درود بانو
شما اولش لطف کن برو از بانک بپرس
یا الان که انلاین هستی از گوگل سرچ کن
من کاری با روابط زناشویی ندارم همه حرفاتون درست در مورد استحکام خانواده.ولی وقتی انسان به فردی قولی میده مخصوصا همسر یا فرزند و پدر و مادر بهتره به این قولش پایبند باشه.شما روی حرف ایشون حساب کردین.من با این که میشه یا نمیشش کاری ندارم ولی این وسط یه قولی که داده شده یه اطمینانیه که شکسته شده اینها دیگه برنمیگردد.عشق و علاقه بین زوجین بسیار زیبا و با ارزش هست و این حس شما که نمیخواهید چیزی کم بشه از این علاقه و آرامش در زندگیتون.
ولی یه سوالی پیش میاد این آرامش تا کی هستش تا چه زمانی؟تا وقتی که شما اینجوری برخورد کنین و کوتاه بیاین؟درسته هرچی زن و شوهر جمع میکنند متعلق به هردو هست ولی این به نام نزدن یکم خطرناک هست و یه طرف قضیه احساس شکست میکنه.این اصلا خوب نیست
مسئله این خونه.مسئله ماشین.مسئله خونه قبلی!! سه مورد فکر کنم بهتره یه صحبت کاملا جدی همراه با احترام با ایشون داشته باشید فکر کنم دارین منفعلانه برخورد میکنین و بخاطر ترس از عواقبش از گفتن حرفاتون خودداری میکنین دقیقا حسیه که من چند وقته تجربه کردم و اصلا جالب نیست.
حتما برید در این مورد اولا سوال کنید توی گوگل هم بزنی جواب داره یا برید بانک حتما اینکارو انجام بده.
ولی لطفا جوری حرف نزنید که ایشون فکر کنند بهشون اطمینان ندارید.یه سوال رابطتتون با ایشون چطورهست؟و آیا در مورد حقوق و اینکه این حقوق کجا خرج بشود با هم صحبت کرده بودید دوران خواستگاری و عقد؟
پ.ن : طرز فکر شخصی من اینه که یه مرد هرچقدر کار میکند و زحمت میکشد برای خوشبختی همسر و بچه هاشه وگرنه ما مردها یک لقمه نون و پنیرهم بخوریم راضی هستیم و شکر میگیم.البته وقتی این موضوع صدق میکند که صداقت و عشق و تهعهد بین زن و شوهر حاکم باشد
ویرایش : فرشته مهربان >>> ادبیات این متن مطابق دستور زبان فارسی و جهت حفظ روند تخصصی تالار و خروج متن از لحن محاوره ای و عامیانه اصلاح شد .
جناب خاله قزی با تشکر از زحمات شما ، لطفاً با دقت روی پستهایی که از شما اینگونه ویرایش می شود و همچنین مطالعه بیشتر پستهای کارشناسان و مدیر همدردی و دقت در نوع ادبیات آن سعی کنید الگوی لازم را در تنظیم پستها به کار بگیرید . کافیست شما همانگونه که با مردم بطور عامیانه و شفاهی سخن می گویید اقدام به نوشتن نکنید بلکه نوشتنتان با ادبیات رسمی نوشتاری باشد . مثلاً از نظر دستوری وقتی می خواهیم با فعل جمع خطاب به دیگری مطلبی مکتوب کنیم مثلاً امر به خوردن چیزی باشد نمی نویسیم « بخورین » بلکه می نویسیم « بخورید » لفظ بخورین بیان شفاهی و محاوره ای هست نه نوشتاری ، لذا ادبیات نوشتاری با محاوره ای و شفاهی تفاوتها دارد پس شما دقت داشته باشید که دارید می نویسید و شفاهی صحبت نمی کنید . روی این موارد دقت کنید .
با تشکر
دوتعریف جدید و جالب ﮐﻪ خوب است به عمقش فکر کنیم:
ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ؛ ﯾﻌﻨﯽ، ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ!
ﮐﯿﻨﻪ؛ ﯾﻌﻨﯽ، ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺯﻫﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺸﺘﻦ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ!
ﻫﯿﭻ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ،
ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ:
ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ خویش
ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ
ﺍﺯ خویشتن ﺧﻮﯾش ،ﺗﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺩﺭﻭﻧﺶ ،
در زﺍﯾﺶ ﺩﻭﻡ، ﻫﻮﯾﺪﺍ ﺷﻮﺩ
ﻭ ﺣﯿﺎﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ !
علاقه مندی ها (Bookmarks)