سلام
من 23 ساله و شوهرم 24 سال دارند.
هشت ماهه که عقد کردم.
تهران دانشجو هستم و خانواده همسرم هم تهران هستند.
همسرم هم در شهرستان دانشجو هستند. البته دانشجوی ارشد و فقط دو روز تهران نیستند.
من این دو روز رو خوابگاه هستم و بقیه روزهارو هم خونه همسرم.
تصمیم اولیه ما برای مدت زمان عقد این بود که بعد از تموم شدن دوره کارشناسی ارشدمون ازدواج کنیم.
که مدت عقدمون این طوری میشه دو سال.
به خاطر اینکه هم تا اون زمان همسرم نمیتونن خیلی جدی کار کنن و هم من واقعا درسام زیاده و نمیتونم به کارای خونه برسم. اینکه میگم نمیتونم شاید یه دلیلش این باشه که تا حالا خیلی کار خونه نکردم و زیاد بلد نیستم. واسه همین هم فک میکنم باید یه موقعی زندگیمو شروع کنم که سرم خلوت باشه. از طرفی توی یکی از دانشگاهای خوب درس میخونم که واقعا کار زیادی میخوان و اگه ازدواج کنم فک میکنم به درسمم لطه میخوره. همچنین میترسم که این سرشلوغیای زیاد باعث تنش تو زندگیمون بشه.
خانواده همسرم هم خیلی مهربان هستند و تاحالا مشکل خاصی نداشتم باهاشون.
البته یه چندباری بوده که ناراحتی پیش بیاد اما کم اهمیت بوده.
ولی با این حال یه وقتایی اصلا حوصله ندارم که خونشون باشم.
از طرفی نمیدونم که اگه عقدم بخواد دوسال باشه بازم رابطمون خوب مونده باشه یا مشکل دار بشه.
در مورد کار همسرم هم این امکان هست که بتونیم علاوه بر خونه ای که توش زندگی می کنیم یه خونه بخریم اجاره بدیم و از پول اجاه استفاده کنیم واسه خرجی. البته خود همسرم هم به طور ساعتی و هروقت وقت بشه کار میکنن.
حالا سوالم از شما دوستای عزیز اینه که به نظر شما این که با این شرایط مدت زمان عقدم دو سال بشه بهتره یا کمتر باشه؟ اگه شما جای من بودین چیکار میکردین؟
حالا اگر عقد هرمدتی هم باشه نحوه ارتباطمون چطور باشه؟ همینقدر خونشون برم؟
(هر چند اگه الان بخوام این رویه رو عوض کنم فک کنم براشون عجیب باشه و ناراحت بشن.)
یه سوال هم از خانومای خونه دارم که روزی چند ساعت وقت واسه کارای خونه لازمه اگه خیلی هم نخوام تدارک ببینم؟
اگه کمکم کنین خیییلی ممنونتون میشم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)