عذاب وجدان!

[amirali_9]

سلام دوستان
خوب هستید؟
این اولین پسته من هست.ماجرا رو شرح می دهم.تو رو خدا کمکم کنید.
اسم من امیر علی هست و 24 سالمه.توی تهران زندگی می کنم.
من حدود یک سال پیش با یه دختر تو اینترنت آشنا شدم.حدود یک ماه فقط چت می کردیم.این بار اوله من بوده که می خام با یه دختر دوست بشم.حس عذاب وجدان داشتم.گفتم امیر علی تو نه اهله این کارا هستی و نه ماله این کارا!پس بیخیال شو!
ولی خودم نتونستم قبول کنم.بعد از یک ماه بهم شماره دادیم و مکالمات تلفنی ما آغاز شد.بعد از چند جلسه صحبت از دختره خوشم اومد.دختره گفت میام تهران همدیگه رو ببینیم.در ضمن توی مکالمات تلفنی حرفای عاشقانه و سکسی هم زدیم!
من از روز اول به دختره گفته بودم برای ادامه تحصیل می خام برم خارج و زیاد ایران نیستم.
تهران رفتیم توی پارک و کارای نا خوشایند کردیم!(یعنی اینکه من و اون به بدن همدیگه دست زدیم)فقط در همین حد.از اون ماجرا به بعد دختره دو هفته ای یک بار میومد تهران و ما همون کارا رو تو پارک تکرار می کردیم.
الان کم کم می خام برم خارج.ارشدمو گرفتم.ولی دختره می گه من اهل این کارا نبودم(دختره بار اوله بود دوست پسر می گیره) و من اصلا تصور نمی کردم کسی بخاد بدنمو لمس کنه.الان می گه تو منو ناپاک کردی.تو پاکی منو از بین بردی و باید بیای ازدواج کنیم.این حرفاش که من پاکیشو از بین بردم داره روانیم می کنه.افسرده شدم.
تو رو خدا کمکم کنید.من خلاصه گفتم.اگه جایی نیاز به توضیح بیشتر داره لطفا بهم بگید.
ممنون دوستان

[نادیا-7777]

amirali_9 عزیز به همدردی خوش اومدی
یه سوال ازت دارم
آیا به غیر از پارک که یک محل عمومی هست، جای دیگه ای تو خلوت کاری دیگه ای بجز لمس کردن انجام دادین؟

[amirali_9]

amirali_9 عزیز به همدردی خوش اومدی
یه سوال ازت دارم
آیا به غیر از پارک که یک محل عمومی هست، جای دیگه ای تو خلوت کاری دیگه ای بجز لمس کردن انجام دادین؟

وای چه قد خوشحالم کردین با جواب دادنتون.
خیلی ممنون.
راسیتش با کمال شرمندگی باید بگم تو پارک تو دسشویی رفتیم و من همه ی بدنشو دیدم.اونم همین طور
به خدا منم بار اولم بوده با یه دختر بودم

من اگه اطلاعات کم دادم بهم بگید.
خواهشا راهنماییم کنید

[Serok]

سلام امیرعلی جان، به انجمن همدردی خوش اومدی .

دقت داشته باش امیر علی عزیز که شما تا اینجا دو قدم بزرگ مثبت برداشتید: 1. پذیرش اشتباه و احساس ندامت (وجدان بیدار) و 2. تلاش برای جبران اشتباه.

امیر علی جان حرف آن دختر خانم تا حدودی درست است. از طرفی هنگام انجام آن اشتباه او نیز در گناه سهیم بودند و به واسطه احساسات عاطفی و با رضایت خودشان تن به این عمل دادند، و از طرفی هم او بعنوان یک دختر خانم که به تصمیمات شما اعتماد کرده بودند به گردن شما حق دارند.

صحت اینکه این خانم تا اینجا واقعاً پاک بودند یا نه برای ما مجهول هست و تنها میتونیم به حرف ایشون استناد کنیم. در صورت صحت آن شما موظف هستید از این لحظه به بعد یک تصمیم قطعی بگیرید:
1- قطع مطلق رابطه با او + جبران اشتباه، به هر طریقی که برای شما مقدور هست. طلب حلالیت و توبه یا پرداخت غرامت.
یا
2- رابطه را رسمی کنید و دوستی تان را در اولین فرصت به والدینتان اطلاع بدید و فقط و فقط زیر نظر آنها رابطه را ادامه دهید، آن هم با رعایت حدود و احترام متقابل.

