سلام
دیشب روحانی هیئت داستانی رو تعریف کرد که برای من خیلی تکان دهنده بود …، داستان مربوط به مرحوم نراقی از علمای بزرگ و عرفای الهی و یکی از استادان شیخ انصاری بود.. بخشی از این داستان رو اینجا میزارم که شاید بی ارتباط هم به این محفل نباشه که نیاز هست به کسانی که اینجا مراجعه میکنند و مشکلی دارند با وسواس و با اگاهی بهشون مشورت و راهنمایی بدیم و در مورد مشکلشون قضاوت اشتباه نکنیم و البته فرای اینجا توی تمام لحظات زندگی با وسواس و هوشیاری رفتار کنیم…
نمیدونم‼ کلا خیلی سخته … گذر سلامت از گذرگاه این دنیا خیلی سخته ، چقدر ما غافلیم که باید برای تک تک لحظات عمرمون و تک تک کارهایی که تو این دنیا کردیم اون دنیا که زندگی ابدی ما هست پاسخ بدیم….
مرحوم نراقي روزی از منزل بيرون مي‌آيد و يكسره به سمت وادي السّلام نجف براي زيارت اهل قبور ميرود؛ در اينحال مي‌بيند عدّه‌اي از اعراب جنازه‌اي را آوردند و قبري براي او حفر نموده و جنازه را در ميان قبر گذاشتند، و رو كردند به من و گفتند: ما كاري داريم، عجله داريم، ميرويم به محلّ خود، شما بقيّۀ کارهای اين جنازه را انجام دهيد!
جنازه را گذاردند و رفتند.
مرحومِ نراقي ميگويد: من در ميان قبر رفتم كه كفن را باز نموده و صورت او را بروي خاك بگذارم، و بعد بروي او خشت نهاده و خاك بريزم و تسويه كنم؛ ناگهان ديدم دريچه‌ايست، از آن دريچه داخل شدم ديدم باغ بزرگي است، درخت‌هاي سرسبز سر به هم آورده و داراي ميوه‌هاي مختلف و متنوّع است.
از دَرِ اين باغ يك راهي است بسوي قصر مجلّلي كه در تمام اين راه از سنگ ريزه‌هاي متشكّل از جواهرات فرش شده است.
من بي‌اختيار وارد شدم و يكسره بسوي آن قصر رهسپار شدم، ديدم قصر با شكوهي است و خشت‌هاي آن از جواهرات قيمتي است؛ از پلّه بالا رفتم، در اطاقي بزرگ وارد شدم، ديدم شخصي در صدر اطاق نشسته و دور تا دور اين اطاق افرادي نشسته‌اند.
سلام كردم و نشستم، جواب سلام مرا دادند. بعد ديدم افرادي كه در اطراف اطاق نشسته‌اند از آن شخصي كه در صدر نشسته پيوسته احوالپرسي مي‌كنند و از حالات اقوام و بستگان خودشان سؤال مي‌كنند و او پاسخ ميدهد.
و آن مرد مبتهج و مسرور به يكايك از سؤالات جواب ميگويد. قدري كه گذشت ناگهان ديدم كه ماري از در وارد شد و يكسره بسمت آن مرد رفت و نيشي زد و برگشت و از اطاق خارج شد.
آن مرد از درد نيش مار، صورتش متغيّر شد و قدري به هم برآمد، و كم كم حالش عادّي و بصورت اوّليّه برگشت.
سپس باز شروع كردند با يكديگر سخن گفتن و احوالپرسي نمودن و از گزارشات دنيا از آن مرد پرسيدن.
ساعتي گذشت ديدم براي مرتبۀ ديگر، آن مار از در وارد شد و به همان منوال پيشين او را نيش زد و برگشت.
آن مرد حالش مضطرب و رنگ چهره‌اش دگرگون شد و سپس به‌حالت عادّي برگشت.
من در اين حال سؤال كردم: آقا شما كيستيد؟ اينجا كجاست؟ اين قصر متعلّق به كيست؟ اين مار چيست؟ چرا شما را نيش ميزند؟
گفت: من همين مرده‌اي هستم كه هم اكنون شما در قبرگذارده‌ايد، و اين باغ بهشت برزخي من است كه خداوند به من عنايت نموده است، كه از دريچه‌اي كه از قبر من به عالم برزخ باز شده است پديد آمده است.
اين قصر مال من است، اين درختان با شكوه و اين جواهرات و اين مكان كه مشاهده مي‌كنيد بهشت برزخي من است، من آمده‌ام اينجا.
اين افرادي كه در اطاق گرد آمده‌اند ارحام من هستند كه قبل از من بدرود حيات گفته و اينك براي ديدن من آمده‌اند و از بازماندگان و ارحام و أقرباي خود در دنيا احوالپرسي نموده و جويا ميشوند، و من حالات آنان را براي اينان بازگو ميكنم.
