از اینکه با مادر شوهرم تو یه خونه ایم آرامش ندارم. چه جوری به شوهرم بگم تا از اون خونه بریم؟؟ کمکم کنین.

[negad]

سلام من چند بار با تایپیکهای مختلف مزاحم وقت دوستان شدم .

من 25 شوهرم 29 سالشه 1 ساله رفتیم خونمون.بچه نداریم.

ما و مادرشوهرم تو یه آپارتمانیم. شوهرم خیلی به خانوادش وابسته اس و حرف حرف مامانش و خواهرش هست. و عمرا تعصب اونا رو به من بده حتی پیش اونا با من زیاد حرف نمیزنه و این موضوع من خیلی ناراحت میکنه دخالت خانوادش بیش از حد تا حدی که ما امسال می خواستیم برییم مسافرت که مامانش با یه نه گفتن نرفتیم.

من می خوام از اون خونه در بیایم و یه جای دیگه بریم ولی نمی دونم چه جوری به شوهرم مطرح کنم

کمکم کنین

[negad]

من خیلی از این تالار برای حل مشکلاتم استفاده کردم خواهش می کنم بازم کمکم کنین لطفا.

منو شوهرم ری هم رفته با هم خوبیم ولی وقتی مسائل خانوادش و حرفای اونا میاد وسط نا خود آگاه خیلی بد می شیم با هم اصلا زندگی خصوصی و مستقلی نداریم و من از این شرایط خیلی ناراحتم .

از یه طرفم نمی دونم چه جوری به شوهرم مطرح کنم که از ونجا بریم .

[شیدا.]

دوست عزیز

شما توی یک واحد زندگی می کنید یا واحدهای جدا؟
همسرتون از نظر مالی امکانش را داره که براتون خونه بگیره؟
با کی زندگی می کنید؟ پدرشوهر، برادرشوهر و ... بقیه هم هستند؟

[negad]

ما تو یه آپرتمان 3 طبقه زندگی می کنیم که هم مادر شوهرم اونجاس هم برادر شوهرم که ازدواج کرده . از نظر مادی هیچ کمبودی نداریم خودش می تونه خیلی راحت یه خونه لوکس بخره و حتی من بهش یه بار گفتم که از اینجا بریم ولی چون شوهره من خیلی لج بازه با من لج کرد و یه دعوای بزرگ درست شد.

تاثیر خانوادش روی همسرم خیلی زیاد بیش از حد. تاثیری که من هیچ وقت نمی تونم روش بزارم. خانوادش خودشون خیلی مظلوم نشون میدن ولی اصلا اونجوری نیستن به همه چی دخالت می کنن چی خریدی چی خوردی چی پوشیدی کجا رفتی با کی رفتی به همه اینا دخالت می کنن .

یه خانواده کاملا سنتی ، منم از این شرایط خیلی خستم هیچ کاری نمی تونم به زندگیم بکنم نه تفریحی نه تنوعی نه هیجانی هیچی و همه اینا از یه جا نشستن با خانوادش .

فقط می خوام یه فرد با تجربه بهم راه نشون بده که چی کارکنم تا از این قفس آزاد شم.

[بهار_68]

negad عزیز
فکر نکن که اگه از اون خونه بری مشکلت حل میشه یا دخالتاشون کم میشه من و شوهرم تو یه شهر دیگه زندگی میکردیم ولی زیر ذره بین مادرشوهرم بودیم

باید یکم حساسیتت رو کم کنی هرچی حساس تر برخورد کنی بدتره یه نصحت خواهرانه بود

[negad]

دیگه دارم کلافه می شم چرا کسی کمکم نمی کنه آخه به خدا هر شب تو فکر طلاقم . دیگه دارم دیوونه می شم یکی کمکم کنه

می خوام به شوهرم بگم یا از این خونه بریم یا من طلاق می گیرم. به نظرتون بگم؟؟/

[khaleghezey]

درود بانو negad گرامی

سپاس از بانو دختر بیخیال گرامی که اطلاع دادن مشکل شما را به مدیر همدردی عزیز تا اگر وقت دارند بیایند و راهنمایی لازم را به شما بکنند.

