معیارهای من و دوراهی

[setareh 1390]

سلام دوستان عزیز یه مدت بود به همدردی سر نزده بودم دلم برای همتون تنگ شده بود.راستش سر یه دوراهی موندم نمیدونم چیکار کنم.لطفا راهنماییم کنید
من هم مثل بقیه ی ادمهای دنیا یکسری معیار برای ازدواج دارم که روی اونها خیلی حساسم اما چند وقته که بقیه ی معیارهام رو بردن زیز سوال و من رو انداختن توی یه دودلی.توی این دوسال گذشته دوتا خواستگار داشتم که ردشون کردم و به نظر خودم کارم درست بود اما از نظر بقیه اشتباه بزرگی مرتکب شدم.نمیدونم میخوام بدونم ایا واقعا معیارهای من ایراد دارن؟؟؟
معیارهای ازدواج من:
1 _ایمان(انجام واجبات دین و دوری از حرام)
2 _اخلاق
3 _قیافه و تیپ
4 _شغل مناسب
5 _تحصیلات بالاتر از خودم
6_درک و شعور بالا
7 _فرهنگی مشابه فرهنگ خودم
(داشته های من :
1_ ایمان
2_باحجابم
3_ همیشه سعی میکنم مرتب و تمیز لباس بپوشم.البته یکم چاقم
4_دارم لیسانس میگیرم و قصدادامه تحصیل دارم)
حالا لطفا بهم بگید ایا معیارهای من اشتباها ؟ایا من کار اشتباهی کردم که خواستگارهام رو رد کردم؟ لطفا بدون هیچ نوع رودروایسی نظراتتون رو بیان کنید.
ممنون از همتون

[ehsan_hamdardi]

خواستگارهایت کدوم یک از معیارهایت را نداشتند؟

[mahasty]

سلام
عزیزم اینایی که نوشتی ملاک های تو برای انتخاب همسر هستن نه معیارهات. البته از نظر من این ها ملاک های خوب و درستی هستن. اما باید بگی معیارت برای هرکدوم از این ملاک ها چیه تا بعد بشه گفت که معیارهات ایراد دارن یا نه.
مثلا معیارت برای ظاهر طرف چیه(با برد پیت مقایسش می کنی یا مردای عادی ) ؟ درک و شعورش رو چطور می سنجی؟
اگه یه نفر شش تا از این موارد رو داشته باشه حاضری از هفتمی بگذری؟
اینو در نظر داشته باش که هیچ انسانی کامل نیست و ما معمولا معیار ملاک هامون رو بر اساس متوسط ها تعیین می کنیم نه بر اساس خصوصیات شاهزاده رویاهامون. که اگه یه نفر تو یه مورد ضعیف بود(مثلا تحصبلات) و از اون طرف از نظر فکری خیلی به ما نزدیک بود فوری ردش نکنیم فقط چون ایده آل نیست!
اگه می خوای بدونی رد کردن یا قبول کردن یه خواستگار منطقی هست یا نه؛ به هر کدوم از این ملاک ها یه امتیاز بده. به خصوصیاتی که از نظرت خوب بودن تا اندازه ای که به نظرت خوبن امتیاز مثبت و به خصوصیات منفیشون امتیاز منفی بده. نه برای اینکه ببینی چند امتیاز می گیرن؛ اینجوری می تونی معایب و محاسن اساسیشون رو برای خودت مشخص کنی.

[setareh 1390]

