شباهت فرهنگی یا اختلاف فرهنگی شامل چه مواردی میشه؟

[فرانک1389]

سلام دوستان عزیز
انشاء الله که همگی خوب و خوش و سرحالید
یه سوال برام پیش اومده که ازتون راهنمایی میخوام.
میدونم که تو ازدواج بهتره دختر و پسر از هر لحاظ کفو هم باشند و تا حد امکان شباهت فکری-اعتقادی-فرهنگی-سنی-تحصیلی و ...داشته باشند.

اما راستش در مورد فاکتور فرهنگ من زیاد نمیدونم یعنی چی ؟!
شباهت فرهنگی یا اختلاف فرهنگی تو چه مواردی هست و کجاها میتونه مشکل ساز بشه؟

ممنون میشم راهنماییم کنید

[meysamm]

سلام دوست عزیز
یه مدته نیستین ؟

به نظر من فرهنگ ترکیبی از اگاهی های اجتماعی و عرفی / اداب ورسوم محلی منطقه ای و /اعتقادات مذهبی و دینیست
دقت کنید ممکنه خونواده ای پدر ومادر تحصیلکرده داشته باشه اما قدرت تفکر و تحلیل شرایط رو نداشته باشه و این همون اگاهی اجتماعیست
در صورت اگاهی از شرایط روز جامعه طرفین میتونن عرف غالب جامعه رو مبنای گفتگو و تعامل خودشون قرار بدن تا به نتیجه برسن
و صد البته عرفی که اخلاق و عقل و وجدان (واگر مذهبی باشن دین )اون رو پذیرفته باشه

خیلی وقتا عقاید مذهبی با رسم و رسومات ترکیب میشه و پدیده ای به نام سنت محلی رو ایجاد میکنه
که ممکنه هیچ منطقی پشتش نباشه!!
اینجور موارد ایجاد مشکل میکنه
توی خیلی از خونواده ها( که حتی به پایتخت مهاجرت کردن )باز شاهد این هستیم که روی رسم خاصی (که معلوم نیست از کجا نشئت گرفته ) اصرار دارن و به هیچ صراطی مستقیم نمیشن !

اما وقتی عقاید مذهبی پر رنگ میشه
طرفین (اگه هر دو به یک میزان مذهبی باشن ) میتونن با منطق دین و مذهب با هم گفتگو کنن و به تفاهم برسن

در هرصورت فاکتور تناسب فرهنگ فوق العاده موثر و سرنوشت سازه
عوامل زیر رو در نظر بگیرین :
میزان تناسب با عرف غالب جامعه
هم شهری نبودن (بعد مسافت و اختلاف در اداب و رسوم خاص محل )
متفاوت بودن در مذهب (کمی و کیفی )


موفق باشید

[saboktakin]

سلام فرانك جان
دلم برات تنگ شده بود . خيلي وقت بود خبري ازت نبود ؟
من قلمبه سلمبه نمي تونم حرف بزنم . بنابراين با مثال حرفمو مي زنم .
تفاوت فرهنگي يعني اين كه مثلا شوهر من دوست نداره من با هيچ مردي هيچ صحبتي و خنده اي بكنم و مي گه اصلا چه معني داره زن با مرد غريبه حرف بزنه . و مثلا من اينو بد نمي دونم و با همه راحتم ( البته در حد نرمال ).
تفاوت فرهنگي يعني شوهرم مي گه خانواده من اهل رفت و آمد نيستن و تو اين دوره و زمونه رفت و آمد معني نداره و فقط كار و كار و كار ولي من دوست دارم حداقل با چند تا فاميل و دوست رفت و آمد داشته باشيم تا دق نكنيم از تنهايي .(اون خانوادش اصلا اهل رفت و آمد نيستن و برعكس خانواده ما پر رفت و آمد )
تفاوت فرهنگي يعني اون اين حقو به خودش مي ده كه هر كاري بكنه و وقتي من ازش مي پرسم چرا تو خودت اينكار ها رو مي كني و من اين اجازه رو ندارم كه اين كارو بكنم مي گه من مردم فرق مي كنم .
تفاوت فرهنگي يعني اينكه من سر هرچيزي كه مي خوام با شوهرم منطقي بحث كنم ته تهش وقتي كم مي آره و نمي تونه از خودش دفاع كنه مي گه همينه كه هست هيچ مردي تو خانواده ما اين اجازه رو به زنش نمي ده منم نمي دم . يعني حاضر نيست حرف منطقي رو قبول كنه اون چيزي رو قبول مي كنه كه خودش دوست داره و ديده حالا چه غلط باشه چه درست .

