ازدواج با اعمال شاقه!! دیگه شخصیتم له شده

[زن امیدوار]

سلام به همگی
شوهرم انتظار داره هرچی میخواد همون بشه.
دو ساله دارم تحمل میکنم. خونوادش تو همه کارام دخالت میکنن. دائم از من بد میگن. دائم بهم کنایه میزنن اختیار هیچی رو ندارم
اصلا همچین آدمی نبودم که بخوام با خونواده شوهرم بد باشم. اما از روز اول انگار دشمنشون زن پسرشون شده. تازه فهمیدم هرحرفی زدم اونا برعکسش کردن و یه عالمه پیش شوهرم خرابم کردن.
با این وجود تا الان بهشون تو نگفتم. بی احترامی نکردم جوابشونو ندادم. و حتی پیش شوهرم بدگوییشونو نکردم. بعد شوهره همش میگه تو باشون راحت نیستی!!! خوب هرچی دوست دارن بهم میگن هر بدی فکرشو بکنین در حق زندگیم میکنن
البته خیلی با سیاستن همه حرفاشونو با خوشرویی میزنن. مثلا میگن:( داداش قربونت برم زنت به مادر نگفته ملحفه تازه خریده. فدات شم خوب مادر ناراحت میشه اون که غیر تو کسیو نداره اما زنت نمیخواد باما خوب باشه. مادر بیچاره یک عمر زحمت کشید حالا زنت میخواد تو رو از ما جدا کنه)
بعدشم شوهره میاد و حسابی خدمتم میرسه هرچی برچسب ناجور هست به من و خونوادم میچسبونه
شما اجتماعی نیستید. من بدبخت شدم. هیچکی مثل ما نیست. شما فقط با خودتون خوبید.
خواهرام با همه خوبن چه برسه به تو که زن منی. خونوادت عوضین. غلط کردی با خواهرت رفتی خرید...
فکر کنین این چیزیه که به خاطر خرید یک متر ملحفه بدون اجازه قوم شوهر باید تحمل کنم.
در حالیکه خونوادم از گل نازکتر بهش نمیگن. انقدر بهش احترام میذارن که من حرصم میگیره
من زن مستقلی هستم سرکار میرم خوشگلم و مودب.
شوهرم هم جلوی روی مردم خیلی احترام میذاره اما پشت سر ....
مثلا الان داره از عموی من بد میگه و فحش میده و به من کنایه میزنه...همون آن عمو رو میبینیم حرفهای شوهرم: ( خان عمو جان چطورید ... خانم بچه ها عروسها دامادها نوه ها همسایه ها گربتون چطورن... عمو جونم باید امشبو پیش ما باشید ... خانم یه زنگ بزن بگو ما عمو رو نگه داشتیم خودم میرم دنبال زن عمو... عمو جان ما که با هم تعارف نداریم... عمو من هفته بعد دارم میرم کوه شما هم بیاید)
تقصیری نداره مامان و خواهراشم همینطورن
شوهرم میگه خیلی منو دوس داره همیشه قربون صدقم میره و میگه تو خیلی خوبی
اما رفتارش اینو نمیگه
میذاره هرکس هر توهینی میخواد بهم بکنه و خودش هم از توهین و بد و بیراه کم نمیذاره
چند وقت پیش با استفاده از تاپیک پاییز جان یکم رابطمو بهتر کردم اما با دعواهای اول سال دیگه بریدم
تا کی باید کوتاه بیام و بد ببینم. همش با خونوادش باشم همه چی در اختیارشون باشه بعدم طلبکار باشن
چرا باید انقدر خرد بشم
لطفا راهنماییم کنین

[مدیرهمدردی]

با سلام و احترام
معمولا مشکلاتی از این دست خوش خیم می باشند و کاملا قابل حل هستند.
اما راهکار یک شبه ندارد.
نسخه اینگونه مشکلات نیاز به یک بستر زمانی حداقل 6 ماهه تا یکساله دارد که دقیقا انجام شود.
و اگر طی این مدت نسخه کنار گذاشته شود. یا ناقص مصرف شود مشکل عود می کند
نسخه مشکل شما موارد ذیل است.