ممنون از احسان و مهستی عزیز.الان که حرفات رو خوندم مهستی جون متوجه شدم که دقیقا راست میگی من ملاکهام رو قرار دادم.
معیارهام :
1_ایمان: من ادم خشکه مذهبی نیستم حجابم رو رعایت میکنم واجبات دینم رو انجام میدم و به شدت بدم میاد کسی جلوی من احکام دینم رو مسخره کنه به خاطر همین طرفم باید حتما این یه مورد رو داشته باشه.یکم اعتقاد دارم اگه کسی به خدا ایمان داشته باشه حتما به دستوراتش عمل میکنه.
2_اخلاق:از ادمهای بدبین و حسود و دورو وزورگو بدم میاد خودم سعی میکنم اینجوری نباشم دوست دارم طرفم خوش اخلاق باشه منطق سرش بشه و بهم زورنگه.اجتماعی باشه تا بتونیم باهم جوونی کنیم.
3_قیافه و تیپ:از نظر قیافه معمولی باشه به دل ادم بشینه نه زشت باشه نه زیادی خوشگل به خودش برسه همیشه مرتب باشه و تمیز لباس بپوشه.
4_شغل مناسب:یه کار خوب داشته باشه فرقی نمیکنه دولتی یا ازاد فقط کاری باشه که پولش حلال باشه و به قدری باشه که ادم بتونه یه زندگی معمولی باهاش بسازه.توی کار ادم زرنگی باشه نه از زیر کار در رو.
5_تحصیلات بالاتر از خودم:من دارم لیسانس میگیرم و برای ارشد میخونم.دوست دارم طرفم حداقل مدرکش با من باشه دوست ندارم من ازش سر باشم چون تو زندگی خیلی مشکل ساز میشه.دوست دارم بره بالا و منم تشویق کنه به بالا رفتن.اگه از من پایینتر باشه ممکنه نذاره منم پیشرفت کنم.
6_درک و شعور بالا: دوست ندارم بعد ازدواج محدود بشم بهم اجازه کار کردن نده یا نذاره ادامه تحصیل بدم.یا به خانواده ام بی احترامی کنه باادب باشه بفهمه منی که تو مجردی دنبال یه سری کارها نرفتم مطمئنن بعدازازدواج هم نمیرم.تومشکلات درکم کنه تنهام نذاره.(و واقعا نمیدونم چه جوری متوجه این یه مورد بشم اونم تواشنایی کوتاه مدت)
7_فرهنگی مشابه فرهنگ خودم: توخانواده ی ما , ما با نامحرمها دست نمیدیم جلوشون حجاب داریم عروسیامون جدا از همه .نماز و روزه میگیریم مشروب خوردن تو خانواده نداریم.همه اینهارو هم پدر و مادرم نه با اجبار بلکه با محبت بهمون یاد دادند من خودم درمورد تک تک این مسایل تحقیق کردم بعدقبول کردم.مثل خودم باشه و بی بند و بار نباشه.
من باور دارم که زن و شوهر باید باهم زندگی رو بسازن باهم کار کنن تا راحت زندگی کنن باید تو غم و بیماری خوشحالی و سلامتی کنار هم باشن.
در مورد سوال احسان:
خواستگار اولم استاد دانشگاهم بود من اون موقع ترم دو بودم تو حال و هوای اول دانشگاه روی ابرا بودم اصلا فکر ازدواج نبودم.اوایل بهم فقط پیام میداد منم فکر کردم به بقیه ی دانشجوهاش هم پیام میده اما بعد اتفاقی متوجه شدم که فقط به من پیام میده.منم بهش بی محلی کردم به کسی از خانواده ام هم هیچی نگفتم(بزرگترین اشتباهم بود چون شاید میتونستند کمکم کنند)فقط به دوتا از دوستهای دانشگام گفتم که اونها هم دوستی که چه عرض کنم دشمنی رو در حقم تمام کردند.منم با حماقت فراوان وقتی ازم اجازه برا خواستگاری خواست ردش کردم.(خودم هم قبول دارم تو این یه مورد خیلی اشتباه کردم چون تمام معیارهام رو داشت)
خواستگار دومم هم دوست برادرم بود.مادرش توی یه مراسمی منو پسندیده بود و از مادرم خواستگاری کرده بود.من فقط از روی تعاریف برادرم میشناسمش پسر باایمانیه کارخوبی داره.اما من از نظر اخلاقی نمیشناسمش و دیپلم داره و من همش احساس میکنم ممکنه به خاطر همین منو محدود کنه.ضمنا یکسری کارهایی هم تو زندگیش کرده که من اصلا ازشون خوشم نمیاد.تیپش بد نیست قیافه اش هم خوبه.
حالا ممنون میشم بهم کمک کنید.سعی کردم کامل به سوالهاتون جواب بدم اما اگه باز سولی دارید بپرسید ازتون ممنون میشم راهنماییم کنید....
مهستی جون من نمیدونم چه طوری باید به ملاکهام امتیاز بدم لطفا بیشتر راهنماییم کن

[جاثیه]

سلام
عزیزم سنت را بگو لطفا.

[ehsan_hamdardi]

با این معیارهای شما، هیچکدام از آن دو خواستگار برایتان مناسب نبودند!

