آرزوی ادامه تحصیل همسرم و عدم همکاری او

[فرشته من]

سلام به همه دوستانی که وجودشون یه دلگرمی بزرگه واسه من
من 15ماهه که ازدواج کردم دو سال هست که همسرم رو میشناسم...همکار بودیم و ایشون به من علاقه مند شدن و به صورت سنتی خواستگاری کردن... من هدف بعدی و مهمم ادامه تحصیل بود هردومون مهندسیم از دانشگاه دولتی و دبیرستان هم تیز هوشان بودیم ایشون 30 و من 24 سالمه.
اون زمان ایشون هم ابراز علاقه کردن به اینکه دزس بخونن ...من توی یکی از دانشگاههای خوب ایران درس خوندم و بخاطر موفقیت های تحصیلیم با شرایط خاص استخدام شدم که یه جورایی پیش رفت کاریمو در شرکت دو برابر بقیه افراد میکنه در طولانی مدت...
جو دانشگاه ما طوری بود که ادامه تحصیل تا دکترا و رفتن به امریکا غایت اقصوی مقصود و هدف اخر بود...ولی من تا لیسانس بیشتر نتونستم ادامه بدم بخاطر نیاز مالی اومدم سر کار و بعد هم که ازدواج کردم ...امسال دانشگاه ازاد قبول شدم ...ولی همسرم حتی ازاد هم قبول نشده...از دستش دلخورم چون به قولش عمل نکرد.اصلا نمی دونم چرا اصلا به ادامه تحصیل و درس خوندن علاقه نشون نمیده این برا من مهمه که هر دومون پیشرفت کنیم و اون پایه نیست با ادامه تحصیل من اسلا مشکلی نداره و حتی خیلی خیلی همکاری میکنه ولی واسه خودش بی نهایت کاهل و تنبله...اعصابمو بهم میریزه وقتی میبینم همکلاسی های لیسانسم دارن میرن و من موندم و تلاش بی حاصل واسه مجبور کردنش به تحصیل نمی دونم چرا اینقدر توی کارهاش بی اراده ست...نه زبان می خونه نه درس نه مطالعه تخصصی فقط میره سر کار و برمیگرده...دلم بخاطر هوشش می سوزه که مفت مفت داره حروم میشه...هزار تا راه رفتم تشویق التماس اجبار اصلا تاثیر نداره....می دونید احساس بدی دارم علیرغم تمام خوبی های بینهایت مهم و بزرگش این تنبلی و کاهلی توی پیش رفت و بی توجهی به قولش مبنی بر ادامه تحصیل منو از ادامه زندگی باهاش دلسرد میکنه...گاهی میشینم فکر میکنم نمیشد هر دومون تلاش می کردیم و درس می خوندیم مثل دوستام و شوهراشون که نمی مونن و میرن.
میدونین من 10 ساله دیگه رومیبینم که من هنوز رو همین مدرک و کار موندم با بچه و دردسر هاش و اونا با همسراشون دکتراشون رو از دانشگاههای امریکا گرفتن...دیروز یکی از همکلاسهای پسرم رو که قبلا خواستگارم بود دیدم...چقدر طرز تفکرش با شوهر من متفاوته...فقط داره به ترقی و پیش رفت علمیش فکر میکنه اونوقت همسر من حتی دانشکاه ازاد هم قبول نمیشه...
ما هر دو شاغلیم و موقعیت اجتماعی خوبی داریم رفاه نسبی بالا خونواده های خوب صداقت وفاداری اعتماد، شغلی که خیلیا ارزوشو دارن توی یه شرکت مطرح ...سلامت جسمی و روحی تفاهم نسبی ارامش و علاقه سازش و خیلی چیزا که واسه یه زندگی خوب لازمه...میدونین من فاکتور های مهم تر خوشبختی رو تو زندگیم دارم ولی فاکتور مهم رو ندارم ....نمی دونم حق دارم از زندگیم به این خاطر ناراضی باشم...یا از شوهرم ...اصلا این خواسته منطقیه که ازش انتظار داشته باشم حتما ادامه تحصیل بده ؟می تونم هم چین خواسته ای داشته باشم؟گاهی احساس پشیمونی میکنم اصلا نمی دونم ازدواجم کار درستی بود با توجه به اینکه یه سد شده جلوی پیش رفتم؟اخه اگه اون نتونه ادامه تحصیل بده من چطور می تونم رویای رفتن و دکترا گرفتن رو داشته باشم؟
اگر اصلا تا اخرش نتونم مجبورش کنم چی؟؟؟؟؟؟همینجوری باید درجا بزنیم؟توی همین شرایط؟