مرثیه سرایی احساسی عامل نا آرامی شماست!

درباره هوش هیجانی چه می دانید؟(به همراه تست هوش هیجانی)

مهارت گوش دادن و مهارتهای ارتباطی(به همراه لینک مقالات برگزیده)

[زن امیدوار]

سلام
دارم از خوشحالی بال در میارم
ممنون که جوابمو دادین. این بهترین عیدی عمرم بود.
لینکهارو میخونم.
بعدا سوالهام رو میپرسم و بیشتر از خودم میگم.
حقیقتا ممنونم

[زن امیدوار]

سلام به همگی
از مسافرت برگشتم
مرثیه سرایی احساسی واقعا منو درگیر کرده
جالبه که خودم اصلا چیزی ازش نمیدونستم
از 15 جمله مثال فقط 4 جمله هست که درباره من صدق نمیکنه
خیلی سرم شلوغه و درسهام مونده. واسه اینه که مجبورم کم کم راجع به مشکلاتم مطالعه کنم
مسافرتم با قوم شوهر بود. اصلا خوش نگذشت اما منم سعی نکردم پنهان کنم که خوش نمیگذره
مامانش تا میتونست به من کنایه زد و غرولند کرد
بعداز سفرم کلی ازم بد گفته بودن
تعطیلات بدی بود از روز اول باهم دعوا داشتیم. الان که پرچم سفید بالاست سعی میکنم باهاش خوب باشم و ناراحتیمو نشون ندم
اون به حالت معمول برگشته. دائم اظهار عشق میکنه. اما اسم خونوادم که میاد بدخلق میشه و کنایه میزنه
خونوادم چند بار واسه گردش دعوتمون کردن باغ که ما نرفتیم
راستی طبق تست، من هوش هیجانی بالایی دارم و کنترل خوبی هم روی خودم دارم
مهارتهای ارتباطی رو هنوز نخوندم اما خودم میدونم که چندان قوی نیستم

[زن امیدوار]

یک سری مقالات رو پرینت گرفتم ولی...
موضوع اینه که من الان خیلی خسته و دل شکسته هستم
همونطور که گفتم قبلا از بعضی تاپیکها(she , paeze) استفاده کرده بودم و سعی داشتم همه چیزو درست کنم ولی الان احساس میکنم بریدم
سال بدی رو شروع کردم همش دعوا. همیشه هم شوهرم دعوا رو شروع میکنه. هرچی دوست داره به من و خونوادم بد وبیراه میگه. اگه من معذرت بخوام گوش نمیکنه و بدتر میشه رفتارش. گاهی وقتی عصبانیتش فروکش میکنه عذخواهی میکنه و منم راحت قبول میکنم. مجبورم وگرنه بدتر میشه. من همیشه از دعوا میترسم. خونه پدرم هیچوقت صدامون بالا نمیرفت. اگه قرنی یکبار از هم دلخور میشدیم هیچوقت جلوی غریبه ها به روی خودمون نمیاوردیم. هیچکس متوجه نمیشد که ما دلخوریم.
اما شوهرم در هر موقعیتی صداشو بلند میکنه. وقتی از من دلخوره توی جمع خونوادش و بدتر از همه جلوی فامیلش و همکارامون به راحتی بروز میده.
اصلا شرم نمیکنه از رفتارش. نمونش تو مسافرت عید که از دست یکنفر از خونوادش عصبی شد. جلوی فامیلاش شروع به داد و بیداد کرد و در حضور همه به من که میخواستم آرومش کنم توپید که بذار حرفمو بزنم تو از همه بدتری
در همچین مواردی خونوادش فکر میکنن من چیزی گفتم که پسره عصبانی شده و کلی بهم کنایه و غر میزنن. بعدشم شوهرم میگه که من اخلاقم اینه و تو باید منو آروم میکردی!![
از طرفی وقتی با من میاد خونه فامیلم فقط دنبال بهونه میگرده . وقتی برمیگردیم دو روز با من حرف نمیزنه و جلوی خونوادش کنایه میزنه و بداخلاقی میکنه در حدی که اونا میگن تو با پسرما نمیسازی و این رفتارش ادامه داره تا بالاخره منفجر بشه و باران فحش و بد و بیراه رو نثار من و خونوادم کنه. بهونه ها و فحشاش:
چرا فلانی زودتر از ما از مهمونی رفت ( عوضی اصلا آدم نیست ... تو غلط میکنی)
چرا یکی به یکی دیگه اینو گفت( اینا آدم ندیدن تا حالا. بدبختا با هیچ کس خوب نیستن فقط فکر خودشونن)
چرا واسه بچشون فلان چیزرو نخریدن( آدم که گدا زاده باشه همینه هر چی داشته باشن گدان)
چرا فلانی با این همه پول خونشو عوض نمیکنه
چرا خواهرت فلان موضوع(یه موضوع کاملا شخصی یا موضوعی که تازه همین الان اتفاق افتاده) رو به ما نگفت
چرا شوهر خواهرت به من نگفت میخواد ماشین ثبت نام کنه. در حالیکه آقا خودش یک هفتس ماشینو عوض کرده و خونواده من نمیدونن