اون استاد دانشگاه که مستقیم به تلفن شاگردش پیامک میده به نظر نمیاد آدم مذهبی باشه! چون آدمهای مذهبی معمولاً از طرف خانواده دختر یا یک واسطه اقدام میکنند نه اینطوری!

اون اقای دیپلمه هم نه تنها تشویقت برای ادامه تحصیل نمیکنه که اگر بگذاره همین لیسانس را هم تمام کنی شانس آوردی! (کمتر مردی پیدا میشه که خودش خانمش را تشویق کنه که سال به سال فاصله مدرک خودش از خانمش بیشتر بشه!)

میل به ادامه تحصیل خیلی خوبه ولی همسری و مادری هم خیلی خیلی خیلی مهمه و شما باید دقیقاً بدونی که با اون مدرک بالاتر دقیقاً میخواهی به کدام جایگاه شغلی برسی (یعنی بازار کار برای شما با آن مدرک بالا همین الان وجود داشته باشه) چون در بعضی مشاغل برای کارفرما مدرک لیسانس کافیه و تمایلی به جذب با مدرک بالاتر را نداره (چون هم حقوق بالاتری باید بدهد و هم آن فرد بخاطر مدرکش انتظار بیشتری دارد!)

[mahasty]

عزیزم این یه کاریه که من همیشه واسه خودم می کنم. شاید شبیه بازی باشه ولی این کار به من کمک می کنه بتونم به طور مشخص روی هر خصوصیتی تمرکز کنم و کلی نگر نباشم. یا اونقدر جذب قیافه و برخورد طرف نشم که موارد مهمتر رو ندیده بگیرم و برعکسش، یه مشکل کوچیک باعث فراموش کردن خوبی هاش نشه.

مثلا مهمترین ملاک های من اینا هستن. ایمان خونواده نزدیک بودن طرز فکرمون
در بهترین حالت به هر کدوم از اینا ده امتیاز می دم. برای امتیاز دادن هم شخص مقابل رو با خودم یا در مورد آخر؛ با بقیه به طور کلی مقایسه می کنم. اگه تو این مرحله امتیاز کمتر از نصف باشه قطعا ردش می کنم.
ملاک های بعدی اینا هستن: تحصیلات وضعیت مالی قیافه هوش
و باز هم به اینا امتیاز می دم. اگه جمع امتیازات هر دو بخش کم تر از نصف شده...
بعدش ایناس: شغل روابط اجتماعی علایق مشترک
البته چیزایی هم هست که بابتشون امتیاز مثبت یا منفی اضافی میدم. مثلا شوخ طبعی، صبوری...
موفق باشی

[mahasty]

راستی اینم بگم که حداکثر امتیاز توی هر مرحله، نصف مرحله قبلیه.

[setareh 1390]

من 22 سالم هست الان هم سال اخر لیسانس هستم.
احسان عزیز ممنون از حرفات بالاخره یک نفرکار من رو تایید کرد.البته این رو اضافه کنم که استادم پیام هاش در حد پیام های عرفانی و جملات قصار بود نه بیشتر.وخانواده اش هم تو شهرستان زندگی میکردند کلا چون ازلحاظ سنی اختلاف زیادی با دانشجوها نداشت مثل برادر میموند برای دانشجوهاش ماهم اولین دانشجوهاش بودیم تو کلاس که بعضی اوقات بحث راه می انداخت در مورد فواید احکام دین و اینجور چیزها صحبت میکرد.درمورد میل به ادامه تحصیل من دقیقا هم مادری و هم همسری رو و هم شغل رو مدنظر قرار دادم.ازنظر من خانمی که بیشتر تو اجتماع باشه و از لحاظ تحصیلی هم تورده های بالایی قرار بگیره(البته هم از لحاظ فکری هم علمی) نسبت به تربیت فرزندانش اطلاعات بیشتری داره و برای همسر خوب بودن هم بهتره.چون اطلاعات به روزتری از طرز برخورد با خانواده اش دارد.(البته بی احترامی به خانمهای دیگه نشه این نظرات در مورد خودم هست چون اگه قرار باشه ادامه تحصیل ندم میشم یه ادمی که کل روزش رو تو خونه میگذرونه واز جامعه اش خبرنداره).ازلحاظ شغلی هم چون رشته ی من یکم پسرونه است(البته من اصلا این رو قبول ندارم)یه دختر باید توی این رشته هم از لحاظ فنی هم تحصیلی بالا باشه تا حرفی برای گفتن داشته باشه.
مهستی عزیزم از راهنماییت خیلی ممنونم سعی میکنم همین الان یه معیارهام امتیاز بدم.
مشکل اساسی من اینه که به شدت از تنهایی بدم میاد و از طرفی هم خانواده ام بهم فشار میارن که با این طرز فکر تمام فرستهام رو از دست میدم به خاطر همین خیلی استرس گرفتم و احساس میکنم معیارهام خوب نیستن درحالی که خیلی روی اونها حساسم.
جاثیه عزیز و بقیه ی دوستان همدردی لطفا شماهم راهنماییم کنید...