[elahe.a]

سلام دوست عزیز

خیلی خوبه که اینقدر به درس خوندن اهمیت میدی
اما عزیزم فکر کردی تحصیلات تکمیلی برای چی هست؟ چه افرادی باید ادامه بدهند؟ بعد از تحصیلاتشون به کجا میرسند؟

دیگه شرایط جامعه به گونه ای شده که افراد با انگیزه های مشابهی ادامه میدهند
عاشق تحصیلن، پلی برای مهاجرت، ارتقا موقعیت اجتماعی
واقعا چرا فکر میکنی هر کسی تحصیلات بیشتر داره موفق تره یا موقعیت بهتری داره؟
الان شرایط جامعه به گونه ای هست که داشتن یه موقعیت شغلی خوب اولویت داره، در عین حال درس خوندن حس و حال میخواد ، علاقه میخواد، شما نمیتونی کسی را مجبور کنی
باور کن همه این افرادی که تا 30-35 درس میخونن بعد از اتمام، مدت طولانی در جایگاه اصلی خودشون قرار نمیگیرند یا دیده شده افرادی که هیچوقت قرار نگرفتند، حتی دیدم افرادی را که از ادامه تحصیل پشیمان شدند چون ارزش وقتی را که گذاشتند نداشته و نتیجه ای که در اجتماع میخواستند داشته باشند را نیافتند.
همسرتون با توجه به اینکه متعهل هستند بیشتر به موقعیت شغلی فکر میکنند و کسب درآمد که به نظر من درست هم هست، اصلا ایشون را با باقی مقایسه نکنین، عوض دیدن نداشته هاتون و بزرگ کردنشون ، بیشتر به داشتهاتون و خصوصیات مثبت همسر نگاه کنین، کار جوهره مرد و جنم کاری یکی از مهمترین ویژیگیهای مثبت یه مرد به شمار میره، بزارین خود همسرتون اگر دوست داشت ادامه بده اگر نه که میل خودشون هست
از طرفی شما فرمودین ایشون 30 ساله، شما 24 ساله، واقعا یه نگاه بکنین هم کلاسیهای شما تو رده سنی شما هستند و متفاوتند با یک آ قای 30
شما درستون را ادامه بدین اما کسی را مجبور نکنین

[سید1387]

سلام

میدونید ما آدم ها خیلی زود میتونیم احساس خوشبختی کنیم اگه به داشته های خودمون نگاه کنیم و این خوشبختی به کمتر از لحظه ای از بین میره وقتی به داشته های دیگران چشم میدوزیم

مشخص شما دائم دارید خودتون را با دیگران (هم کلاسی ها ) مقایسه میکنید و تو ذهنتون میگید اونا که رفتند خوشبخت شدند و ما که موندیم نه

ادامه تحصیل خیلی خوبه اما نه برا اینکه دیگران رفتند ما هم بریم ... ممکنه شما بگید من به تحقیق علاقه دارم من میخام ی نظریه پرداز بشم من میخام علم را ی قدم به جلو ببرم و ،،، راهش ادامه تحصیل

نکته دیگه این که من هیچ تناقضی بین ادامه تحصیل شما و عدم ادامه تحصیل شوهر تون نمیبینم. به خصوص که میگید ایشون هم مانع شما نیست و همکاری میکنه

خوب بتونید با هم درس بخونید و پیشرفت کنید اما مهمتر اینه که خوش حال و خوش بخت زندگی کنید. خودتون خیلی خوب داشته هاتون را شمردید نکنه به خاطر دیگران و یا حتا خاسته خودمون اینهمه خوبی را نبینید.