کاری کرده که وقتی خونوادم دعوتم میکنن عزا میگیرم و التماس میکنم که نه مارو دعوت نکنین تورو خدا و به هرطریقی شده سعی میکنم نرم.
اما خودش طوری در مورد بودن با خونوادش برنامه ریزی میکنه انگار بدیهیه که ما باید اونارو بیرون ببریم یا دعوت کنیم یا شب یلدا و نوروز و مسافرت و عاشورا و روز مادر و ... پیش اونا باشیم.
مثلا من میپرسم جمعه میریم بیرون میگه نه مامانم سرماخورده نمیتونه بیاد بیرون!!!
اگه بره خونه مامانش( هر روز قبل از اومدن به خونه میره) ممکنه اونا روجایی ببره و به من نگه. یا مثلا با هم برن خونه کسی مهمونی و چندساعت بعد شوهرم میاد خونه بدون اینکه بگه من جایی رفتم
اگه ازش بپرسم مامانت اینا رو بردی جایی؟ عصبانی میشه و داد میزنه که منظورت اینه که من اونا رو بردم بیرون
اگه بگم چرا وقتی بردیشون خرید منو نبردی عصبانی میشه و داد میزنه که فکر میکنی من براشون چیزی خریدم؟
خلاصه این قصه سر دراز دارد
تازه با اینکه من هر مناسبتی رو با اونا میگذرونم کنایه همیشگی تک تکشون اینه که تو اهل رفت و آمد نیستی
حالا من واقعا خستم
درسهام خیلی عقبه. سر کار به حدی سرم شلوغه که دارم دیوونه میشم
با اینهمه گرفتاری ذهن آشفته ایی دارم که نمیتونم منظمش کنم
شروع به خوندن لینکها که میکنم یادم به ناراحتیهام میافته دیگه نمیتونم ادامه بدم.
خیلی حال بدی دارم. خیلی تنهام

[زن امیدوار]

