عليرغم همه خوبيهاي همسرم ،‌ از انتخابم پشيمانم .

[بهار رهنورد]

سلام .
خيلي وقته اين سايت ميام . مقاله هاشو ميخونم . در مورد زندگي مشترك خيلي مطالعه كردم و اطلاعات خوبي دارم .
مشخصات من : 25 ساله . كارشناس مهندسي . مدرس زبان .
مشخصات همسرم : 30 ساله . دكترا . استاد دانشگاه و يك سمت خوب دولتي .
نحوه آشنايي : از طرف خانواده ها بهم معرفي شديم اما دقيقا 8 ماه بدون غلبه هر احساسي گفتگوي منطقي قبل از ازدواج داشتيم و الان تقريبا 6 ماهه عقد كرديم ، اما زندگي مشتركمون رو شروع نكرديم.
خصوصيات شاخص همسرم : بي نهايت مهربان . با پشتكار فراوان.
مشكل من : ( انقدر احساس درماندگي دارم كه خواهش ميكنم از برچسب زدن كه خوشي زده زير دلم پرهيز كنيد )
قبل از ازدواجم همه روياي من مهاجرت بود . نوع رشته من و تحصيلات جانبي كه دارم بهترين شرايط رو براي مهاجرت و ادامه تحصيلم فراهم ميكرد و من در كل شخصيتي هستم كه بخش عمده هويت و اعتماد به نفسم رو تحصيلات تشكيل ميده .
نقطه مقابل من نوع شخصيت و رشته تحصيلي ايشون طوريه كه اصلا موافق مهاجرت نيستند .
اين روزها كه خبر موفقيتهاي تحصيلي و مالي دوستانم رو ميشنوم براي اونها خوشحال و براي خودم ناراحت ميشم .
اين مدت بي دريغ و عاشقانه به همسرم عشق ورزيدم حتي كارهايي كردم كه به نوعي فداكاري بود . اما چند وقتيه انگار همه باتري من تموم شده . حتي توان كارهاي روزمره رو هم ندارم . احساس ميكنم ديگه هيچ وقت به روياها و آرزوهام نميرسم .
ترديدهاي زيادي دارم . چرا من ازدواج كردم ؟ چرا با كسي كه نوع تحصيلات و شغلش كاملا با من متفاوته ؟
اي كاش مجرد ميموندم و تنهايي مهاجرت ميكردم .

[hamed65]

سلام خانم رهنورد،

آیا در مورد مهاجرت با همسر خود صحبت کرده بودید؟
ایشون مخالفت کردند؟
با این حال شما با ایشون ازدواج کردید. پس یعنی قبول کردید که مهاجرت رو فراموش کنید، یا چه فکری داشتید؟

چرا دوست دارید مهاجرت کنید؟
رشته شما مگر زبان نیست؟ چرا فکر می کنید در خارج از کشور شرایط بهتری در انتظار شماست؟
در زندگی چه اهدافی دارید که الآن نمی توانید بهشون دست پیدا کنید؟

من نمی گویم خوشی زیر دل شما زده! فقط می گویم با چیزی که در بالا نوشتید خداوند نعمت بزرگی به شما داده. یک شوهر خوش اخلاق با تحصیلات خوب...
حالا شما به من بگویید که چه چیزی در خارج از کشور در انتظار شماست که از این شوهر بهتر است؟

با تشکر.

[بهار رهنورد]

همسر من به غير از درس و كارش در مورد بقيه مسائل خيلي دقيقه نودي هستند .
با اينكه چند ماه ديگه قراره عروسي كنيم اما هيچ كاري براي مراسم نكرديم . هيچ كاري .
من كلا آدم كمال پرستي هستم . دوست دارم همه مراسمم به بهترين شكل برگزار شه حتي در دوران آشنايي هم اين مسائل رو متذكر شدم .
صادقانه بگم دوستان : مسائل مالي برام خيلي مهمه اما انگار توي اين زمينه هم بايد خيلي كوتاه بيام . خيلي از دوستان من توي شرايط پايين تري نسبت به من زندگي رو شروع كردند اما به آينده اميد دارند و در حال پيشرفت هستند. اما من به شرايط اونها هم رشك ميبرم . چون از ايران رفتند و من ميدونم بعد از يه مدت رو به راه ميشن . تقريبا همه خانواده من آينده همسرم رو روشن ميبينن اما انگار بختكي روي من افتاده كه نميتونم از هيچ چيز لذت ببرم .

