»» جویندگان اطمینان و آرامش و بهترین راه حل مشکلات ، بخوانند ««

[فرشته مهربان]

یا لطیف

تأثیر توکل در تأمین رهایی از دغدغه ها و رسیدن آرامش

کسی که دیگری را در امری وکیل می گیرد ، و به وی وکالت می دهد ، در درجه اول شخص وکیل را فردی معتمد ، توانا و شایسته و دارای اشراف کامل برموضوعی که بخاطر آن وکالت به وی داده شده و از طرفی حافظ منافع در جهت تحقق حق موکل خود ، می داند و در امری که به وی سپرده شده ، این اعتماد به او شده که موکل را به سرمنزل مقصود می رساند ، و موکل منطقی وقتی وکیل خود را اهل سلامت و درستی و حق محوری و عدالت و کارکشتگی و توانایی یافت و انتخاب کرد ، می داند آنجا که وکیل اعلام می کند خواست موکل تأمین شدنی نیست ، دیگر حق با او نیست یا امکان و قابلیت ( مدارک و محتویات ) رسیدن به خواسته را ندارد و از آنجا که سابقه اعتماد به وکیل خود و موفقیتش را دارد تدبیر اورا پذیرفته و هرگاه راهی ( کاری ) به وی نشان داد آنرا پذیرفته و عمل می کند ، به عبارتی در موردی که وکالت داده مجری تدبیر وکیل است با اطمینان و رضایت حاصل از شناخت و اعتماد .



وقتی کسی با اعتقاد و اعتماد راسخ به خدای خود توکل کند ،می بیند که چگونه به بهترین نحو تدبیر می شود و به وضوح آثار آنرا چنان می بیند که گاه خود به حیرت می افتد از الطاف نهان و آشکار و حتی شاید غافل باشد که اینها حاصل توکل اوست و این از طرفی شناختن خدا به مدبر بودن ، خیر خواه بودن و رقم زدن تقدیر به صلاح موکل ..... را در پی دارد که گاه ممکن است به زبان تأویل و تحلیل نتواند بیان کند ( و فقط یک حقیقت قلبی است ) ، و از طرفی رضایت
دادن و تسلیم بودن خود در مقابل آنچه از طرف وکیل امر می شود را موجب می گردد و حاصل این همه ، آرامشی عمیق در قلب ، تعادلی آشکار در رفتار ، صبری نوید بخش در کردار و اطمینان به حاصل و سرانجام است .


یکی از نمودهای بارز نتیجه توکل همه جانبه به او که به عبارتی می شود گفت نوعی از خود بیخود شدن است ، این است که در همه لحظات ، زندگی موکل خود ( بنده اش ) را تدبیر به احسن می کند ، اگر چه بنده به ظاهر ، فردی باهوش ، دانا ، آگاه و با صحت عملی بالا هست و در یک کلام فردی حکیم جلوه می کند و دیگران او را چنین می بینند ، اما او خود خوب می داند که او هیچ نیست و همه از اوست ، و این را به خوبی در آن اوقات و لحظات می بیند که بنا به این توکل ( و دل سپاری ) به آنچه بر قلبش به فرمان ارائه می شود عمل می کند و می گوید ، بی آنکه تدبری و تحلیلی براینکه چنین کنم که چنان می شود و......... بعد اقدام کنم داشته باشد . بلکه گاه فی البداهه سخن می گوید ( حضور ذهن پویا ) یا اقدامی به انجام می رساند که بعدها می بیند تا چه اندازه بجا و به موقع و مناسب بوده و از تحلیل نتایج آن عمل می بیند چه سنجیده و بجا بوده در حالی که ذره ای از آنرا پیش از عمل در ذهن نداشته تا مقدمه عملش باشد واینجاست که در می یابد" مَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلَکِنَّ اللّهَ رَمَى .... را

و عینی می فهمد :

با خدا اگر واگذاری کار خویش
بد نبینی هرگز از کردار خویش

................ یعنی چه ؟

.

