدم نباید خیلی هم بدباشه
و اینکه تیپو قیافه اون قدرها که برای پسرها مهمه برای دخترها مهم نیست
اگرچه برای دخترها هم اهمیت داره اما برای دخترها شخصیت یک پسر توانمدیش و وضعیت اجتماعی اقتصادی فک کنم بیشتر مهم باشه
همه ادم ها همه چیزهای خوب رو با هم ندارن
هر ادمی نقطه ضعفها و نقطه قوتهای خاص خودشو داره
فکر میکنم شما بهتره نقاط دیگه زندگیت رو پر رنگ تر کنی و اینکه دنبال دختری باشی که تیپ براش اهمیت زیادی نداشته باشه

درسته همه همه چیو با هم ندارن ولی اینم بگید که نقص جسمانی رو خیلیا ندارن پس ما انگشت شمار میشیم و همیشه جز ادم های عجیب و ناقص به حساب میایم البته اینا درست نیستا بلکه عقل مردم به چیزیه که میبینن.همونطور تاثیری که در روابط زناشویی داره البته قبول دارم دختری که واقعا از پسری خوشش بیاد این مشکلات و زیاد جدی نمیگیره اما خب همچین دخترای روشن فکری دگ گیر نمیاد
بخدا دگ نمیدونم چه گناهی کردم خیلی حالم بده اما ممنون از اینکه به حرفام توجه میکنید

[فرشته اردیبهشت]

سلام اقای اشراق عزیز
خوبید؟

من استاد نیستم ولی خواستم براتون بنویسم.

در مورد بحثی که راجع به ازدواج گفتین خاستم بگم که در هر موردی ادم هم کفو خودش رو داره
معمولا کسانی که مشکل جسمی دارند با کسی ازدواج می کنند که اون هم یک مشکل داره .
متاسفم بخاطر بیماریتون و تا اندازه خودم درک می کنم که چقدر باید سخت باشه

ولی معنی همه سختی ها و بیماری هامون این نیست که ما گناهی کردیم و خدا داره عقوبتمون می کنه .
این دنیا محل آزمونه حساب کتاب اصلی اون دنیاست نمیشه گفت که بیماری تسویه حساب با شماست .

گاهی یک محدودیت به نظرمون خیلی بد میاد وفاجعه است واقعا هم طبیعیه ناراحت باشین اما شاید در اصل یه معنای دیگه ای داره شاید قراره از اون مسیر به جایی برسین.
سعی کنید باهاش کنار بیاید رو خودتون کار کنید .

پذیرش مشکل اولین مرحله است

یعنی نگین که چرا من؟ مگه من چه کار کردم؟اصلا نمی خوام
بگین بهرحال من این مشکل رو دارم حالا باید چه کنم تاراحتتر باشم ؟! این منطقی نیست؟

فکر کنید یه مادری دارین که یه بیماری خیلی سخت داره (خدایی نکرده- یه فرضه)چیکارش می کنید ؟ ایا باهاش مدارا نمی کنید؟آیا نازشونمیکشید تا دردش کم تر بشه؟ یا نه همش میکوبید تو سرش که چرا مریضی؟ چرا مایه خجالت منی؟

معلومه که هواشو خواهید داشت چون مادر عزیزه .

خب آدم خودش که از همه عزیزتره اولین کسی که به خودمون نزدیکه خودمونیم.
پس به خودتون خیلی بها بدین وهواداری کنید مدارارکنید نه این که نمک رو زخمش بپاشید.

اگه اشراق ،اشراق رو همینطوری قبول کنه و با این وجود هم خودشو دوست داشته باشین این حس به دیگران هم منتقل میشه حتی کسی که از کنارش رد میشین
اما وقتی خودتون این مساله رو نتونستین بپذیرین چطور انتطار دارین دختری اینقدر روشن فکر باشه به قول خودتون؟

میدونید هیچ بشری از هیچ اتفاقی وبیماری ای در امان نیست منیکه الان سالم اینجا نشستم نمیدونم ایا فردا هم در همین حالتم یا نه!
پس چاره ای نداریم جز اینکه دنیارو با همه کم و کاستی هاش در کنار همه خوبی هاش قبول کنیم .

ایا فقط قراره تا وقتی سالمیم و همه چی جوره و مشکلی نداریم خودمون رو بخاییم و زندگی رو ستایش کنیم؟

هرچند من نمی دونم مشکلتون چقدر حاده فرض رو براین گرفتم که کمی معلومه و مشکل زا شده براتون وسعی کردم خودم رو جای شما بذارم اگه نتونستم ببخشین .

- - - Updated - - -

این لینک هم مشکل دختریه که بدنش سوخته و یجوری مثل شما ناراحته پست هایی که دوستان براش نوشتن بسیار میتونه براتون مفید باشه بخونین.

http://www.hamdardi.net/thread36015-2.html

[mohammad-ra]

اشراق جان با سلام من زیاد مشاوره دادن رو بلد نیستم و همیشه تو همدردی فقط مشکلاتم رو مطرح میکردم و دوستان کمکم میکردن ولی با توجه به اینکه شما هم مثل من از ناهنجاری مادرزادی(که من دیستروفی بکر خفیف دارم) رنج میبرید خواستم به عنوان برادر کوچیکتر راهنماییت کنم;
من خیلی زودتر از شما و تو سن17.18 سالگی به این ناامیدی ها رسیده بودم و با توجه به این که ناهنجاریه بنده هم مثل شما کمیابه (از هر 100هزار نفر 3 تا 6 نفر دچار دیستروفی بکر میشه)همون مقطعی سنی که گفتم و دیگه عقلم میرسید که این مشکل رو دارم مثل شما میگفتم خدایا چرا از این همه آدم من باید به همچین مشکلی داشته باشم و حتی بعضی وقتا کفر میگفتم و از این صحبتا;

3.4 سالی همین طور با ناراحتی گذروندم البته گرچند الان هم از این ناهجاریم ناراحتم ولی نسبت به قبلنا خیلی حالم از نظر روحی بهتره و یه جورایی دارم سعی میکنم این بیماریم رو بپذیرم;

باور کنید از دوران مدرسه تا تو محیط دانشگاه خیلیا میپرسیدن چرا اونطوری راه میری و چرا جناغ سینه ات اینطوره و از این حرفا و تا همین دو ماه پیش هرکی بهم این حرفا رو میزد تا روزها با ناراحتی از این صحبتا غمگین میشدم و فقط در اون لحظاتی که بعضیا مسخره ام میکردن رو میکردم به خدا و از خودش میخواستم که جوابشون رو بده. الان مدتی هم هست فیزیوتراپی میرم تا دیستروفی بکرم اوج نگیره و حتی بهتر بشه...

گرچند منم خودم 100درصد با خودم مشکل روحیم رو حل نکردم ولی توصیه ام به شما هم اینه که سعی کن این مشکلت رو بپذیری و باهاش کنار بیای اونوقت دیگه حرفای دیگران واست مهم نمیشه