خیلی موقع ها ما بدون اینکه به عرض زندگی فکر کنیم تو طولش میرویم جلو. من مدرک، پول، امکانات و ... میخام که چی؟ غیر اینه که خوشبخت و سالم زندگی کنم.

خوبه بتونید ایشون را هم تشویق کنید اما اگه نشود هم طوری نیست از زندگی لذت ببرید

[فرشته من]

الهه و سید عزیز بابت جواب های پخته و دوستانه تون بی نهایت ممنون.

درسته که اون سنش بالاست و دیگه شاید به فکر ادامه تحصیل به طور جدی نباشه ولی من عدم همکاری اون رو مثل یه مانع میبینم میدونین این که من مثلا دانشگاه برم دکترا بگیرم اصلا فاز زندگیم کم کم ازش جدا میشه من از این میترسم که پیش رفت . ادامه تحصیل من باعث ایجاد تفاوت فکری و حتی اختلاف بشه...ثلا همین الان من توی زبان . کامپیوتر از اون جلو ترم حتی توی اطلاعات عمومی و سیاسی البته اون هم توی رشته خودش و مکانیک وسایل و ماشین ها خیلی حرفه ایه ولی این که زن توی یه خونه پیش رفت کنه و مرد بمونه به نظرم یه خرده مشکل سازه...بهم گفته حتی اگر بخوام بعد از فوق لیسانس واسه دکترا می تونیم به رفتن فکر کنیم ولی اخه من برم دکترا اون با لیسانس با این وضعیت زبان می خواد چه کار کنه اون جا؟
توی همین اداره خودمون ادمهای هم سنش هستن که به شدت دنبال ادامه تحصیل و مهاجرتن....ولی اون فقط به فکر زندگی امروزش کارش مسافرت و منه...کتاب زبان می خره ولی دو روز بعد میندازش یه گوشه آزمون نظام مهندسی شرکت میکنه دو روز بعد کتابا رو میبنده و بی خیال میشه...کلاس کنکور اسم مینویسه ولی درست حسابی سر کلاس نمی ره...دیگه ازش نا امید شدم این کارای نصفه نیمه وتعللش عصبیم میکنه دیگه...یه حس بدی نسبت به قولهاش تو این زمینه پیدا کردم...مثل باد هوا میمونن .امروز داغن فردا سرد....میدونین زیاد اینده نگر نیست هم توی زمینه درسی هم مالی...کلا زندگی رو ساده میگیره برعکس من که این همه جدی ام...
دو روز جلوترش رو نمی بینه که یه نسل دیگه با تحصیلات بالاتر وارد شرکت میشن و اون کم کم از اعتبار ساقط میشه...میشیم مثل پدر مادرامون که تو جوونی با دیپلمشون کلاس میذاشتن ولی حالا با دیپلم واسه ادم تره هم خرد نمی کنن...لیسانس داره بی اعتبار میشه و وجهه ی اجتماعی قبلی رو نداره....ما چرا باید از قافله عقب بمونیم؟

[elahe.a]

فرشته عزیز
شما شروع کن به تحصیل، اجباری نداشته باش، ایشون سعی میکنن خودشون را برسونن، امروزت را بگزرون اینقدرم نگران آینده نباش، ایشون که همه شرایط را برای شما فراهم کرده، به خودت بپرداز،

[1dokhtar]

اون چه قدر در روز زمان داره که درس بخونه یا کلاس زبان بره ؟ تو این اوقات چه کارای دیگه داره و چه قدر خستس ؟ من نمی دونم جواب این سوالات رو ولی شاید علت این مسئله بی انگیزگی اون نباشه و علت اصلی مسئله خستگی ایشون بعد از کار باشه به طور مثال البته ...
ضمنا این که شما از لحاظ مالی تو چه موقعیتی هستید هم مهمه . اصولا آقایون تو زندگی مشترک خودشون رو مسئول شرایط مالی می دونن و ممکنه همسر شما هراس این رو داشته باشه که ادامه تحصیل باعث بشه از این لحاظ نتونه کارائی مناسب رو داشته باشه و اون ترجیح می ده به جای برابری در تحصیلات با شما و پیشرفت توی اون حوزه ، از لحاظ مالی کارا باشه ...