من مردم و جنس خودم را خوب میشناسم گرچه خودم اصلا به این موضوع اعتقاد ندارم و بشخصه نظرم اینه اولویت اول هر فردی که ازدواج میکند اول همسرش بعد فرزندانش و بعدا خانوادش اگر بجز این باشد مطمئنا بعدها مشکلاتی بوجود خواهد آمد.

ولی شوربختانه مردهای ایرانی در این مورد خاص مشکل دارند و نمیتوانند تفکیک ایجاد کنند بیون دوست داشتن و مستقل شدن خود و همسرشان با خانواده خودشان.زیاد جدی نگیر بانو این تنها مشکل شما نیتس مشکل خیلی های دیگست حالا از شانس شما با هم در یه آپارتمان زندگی میکنید.اینو نوشتم بدانید کاملا متوجه میشم چی نوشتید و منظورتان چیست.

دقت دق ات میدهد

بهترین راهنمایی که میدش کرد را بانو بهار68 گرامی انجام دادند با سپاس از ایشان از این خانه هم نقل مکان کنید باز هم این موارد هست گرچه کمتر میشود.سعی کن حساسیتت را نسبت به این موضوع کم کنید یکی از آشناهای ما هم همین مشکل شما را دارد با مادر شوهرش در یک آپارتمان زندگی میکنند آنها هم دقیقا مثل شما میتوانند خانه جدیدی اجاره کنند یا خریداری کنند ولی بخاطر سن بالای خانواده شوهر اینکار را انجام نمیدهند و دقیقا همین مشکلاتی را که شما نوشتید دارند.حساس بشی خودت را اذیت میکنی دقیقا در مورد مسافرت ها همینجوری هستند کجا میرید با کی میرید کی برمیگردید و..... اگه به ناله و شکوه باشه مطمئن باش یه تایپیک بزنی از دست خانواده شووهر چه میکشید در یه زمان کوتاه به حدی میرسه که مدیرای سایت مجبور میشن قفلش کنن

با اینکه مرد هستم ولی یکچیزی را متوجه شدم اگه ریزبین باشی دقیقا متوجه میشی خانواده شوهر شما چجوری قربان صدقه ایشان میروند و بقول خودمون لوسش میکنن و بهش اعتماد بنفس میدن و قلقلش رو خوب بلدن سعی کن گله گزاری نکنی و پشت سرشون صحبت نکنی چون اینجوری ما مردا حساس میشیم سعی کن ببینی چیکار انجام میدن اگه قربون صدقش میرن خوب شما که بهش نزدیکتری سعی کن اینکارو بیشتر انجام بدی.بهش اعتماد بنفس میدن خوب شما چرا اینکارو نکنی!!!سعی کن قلقلش رو بدست بیاری ولی زیاد دقت نکن و حساس نشو که فقط خودتی که اذیت میشی.

پ.ن: نمیدونم به هم جنسای مذکر خودم چی بگم خوب فدات شم شمایی که هرچی مادرت بگه انجام میدی و اینقدر قربون صدقش میری خوب چرا میری پس زن میگیری بشین ور دل مامان جونت.مادر شووهری که میگردی واسه پسرت زن پیدا کنی بعد ازدواجش تازه یادت میوفته ای دل قافل پسرمو ازم گرفتن و واسه عروست میشی هوو چرا پس میری واسش زن میگیری ها؟!!! بخدا بانوان ایرانی در این یک موضوع خاص حق دارن و مظلوم واقع شدن خیلی بهشون ظلم میشه

خواهشا به هیچ عنوان حرف طلاق را نزنید.بقیه مردا بدتر نباشن در این موضوع مطمئنا بهتر نیستن اینو صددرصد مطمئن باش.

[مدیرهمدردی]

تاثیر خانوادش روی همسرم خیلی زیاد بیش از حد. تاثیری که من هیچ وقت نمی تونم روش بزارم. خانوادش خودشون خیلی مظلوم نشون میدن

با سلام و احترام
اگر آقایی وابسته هست و گوشش به دهان مادرش هست. و حرف شنویی دارد و تاثیر پذیر. پس خوش به حال خانمش.
یعنی خانمش می تواند این نقش خط دهی و تاثیر گذاری را داشته باشد.

