آیا تحمل کردن زنم بخاطر دختر کوچکم منطقی است؟

[xman]

سلام-من مسعودهستم-خوشحال میشم کمک کنید
10سال پیش ازدواج کردم.40 سالمه با همسرم11سال اختلاف دارم.خونه وماشین و..کلاًزندگیم جوره.دراول ازدواج اختلافکوچکی بین خانواده من وهمسرم روی دادکه به نوعی مدیریتش کردم.ترددمرتکبین خطا تا مدتی و...اما متاسفانه همسرم درعوض تشکرازحمایت های من هرروزازروزقبل طلبکارترشدوهرروزجسورتر.بع� �از5سال خدایه دخترنازومامانی بهمون داد.همسرم به جای شکرگذاری شروع به غرولندکردکه چرا دخترم شکل خودم نشده(من مردجذابی هستم اما خوشگل نیستم)بگذریم الان کارم به جای بحرانی کشیده همسرم بی ادبی روازحدگذرونده وحتی وقتی ازسرکارخسته برمیگردم به جای سلام توهین می کنه.حتی اشتباهات خودش روبه گردن من میندازه.هرمشکلی که پیش میادسریع تلفن میزنه به خواهرهاش وتنها دوستش وسیاه نمایی میکنه وروضه ای می خونه که بیا وببین.بخاطردخترم معمولاًچیزی بهش نمی گم اما ازعصابانیت روبه انفجارم.تاچندروزپیشتوهین های متعددبه مادروپدرمرحومم روبی جواب می ذاشتم اماچندوقتیه که جواب متقابل میدم.حدس میزنم مشکل تربیتی داشته باشه چون با هیچکس نمی تونه رفت وآمدبکنه به جزخواهرهاش.نمونه یه روزمادرم النگوهای جدیدش رودیدوبا توجه به شباهتش با النگوهای خودش پرسیدمدل النگوهای من خریدی؟وقتی به خونه برگشتیم چنان توهین هایی به مادرم کردکه جای گفتنش نیست.خونه روبه نامش کردم ،حدود15میلیون تومان طلا براش خریدم.ازنظرمالی دررفاهه...ولی جالبه بدونیدکه با اینکه خونه داره همه این چیزا روثمره تلاش ودرایت خودش می دونه.سالی سه چهاربارهم مسافرت میره ولی همیشه غرولندش به آسمونه که من جایی نمی رم.دیگه ازش خسته شدم.علاقه ای بهش ندارم.ناراحتی قلبی هم گرفتم ،بخاطرشغلم آرتروزپاهم گرفتم(جالبه که اینها رومادرزادی میدونه)تنها عاملی که باعث شده طلاقش ندم دخترمه.اما نگرانم که دخترم مثل همسرم تربیت بشه.شما بگیدچیکارکنم؟درآمدمماهی یک میلیون وپانصدهزارتومانه.تحصیلاتم لیسانس وتحصیلات خانمم دیپلم واصلاًاهل مطالعه نیست.فقط تلفن زدن وپشت خلق خداساززدن وازخودش وگذشتهاش وپشت خانواده شوهرفحش دادن .

[نازنین آریایی]

آیا تحمل کردن زنم به خاطر دختر کوچکم منطقی است؟

سلام xman
با توجه به سوالی که تو عنوان تاپیکتون مطر ح کردین
نشون می ده که شما در مورد ادامه زندگیتون برسر دوراهی موندید
دو راهیه: 1)تحمل یک زندگی نامطلوب و پر تنش
یا
2)جدایی از همسر و پذیرفتن عواقب آن که بر روی فرزند شما اثرات نامطلوبی داره و همچین حس بد ناشی از طلاق
هیچ کس طلاق رو درست نمی دونه و لی این رو هم در نظر بگیرید که اگر روابط زن و شوهر ناسالم و پر تنش باشن ، فرزند شما در یک محیط پر تنش و ناسالم رشد می کنه و زندگی در شرایط نامساعد بر روی اون هم تاثیر منفی می زاره که تاثیراتش کمتر از طلاق هم نیست.
پس در هر دو صورت چه طلاق چه ادامه زندگی با این وضع ،فرزند شما به نوعی لطمه می بینه.
پس ادامه این زندگی تنها به خاطر فرزندتون ،بهانه خوبی نمی تونه باشه.


....

در مورد دوراهی که ذکر کردید نشون می ده طرز فکر شما اینه که یا از خود گذشتگی کنم و این زندگی رو تحمل کنم یعنی فداکاری
یا برم از این زندگی بیرون و خودمو راحت کنم .
این نشون می ده ذهن شما آماده تغییر نیست ،نمی خواین زندگیتون رو تغییر بدید و به سمت زندگی بهتر بریدشرایط رو این طوری که هست پذیرفتید و به دنبال بهبود نیستید

اول بهتره به راهای بهبود فکر کنید تا تحمل یا جدایی

درسته می دونم شاید فکر می کنید تلاشتون رو کردید ولی بازهم امتحان کنید دنبال راهکارهایی برای رفع مشکلاتتون باشید و بیشتر در مورد مشکلتون توضیح بدید و در مورد اینکه از کی این مشکلات شروع شد....
نقاط قوت و ضعف زندگیتون ...و ویژگی های مثبت همسرتون....
در مورد نقش خودتون تو این درگیری ها و.....
در مورد این ها فکر کنید...