نه دوست خوب. رشته من مهندسيه . من به صورت همزمان يه دانشگاه انگلستان هم درس خوندم .
نميدونم چي انتظار ميكشه اما توي رشته ما به خدا علم ايران بي نهايت قديميه .
همسر من گفتند كه قصد مهاجرت ندارند . من روي اين موضوع خيلي ترديد داشتم . نميخوام سلب مسئوليت كنم ،‌ اما خانوادم روي انتخاب ايشون اصرار كردند و من پذيرفتم .
خواهرا و برادراي من ، تفاوت سني زيادي با من دارند . روزي كه گفتم با همه خوبيهاي اين آقا به خاطر اينكه اهدافمون مشترك نيست ميخوام جواب منفي بدم ، بي نهايت هدف من رو به سخره گرفتن . اما اين روزها براي بچه هاي خودشون مقدمات مهاجرت رو آماده ميكنن !!!!
حس منو درك ميكنيد ؟
تضاد شديد . چرا خانوادم يك بام و دو هوا برخورد كردند ؟
چون من پدرم رو از دست دادم و مادرم بيمار و پير هستند ، تصميمات مهم خانواده به عهده خواهرا و برادرا هست .
گاهي احساس ميكنم براي اينكه فكرشون از من كاملا راحت شه منو به اين ازدواج ترغيب كردن .
كلا اين روزها خيلي دلتنگم . خيلي .

[baharann]

بهار رهنمود عزیز من کوچکتر از اینم که بخوام به شما راهنمایی بدم
اما عزیزم اینو فراموش نکن که خوشبختی که ما در آینده و یا در چیزهایی که نداریم جستجو میکنیم همین الان با ماست
اما فکر به چیزهای دیگه باعث میشه لذت این خوشبختی رو احساس نکنیم
عزیزم تو میگی مسایل مالی برات خیلی مهمه
خیلی ازآدم های ثروتمندی هستند که برای به دست آوردن خوشبختی تمام هستیشونو میدن ولی در آخر هم خوشبخت نیستند
قدر همسرت رو بدون تو میتونی در کنار اون به مرور زمان به تمام آرزوهات برسی
واما دوستان
مسلما اون دوست هایی که میگی مهاجرت کردن الان مشکلاتی دارند اما به تونمیگن نمیتونن که بگن
هیچ وقت زندگیتو همسرت رو و موقعیتت رو با دیگران مقایسه نکن
موفق باشی

اگه وجود خدا باورت بشه
خدا یک نقطه میذاره زیر باورت ومیشه یاورت

[melisaa]

من کاملا درکت می کنم ! چون خودم هم قبل از اینکه از ایران بیام تو یه همچین موقعیتی بودم ! من دیدم اگه نیام بعدا پشیمون می شم و زندگی رو برای همه تلخ می کنم و تصمیممو گرفتم . شما هم خودت تصمیم گرفتی مگه نه؟ اگه خودت نمی خواستی که کسی نمی تونست بزور مجبورت کنه ! اونها هم حتما نظرشونو گفتن نه بیشتر. چیزی که فکر می کردن به صلاحته! پس الکی تقصیر این و اون ننداز . چرا نمی شینی دوباره تمام مواردی رو که باعث شده این آقا رو بپذیری از اول مرور کنی ؟‌ شما از اول می دونستی با چه موقعیتی روبرو خواهی شد و آگاهانه تصمیم گرفتی.

در ضمن تو که هیچ تجربه ای از خارج رفتن نداری ! آواز دهل شنیدن از دور خوش است !‌ اینجا تنهایی خیلی سخته ! باید خودتو برای خیلی چیزها آماده کنی.

در کنار همسرت هم می تونی به خواسته هات برسی ، فقط باید یک خورده سیاست داشته باشی و بدونی هدفتو چطوری دنبال کنی !