اما اگر آقا از خانواده اش یعنی مادرش و پدرش تاثیر می گیرد ،اما در برابر همسرش مقاوم هست. اینجا نشان می دهد یک مشکلی در ارتباط خانم و آقا هست.
پس صورت مسئله را اصلاح می کنیم:
چرا من نمی توانم تاثیری روی همسرم داشته باشم؟
یا:
چگونه ارتباط خودم و همسرم را تقویت و موثر کنم؟

ببینید اگر مسئله خودتون را خوب بفهمید راه حلش و علاجش ساده است.
اما اگر مسئله را وارونه بفهمید و تصور کنید مشکل از مادرشوهر و شوهرتان هست. به قول بهار_68 حتی اگر یک شهر دیگر هم باشید، باز هم نمی توانید با همسرتان صمیمی باشید.

دقت کنید شما همه ابزارهای مادرشوهرتان را دارید+ ابزارعاطفی و جنسی زناشویی
پس شما سرمایه و قدرت تاثیرگذاری اتان باید از مادرشوهرتان (که می گویید مظلوم نما هست)، بیشتر هست.
اما ظاهرا به شیوه صحیح مهارتهای ارتباطی، عاطفی و جنسی خود را در جذب و ارتباط سازنده با همسرتان به کار نمی گیرید.

مثلا همین جمله که گفته اید:

به او بگویم از این خانه برویم یا طلاق؟!

واقعا این مثل تولید زلزله 10 ریشتری در زندگی هست.


آیا مطمئنی آنقدر این بنا مقاوم هست که بتواند تحمل چنین زلزله ای را داشته باشد.
فرض کن شوهرتان بعد از حرف شما بگوید:
همین الان بفرمایید بروید خونه پدرتون.
من طلاق نامه را می فرستم منزل بابات.

بعد شما چه می کنید؟!!!!!

من تعجب می کنم.
شما برای اینکه بچه اتان را به خاطر اینکه دستش را توی دهانتش کرده است ، چگوه تنبیه می کنید؟
آیا یک بمب اتم می اندازید روی سرش.

طلاق یعنی انهدام کامل و انفجاری تخریب گر برای با خاک یکی کردن یک زندگی.
شما به عنوان اولین گام چگونه به ذهنتان می آید که استفاده کنید؟!!!

خدا نکند در زندگی هم از همین روشها استفاده کرده باشی و شوهرت را فراری داده باشی به سوی مادرشوهرت.
نکند شوهرت در کنار مادر شوهرت جایی امن یافته هست که مخفی شود و آرام بگیرد.




خلاصه اینکه:
شما در همین تالار مقالات مهارتهای زناشویی و ارتباطی و خانواده را به دقت مطالعه کن. و آرام آرام و بدون عجله سعی کن محل خانه و زندگیت را امن کنی تا این کبوتر گریزان اعتماد کند و لب بوم منزلتان بنشیند.

[negad]

مدیرهمدردی
و

khaleghezey واقعا ازتون ممنونم من چون به اینترنت زیاد دسترسی ندارم واسه همین نمی تونم زیاد بیام. ولی آرام شدم از وقتی حرفاتون خوندم .

همسر من و خانوادش خیلی سنتی هستن ، همسرم از اولین روز تا الان که تغریبا 1 سال میشه خیلی تو جزئیات رفتاراش تغییرات داده این کاملا می بینم و می فهمم و قدر دانم، ولی در مورد چند اصل کلی تغییر پیدا نمی کنه.