[فرشته مهربان]

آری او بخوبی می بیند که تحت تدبیر مستقیم حضرتش قرار گرفته به بهترین وجه و وقتی عمیقتر می شود می بیند ، حتی آنجا که خود اراده می کند و اراده اش به مصلحت نیست این اراده به تحقق نمی پیوندد و نه از روی جبر است که او اراده و تدبیر خود را حاکم می کند بلکه چون موکل خود ش خواسته است که او را تدبیر کند ( توکل ) اراده غیر مصلحتی اش مختل می ماند و آنچنان می شود که او می خواهد و صادرات او ( قول و فعل و اندیشه اش ) جز به صواب( درستی ) نخواهد بود که خود خدایش فرموده :

هر کس در نوافل من مداومت کند ........

و حقیقت فَاللّهُ خَيْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ براو تحقق می یابد . پس فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ و این عین لطف و وفاداری و امانت داری است که وقتی به او سپردی او هم بخوبی عمل می کند .

وقتی آدمی به یک وکیل حقوقی از آنجا که عالم به مسائل حقوقی و ... است اعتماد می کند و اعتقاد دارد و خود را تحت تدبیرش قرار می دهد و امیدوار به نتیجه خیر است ، چگونه می توان به خدای لطیف و رحیم و علیم و خبیر و قادر و حکیم و .... توکل کرد و اعتماد کرد و مطمئن نبود و تسلیمش نشد ؟؟؟!!!!

از او به دور است که بنده ای با تمام وجود و همه جانبه با اعتماد و اعتقاد به او وکالت داده باشد و او رهایش کند واو را به نیکی تدبیر نکند ، مراقبش نباشد ، منفعتش را درنظر نداشته باشد و حقش را اعاده نکند و حمایت و حفاظتش ننماید و در یک کلام او را از همه جهت کفایت نکند . پس اینجاست که راز موفقیتها و صحت عمل و و محبوبیت و هوش و درک و توان و تدبیر نیک بنده را در متوکل بودنش باید یافت و در چنین توکلی است که دست اخلاص نهان است که تا خلوص قلب و اندیشه در درجه اول که به دنبال آن خلوص در عمل هم خواهد آمد نباشد ، اساساً توکل معنا نخواهد داشت و تحقق نخواهد یافت و این خلوص و در نتیجه توکل ، تصویر بندگی است . بنده ای اینچنین نه اهل رخوت و بی خیالی و بی تفاوتی است ( تصوری که بعضی از مفهوم توکل دارند به دست روی دست نشستن و سپردن ) بلکه فعال است ( بندگی در انجام وظیفه و ادای تکلیف است و توکل در نتیجه ) . در خواستن از خدایش و تلاش در راهش کوتاهی نمی کند ( با این توجیه که نخواهم چون او خود می داند یا شرم دارم که بخواهم ) بلکه حتی نازلترین خواسته های مادی را هم از او می طلبد ، عاجزانه و نیازمند ، اما در عین توکل و با نظر به اینکه می خواهم ،تلاش هم می کنم ، اما نتیجه با تو ای پروردگار مهربانم ، که آنچه مصلحت است و تنها تو می دانی آن کنی . و مصلحت نیز جز در بندگی نیست ، پس آنچه با بندگی مغایرت دارد را طلب نمی کند . و در آنچه طلب می کند نیز حتی اگر خیرش بشناسد ، اگر او نخواهد و اجابت نکند راضیست ( چون مطمئن است حق همین است )وظیفه او خواستن است و تلاش ، نتیجه را به توکل رها می کند و راضی است به آنچه مقدرش شود .

وظیفه تو دعا گفتن است حافظ
در بند آن مباش که شنید یا نشنید

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که دوست خود روش بنده پروری داند

با توکل به او می خواهد . می خواهد و وکالت می دهد که هرچه در خور اوست و حق است و صلاح است اجابت شود .

چگونه می توان غیر از این بود و خواست ، وقتی می بیند که به بهترین وجه تدبیر نموده است و موفق داشته است ، اگر چه دیگران او را می بینند نه خدایش را و این هم از لطف اوست که خود را پنهان می دارد تا بنده اش آشکار شود و .... بیستون را عشق کند و شهرتش فرهاد بردشهرت در درست و سالم بودن ، تدبیر و صحت عمل و هوش و دانایی و ..... را به بنده اش می بخشد ، در حالی که او را جز بی چیزی و فقر نیست .