بنظرم شما یه جورایی مقایسه زیادی می کنی ! اگه این آقا معیارهاتو داشته که قبولش کردی نباید انقدر خودت رو با دوستات و دیگران مقایسه کنی چون هر کسی شرایط خاص خودشو داره . هیچ کس هم از آینده خبر نداره . شاید زندگی شما در کنار این اقا خیلی خیلیم موفق تر از بقیه دوستاتون باشه

[بهار رهنورد]

ممنون بابت اينكه وقت ميگذاريد .
دوست خوبم hamed65 ممنون كه از لحظه اول جواب دادي و امضات پاي هر پست نشون داد كه دنبال ميكني .
هستي جان ممنون بابت پند زيبات .
مليسا جان من تقريبا اواخر تحصيلم توي ايران يه رشته جديد توي كشور ديگه اي شروع كردم و خوندم . منظورم از مهاجرت ، مهاجرت دائم بود .
نميدونم . شايد زبان من قاصره كه احساساتم رو بيان كنم .
اما پشيمونم . احساس ميكنم ميشد جور ديگه اي زندگي كرد .

[deljoo_deltang]

عزیزم همیشه میشه جور دیگه ای زندگی کرد اما هیچ کس نمی تونه به شما تضمین بده جور دیگه زندگی کردن با خودش خوشبختی و پیشرفت و ارامش همراه داره. بهترین کار اینه که به انتخابهای الانمون احترام بگذاریم و با اونها و با امکانات موجودمون ارامش و خوشبختی رو بدست بیاریم. خوشحالم که این امکانات برای شما وجود داره .

[بهار رهنورد]

سلام .
اين روزها دارم احساسمو مزه مزه ميكنم .
فشار سنگيني رومه . چون نميخوام همسرم بدونه در چه حالت آشفتگي به سر ميبرم . دوست ندارم ناراحت شه . تاوان اشتباه منو ايشون نبايد بده .
به انتخابم احترام ميزارم . اما فقط 2 سوال ؟
1) حتي اگر بپذيريم كه من در شرايط كاملا ايده آل و بدون هيچ جبري تصميم بر ازدواج گرفتم ،‌آيا انسان حق نداره از انتخابش پشيمون شه ؟
2) دوستاني كه اين روزها رو گذزوندن ، آيا ممكنه حال آشفته من موقتي باشه و مخصوص دوران عقد ؟
شما هم چنين تجربه اي داشتين ؟
گاهي ميگم خوب آخرش چي ؟ اين همه سختي براي ساختن يك زندگي مشترك ؟ خوب من كه تنهايي خوش بودم .
اما موضوعي كه منو بيشتر از پيش كلافه كرده : پزشك متخصص زنان به من گفته حتما بعد از ازدواج بدون هيچ فوت وقتي بچه دار شو . وگرنه ممكنه امكان بچه دار شدن نداشته باشي .
دوستان ، براي من كه دنبال كاراي تحصيلم ، پروژم و هزارتا برنامه اينطوري هستم اين يعني فاجعه .
ميترسم . من اين زندگي به اين شكل رو نميخوام .
براي مني كه ازدواجم هم به نظرم زود بود ، بچه يعني دور شدن از همه هدفهام .

[baharann]