[ehsan_hamdardi]

من 22 سالم هست الان هم سال اخر لیسانس هستم.
احسان عزیز ممنون از حرفات بالاخره یک نفرکار من رو تایید کرد.البته این رو اضافه کنم که استادم پیام هاش در حد پیام های عرفانی و جملات قصار بود نه بیشتر.وخانواده اش هم تو شهرستان زندگی میکردند کلا چون ازلحاظ سنی اختلاف زیادی با دانشجوها نداشت مثل برادر میموند برای دانشجوهاش ماهم اولین دانشجوهاش بودیم تو کلاس که بعضی اوقات بحث راه می انداخت در مورد فواید احکام دین و اینجور چیزها صحبت میکرد.درمورد میل به ادامه تحصیل من دقیقا هم مادری و هم همسری رو و هم شغل رو مدنظر قرار دادم.ازنظر من خانمی که بیشتر تو اجتماع باشه و از لحاظ تحصیلی هم تورده های بالایی قرار بگیره(البته هم از لحاظ فکری هم علمی) نسبت به تربیت فرزندانش اطلاعات بیشتری داره و برای همسر خوب بودن هم بهتره.چون اطلاعات به روزتری از طرز برخورد با خانواده اش دارد.(البته بی احترامی به خانمهای دیگه نشه این نظرات در مورد خودم هست چون اگه قرار باشه ادامه تحصیل ندم میشم یه ادمی که کل روزش رو تو خونه میگذرونه واز جامعه اش خبرنداره).ازلحاظ شغلی هم چون رشته ی من یکم پسرونه است(البته من اصلا این رو قبول ندارم)یه دختر باید توی این رشته هم از لحاظ فنی هم تحصیلی بالا باشه تا حرفی برای گفتن داشته باشه.
مهستی عزیزم از راهنماییت خیلی ممنونم سعی میکنم همین الان یه معیارهام امتیاز بدم.
مشکل اساسی من اینه که به شدت از تنهایی بدم میاد و از طرفی هم خانواده ام بهم فشار میارن که با این طرز فکر تمام فرستهام رو از دست میدم به خاطر همین خیلی استرس گرفتم و احساس میکنم معیارهام خوب نیستن درحالی که خیلی روی اونها حساسم.
جاثیه عزیز و بقیه ی دوستان همدردی لطفا شماهم راهنماییم کنید...

با این قسمت از نظرتان موافق نیستم چون دانشگاه و فوق لیسانس و دکترا گرفتن، خوب زندگی را به ما یاد نمیدهد و ما را آدمهای بافرهنگ‌تر و فهمیده تری و عاقلتری نمیکند!

ماکزمیم کار دانشگاه این است که بتونه یک محیط سالم علمی برای ارتباطات علمی بین آدمها فراهم کنه وگرنه من چندین برابر محیط دانشگاه از محیط کارم درباره زندگی و برخورد بین آدمها مطلب یاد گرفتم و فکر میکنم برای بقیه هم همین‌طور باشه! (بگذارید یکم تندتر بگویم : محیط دانشگاه و دانشجوها استلیزه و دور از واقعیت‌های زندگی و جامعه هست و برعکس محیط کار دقیقاً انسان را در متن واقعیتهای زندگی قرار میدهد)

به نظر من اگر آدم اهل یادگرفتن زندگی باشه و اهل مطالعه، کتابخانه برایش بهترین محل اموزش زندگی است!

وگرنه با خوندن یکسری درسهایی تئوری که ماکزیمم بتونه وسیله کسب درآمد بشه کسی نمیتونه زندگی یاد بگیره!

- - - Updated - - -

مثلاً یک خانم که دکترای الکترونیک دارد چه چیزی از یک خانم که لیسانس الکترونیک دارد از تربیت فرزندش و شوهرداری بیشتر می‌داند؟!!