کاروانی که بود بدرقه اش لطف خدا
به تجمل بنشیند به جلالت برود

اما فقرش بر خودش آشکار است و بر دیگران پنهان ، و همین شرم بس که لباس دارایی بر تن او پوشانده در عین ناداری .... و حاصل دیدن این حقایق از سویی آرامش و اطمینان و بشارت است و ازسویی اوج عجز از شرم ، از الطاف بیکران و ناتوانی در شکرش .

الهی کجا می توان ترا به حقیقت شکر گفت که شکر هم از جنس هستی است و هستی همه تویی و از ما جز نیستی نیست .

نیستم نیست که هستی همه در نیستیست
هیچم و هیچ که در هیچ نظر فرمایی

.

[فرشته مهربان]

http://www.hamdardi.net/thread-10767.html



توکل

[فرشته مهربان]

با توجه به تجارب شخصی در زندگی و تجارب حضور در همدردی و مواجهه و تدبر در مسائل و مشکلات مراجعین و حتی مواجهه با مشکلات دیگر مردم در دنیای غیر مجازی ... به وضوح و به یقین ، توکل را اکسیر بی بدیل رسیدن به رهایی ، کسب آرامش و موفقیت و رشد فضائل انسانی و بسیاری نیکی های دیگر یافته ام .

مقاله هرچند به زبانی ادبی پست اول و دوم نیز حاصل نگاه و نگرشم بنا به تجربه عمیق شخصی در باره توکل بود ..... هرجا توانسته ام از این اکسیر بهره بگیرم سخت ترین مسائل برایم آسان شده و بهره ها گرفته ام و هرجا دیده ام مراجعین و یا حتی دوستان و نزدیکان توانسته اند از آن بهره گیرند و فهمیده اند چگونه چنین کنند دیده ام که واقعاً به آرامش و رهایی و موفقیت رسیده اند و روند و نگاهشان به زندگی عوض شده است ....

از آنجا که مسائل آدمی با خود او بزرگتر می شود و هیچ گاه نباید انتظار داشت روزی بی مسئله زندگی کرد و باید دانست حکمت وجود مسئله در زندگی برای این است که با حل آنها ما به رشد و تعالی دست می یابیم و ارتقاء پیدا کرده و لذت حقیقی و افزاینده از زندگی را خواهیم برد ( درست مثل وقتی معمایی را حل می کنیم می بینیم که هم ذهنمان باز تر شده هم لذت می بریم که چنین توانی در خود می بینیم و .... )، برآنم تا هرچه بیشتر در این رابطه به خود و دیگران بخصوص دوستان و مراجعین عزیز همدردی کمک کنم تا بیشتر از این اکسیر معجزه گر در حل مسائل بهره برند با ادامه این تاپیک و خلق تاپیک های مرتبط و ارائه لینک تاپیکهای متناسب با این موضوع ( هرجا تاپیکی را مرتبط با این مقوله ببینم لینک آنرا در اینجا خواهم آورد تا تجمیعی باشد برای دوستان جهت بهره گیری بیشتر ... )

در ذیل و در پست بعدی مقاله ای از سایت تبیان در باره توکل خواهم آورد و در ادامه سعی می کنم به صورت عملیاتی نکته های محتوایی قابل کاربردی کردن آنرا تشریح کرده و به صورت راهکارهای عملی ارائه دهم که البته برای همین از حضرت حق یاری می طلبم و به قدرت لایزال و مهربانی نامنتهایش توکل می کنم و از شما دوستان نیز برای توفیق یافتن بر این کار طلب دعا دارم باشد که نتیجه پربرکتی داشته باشد .

(اگر دوستان نیز در این رابطه مطلبی دارند می توانند با هماهنگی و بعد از ارائه از طریق پیام خصوصی و تأیید ، آنرا در این تاپیک ارسال نمایند )

[فرشته مهربان]

رابطه «توکل »به خدا با « کاهش اضطراب »

شایدکمتر مفهومی از مفاهیم اسلامی به اندازه "توکل" از لحاظ تعریف دشوار باشد. اخلاقیون، اهل عرفان و تصوف مفاهیم متفاوتی از آن درک کرده اند.