سلام عزیزم
درکت میکنم میدونم داری دوران سختی رو سپری میکنی
دو دلی و میترسی
من الان یکسال و نیمه که عقدم
اولای عقدم همین حس و داشتم خیلی میترسیدم
تایک سال همین حس منو همراهی میکرد
احساس میکردم اصلا از شوهرم خوشم نمی یاد
اون هم از لحاظ ظاهری خوبه و هم موقعیت اجتماعی عالی داره(فوق لیسانسه و مدیر عامل یه شرکت خصوصیه)
اما من نمیدونستم که چرا اینطور بودم
گاهی اوقات هم به خودم میگفتم خوشی زده زیر دلت داری بهونه میاری
خیلی حساس شده بودم وقت های تنهاییم تنها کارم شده بود گریه کردن
منم اون موقع به جدا شدن فکر میکردم
اما اصلا دوست نداشتم همچین اتفاقی بیوفته
آخه نامزدم پسر خیلی خوبی بود وقتی با مردای دیگه مقایسش میکردم خیلی خیلی بهتر از اونا بود
میدونی یه جورایی احساساتم داشت به عقلم غلبه میکرد
منم که دیدم واقعا دارم بهونه میام
یه روز با خودم حسابی خلوت کردم و فقط فقط عاقلانه فکر کردم
تمام نقاط مثبتشرو آوردم روی یه برگه و نقاط منفیشرو هم کنارش نوشتم
دیدم واقعا دارم بهونه میام
خوبی هاش خیلی خیلی بیشتر از نکات منفیش بود
و همین باعث شد که دیگه به جدایی فکر نکنم
الان خیلی خیلی از تصمیمی که گرفتم راضیم
به مرور زمان که وقت های بیشتری رو باهاش گذروندم و بیشتر شناختمش احساس خوبم نسبت بهش بیشتر و بیشتر شد
من الان عاشق نامزدمم
وقتی از هم دوریم خیلی اذیت میشم
خیلی بهش وابسته شدم

بهار جان نزار احساساتت به عقلت غلبه کنن
خودت میگی که نامزدت آدم خوبیه و بهت احترام میذاره
میدونی تصمیم های عاقلانه نتیجه بهتری نسبت به تصمیمات احساسی داره
بیشتر فکر کن
امیدوارم موفق بشی

[جوانه؟؟؟]

میدونی این خیلی خوبه که آدم تو زندگی هدف داشته باشه
اما گاهی یک تصمیم همه اهداف آدم رو زیرو رو میکنه

پستت برای من خیلی جالب بود
چون دقیقا نقطه مقابل من هست ی
من دختریم که با اینکه از بچگی انگلیسی میخوندیم و با خواهرم انگلیسی حرف میزدیم
همیشه میگفتم که چی من که عمرا از ایران برم
عاشق ایران و زندگی تو کشور بودم حتی مسافرت خارجی رو هم دوس نداشتم
همه اهدافم تو ایران تعریف میشد .درس دانشگاه کار و ... و عاشق ازدواج سنتی بودم

میدونی الان نامزدم دانشجوی دکتراس تو انگلیس!!! آشناییمونم کاملا غیر سنتی بوده!!!
و من باید همه چیزو ول کنم و به خاطرش برم
اونم تو کمتر از یک سال. زندگی و شروع کنم که هیچ تعریفی ازش ندارم تو ذهنم و این منو میترسونه
گریه میکنم بد اخلاقم خشنم و اخلاق و فرهنگ متفاوت نامزدم هم کاملا به احساسم کمک میکنه
احساس میکنم هیچ حامی ندارم هیچ کس درکم نمیکنه!
البته جز خدا که اونم منتظره ببینه من از پس این تغییر چجوری بر میام.
با اینکه همه میگن خیلی خوبه و آینده داره!(از نظر خیلیها یه نعمت بزرگه برام)
الان دقیقا موقعیتم مثل تو شده
من بهونه خیلی گرفتم. اینجا (همدردی)هم خیلیهاشو نوشتم که اکثثرا هم بم حق میدن
و میگن نامزدت و رابطتت مشکل داره
البته خوب ریزه کاری هایی هست که من به خاطر تفکرات نامزدم واینکه اینجا رو شاید ببینه
و دوس نداره من همه چیزو تعریف کنم نگفتم و این تو نظر دوستان تاثیر داره حالا بگذریم

بهترین کار اینه که بشینی فکر کنی و تصمیم بگیری ! من واقعا ترجیح میدادم تو ایران میموندم
الان که اینا رو مینویسم و بش فکر میکنم اشک تو چشمام حلقه میزنه . واقعا میترسم

میدونی کاری که من کردم اینه که رفتم تو قسمت مقالات کارگاه عزت نفس و اعتماد بنفس و رفتار جراتمندانه
رو خوندم و از همش رونوشت برداشتم و تمرینهاشو انجام میدم سعی کردم رو خودم کار کنم و خودم و برای یه
تغییر بزرگ تو زندگیم آماده کنم برای زندگی جدید احساس جدید کشور جدید و همه چزهایی که همیشه ازش
میترسیدم . میدونی چرا؟ برای اینکه این راه قدم گذاشتم (حالا به هر دلیل) و میخوام به بهترین شکل ادامش بدم