[meysamm]

سلام فرانك جان
دلم برات تنگ شده بود . خيلي وقت بود خبري ازت نبود ؟
من قلمبه سلمبه نمي تونم حرف بزنم . بنابراين با مثال حرفمو مي زنم .
تفاوت فرهنگي يعني اين كه مثلا شوهر من دوست نداره من با هيچ مردي هيچ صحبتي و خنده اي بكنم و مي گه اصلا چه معني داره زن با مرد غريبه حرف بزنه . و مثلا من اينو بد نمي دونم و با همه راحتم ( البته در حد نرمال ).
تفاوت فرهنگي يعني شوهرم مي گه خانواده من اهل رفت و آمد نيستن و تو اين دوره و زمونه رفت و آمد معني نداره و فقط كار و كار و كار ولي من دوست دارم حداقل با چند تا فاميل و دوست رفت و آمد داشته باشيم تا دق نكنيم از تنهايي .(اون خانوادش اصلا اهل رفت و آمد نيستن و برعكس خانواده ما پر رفت و آمد )
تفاوت فرهنگي يعني اون اين حقو به خودش مي ده كه هر كاري بكنه و وقتي من ازش مي پرسم چرا تو خودت اينكار ها رو مي كني و من اين اجازه رو ندارم كه اين كارو بكنم مي گه من مردم فرق مي كنم .
تفاوت فرهنگي يعني اينكه من سر هرچيزي كه مي خوام با شوهرم منطقي بحث كنم ته تهش وقتي كم مي آره و نمي تونه از خودش دفاع كنه مي گه همينه كه هست هيچ مردي تو خانواده ما اين اجازه رو به زنش نمي ده منم نمي دم . يعني حاضر نيست حرف منطقي رو قبول كنه اون چيزي رو قبول مي كنه كه خودش دوست داره و ديده حالا چه غلط باشه چه درست .

بسیار عالی متشکرم از مثال های کاربردی شما
دقیقا مسئله همین جاست
طرفین باید پایبند به یک منطق خاص باشن (به اون قید خاص مقید باشن )
حالا این قید
یا اداب و رسوم (من مردم فرق میکنم !!!!!!!!! یا اینکه چه معنی داره زن با مرد غریبه صحبت کنه !!!)
یا عرف جامعه است (در صحبت کردن با همون مرد غریبه راحتم البته در حد نرمال نرم رو کی تعیین میکنه ؟؟؟ جامعه !!)
یا مذهبه(صله رحم در دین ما تاکید شده پس چرا نباید رفت و امد کنیم ؟؟؟)

خب این قیود قبل از ازدواج باید به طور کامل مورد بررسی قرار بگیرن
و معلوم بشه که تا پایان عمر منطق هر کس چیه ؟
تا در مواردی که اختلاف پیش میاد بشه به منبع اون منطق استناد کرد
تا مشکل مرتفع بشه

پس طرفین باید قید و منطق داشته باشن

[فرانک1389]

اما وقتی عقاید مذهبی پر رنگ میشه
طرفین (اگه هر دو به یک میزان مذهبی باشن ) میتونن با منطق دین و مذهب با هم گفتگو کنن و به تفاهم برسن

سلام بر دوستان عزیز
و ممنون از خارپشت و سبکتکبن گرامی
و باز هم ممنون که به یادم بودید

راستش دوستان من این مطلب خارپشت رو قبول دارم و معتقدم که اگر دو طرف معتقد و مقید به دستورات دینی باشند، هرگونه تفاوتی بین اونها میتونه حل بشه.
اگر ما تو زندگی از دستورات دینی و از زندگی پیامبر(ص) و ائمه(ع) الگو برداری کنیم، با هر تفاوتی میتونیم زندگی خوبی داشته باشیم.
برای نمونه زندگی پیامبر(ص) و حضرت خدیجه کبری(س) رو که میدونید.پیامبر(ص) زمانی که ازدواج کردند یک جوان مومن و پاک و نمونه بودند اما ثروتی که بزرگان قریش داشتند رو نداشتند و از طرف دیگه حضرت خدیجه کبری(س) یک زن ثروتمند بودند و البته فداکار و نمونه.
با وجود اختلافاتی که بین این دو نفر بود (از لحاظ سنی و اقتصادی و ...) موفقترین زندگی و ازدواج رو تشکیل دادند چون رشته پیوندی این دو مادیات نبود بلکه "پاکی" و " اعتقادات " و معنویات بود که همیشه پایداره و باعث خوشبختی میشه.
وقتی هر دو نفر مومن باشند، میدونند که صله رحم سفارش شده ست و هم ثواب داره هم باعث شاد بودن و طول عمر و افزایش روزی میشه.
هردو میدنند که حریم زن و مرد رو رعایت کنند در حدی که دین دستور داده که حدی که هر کس خودش تعیین کنه و به نظرش درست باشه.
هر دو در صورت بروز مشکل مرجع و سند مطمئنی دارند که برای حل مشکل بهش رجوع کنند، قرآن و سنت.
هر دو به مشورت معتقد هستند و خودشون رو عقل کل حساب نمی کنند.
هیچکدام در پی غلبه بر اون یکی نیستند و بلکه همسر رو نیمی از وجود خودشون می دونند که سربلندیش سربلندی خودشه.