اصل توکل را بایستی در اعتماد به خدا جستجو کرد. تا وقتی که انسان به خدااعتماد پیدا نکند، نمی تواند اداره امورش را به او واگذارد و اگر هم به زبان بگوید که امور خود را به او واگذار کردم، دلش آرام نمی گیرد. به علاوه اگر فردی از قوانین علت و معلولی که خداوند در جهان قرار داده است اطلاع نداشته باشد و نداند که خواست و سنت خدا به استفاده از اراده خود واسباب و علل شناخته شده استوار است، باز نمی تواند موقعیت رفتار متوکلانه را تشخیص داده و مصداق های آن را در زندگی پیدا کند.

رابطه ایمان به خدا و اعتماد به حضرت باریتعالی، با توکل بسیار قوی است. خدای متعال در قرآن می فرماید:

"و علی الله فلیتوکل المومنون"، یعنی افراد باایمان به خدا توکل می نمایند. (سوره مائده)

در آیه 23 سوره مائده آمده است که "و علی الله فتوکلوا ان کنتم مومنین"، یعنی اگر ایمان دارید، به خدا توکل نمایید.

هراندازه درجه ایمان فرد به خداوند و شناخت او از اسماء و صفات خدا و آگاهی او از برنامه های خداوندی در جهان افزایش یابد، به همان اندازه توکل اونیز افزایش خواهد یافت.

در سوره انفال خداوند می فرماید:

"انما المومنون الذین اذا ذکرالله وجلت قلوبهم و اذا تلیت علیهم ایاته زادتهم ایماناً وعلی ربهم یتوکلون"، یعنی مومنان کسانی هستند که چون نام خدا برده شود، خوف بر دل هایشان چیره گردد و چون آیات خدا بر آنان خوانده شود، ایمانشان افزون گردد و بر پروردگارشان توکل کنند.

درست فهمیدن آیات خداو ذکر و قرائت آن، بر ایمان مومنان می افزاید و در نتیجه راه توکل از طریق افزایش ایمان هموار می شود. به دنبال این ایمانقلبی به خدا و ایمان به حکمت و شفقت خدا و علم به مصلحت بندگان است که بنده می تواند برای برنامه ریزی و کفایت امر خود، به خداوند اعتماد کند وکارهایی را که برنامه ریزی و تدبیر آنها خارج از توان اوست، به خدا واگذارنماید.

نراقی (1377) توکل را چنین تعریف نموده است: «توکل، عبارت است از اعتماد کردن و مطمئن بودن دل بنده در جمیع امور خودبه خدا و حواله کردن همه کارهای خود را به پروردگار و بیزار شدن از هر حولو قوه ای غیر از خدا و تکیه نمودن بر حول و قوه الهی».

محی الدین ابن عربی در تعریف توکل می نویسد: توکل، اعتماد قلبی به خداوند متعال است،طوری که انسان در صورت فقدان اسباب ظاهری در عالم برای رسیدن به هدف دچاراضطراب نمی شود و اگر اضطراب بر او مستولی شود، چنین فردی متوکل نیست. (النّدوی، 1374)

از دیدگاه شهید مطهری: توکل تضمینی الهی برای کسی است که حامی و پشتیبان حق است، یعنی اگر به راه خدا بروید، از نوعی حمایتالهی برخوردار خواهید شد.

منظوراز توکل عبارت است از اعتماد به خدا در انجام کارها و واگذاری امور خود به او، طوری که تعادل روانی فرد را افزایش داده و در صورت نرسیدن به هدف، اورا اضطراب بازدارد.

پس کسی توکل دارد که به قدرت وحکمت و رأفت و شفقت خداوند اعتقاد دارد.

این اعتقاد، حالتی را در شخص بوجود می آورد که موجب می شود فرد در تمام حالات و رفتار خویش، حضورپروردگار را در نظر بگیرد و در این حضور، احساس قدرت و توانمندی کند و خودرا به وی وابسته ببیند و از این روآرامش در دلش ایجاد می شود که با پدید آمدن حوادث سخت در زندگی دچار شک و تردیدو ناامیدی نمی شود و کارهایی را که مدیریت و برنامه ریزی آنها خارج از تدبیر اوست به خدا واگذار می کند.