1- استقلال : منظورم مرز من و خانوادش نمی تونه مشخص کنه ، همیشه من مقصر میدونه و تا حالا نشده یه بار به من حق بده خودشم مواردی که خانوادش واقعا نا بحق حرف زدن، ولی من رو مقصر کرده یه مثال خیلی کوچیک. من اوایل زندگیم نمی خواستم بچه دار شم چون احساس می کردم خیلی زود حالا ، خانوادش به شوهرم گفتن خانواده من نمیزاره و به من یاد میده ، در حالیکه اصلا خانواده من حتی نظر هم نمی دادن. من از حرف مادرش خیلی ناراحت شده بودم یا این حال بازم به شوهرم چیزی نگفته بودم تا اینکه خودش ازم پرسید که آیا خانوادم دخالت میکنن یا نه منم گفتم نه ، ولی باز حق به خانوادش داد ب خدا. گفت اونا راست میگن. خواهراش با من بد رفتاری کنن مقصر باز منم ، دخالت می کنن باورتون میشه من حتی حلقه ازدواجمم خودم نتونستم انتخاب کنم به خاطر خواهرش ، خواهرش نزاشت.



2- بی اعتمادی: احساس می کنم اصلا بهم اعتماد نداره .نه میزاره برم تنهایی بیرون نه میزاره کلاس برم منم صبح تا شب تو خونه دق میکنم . انقدر بهم اعتماد نداره که حتی موقع هایی که بدون ماشین میره سر کار سویچ هارو نمیزاره خونه ، حتما میترسه من با ماشین جایی برم یا چه میدونم.... سر در نمی یارم. همیشه احساس میکنه به قول معروف اگه کلاهش نچسبه باد می بره ولی این نمی دونه که اگه کلاهم زیاد فشار بده یا کلاه پاره میشه یا هم سر درد میگیره. خودشم کاری نکردم که اعتمادش بره همیشه جوری رفتار کردم که اعتمادش جذب کنم. اصلا نمی دونم چی کار کنم.


3- خانوادم: با خاونوادم اصلا صمیمی نمیشه همیشه یه جورایی فاصله میگیره همش می خواد خانواده خودش تو اولویت اول قرار بده ، سر خانواده خیلی عذاب کشیدم ، خیلی . ولی دیگه بی خیال شدم درسته هنوزم بعضی موقع ها گیر میده سر خانوادم ولی دیگه بی خیالم.


خیلی نسیت به زندگی نا امید شدم صرفا واسه این زندگی می کنم که مجبورم به خاطر خدا .

من اصلا اینجوری نبودم از آدمای مثل الانمم بدم میومد ولی شرایط و اخلاقهای همسرم خیلی داغونم کرده.

از نظر مادی خدا رو شکر خیلی خوبیم ولی حیف که اون آرامشی که می خواستم ندارم اون صمیمیت اون اعتماد نیست ، یعنی خانوادتن همسرم اینا به زن اعتماد نمی کنن انگار نقش خانم آشپز و کارگر و نگهبان و مسائل جنسی همین. دیگه این متوجه نیستن خانم نیاز به توجه ، احترام و نوازش و خیلی چیزای دیگه داره.

[mis-marjan]

دوست عزیز مشکل شما خیلی حاد نیست و با مدتی تمرکز میتونی شدت این وابستگی رو کم کنی ولی توجه کن که نیاز به "مهارت" و "زمان" داری
ولی من فکر میکنم شما حساسیت زیادی هم در این زمینه دارید دوست عزیز شما مدت زیادی از ازدواجتون نمی گذره فقط 1 سال این مدت برای اعتماد سازی به نظرم کمه (با توجه به وابستگی ایشون) من دوران عقد رو در نظر نمی گیرم چون معتقدم توی دوران عقد نمیشه این اعتماد شکل بگیره
با توجه به صحبت های شما چند نکته به نظرم میرسه:

همسر من و خانوادش خیلی سنتی هستن ، همسرم از اولین روز تا الان که تغریبا 1 سال میشه خیلی تو جزئیات رفتاراش تغییرات داده این کاملا می بینم و می فهمم و قدر دانم، ولی در مورد چند اصل کلی تغییر پیدا نمی کنه.
دوست عزیز این تغییرات جزئی هم خیلی مهمه با توجه به صحبتهای شما همسرتون قابلیت تغییر رو داره پس عجله نکن و تند نرو بذار خودش اعتماد کنه و حساس نباش روال عادی زندگی خودت رو طی کن ولی باید یه تغییراتی توی رفتارهای خودت داشته باشی


