سلام،
لطفاء به من در تصميم گيرى كمك كنيد. من ٧ سال پريش كه براى ادامه تحصيل كه از ايران خارج شدم با پسرى اشنا شدم كه از من ٤ سال كوچكتر بود. من أون موقع ٢٥ ساله بودم و أون ٢١ سأله. اون موقع اين اختلاف سنى تو فكر ايرانى من اينقدر عجيب بود كه من فقط به عنوان يه دوستم ساده بهش نگاه ميكردم. ولى ما اينقدر از لحاظ اخلاقى و طرز فكر به هم شبيه بوديم كه روز به روز به هم نزديك تر شديم و بعد از ٤ ماه تصميم گرفتيم كه دوست دختر-پسر باشيم. اين رابطه يك سال و ٣ ماه طول كشيد. روزهاى خوب زياد داشتيم ولى اين فكر اختلاف سن منو رها نمى كرد. تا آخر بعد از يكسال و ٣ ماه من بعد از تموم شدن درسم ازش خداحافظى كردم و رفتم يه كشور ديگه پيش خانواده ام. اين اقا تازه ٢ سال پيش رفت ايران منظورم اينكه ايران بزرگ نشده.
بعد از أون هر دو ما رابطه با ادماى ديگرو تجربه كرديم هروقت كه رابطه هامون تموم مى شد دوباره با هم تماس مى گرفتيم. هيچ كدول نتونستيم دوباره ادمايي رو پيدا كنيم كه بأهم راحت باشيم. خلاصه اينكه الآن هر دو فكر ميكنيم كه ما ادم همديگه هستيم و مى خوايم با هم ازدواج كنيم. من نگرانم اين رابطه هايي كه هردو داشتيم برامون مشكل پيش بياره ولى أون ميگه اين رابطه ها خوب بودن و به هردو ما ثابت كردن كه ما بايد با هم باشيم. در ضمن فقط بگم ما هيچكدوم ادماى الافى نيستيم هر دو كار و موقعيت حوبي داريم و از سر ناچارى نيست كه مى خوايم بأهم باشيم.
كلا دوست دارم بدونم شما به عنوان يه نفر سوم چى فكر مى كنين چون من مىدونم اين آخرين شانسى هست كه من به اين رابطه دارم مى دم يعنى يا تصميم قطعى براى ازدواج يا كاملا تموم. خوشحال مى شم نظرتونو بگين.
- - - Updated - - -
در ضمن من الآن ٣١ ساله هستم و ايشون ٢٧ سأله. من baby face هستم. و ايشون خيلى بزرگتر از سنشون هستن و فكر مى كنن.
علاقه مندی ها (Bookmarks)