[eghlima]

سلام
راستش یه چیزی به ذهنم رسید که در نوشته هاتون خیلی خیلی کم دیدم
شما همه جای نوشته اتون گفتید که همسرتون رو از نظر مالی تامین کردید و از نظر مالی فلان کارو براش کردم
یه سوالی دارم از نظر عاطفی تا حالا برای همسرتون چی کار کردید
روابط عاطفیتون باهاش چه طوری بوده و یا هست
میشه بیشتر توضیح بدید.......

من به شخصه اگه همسرم دنیا پولم به پام بریزه ولی از نظر عاطفی و احساسی تامینم نکنه این پول حتی ذره ای برام ارزش نداره

[azadeh29241]

سلام
به به نظرم بهتره باهاش اصولي رفتار بشه و بر اساس رفتاري كه با با اين جور آدمها ميه داشت به خدا سخت نيست تلاش كن به خاطر بچه ات . اون بلاخره هرچي باشه مادر دخترت
بهتره خودت بري مشاور و سعي كني ببيني دردش از كجا و كدوم مسئله شروع ميشه
طلاق بهترين را نيست . جدايي بدترين راهه

[omid- zendegi]

من فكر مي‌كنم تو اين زندگي شما هميشه خودتون را سرتر از همسرتون نشون داديد.
همسرتون نياز شديدي به توجه و تائيد شما داره و اين رفتارهاش هم يه جور درخواست و مطالبه توجه از سمت شماست.
پرخاشگري اون نتيجه حس خودكم‌بيني كه به خودش داره.
من كارشناس نيستم فقط از روي نوشته هاتون اين حدس را زدم.
اميدوارم كارشناسان امر بيشتر راهنمايتون كنند.

به هر حال زندگي به خاطر بچه هيچ ارزشي براي مرد يا زن نداره و خود بچه هم متوجه اين قضيه مي‌شه و بيشترين آسيب را مي‌بينه. شما به همسرتون محبت واقعي كنيد نتيجه‌اش غافل‌گير كننده خواهد بود.
موفق باشيد.

[جان سخت]

از محبت خارها گل می شود .

[hamed65]

سلام،

به تالار همدردی خوش آمدید.

به نظر من تحمل کردن این زندگی به خاطر دخترتون اشتباه است. ولی منظورم رو اشتباه متوجه نشوید.
به نظرم نه جدا بشوید، و نه به این زندگی ادامه بدهید. بلکه سعی و تلاش خود رو روی تغییر این زندگی بگذارید. و این تغییر باید اول از همه از خود شما شروع بشود.

جدایی یک شکست بزرگ در زندگی است. آیا به نظرتون الآن وقتش هست که شکست رو بپذیرید؟ یا هنوز امید برای مبارزه هست؟ برای بهبود این شرایط چه کارهایی کردید؟ چقدر تلاش کردید؟ چقدر به خانمتون نزدیک شدید؟ آیا ازش پرسیدید او راجع به این زندگی چه نظری دارد؟ آیا ازش پرسیدید چه کار می توانید بکنید تا رابطه تان بهتر بشود؟

آیا با هم به مشاور مراجعه کردید؟ خودتون به تنهایی چطور؟

اصلاً به شما توصیه نمی کنم که همسرتون و یک زندگی بد رو تحمل کنید. بلکه به شما پیشنهاد می کنم برای بهبود این زندگی وقت بگذارید. این شرایط بد رو تغییر دهید.
اول به خاطر خودتون، بعد به خاطر دخترتون.

مشاوره حضوری می تواند به شما کمک کند.
و همینطور نیاز هست مقالات بخوانید. به خصوص در رابطه با مهارت های ارتباطی، تا بتوانید ارتباط بهتری با همسرتون برقرار کنید و همدیگر رو بیشتر درک کنید. در این انجمن تاپیک های زیادی پیدا خواهید کرد: کلیک کنید
اگر هم کمی صبر کنید، کارشناسان تالار هم به شما کمک خواهند کرد.

موفق باشید.

[چشمک]

