دختری هستم 25 ساله , از خانواده ای خوب و دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد هستم.شاید به خاطر قیافه یا خانواده یا هر چیز دیگر باعث شده که همیشه پسران زیادی بدنبالم باشند یا عاشقم شوند.همیشه به روی پسرانی که به خاستگاری ام می آمدند عیب های مختلفی می گذاشتم.بجز تجربه عشقی که در دوران نوجوانی داشتم دیگر کسی برایم اهمیت نداشت و به راحتی از عشق بقیه نسبت به خودم می گذشتم.تا اینکه وارد دانشگاه کارشناسی ارشد شدم و عاشق یکی از اساتید.شاید باورتان نشود اما آن استاد نه تنها قیافه مد نظر من بلکه شاید خصوصیات بیشتری که من همیشه بدنبال آن بوده ام را ندارد.خودم هم باورمم نمی شود که عاشق چنین آدمی شده باشم.آزمون دکتری که برایم آرزو شده بود را فراموش کردم.من کسی نبودم که اهل دل بستن باشم آن هم به کسی که به من فکر نمی کند.
تو رو خدا یکی به من بگه باید فراموشش کنم؟یا اینکه کاری کنم که عاشقم بشه؟اما چطوری؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)