من مثل کسی هستم که یه بیماری ناجور داره (خدا نکنه) و یکی از علایمش سردرده شدیده. پاسخ مدیر همدردی واسم مثل یک نسخه شفا بخشه( بازم ممنون)
که خیلی زمان میبره. اون چیزهایی که تو پست قبل نوشتم نشون میده که سردرد شدید منو کلافه کرده و با اینکه اهمیت نسخه مدیر رو میدونم و باید سریع دست به کار بشماما نیاز به مسکن دارم وگرنه سرم رو میکوبم به دیوار که کلا راحت بشم!!!!( این قسمت رو جدی نگیرید از شدت ناراحتی قاط زدم و خل شدم واسه خودمبه سلامتی)
به هر حال مهارتهای ارتباطی رو دارم میخونم
ما رابطه گرمی با هم داشتیم خیلی خیلی خوب. اما یک هفته گذشته اونقدر سرد بودیم که با تمام وجود وحشت کرده بودم. حتی واسه دلداری یا موقع شدت سردردم دستم رو هم نگرفت در صورتی که نوازش کردن و قربون صدقه رفتن واسش روتین حساب میشد قبلا.
من طبق معمول اسمی از خونواده خودم نیاوردم و یک عالمه با وجود خستگی و گرفتاری با خونوادش همراهی کردم. و طبق معمول یک عالمه کنایه شنیدم
اما سرد بودنش داشت منو میکشت فقط یه نگاه محبت آمیز میخواستم. خودمم سرد بودم باش. خوب البته من انتظارات اونا رو تمام و کمال انجام داده بودم دیگه نباید ازم طلبکار میبود. واسه همین وقتی دیدم کم محلی میکنه منم تحویلش نگرفتم.
تا دیروز که خسته شده بودم و سر حرف رو باز کردم. اولش پا نمیداد ولی کم کم به حرف اومد کلی گلایه کرد طبق معمول از رفتار خونوادم. منم بعضی ناراحتیامو گفتم (البته بعضی اونم با احتیاط) سعی کردم از مهارت گوش دادن استفاده کنم. وقتی داره حرف میزنه سریع قضاوت (و محکوم!!) نکنم. سعی کردم همدلی کنم. اما خب نتیجه این شد که کاملا حق رو به خودش داد. فکر کنم تو همدلی یکم زیاده روی کردم.
وقتی واسش مثال میزنم که تو فلان کارو انجام دادی و طلبکاری در حالیکه اگه من همی کارو انجام داده بودم تیکه بزرگم گوشم بود بعد از کلی توجیه و حق به جانب بودن میگه خوب من اینطوریم نمیشه که همه مثل هم باشن منطق رو حال کردین!!!!
یه چیزی که ازش میترسم اینه که دعوای ما تا نزدیک هم نباشیم تموم نمیشه. یعنی برای ختم دعوا یا باید یکی اون یکی رو بغل کنه یا ببوسه یا نوازش کنه و اگر موقعیتش نباشه عمرا دلخوری رفع نمیشه. مثلا بهترین موقعیت حرف زدن واسه من تخته که اگر عصبانی شد(90% اوقات) بتونم ورق رو برگردونم. فکر میکنم یه جای کار میلنگه.

- - - Updated - - -

یه چیزی که منو دیوونه میکنه اینه که فکر میکنه من هیچ برنامه ایی ندارم. همیشه واسه روز من برنامه ریزی میکنه.
نمونه: امروز بعداز کار ناهار که خوردی نیم ساعت استراحت کن و بعد بشین سر درست. واسه فردا یا لوبیا پلو بپز یا ماکارونی. من ساعت 6 میام آماده باش بریم شرکت مهندس x گفته یه نقشه مهم هست امروز خانومت ببینه اونجا به خانوم y بگو سال نو مبارک. بعد میریم خونه مامانم. اونجا رفتیم یادت باشه حال خاله جانو بپرسی
خب این منو چی حساب میکنه؟
البته خونه مامانشو اگه میگفت خوب بود صبر میکنه بعد از شرکت که داریم برمیگردیم میپیچه تو کوچه مامانش اینا و بعد سفارش میکنه که احوال کیو بپرسم و گزارش روزانه کارامو یادم نره بهشون بگم!!!
یا مثلا میگه امروز برو خونه مامانت. نیم ساعت بعد زنگ میزنه میگه نرو به فلانی قول دادم کارش رو انجام میدی. یا مثلا میگه زود بیا که به کارات برسی. و تازگیها هر روز که میخوام برم یه بهونه جدید میتراشه. برای بقیه روزها هم که خودش برنامه میذاره.
آخه من باید چکار کنم؟

- - - Updated - - -

با توجه به سوالهای مکرر دوستانی که در تاپیک حاضر، منو راهنمایی کردند میگم که یکی دیگه از مشکلات ما اینه که من خرج لباس و درس و رفت و آمدم رو خودم میدم چندتا از وامها( نه خیلی کلان) رو هم من قسطاشو میدم. بقیه پولم رو هم اگرتا آخر ماه کم نیاریم و ازم نخواد میریزم به حساب خودم. ایشون هم خرج خرید خونه و چندتا قسط میدن و مابقی رو میریزن به حساب خودشون. مشکل اینجاست که اگر بخوام چیزی بخرم تا میتونه سفارش میکنه که ارزون بخر (با اینکه خودم پولشو میدم) ولی اگه بخواد به کسی کادو بده چنان رقم درشتی میده که همه انگشت به دهن بمونن ( البته فقط به فامیل خودش)
تازه همیشه از سختی زندگی میناله و سر من منت میذاره که پولاتو میریزم به حساب خودت
اگر واسه کاری پول بخواد و من بدم ولی قیافم کمی ناراحت باشه دیگه فاتحم خوندس. آبروی منو پیش همه میبره و تا چند وقت سرسنگینه.
عوضش خودش خیلی صریح میگه که من پول درس خوندنتو نمیدم. خودت بده.
جالبه که من چیزی که میخرم باید از خونوادش هم کنایه بشنوم که چرا انقدر خرج میکنم.