این فکر تحمل کردن توی زندگی خودش به تنهایی بزرگترین آسیب رو شروع می کنه ...کم کم این تحمل جاشو به جروبحث توی زندگی میده ... و بعد خسته شدن و دل بریدن و جدایی....
که بهتره هیچوقت این اتفاقات نیافتد ...
همسر شما با تلفن صحبت می کند و گزارش می دهد و ناراحتی خود را ابراز می کند و اینطوری خودش را تخلیه روحی می کند ... دوست خوبم اگر این قضیه خدشه ی بزرگی به زندگی که باسختی درستش کردی وارد می کند چرا سعی ات را نمی کنی که او ذهن خودش را پیش شما آرام کند ( تخلیه روحی) یعنی بهتر نیست یکمی بیشتر او را درک کنید....
درک کردن همسر مخصوصا از طرف شوهر بزرکترین آرامشه توی زندگی
من خودم 7 ساله ازدواج کردم و توی این چند سال که از شما کمتر است همسرم خیلی مرا درک می کند و هر صحبتی که می کنم با آرامش با من صحبت می کند و راهکار می دهد و همیشه به فکرم است و اینها موجب آرامش من و به طبع آرامش او و فرزندم و در کل زندگیمان شده است ...اوایل شاید من موجب تنش های زیادی می شدم ولی کم کم با صحبت کردنهای او و ابراز اینکه به فکر من هست و برایش خیلی مهم هستم باعث شد که این تنش ها کم شود و در نهایت از بین برود...
پس شما می توانید او را آرام کنید و راحت و بدون دغدغه زندگی کنید...
حیف نیست روی این زندگی قشنگ اسم تحمل را بیاورید یکمی به خوبی ها فکر کن

[xman]

ممنون ازوقتی که گذاشتید.دوست عزیز.درک کردن تاچه حدمیشه؟دوسال اول زندگی حتی یکبارخونه پدرومادرم نهاریا شام نخوردم برای اینکه کنارهمسرم باشم.همسرم خونه پدرومادرم نمی اومد.منهم هیچ اجباری نکردم والبته رفت وآمدبا خانواده همسرم روهم قطع نکردم.وقتی با احترام ازاون خواهش می کنم که نسبت به پوشش ولباسش وکلاًحجابش کمی بیشترملاحظه بکنه ووضعیت من روهم درنظربگیره فکرمی کنید چی می شنوم؟سیل فحش وناسزایی که به خواهرهام میده.کدوم مردی روتاحالا دیدی که وقتی ازسرکارخسته برمی گرده به جای سلام کلمات رکیک نثارش کنن.من وخانواده ام هیچی.چرا با دیگران توانایی ارتباط برقرارکردن نداره.متاسفانه چنان خودشیفته وازخودمتشکره که به غیرازکسایی که ازایشون تعریف کنندبا هیچکس دیگه ای نمی تونه دم خوربشه.بنظرشما این طبیعیه.البته خواهرزن هام هم تاحدزیادی این مشکل رودارند.مادرخانمم روابط عمومی خوبی داره اما ایشون هم فقط با خانواده فامیل خودش رفت وآمدداره وبا خانواده شوهرنه.همسرم زن نجیب وخونه داریه؛توخونه زحمت زیادی میکشه البته فقط درخصوص اسباب ومحیط خونه.وقتی خونه میام زحمت ازجا بلندشدن روبه خودش نمیده ازش میخوام اینکارروبکنه تا حداقل دخترمون آداب معاشرت رویادبگیره.جواب ایشون:سیل توهینی است که نثارمن میکنه.کاربه جایی کشیده که رفتن به خونه برام عذاب آورشده.ممنون میشم اگه بیشترراهنمایی کنید.

[چشمک]

دوست خوبم از دلایل اینکه همسرتون با رفت و آمد با خانواده شما هم مخالف بودند بیشتر بگویید ...
و اینکه شما چه طوری از ایشان انتقاد می کنید که ناراحت می شوند ؟ یعنی طرز گفتارتون رو بیان کنید؟
از اینکه می گویم زیاد درکش کنید یعنی اینکه اول اجازه بدهید او در مورد همه چیز با شما صحبت کند با هر لحنی که دوست دارد تا کاملا ذهنش خالی شود و شما فقط یک شنونده باشید و هیچ انتقادی نکنید و در پایان صحبتهایش به او محبت کنید و از لحاظ عاطفی او را پر کنید و اجازه بدهید چندین جلسه همینطور صحبت کند و بعد از اینکه دیگه حرفی برای گفتن نداشت شما با تکنیک خاص شروع به صحبت کردن کنید بدون اینکه منتی بر سرش بگذارید و بدون اینکه بگویید که من به همه حرفهات گوش کردم و همه چیزم رو به خاطر تو از دست دادم و.. اینگونه صحبت نکنید بلکه به او بگویید که شما هم نیاز به صحبت کردن دارید و در مورد نیازهای خود صحبت کنید بدون اینکه او را خطاب قرار دهید از او بخواهید فقط یک شنونده باشد و به او در مورد نیازهای زن و شوهر بگویید که باید با هم دیگه آنها را رفع کنند و در آخر هم نظرش را بپرسید و سعی کنید که جروبحث به وجود نیاید و شما هم به نظرات او احترام بگذارید .
هربار که او را به احترام دعوت کنید و شخصیت خوب را بهش یاد آوری کنید او کم کم به خود اجازه توهین نمی دهد .
دوست خوب هیچ وقت از او نخواه که اینگونه رفتار کند و اینگونه صحبت کند و اینگونه پوشش داشته باشد و اینگونه رفت وآمد کند و اینگونه باشد و اینگونه نباشد و....
بلکه با طرز رفتار و گفتار و عملکرد خوب خودت او را متوجه خوب بودن بکن و اینگونه دعوت به خوبی بکن