سلاممن 26 سالمه و همسرم 32 سالشونه.یک سال و نیمه ازدواج کردیم.شوهرم خیلی مهربونه ولی آستانه تحملش پایینه و نسبت به اتفاقات تحریک پذیری بالایی داره..و اگر فشار شرایط روش باشه استرس میگیره و دست و پاشو گم میکنهگاهی با هم جرو بحث کوچیکی پیدا میکنیم و با هم سرسنگین میشیم..اوایل در اینجور مواقع من قهر میکردم و اصلا حرف نمیزدم یا از خونه میزدم بیرون..ولی به هیچ وجه به خانوادم و خانوادش بروز نمیدادم چون دوس ندارم آبروی شوهرم که آبروی منه پیش کسی ریخته بشه..تا جاییکه ایشون پیش خانوادم از من عزیزتره و تو صحبتها بیشتر طرف او رو میگیرن تا من.منم خوشحالم که اینقدر عزیزه براشون.ولی الان متوجه شدم قهر حرکت خوبی نیست و به مرور برای طرف عادت میشه و دیگه به سمتت نمیاد..الان اگه بحثی پیش بیاد من باهاش سرسنگین میشم و برخلاف گذشته که قهر مطلق بود به کارای خونه میرسم آشپزی میکنم حتی به خودم میرسم و حتی به خانوادش تماس میگیرم و احوالی ازشون میپرسم.همیشه سعی کردم مشکلمونو خودمون حل کنیم دیگران چه گناهی کردن بار زندگی مارو به دوش بکشن..راستش شوهرم خیلی باهام راحته فقط حرفاشو به من میزنه چون تو خانوادش زیاد صمیمی نیس و دوست انچنان صمیمی نداره حرف دلشو بهشون بزنهشوهرم درونگراس..بیشتر اوقات کم حرفه..احساساتشو به سختی و شاید به ندرت بروز میده..این منو اذیت میکنه..مثلا وقتی کل روزمو وقت گذاشتم واسه ارایشگاه و جذابیت ظاهری و پخت و پز و نظافت.گاهی هیچی نمیگه انگار چیزی ندیده گاهیم به لبخند یا عبارت کوتاه که شبیه هرچیزی هست غیر از تحسین و خسته نباشید میگه.مگر اینکه اونقد خودمو لوس کنم و بگم ببین این غذا رو واسه تو درست کردم این کارو بخاطر تو انجام دادم تا به چشمش بیاد و یه تشکر آبکی کنه میدونم آدم نباید دنبال تایید باشه و کار خودشو انجام بده..اما آیا جز این نیست که ماازدواج میکنیم کامل بشیم چه از نظر روحی چه جسمانی و چه اخلاقی! پس باید نکاتی رو به هم یاداوری کنیم تا بیشتر یاد بگیریم و رعایت کنیم..تشکر هم یکی از همین مواردهیک مورد دیگه هم اینه نمیدونم اسمشو بذارم منطق بیش از حد یا بیخیالی..مثلا وقتی من سرسنگینم باهاش پیشقدم نمیشه برای رفع دلخوری..فکر میکنه اگه طرفم بیاد من اذیت میشم یا نمیخام نزدیکم بشه یا حرفی باهام بزنه...بخاطر همین خیلی ازم دور میشه ..میبینم با نگاه نگران بهم خیره میشه تا ببینه واقعا هدفم چیه بلخره میرم طرفش یا نه..منم هربار خودم پیشقدم شدم ولی اینبار نمیخام من جلو برم ببینم واقعا تلاشی میکنه یا نه..حس میکنم براش عادت شده احساس میکنم بیشتر از دلبستگی بهش وابسته شدم..واسم سخته تو چشاش نگاه نکنم یا لمسش نکنم یا موقع خواب تو آغوشش نرم ..ولی امشب با خودم عهد کردم جدا تو یه اتاق دیگه بخابم تا از وابستگیم کم بشه و به دور از احساسات فکر کنیم و راجبه بحثمون قضاوت کنیم..بنظرتون کارم درسته یا نه؟؟
نوشته اصلی توسط ava48
علاقه مندی ها (Bookmarks)