هرگز فراموش نکنید که این خانم ممکنه روزی با کسی جز شما ازدواج کنه، شما هم ممکنه با کسی جز او ازدواج کنید، برای همین عرض میکنم در رعایت اصول و حدود خیلی دقت کنید. خدا رو شکر تا اینجا هر چی که بوده رو میشه با یک توبه تا حد زیادی جبران کرد. :-)

امیرعلی جان دقت کن برادر من :-) من زمانی قرار بود با دختری ازدواج کنم. انسان پاک و معصومی بود و رابطه ما زیر نظر والدین جلو میرفت. هرگز به فکرم نمیرسید روزی ممکنه قبل از ازدواج جدا بشیم. بعد از جدا شدنمون من هم مثل شما بابت چند اشتباه دچار عذاب وجدان شدم، چهار بار از افسردگی و عذاب وجدان غش کردم خدا میدونه چند بار آرزو کردم جهنم حقیقت داشته باشه... افسوس اون فرد بعد از جدایی به اروپا رفت و کاملاً رفتار و کردارش عوض شد و مثل سابق معصوم نبود (وارد جزئیات نمیشم). به واسطه همین قادر نیستم دیگر با او ازدواج کنم. شما از گذشته من عبرت بگیر و بیشتر خطا نکن تا مجبور نشی برای جبران اشتباهت در وصیت نامه ات درصدی از دارایی ات را به امید جبران به او بدهید. جبرانی که عملاً هیچ دردی را دوا نمیکند :-)

[amirali_9]

خیلی ممنون برادر
ممنون از جوابت.
راسیتش من الان تو شرایط ازدواج قرار ندارم.من می خام برای ادامه تحصیل به خارج بروم و بعدش برگردم زن بگیرم.
من قبول دارم که کاملا زیاده روی کردم
من هیچ وقت به خدا فکر نمی کردم بخام زمانی دوست دختر بگیرم.ولی نمی دونم چی شد یک دفعه.
دختره می گه ایران بمون و با هم ازدواج کنیم ولی من نمی خام احساساتی رفتار کنم.من برای جایی که الان هستم خیلی زحمت کشیدم و باید این راهو کامل کنم.هر وقت می گه بیا ازدواج کنیم با هم دعوامون میشه.با وجود اینکه میدونه من می خام برم بازم هی اصرار می کنه.دوستم کاملا احساساتیه.خیلی زیاد.با کوچکترین حرفی و انتقادی ناراحت می شه و چن ساعت تو خودش می مونه.الان داره واسه کنکور می خونه.به نظر شما الان رابطه رو تموم کنم یا بعد کنکورش؟می ترسم نتونه واسه کنکورش درس بخونه.البته من خودمم تو شرایطی هسم که اگه تمومش کنم از کار و زندگی میوفتم.
من دارم اشتباه می کنم؟

[ویدا@]

amirali_9 سلام

طبق توضیحاتت بهت حق میدم نگران آینده باشی

به نظر من مشکل اصلی شما اینه که دقیقا نمیدونی برای آینده چه تصمیمی داری

سعی کن اول تکلیفت را با خودت مشخص کنی تا بتونی تصمیمی بگیری که بعدها حسرت نخوری

پیشنهاد دارم مدتی به خودت فرصت بده تا ذهنت تحلیل کنه و آزادانه فکر کن ببین هدفت و تصمیمت برای آینده چیه؟

اگه چند جلسه از مشاور خانواده استفاده کنی و حضوری معیاراتو بسنجی بی شک خیلی کمک کننده هست

برات آرزوی موفقیت دارم

[amirali_9]

من از لحاظ روحی خیلی بهش وابستم.یک روز نباشه افسرده میشم.از طرفی برای رفتن مصمم هستم.واقعا مصمم هستم.کمکم کنید.
قطع رابطه کنم؟کی؟بعد از کنکورش؟
خیلی واسم سخته.ولی من به آینده شغلیم خیلی اهمیت می دم.خیلی واسم مهمه.

[sera]

سلام
اگر شما مصمم به رفتن هستید کم کم رابطه تان را کمرنگ کنید تا هم شما وهم او صدمه نبینید مثلا هنگام صحبت کردن با او از درسش بپرسید واز او بخواهید تا بیشتر متوجه درسش باشد خودتان هم وقتی تنها هستید به جای فکر کردن به آن دختر به آینده تان در خارج از کشور و زندگی جدیدتان فکر کنید

[فرهنگ 27]

شما اون دخترو مجبور کردی بیاد تهران؟شما مجبورش کردی بذاره به بدنش دست بزنی؟شما مجبورش کردی بدنشو بهت

نشون بده؟

[amirali_9]

شما اون دخترو مجبور کردی بیاد تهران؟شما مجبورش کردی بذاره به بدنش دست بزنی؟شما مجبورش کردی بدنشو بهت

نشون بده؟

نه.خودش اومد.من اصلا اصرار نکردم.من دست زدم چیزی نگفت.خودشم می خواست.این جور نبود که اجبارش کنم.