[زن امیدوار]

خوب بدلیل استقبال بیش از حد دوستان من بازم پست جدید میگذارم
نه به این دلیل پست میذارم که باید یاد بگیرم انقدر حسم وابسته به عکس العمل دیگران نداشته باشه.
جدیدا خیلی عوض شده حتی وقتی کاملا با هم خوبیم یه کنایه به من میزنه و اعصابمو خورد میکنه
شاید به این دلیله که به اصرار خودش خیلی حرفهایی که خونوادش گفتن رو بعد از هر مهمونی بهش میگم. دیدم که دوستان همه میگن نباید بدیهای خونوادش رو بهش بگی.
خوب من به سه دلیل اینکارو میکنم:
1- خودش اصرار میکنه و میگه ما باید با هم راحت باشیم حرفاتو بهم بزن. وقتی ناراحتت میکنن بهم بگو.
2-خودش از هیچی نمیگذره اگه گربه ما موقع دیدنش میو نکنه بعدش مثل خاله زنکا میاد گلگی میکنه و به من بد و بیراه میگه.
3-خونوادش هر بار منو میبینن بعدش یه چیزی ( مثلا باز بودن بند کفش!!!) رو بهونه میکنن و کلی از من بد میگن که قصدش توهین به ما بود. اجتماعی نیست . کم حرفه.
تا حالا آدم ندیده. هیچکی مثل ما نیست. وای ما چقد خوبیم. (میبینید مهارتو. از باز بودن بند کفش من، بدی من و خوبی خودشون رو اثبات میکنن)
خوب در این شرایط من نباید بگم که بهم بی احترامی شده؟؟

p.s .. یه عنوان نامناسب هم ننوشتیم که خاله قزی حداقل بهمون اخطار بده.
p.s.s پس کی کجا اخطار داده که منو راهنمایی نکنید؟

ببخشید شوخی کردم. هرچند کند، ولی کارگاههای آموزشی رو مطالعه میکنم

[khaleghezey]

خدارو شکر بلاخره یکی از ازمون تعریف کرد عنوان نامناسب را گزارش میکنیم

اینو کاملا جدی میگم اگه پستی نمیزارم بخاطر اینه که شخصیت شما اینقدر قوی شده که فقط میتوانم تشویقتون کنم.بقول معروف مثلا فکر کن یه مربی تو لیگ ایران بخواد به گوآردیولا یا آلکس فرگوسن مربیگری یاد بده !!!! ماشالله شما خودت یه پا مشاوری کاری که ما میتوانیم کنیم اینه که بشینیم برای شما دعا کنیم.

اتفاقا منم یکم حساسم میرم خونه پدرخانومم ولی از اونجا که اعتماد بنفسم بالا هستش و زیاد توی سایت همدردی هم گشتم هم حرفی دارم یمزنم هم بموقعش خودمو یمزنم به مظلومی و موش مردگی

خودتو بزن به اون راه انگار اصلا نمیشنوی کاری که نمیتونی کنی.میتونی مگه تغییرشون بدی نه؟فقط خودتو اذیت میکنی.هرچی گفتنب زن به بی خیالی و بعضی وقتا هم رفتار جراتمندانه همراه با احترام جواب بده.ولی اینم قبول کن بعضی چیزا رو نمیهش تغییر بدی باید خودتو وقف بدی باهاشون.