1- استقلال : منظورم مرز من و خانوادش نمی تونه مشخص کنه ، همیشه من مقصر میدونه و تا حالا نشده یه بار به من حق بده خودشم مواردی که خانوادش واقعا نا بحق حرف زدن، ولی من رو مقصر کرده یه مثال خیلی کوچیک. من اوایل زندگیم نمی خواستم بچه دار شم چون احساس می کردم خیلی زود حالا ، خانوادش به شوهرم گفتن خانواده من نمیزاره و به من یاد میده ، در حالیکه اصلا خانواده من حتی نظر هم نمی دادن. من از حرف مادرش خیلی ناراحت شده بودم یا این حال بازم به شوهرم چیزی نگفته بودم تا اینکه خودش ازم پرسید که آیا خانوادم دخالت میکنن یا نه منم گفتم نه ، ولی باز حق به خانوادش داد ب خدا. گفت اونا راست میگن. خواهراش با من بد رفتاری کنن مقصر باز منم ، دخالت می کنن باورتون میشه من حتی حلقه ازدواجمم خودم نتونستم انتخاب کنم به خاطر خواهرش ، خواهرش نزاشت.

در مورد انتخاب حلقه نظری ندارم چون شناختی روی خواهرشوهرتون ندارم اما...
انتظار نداشته باشید در طول یک سال خانواده ای رو که توی اون بزرگ شده و کاملا میشناسه و براش عزیز هستن رو کنار بذاره (سوء برداشت نشه منظورم این نیست که کلا کنار بگذاره ولی باید به حد تعادل در ارتباط با شما و خانواده برسن یعنی شما طوری خودتون رو به ایشون اثبات کنید که بتونن شما و خانواده رو توی کفه ترازو در یک وزن ببینن)
می فرمایید حرف مادر و خواهرش رو خیلی قبول داره در رفتار مادرش دقت کن ببین چطور با همسرت رفتار می کنن مادرت علاوه بر عشق مادری یه چیز دیگه ای توی رفتارش داره که همسرت رو جذب میکنه: محبت یا لحن صحبت و نکته اصلی "اعتماد به نفس" که بسیار تاثیر گذاره مرد از هر جایی که بهش اعتماد به نفس تزریق بشه به اون سمت کشش داره و من این تزریق رو در مادران ایرانی بسیار دیدم خصوصا مادر خودم چیزی که هنوز عروسمون بهش پی نبرده
نکته مهم: هیچ وقت خانواده همسرت رو در مقابل خودت فرض نکن این نکته هم به خاطر تلقین در رفتار با همسر مهمه و هم تلقین وجودی خودت
وقتی شما خانواده رو نقطه مقابل ببینی ناخودآگاه در مقابلشون گارد می گیری (منظورم گارد در صحبت نیست نیازی هم نیست مستقیم گارد بگیری) این گارد گرفتن در ذهن شما اتفاق می افته وقتی که ذهن شما فرمان میده که این حرف رو از مادرشوهر شنیدی حتی اگر نخوای تهاجمی رفتار کنی به طور غیر مستقیم مغزت فرمان میده و ناخودآگاه با زبان بدن این عکس العمل رو نشون میدی مثلا طور خاصی به خانوادش نگاه می کنی
پس بهترین کار اینه که ناراحتی ها و خاطرات تلخ با خانوادش رو از ذهنت پاک کنی و کنار بگذاری نمیگم بی تفاوت باش میگم حتی اگر جایی ناراحتت کردن و یا زخم زبون زدن مدام یادآوری نکن ولی از اون خاطره درس بگیر (مثلا بگو مادرشوهرم از این رفتار من بدش میاد پس نیازی نیست کلا این کارو کنار بگذارم بهتره که در حضور ایشون این کار رو انجام ندم)
سعی کن کینه ای ازشون به دل نداشته باشی ولی خاطرات تلخ گذشته باعث شناخت بیشتر شما از خانوادشون میشه