[mr6262]

زندگي جنبه هاي زيادي داره فقط درس و تحصيل و مدرك نيست. شما بايد با آزادي فردي هركسي آشنا بشين. ايشون اگر دوست داشت درس بخونه بيشتر، قبل از 30 سالگي ميخوند. اين حقشه كه بخواد اونطوري كه ميخواد زندگي كنه. به هر دليل نميخواد الان. شما بايد فقط براي خودتون برنامه ريزي كنيد. يك بار ميگيد به عنوان نظرتون ولي نبايد اجباري در كار باشه. شما خودتون رو با ايشون تطبيق بديد اگر كار ساده ايه.

واقعا زندگي داريد كه خيلي ها ممكنه حسرتش رو بخورن ،‌چرا اين زمان ها رو با مسائلي كه حتي جز اختيارات شما نيست تلف مي كنيد. همسر شما حتما خوبي هاي زياد ديگه اي دارن كه بشه از اين موردش گذشت كرد.

راستش چون توي همچين محيطي با پدري با طرز فكر شما بزرگ شدم ، خيلي ناراحت شدم از مشكلتون و اينكه چرا ادم ها خودشون رو اينقدر اذيت ميكنن تا ديگران اونجوري بشن كه اونا ميخوان. با اينكه خودمم تيزهوشان بودم ولي از هرچي ادم كه سرشون بيشتر از اندازه تو درس و كتابه و بقيه لذت هاي زندگي رو نميبينن بدم مياد.

اگر اصرارهاتون رو بيشتر كنيد ميتونه باعث دور شدن شما از همسرتون بشه ، نه پرداختن به كاري كه خودتون دوست داريد و اون هم همينطور و پذيرش اين مسئله از طرف شما.

زندگي رو ساده تر بگيريد، كمالگرا نباشيد و بپذيريد ايشون مسئول درس خوندن خودشه و به اجبار همه چي خراب و فاصله هابيشتر ميشه

خيلي ناراحت شدم واقعا، نميدونم چرا. يهو همسرتون رو جاي خودم تصور كردم كه چقدر براي خشنودي پدرم خودم رو اذيت كردم و از كلي لذت هام گذشتم و چقدر ازش فاصله گرفتم.

[1dokhtar]

اون چه که این دوستمون مستر 62 هم گفتن خیلی مهمه ... درسته که با ازدواج ما دارای زندگی مشترک و بالطبع اهداف مشترکی هم هستیم اما این دلیل نمی شه که برای هم تعیین کنیم که از حالا به بعد باید چی کار کنه همسرمون ؟ شاید اصلا تو این برهه ی زمانی ایشون آمادگی روحی دانشجو شدن رو نداره ... بهترین کار صحبت با ایشون برای فهمیدن اصل موضوع و فشار نیاوردنه ... مثه این می مونه که شما الان به شدت دلتون ادامه ی تحصیل می خواد و همسر شما با یه دلیل موجه بخواد به شما فشار بیاره که باید فعلا دست از این تصمیم بکشید ...
یه مسئله دیگه هم این که شما دارید زندگی خودتون رو با دیگران مقایسه می کنید ، آیا اونا با شما در شرایط یکسانی هستند ؟ آدم های شبیه شما هستند ؟

[میثاق]

شما باید سعی کنید همسرتونو هموونجوری که هست بپذیری
مگه از اول که ازدواج کردین قرارتون بر این بود که ایشون ادامه تحصیل بدن
و حالا زیر قولشون زدن؟
اگر این طور نبوده شما الان نمیتونی اونو به خاطر این موضوع ناراحت و سرزنش کنی

اگه ایشون باهوش هستن هوششون الان که داره هدر نمیره
خب توی کارش داره استفاده میشه
خودتونم گفتین تو کارش موفقه
مگه حتما باید همه ادامه تحصیل بدن

آدم تا خودش کاری رو نخواد که نمیتونه از جون و دل انجام بده
این کنکور دادن و کلاس زبان اسم نوشتن و کتاب زبان خریدن رو شما هی بهش گفتین که انجام بده؟
یا اینکه میل باطنی خودش هم هست؟
اگر خودش نخواد (واقعاً از ته دل) هیچوقت هم نمیتونه توش موفق باشه
چون انگیزه کافی نداره