به عبارت بهتر فرد متوکل ضمن استفاده از اسباب و علل مادی و غیر مادی، توفیق رسیدن به نتیجه را مشروط به خواست و مشیت الهی می داند و ضمن نسبت دادن امور و اتفاقات جهان به خواست پروردگار،برای حصول نتیجه به او تکیه نموده و اطمینان دارد که خداوند او را دررسیدن به مطلوب یاری خواهد کرد.


منبع :

[فرشته مهربان]

.

توکل را با رکود و انفعال میانه ای نیست .
توکل عین فعال بودن است .

متوکل می داند نقش او این است که باید وظیفه اش را انجام دهد و از همه مهمتر مراقب باشد که درست عمل کند و در کمال فعال بودن و درست عمل کردن ، نتیجه را به خدا می سپارد و راضی به آن نتیجه است ، چون مطمئن است در آن هم خیر نهفته است .



پس توکل عین فعال بودن ( با معیارهای صحیح ) است در عین آرامش ناشی از سپردن نتیجه به یکتای مقتدر ، و رضایت به هرچه که پیش آید .

[فرشته مهربان]

.

توکل یعنی وکیل گرفتن .

و توکل به خدا یعنی خدا را وکیل در امور خودت قرار می دهی ، با یقین به اینکه احاطه بر همه جوانب آنچه مد نظر داری دارد .

اگر نظری اجمالی به نقش یک وکیل در زندگی عادی خود داشته باشیم بهتر می توانیم مفهوم توکل به خدا را درک کنیم .

وقتی ما در زندگی عادی خود می خواهیم وکیل انتخاب کنیم ، به کسی مراجعه می کنیم که می دانیم علم کافی و تخصص لازم را در امری که ما او را وکیل می کنیم دارد و فقط لازمه ما به دستورات او توجه کنیم و آنچه لازمه در اختیارش قرار دهیم قرار دهیم و ما هم خواسته و انتظار خود را به او بگوییم . و اگر اهل راستی و درستی باشیم دنبال یک وکیل راست و درست خواهیم بود و به او اعتماد می کنیم و امور مربوطه را به او سپرده و با این اعتماد به نوعی مقدرات مالی یا قضایی خود را به او سپرده و آن چه او با پیگیری و اقداماتش رقم می زند را می پذیریم ، چو مطئنیم که کاردان کار است .

وقتی به خدا توکل می کنیم ، یعنی این که مطمئنیم او به خیر و شر ما احاطه داشته و آگاه است و می داند چه کند و راست و درست هم به نفع ما عمل می کند و ضرر را از ما دور می دارد ، با علم و یقین به این حقیقت ، به او اعتماد می کنیم ومقدر خود را به او می سپاریم و با یقین به این که به نفع و خیر ما اقدام می کند به آنچه او حواله کند راضی خواهیم بود . و این یعنی اراده خود را تحت اراده الهی در آوردن ، یعنی اختیار خود را در کمال اختیار به او سپردن ، و رضایت از آنچه پیش می آید .

نقش توکل در آرامش روان جای بحث بسیار عمیق و مفصل دارد .

وقتی فردی کاری را به وکیلی سپرد یعنی خیالش راحت شده که کار درست پیش می رود .
از آنجا که بیشتر دغدغه های ما از نتیجه ی خواسته هایمان است ( که چه می شود ، چگونه می شود ، آیا می شود یا نه ؟؟!!!) با توکل ، این دغدغه ها کم شده یا از بین می رود ، یعنی ما گوش به وکیل می سپاریم که وظائفی که او تعیین می کند انجام دهیم و منتظر می شویم که او چه می کند و اعتماد داریم که هر چه او رقم بزند عین خیر است و به نفع ماست . و با این حالت دیگر دغدغه ای نمی ماند و فقط انجام وظیفه است که مد نظر ما است و نتیجه هرچه باشد را می پذیریم .

آنچه مخل توکل کردن انسان به خداست :

1 - عدم اعتماد به خدا .

2 - تعیین نتیجه مشخص و اصرار بر آن ، به جای رضایت به آنچه او مقدر می کند .