راستی اصلا پیش شوهرت از خانوادش بد نگو که شخصیتشو میشناسم سریع میادش مقابله به مثل میکنه.حتی خودشم میگه اینکارو نکن حتی اصرارم کرد بگو خوب بوده رفتارشون تا تکراری نشه یکوقت.

[فرشته مهربان]

سلام

بهتره از تمرکز بر همسرت و رفتارها هرچقدر پر ضعفش بیرون آیید و فقط روی خود و عملکرد و رفتار درست زوم کنید . یعنی بگویید :

به من چه او چه می کند مهم این است که من درست رفتار کنم .

نتیجه گرایی را هم رها کن که البته نتیجه گرایی حاصل زوم کردن هست . وقتی مهم این باشد که شما رفتار خودت را مراقبت کنی که درست عمل کنی و هیچ توقعی برای درست عمل کردن شوهرت نداشته باشی منتظر تغییر او هم نخواهی بود و لذا زود جا نمی زنی و خسته از عملکرد درست خودت نیستی .

کلاً ما باید برای رفتار دست و متعادل از متأثر بودن از هر عامل بیرونی و وابستگی به باز خورد مثبت یا دیدن نتیجه درست کرداری خود در دیگران بیرون آییم و رها باشیم از این بندها ، در اینصورت از رفتار و افکار و گفتار درست خود لذت می بریم و همین ما را قوت می دهد و رضایت می بخشد


موفق باشی

[نوروزیان.]

به نظر من بهتره بری پیش یک روانپزشک خوب و مشورت بکنی راجع به شوهرت. احساس می کنم حالت هایی که ازش گفتی خیلی عصبی است و تحریک پذیری شوهرت بسیار بالاست. به طوری که هر چیز بی اهمیتی اذیتش می کنه و از درون خردش می کند. همین طور رفتارهای پرخاشگرانه و بدبینی که به شما دارد باید بیشتر بررسی شود. من چنین تجربه هایی از نزدیک داشته ام و بعدها فهمیده ام که طرف به نوعی بیماری عصبی و روانی مبتلا است ولی خودش نمی فهمد.
به نظر من به تنهایی پیش یک روانپزشک خوب برو ( اگر تهران هستی یکی سراغ دارم ) و مشورت کن. اگر پزشک تشخیص داد که بیمار است باید دارو مصرف کند.
یک توصیه هم می کنم. کارهایش را به حساب عمدی بودن نگذار. این طور که معلوم است به خاطر فشار روانی و استرس درونی اش پرخاشگری می کند. متاسفانه خانواده اش یکی از عوامل تشدید این فشار ها هستند و به جای اینکه پسرشان را آرام کنند بهش ظلم می کنند و بدترش می کنند.
من این طور خانواده ها را زیاد دیده ام. متاسفانه برای اینکه پسرشان را در جهت خواسته های خودشان هدایت کنند آنقدر به او فشار عصبی وارد می کنند تا کاملا بیمار و عصبی شود جالب هم اینجاست که فرزندان این خانواده ها علی رغم فشارهای زیادی که به انها وارد می شود به شدت به خانواده وابسته هستند و دایما خودشان را گناهکار می دانند که به خانواده به اندازه کافی توجه نمی کنند یا دایما فکر می کنند آن طور که باید و شاید دین خودشان را به خانواده ادا نکرده اند. خوب این هم ویژگی بارز و سیاست تربیتی این گونه خانواده ها است که متاسفانه باز هم فشار دیگری را به فشارهای قبلی اضافه می کند.حالا خودت حسابش را بکن اگر آهن هم باشد زیر بار این همه فشار له می شود چه برسد به آدم. پس رفتارهای همسرت را به حساب عمدی بودنش نگذار. او مثل یک کسی است که در اتاقی محبوس شده است و توان فرار هم ندارد. حتی این احتمال را هم بده که ممکن بیماری جسمی هم بگیرد.

به هر حال درمان روانپزشکی را پیگیری کن. دکتر که من می شناسم می گفت مریض هایی دارد که خودشان حاضر نیستند بیایند و خانواده شان می آیند و برایشان دارو می گیرند و یک جوری که نفهمند به خوردشان می دهند. حتی می گفت بعضی هایشان پزشک هستند اما حاضر نیستند درمان شوند.