و در نهایت اگر زن و مرد تقیدات مذهبی در یک سطح داشته باشند، اختلافات از جمله تفاوت فرهنگی و مابقی رو میتونند حل کنند.

باز هم اگر دوستان لطف کنند و نظر بد ممنون میشم

[meysamm]

معتقدم که اگر دو طرف معتقد و مقید به دستورات دینی باشند، هرگونه تفاوتی بین اونها میتونه حل بشه.
اگر ما تو زندگی از دستورات دینی و از زندگی پیامبر(ص) و ائمه(ع) الگو برداری کنیم، با هر تفاوتی میتونیم زندگی خوبی داشته باشیم.
برای نمونه زندگی پیامبر(ص) و حضرت خدیجه کبری(س) رو که میدونید.پیامبر(ص) زمانی که ازدواج کردند یک جوان مومن و پاک و نمونه بودند اما ثروتی که بزرگان قریش داشتند رو نداشتند و از طرف دیگه حضرت خدیجه کبری(س) یک زن ثروتمند بودند و البته فداکار و نمونه.
با وجود اختلافاتی که بین این دو نفر بود (از لحاظ سنی و اقتصادی و ...) موفقترین زندگی و ازدواج رو تشکیل دادند چون رشته پیوندی این دو مادیات نبود بلکه "پاکی" و " اعتقادات " و معنویات بود که همیشه پایداره و باعث خوشبختی میشه.

و در نهایت اگر زن و مرد تقیدات مذهبی در یک سطح داشته باشند، اختلافات از جمله تفاوت فرهنگی و مابقی رو میتونند حل کنند.

توضیحاتتون خیلی خوب بود اگه اجازه بدین من کامل ترش میکنم
بهتره دایره جامعه قابل بررسی مون رو یه خرده بزرگتر کنیم تا گنجایش همه نوع تفکری رو داشته باشه
مثلا
من معتقدم وجود قید و پایبندی به یه سری اصول در زندگی هر انسانی لازمه
تا زندگی از حالت یلگی و بی بند وباری ازاد بشه و در چارچوب قیود پذیرفته شده زندگی به معنای واقعی کلمه یعنی زنده گی محقق بشه
اما اینکه ایا معرف این اصول و قیود تنها دین میتونه باشه یا نه قابل بحثه
خیلی ها معتقدن عقل انسان عرف جامعه و وجدان شکل گرفته انسان در بستر همین جامعه هم میتونن تعیین کننده اصول باشن
این ایراد وارده که درست یا غلط بودن اون ها رو کی تعیین میکنه ؟
اگر عقل کدوم عقل ؟ عقل من یا عقل شما؟
کی میتونه در مورد تفکرات عقلانی من قضاوت کنه؟
کی میتونه بگه من اشتباه میکنم و خودش درست میگه ؟
در مورد جامعه و هنجارهایی که عرف ملاک بررسی اونهاست هم همین سوالات مطرحه
چه کسی درست و مطابق حقیقت میگه ؟؟؟؟؟
پس در این فرض منبع قابل استنادی که گفتیم عملا وجود نداره
اما در مورد دین منبع یا بهتر بگم منابعی وجود داره که با عقل بشرهم تا حد زیادی قابل اثباته
و براساس شناخت اولیه عقلی و بعد از اون ایمان قلبی میشه به درستی به اصول دین مقید شد
اما من هنوز هم بر این باورم که
یه سری خصوصیات هست که اگه هر ادمی با هر مرام ومسلکی اونها رو داشته باشه میشه باهاش تا حد زیادی به تفاهم رسید
1_حق پذیری اینکه در مقابل اونچه که علی رغم تفکراتش درسته سر تعظیم فرود بیاره و لجبازی نکنه
2_ازادی از نفس و نفسانیات اینکه بر اساس هوی نفس و لذت طلبی تصمیم نگیره
3_منطقی بودن به این معنا که بتونه به درستی از یه پیش فرض به نتیجه و جواب برسه
4_اعتقاد به متافزیک اینکه به عالم غیب و ماوراطبیعه باور داشته باشه و تنها براساس ماده قضاوت نکنه