گفتم اين مار چرا تو را ميزند؟
گفت: قضيّه از اين قرار است كه من مردي هستم مؤمن، اهل نماز و روزه و خمس و زكات، و هر چه فكر ميكنم از من كار خلافي كه مستحقّ چنين عقوبتي باشم سر نزده است، و اين باغ با اين خصوصيّات نتيجۀ برزخي همان اعمال صالحۀ من است؛ مگر آنكه يك روز در هواي گرم تابستان كه در ميان كوچه حركت ميكردم، ديدم صاحب دكّاني با يك مشتري خود گفتگو و منازعه دارند؛ من رفتم نزديك براي اصلاح امور آنها، ديدم صاحب دكّان مي‌گفت: شش شاهي از تو طلب دارم و مشتري مي‌گفت: من پنج شاهي بدهكارم.
من به صاحب دكّان گفتم: تو از نيم شاهي بگذر، و به مشتري گفتم: تو هم از نيم شاهي رفعِ يد كن و به مقدار پنج شاهي و نيم بصاحب دكّان بده.
صاحب دكّان ساكت شد و چيزي نگفت؛ ولي چون حقّ با صاحب دكّان بوده و من به قدر نيم شاهي به قضاوت خود ـ كه صاحب دكّان راضي بر آن نبود ـ حقّ او را ضايع نمودم، به كيفر اين عمل خداوند عزّوجلّ اين مار را معيّن نموده كه هر يك ساعت مرا بدين منوال نيش زند، تا در نفخ صور دميده و خلائق براي حساب در محشر حاضر شوند، و به بركت شفاعت محمّد و آل محمّد عليهم السّلام نجات پيدا كنم.
اون زمان که ما مدرسه میرفتیم ، سه تا ثلث داشتیم، ثلث اول ، ثلث دوم ، ثلث سوم… امتحانات ثلث اول و دوم برای این بود که بفهمیم چه کاره ایم و چند مرده حلاجیم! و روی نقاط ضعفمون و اشتباهاتمون کار کنیم تا توی ثلث سوم که اصل کار بود روسیاه نشیم و با موفقیت ازش عبور کنیم… با خودم فکر میکنم کاش میشد توی زندگی الانمون هم، هر از گاهی خدا پرده های اوضاع و احوال ما توی اون دنیا رو برامون لحظاتی پس میزد تا بفهمیم چند چندیم و قراره بعد از مرگمون چه زندگی ای داشته باشیم ، تا اگه اوضاع اون دنیامون با خرابکاریهای این دنیامون بدقواره هست ، فکری به حالش بکنیم و ابادش کنیم …
اگه ما ادمها از اوضاع و احوال اون دنیامون خبردار میشدیم ، اونوقت ، اگه الان زندگی خوبی داشتیم ، وضع مالی خوبی داشتیم ، همسر و بچه های فوق العاده ای داشتیم ، بدن سالم و جذابی داشتیم ، تا دستمون رو رو به اسمون میکردیم و از خدا طلب چیزی میکردیم و هنوز به زمین نرسیده ، خدا ارزمون رو براورده میکرد و بدجوری مستجاب الدعوه ای بودیم برای خودمون ، اونوقت توهم این برمون نمیداشت که حتما پیش خدا ما خیلی عزیز هستیم که خدا اینقدرهوامون رو داره و همه چیز رو بهمون داده و هر چیزی هم ازش طلب میکنیم بهمون میده و از اونطرف خدای نکرده اگه مشکل مالی داریم ، اگه سلامتی کامل نداریم ، اگه مشکل ازدواج داریم یا همسر خوبی نداریم ، اگه هر چی خدا رو صدا میکنیم و ازش طلب چیزی رو میکنیم و میبینیم انگارنه انگار خدا صدای ما رو میشنوه و تمام این چیزهای به ظاهر منفی رو بزاریم به حساب اینکه حتما ما خیلی گناهکار هستیم و حتما پیش خدا ذلیل و بی ابرو هستیم و… که این وضع زندگی این دنیامون هست و خدا هم به ظاهر به ما محل نمیده… ولی غافلیم از اینکه بفرمایش حضرت علی : انسانها خوابند، با مرگ بیدار می شوند_ ان الناس نوم بالموت انتبهو _ …. کاش این فرصت برای ما انسانها بود که توی طول عمرمون لحظاتی از این خواب شیرین یا کابوس وار این دنیا بیدار بشیم و اون سوی پرده و واقعیت رو ببینیم تا اون دنیامون اگر ویرانه ای هست فرصت ساختنش رو داشته باشیم و اگر اباد هست بیشتر تلاش کنیم تا ابادیش رو حفظ کنیم و ابادترش کنیم ولو اینکه این دنیا و زندگی الانمون به کام ما نباشه….
پاسخ با نقل قول
نوشته اصلی توسط محمد 93
علاقه مندی ها (Bookmarks)