یه لحظه شما تصور کن که شوهرت انتظار داشت که تو مثل خیلی خانومای دیگه خیلی به آشپزی و ... توجه بیشتری کنی
یا اینکه دوست داشت مثل خانوم دوستاش مثلا خیاط خوبی باشی
عزیزم اون شمارو همونطوری که هستی پذیرفته
تو هم اونو بپذیر
و با این کارا زندگیتو الکی خراب نکن

میتونی گاهی هم از فواید اینکه اگه ادامه تحصیل بده چی میشه واسش بگی
ولی نه اینکه بگی تو هم این کارو بکن
فقط نظرتو بگو

در ضمن اگه شما پیشرفت کنی از نظر تحصیلی
اون هم ممکنه بعد یه مدت برای اینکه از قافله عقب نمونه
انگیزه کافی رو برای ادامه تحصیل پیدا کنه

موفق باشی

[فرشته من]

الهه و سید عزیز متشکرم که پیگیر مشکل من هستین دوستان...
میثاق عزیز من یه جورایی با حرف شما موافقم ولی نمی دونم چرا احساسم نسبت به این موضوع عوض نمیشه.شایدم حق با شماست و بخاطر من فقط توی ظاهر امر نشون میده علاقه داره...میدونید معمولا تا 6 سر کاره و وقتی میاد میخواد استراحت کنه.من درکش می کنم اخه کار دارهد درامدش هم شکر خدا خوبه تک پسره و از اینده مالی ش هم تا حدی خیالش راحته...انگیزه کمی برای ادامه تحصیل داره و اگر یک ذره هم تغییر رویه داده بخاطر علاقه منه...مثلا حاضر شده دانشگاه ازاد شرکت کنه...
حق با شماست دوست عزیز من نه خانه دار خوبیم نه اشپز خوبی و نه حتی زن خوبی چون بخاطر درس و کارم نمیرسم حتی ماهی یه بار ارایشگاه برم و به خودم برسم.ولی اون هرگز هرگز هرگز منو نه مقایسه کرده نه سرزنش نه از دستپخت بدم گلایه کرده نه از اینکه از زندگیم بخاطر اهداف و کارم میزنم...همیشه میگه همه جوره حامی منه.

mr6262متاسفم که از دست پدرتون دلخورین ولی بخدا به خاطر خودت اصرار کرده خواسته سرافراز باشی ولی نمی دونسته کارش ازار دهنده ست..مثل من.رفتار پدرتون مثل مادر منه الانم که متاهلم پیگیر ادامه تحصیل منه سفت و سخت...یه جورایی ازش می ترسم...درسته همه چیز مدرک نیست ولی از زندگی بی هدف و پیشرفت خوشم نمیاد حالا ادم بگه خوب لیسانس گرفتم بسه دیگه مثل راکد شدن و مردنه مغزه...دوست ندارم.
بله دوست عزیز من متاسفانه کمالگرا و تایید طلبم و تحت نظر روانپزشک قرص هم میخورم و جالبه دونین حتی توی زمینه درمان هم همسرم همراهمه و با من مطب میاد بی اونکه ناراحت باشه...

فکور عزیز شما هم کمالگرایی من پیگیر تاپیکت هستم عزیزم.اینو حتی از پاسخ هایی که به دوستان میدی میشه فهمید جواب تک تکشون رو با ذکر جزییات میدی رفتارات خیلی شبیه یکی از دوستای منه اون هم حالاحس الان شما رو داره
ولی جالبه بدونین من ارزوی جایگاه شما رو دارم و همه سختگیری هام به خودم و همسرم برای اینه که به جایی که الان هستی برسم..نمی دونم کارم درسته یا نه...شما خواهر عزیز تجربه زیادی داری لطفا من رو راهنمایی کن.شما به خودت سخت میگیری من به خودم و بقیه...شما با این که شوهرتون از شما عقب موند مشکلی نداشتی عزیزم؟براتی مهم نیست با هم تفاوت فکری و تحصیلی دارین؟
من هم اگه درس نخونم احساس بطالت و بیهودگی میکنم ولی خیلیش برای تایید بقیه ست.