3 - ضعف ایمان و خدا باوری

4 - عجله و احساساتی بودن در خواسته ها

اگر حقیقت اثر شگرف توکل در تأمین آرامش درون و به تبع آن سنجیده شدن رفتار و ...... ( نتایج مثبت جالب توجه آن در تعادل رفتار ) درک شود بی شک تلاش خواهیم کرد که از جمله متوکلین باشیم .

بحث فروان است در این باب و مجال اندک

[فرشته مهربان]

.

توکل از لحاظ لغت ، به معنای اظهار ناتوانی و اعتماد به غیر خود می باشد.

صاحب " منازل السائرین" توکل را این دانسته است: " واگذار کردن تمام امور به صاحب آن و بر وکالت او اعتماد داشتن."

برخی نیز گفته اند: توکل بر خدا ، به معنای آن است که بنده، تمام امیدها و آرزوهای خود را از مخلوقات قطع کند و به حق بپیوندد. توکل بسته به مقامات مختلف بندگان و مراتب معرفت انسانها، دارای در جات و مراتب است .





پیامبر (صل ­الله­ عليه ­و­آله) از جبرییل در مورد معنی توكل پرسید،
جبرییل گفت: توكل عبارت است از علم به اینكه مخلوق نه ضرر می­زند و نه نفع می­رساند، نه می­بخشد و نه باز می­دارد، توكل مأیوس بودن از خلق است.

توكل یكی از اركان ایمان و حالتی است در بنده مؤمن كه از معرفت او به خداوند و اوصاف و اسماء حسنای او ناشی می­شود.

توكل نوعی رابطه ایمانی میان بنده و معبود است. مؤمن می­داند كه خداوند به نیاز همه بندگان آگاه و بر رفع آن نیازها تواناست و خیرخواه بندگان است و به آنها رحمت و شفقت دارد و بخیل نیست. پس خداوند هر نیازی را كه بنده داشته باشد، مطابق خیر و مصلحت او تامین می­كند.

حقیقت توكل

حقیقت توكل اطمینان نمودن به خداوند و تسلیم شدن به امر اوست و اعتماد قلبی در تمام كارها بر خدا و صرف­نظر كردن از ماسوی الله است و این منافات با تحصیل اسباب ندارد مشروط بر اینكه اسباب را در سرنوشت خود، اصل اساسی نشمرد.
از هر گونه وسیله مادی بهره گیرد و با این حال متكی به قدرت بی­پایان پروردگار بوده پیروزی را از او بداند. آورده­اند مرد عرب از پیامبر(ص) پرسید: آیا شترم را رها كنم و توكل كنم یا پایبند بزنم و توكل كنم؟ پیامبر اكرم(ص) فرمود:
«پایبند بزن و توكل كن»

راه­های رسیدن به توكل

1- اعتقاد به این كه سرچشمه هستی خداست. تأثیر هر عاملی به فرمان او می­باشد، همه موجودات ریزه­ خوار خوان نعمت او هستند.

2- ببیند كه چگونه خداوند عالم، او را به وسیله نور هستی از ظلمت نیستی خارج ساخته است، چه در رحم مادر و چه پس از گام نهادن در فضای این جهان. آنچه مایه حیات و بقای او بود به او عطا نموده است.

فواید و نتایج توكل

1- قدرت تصمیم ­گیری انسان در برابر مشکلات

2- ترك گناه و عدم سلطه شیطان
3- تأثیرناپذیری از اقبال و ادبار مردم و عدم نگرانی از حوادث

4- قوت قلب و شجاعت

5- آرامش درونی و اطمینان قلبی

6- مقاوم شدن در برابر مشكلات و حوادث

7- امیدواری به رستگاری و رسیدن به مطلوب و نجات از ناراحتی­ها و غم و اندوه

8- از آینده نمی­ هراسد و خوف فقر و ناتوانی ندارد پس در یاری رساندن به دیگران كوتاهی نمی­كند.

9- برای كسی جز خدا كاری نمی­كند و جز به خدا امید ندارد و از غیر خدا نمی ­ترسد و چشم طمع به كسی جز خدا ندارد.

منبع