سلام.
ممكنه به نظرتون سوال ساده اي بياد ولي اين سوال مدتي است كه فكر منو مشغول كرده.
من 23 سالمه و دانشجو هستم. تا حالا تو هر كاري كه انجام دادم موفق بودم و هميشه بقيه ازم به عنوان يه آدم تيزهوش نام بردن...
براي موفقيت تو رشته ام حدافل 8 سال ديگه بايد درس بخونم و كار كنم. در حالي كه خواستگارهاي خوبي دارم و معمولا مي گن با ادامه تحصيل من مخالفتي ندارن ولي مي ترسم كم بيارن. دلم واسه اونا هم مي سوزه آخه كي حاضره خانومش ماهي 8-18 شب كشيك باشه؟(مگه اينكه خيلي عاشق باشه كه اينا خواستگارن بيشتر!)
خيلي از دوستام ازدواج كردن و اكثرا پشيمونن چون يا دعوا دارن يا بار مسئوليت راحتشون نمي ذاره.
چند دليل منطقي مي خوام كه چرا يه دختر بايد ازدواج كنه؟ نمي خوام يه سري حرف ها مثل روح مشترك و كمال و ... را برام تكرار كنين. هر كي كتاب جنس دوم سيمون دوبوار رو خونده باشه مي دونه كه تو جامعه سنتي زن ها واسه وارد شدن به جامعه مجبور به ازدواج مي شن چون مي ترسن رو دست بمونن!!! حالا چرا؟ تا بچه بيارن و نياز هاي جنسي مرد ها را بر آورده كنن...
نمي خوام اين قدر بدبين باشم ولي واقعا تو شرايط امروز ازدواج تو جواني واسه چيه؟ و آيا اگه همين جوري خواستگارام رو بدون فكر رد كنم بازم موردهاي به اين خوبي پيش ميان؟(از لحاظ اجتماعي وگرنه از دل مردم كه فقط خدا خبر داره!)
نمي خوام به خاطر يه حس خوب زود گذر رويا هام رو بذارم كنار! از طرفي مي ترسم رسيدن به روياهام تو آينده راضيم نكنه!
در ضمن چه جوري مي شه مطمئن شد يه نفر رو حرفش مي مونه و سختي هاي راه(علم!) رو كنار انسان تحمل مي كنه در حالي كه مجبور نيست؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)