همه توکلم به خداس و میبینم که انگار تو همه ی روزهای من جاریه هر چند من آدم گناهکاریم

تو هم تمرکزتو بزار رو خوبی ها به قول خواهرم تو یک سال اول زندگی اصلا نباید بدیها رو ببینی فقط باید عشق بورزی
بدون توقع از هیچ کس.هر چند سخته خیلی سخت هر چی باشه تغییره اونم تغییر تو افکار و آرزوها و خیلی سخته که
آدم آرزو و هدف جدید برای خودش بسازه و تفکراتشو تغییر بده من گاهی حتی نمیتونم تصور کنم آینده رو با اینکه همیشه
قه تخیلم خیلی قوی بوده ...

من کاملا درکت میکنم اما همیشه به خودم میگم الماسم یه تیکه ذغال سنگ بوده که بیشتر از بقیه تیکه ها فشرده شده و همینم بش ارزش داده .سعی کن حتما یه مشاوره حضوری خوب خیلی خوب پیدا کنی هر چند میدونم سخته چون خودمم مدتیه دنبالشم و نیافتم.
نوشته هات انگار حرف دل منه ترس دودلی من که گاهی ترجیح میدم بمیرم چون واقعا نمیدونم چی درسته چی غلط اما به این نتیجه رسیدم که مهمترین چیز کنار اومدن با خودمه چون همه این چیزها و ترسها و دو دلی ها تو ذهن منه و در واقعیت اتفاقات خیلی روتین و
قشنگ و حساب شده رخ میده .ان شالله
کافیه نترسی نوشتن خیلی کمکت میکنه و اینکه همسرتم کنارته ....
(من چی بگم ؟ که واقعا گاهی تنهام و مشکلات همسرمم هست....)
خیلیها آرزوی موقعیت تو رو دارن
برات آرزوی موفقیت میکنم

به انتخابم احترام ميزارم . اما فقط 2 سوال ؟
1) حتي اگر بپذيريم كه من در شرايط كاملا ايده آل و بدون هيچ جبري تصميم بر ازدواج گرفتم ،‌آيا انسان حق نداره از انتخابش پشيمون شه ؟
2) دوستاني كه اين روزها رو گذزوندن ، آيا ممكنه حال آشفته من موقتي باشه و مخصوص دوران عقد ؟
شما هم چنين تجربه اي داشتين ؟
گاهي ميگم خوب آخرش چي ؟ اين همه سختي براي ساختن يك زندگي مشترك ؟ خوب من كه تنهايي خوش بودم .
اما موضوعي كه منو بيشتر از پيش كلافه كرده : پزشك متخصص زنان به من گفته حتما بعد از ازدواج بدون هيچ فوت وقتي بچه دار شو . وگرنه ممكنه امكان بچه دار شدن نداشته باشي

1. انسان حقه پشیمونی داره اما بشین فکر کن ببین میارزه . من دیدم همسرم ارزششو داره پسسعی میکنم خودم تغییر کنم اما اگه فکر میکنی همسرت و این زندگی ارزش نداره هنوز دیر نشده البته باید شرایط و کامل بسنجی.

2.خیلیها تو دوران عقد اینجورین . انگار میخوره تو ذوقشون هر چند خواهر و مامانم میگن که از انتخابشون راضی بودن و شاد اما دوستای زیادیمو دیدم که اولش دلسرد شدن.

3.دقیقا منم گاهی میگم خوب آخرش چی؟ نمیدونم! اما منم تنهایی خوش بودم .

4. بچه جز همون تغییره که گفتم بببین میتونی باش کنار بیای تازه با موقعیت جسمی که داری شاید اگه بری سراغ ادامه تحصیل و مهاجرت دیگه نتونی طعم مادر شدن و بچشی بازم باید ببینی میارزه یا نه!

نظرات من اصلا کارشناسانه نیست .... به عنوان همدردی دوستانه بود