2- بی اعتمادی: احساس می کنم اصلا بهم اعتماد نداره .نه میزاره برم تنهایی بیرون نه میزاره کلاس برم منم صبح تا شب تو خونه دق میکنم . انقدر بهم اعتماد نداره که حتی موقع هایی که بدون ماشین میره سر کار سویچ هارو نمیزاره خونه ، حتما میترسه من با ماشین جایی برم یا چه میدونم.... سر در نمی یارم. همیشه احساس میکنه به قول معروف اگه کلاهش نچسبه باد می بره ولی این نمی دونه که اگه کلاهم زیاد فشار بده یا کلاه پاره میشه یا هم سر درد میگیره. خودشم کاری نکردم که اعتمادش بره همیشه جوری رفتار کردم که اعتمادش جذب کنم. اصلا نمی دونم چی کار کنم.
نیازی نیست رفتار خاصی برای جلب اعتماد همسرت انجام بدی قبلا هم گفتم هنوز مدت زیادی نگذشته پس شما نیاز به زمان داری ولی نباید روی کار خاصی تمرکز داشته باشی
حتی نباید لفظا بگی به من اعتماد نداری یا می ترسی سوئیچ بذاری خونه
فکر می کنم این رفتار همسرتون ناشی از بی اعتمادی به شما نیست بلکه ممکنه خصلت های ذاتی ایشون باشه یعنی شاید قبلا توی شرایطی بوده که مجبور شده کلاهشو نگه داره تا باد نبره
سعی کن این ذهنیت که بهت اعتماد نداره رو بذاری کنار فرض کن بهت اعتماد داره اما می ترسه که براتون اتفاقی بیفته در واقع نگران شما هست

3- خانوادم: با خاونوادم اصلا صمیمی نمیشه همیشه یه جورایی فاصله میگیره همش می خواد خانواده خودش تو اولویت اول قرار بده ، سر خانواده خیلی عذاب کشیدم ، خیلی . ولی دیگه بی خیال شدم درسته هنوزم بعضی موقع ها گیر میده سر خانوادم ولی دیگه بی خیالم.
کار درستی کردی دوست عزیز
یه سری مسائل نیازی به تمرکز ما ندارن با گذر زمان خود به خود حل میشن
شما سعی کن خودت رو به خانواده ایشون نزدیک تر کنی ولی حواست باشه رفتار مصنوعی از خودت نشون ندی یعنی آهسته آهسته باید سعی کنی ذهنیت خودت در مورد خانوادش تغییر کنه
مطمئنم با گذشته ای که با خانوادش داری وقتی میخوای به دیدنشون بری با با خودت فکر میکنی دوباره زخم زبون و طعنه ، این فکر از ذهنت دور کن و با خودت بگو میخوام امروز طوری رفتار کنم که هیچ حرفی نشنوم
ممکنه تا یه مدت خلاف فکرت اتفاق بیفته ولی نباید نا امید بشی بذار خانوادش انرژی مثبتی که داری رو ازت دریافت کنن و این دریافت انرژی نیازمند صبوری شما هست



خیلی نسیت به زندگی نا امید شدم صرفا واسه این زندگی می کنم که مجبورم به خاطر خدا .

من اصلا اینجوری نبودم از آدمای مثل الانمم بدم میومد ولی شرایط و اخلاقهای همسرم خیلی داغونم کرده.

از نظر مادی خدا رو شکر خیلی خوبیم ولی حیف که اون آرامشی که می خواستم ندارم اون صمیمیت اون اعتماد نیست ، یعنی خانوادتن همسرم اینا به زن اعتماد نمی کنن انگار نقش خانم آشپز و کارگر و نگهبان و مسائل جنسی همین. دیگه این متوجه نیستن خانم نیاز به توجه ، احترام و نوازش و خیلی چیزای دیگه داره.[/quote]

اینطور نا امیدانه و با انرژی منفی در مورد زندگیت حرف نزن
شما به عنوان زن منبع انرژی و شادابی توی خونه هستی
پس بهتره با امید و روحیه به آرامش خودت و همسرت فکر کنی و اجازه ندی این مسائل جزئی شما رو وادار کنه که به طلاق فکر کنی