به نظر من وجود این خصوصیات برای زندگی با کسی که خیلی پایبند به قیود دینی نیست جدا لازمه!
خیلی فرقی نمیکنه چه دینی داریم اما اگه این خصوصیات رو داشته باشیم
خیلی به اون انسانی که در مکتب اسلام ساخته میشه نزدیک شدیم حتی اگه مسلمون نباشیم

میخوام بگم وقتی میگیم قیود دینی منظورمون صرفا نماز و روزه و حجاب و . . .که تنها ظواهر دین محسوب میشن نیست
برای همین خانوم فرانک مستقیما زندگی خود پیامبر رو مثال زدن بسیار خوب و به جا

مسئله دیگه ای که میخوام مطرح کنم اینه که ایا حقیقتا اشتراک در باورهای دینی برای یه ازدواج موفق کافیه ؟؟
ایا دینداری و با ایمان بودن طرفین به معنای احتمال حتمی خوشبختی این دو در کنار همه ؟؟
ایا تناسبات و هماهنگی های لازم طرفین تنها در دین داری خلاصه میشه ؟؟
(این رو هم بگم که فرض بر اینه که ایمان حقیقی وجود داره و طرفین کاملا پایبند به اصول شریعت هستن)
من زیاد حرف زدم خوشحال میشم دوستان هم نظرشون رو در این باره بگن

[فرانک1389]

[من معتقدم وجود قید و پایبندی به یه سری اصول در زندگی هر انسانی لازمه
تا زندگی از حالت یلگی و بی بند وباری ازاد بشه و در چارچوب قیود پذیرفته شده زندگی به معنای واقعی کلمه یعنی زنده گی محقق بشه
اما اینکه ایا معرف این اصول و قیود تنها دین میتونه باشه یا نه قابل بحثه
خیلی ها معتقدن عقل انسان عرف جامعه و وجدان شکل گرفته انسان در بستر همین جامعه هم میتونن تعیین کننده اصول باشن

برای بعضیها دین اصله و معیّن مسیر زندگی .برای بعضیها هم موارد دیگه از جمله عقل.البته به نظر من عقل سلیم همون راهی رو که دین تعیین کرده می پذیره و به همون حکم میکنه اما خب بعضیها هم هستند که خودشون رو عقل کل حساب میکنند و به تفسیر و تبیین می پردازن و به اصطلاح از دین چیزی رو که دوست دارند برداشت میکنند و چون کمی با دین متفاوت میشه اظهار میکنند که عقل انسان بهترین راهگشاست در حالیکه اگر عقل در راستای دستورات دین نباشه به سعادت انسان ختم نمیشه چون عاقل واقعی از فرمان خدا سرپیچی نمیکنه.
بعضیها هم عرف جامعه رو بعنوان معیّن اصول و قیود قبول دارند که این کاملا اشتباهه! خیلی از مسائل تو جوامع مختلف عرف هست که با عقل هم سازگار نیست چه برسه به دستورات دین.در هر برهه ای از زمان ممکنه یکسری مسائل توی جامعه رواج پیدا کنه و عرف بشه که اصلا درست نیستند و در این موارد نه تنها نیاید همرنگ جماعت شد بلکه کناره گیری از کار جماعت مصلحته و رسوای جماعت شدن بهتر از همرنگ شدن با جماعته!
یه سری خصوصیات هست که اگه هر ادمی با هر مرام ومسلکی اونها رو داشته باشه میشه باهاش تا حد زیادی به تفاهم رسید
1_حق پذیری اینکه در مقابل اونچه که علی رغم تفکراتش درسته سر تعظیم فرود بیاره و لجبازی نکنه
2_ازادی از نفس و نفسانیات اینکه بر اساس هوی نفس و لذت طلبی تصمیم نگیره
3_منطقی بودن به این معنا که بتونه به درستی از یه پیش فرض به نتیجه و جواب برسه
اعتقاد به متافزیک اینکه به عالم غیب و ماوراطبیعه باور داشته باشه و تنها براساس ماده قضاوت نکنه
توی روابط اجتماعی شاید اما در مورد ازدواج به نظر من خیر، کافی نیست و تفاهم لازم برای ازدواج رو ایجاد نمیکنه.

مسئله دیگه ای که میخوام مطرح کنم اینه که ایا حقیقتا اشتراک در باورهای دینی برای یه ازدواج موفق کافیه ؟؟
ایا دینداری و با ایمان بودن طرفین به معنای احتمال حتمی خوشبختی این دو در کنار همه ؟؟نه 100 % کافی نیست.همیشه یه استثناهایی وجود داره.اما به نظر من اشتراک تو مسائل و باورهای دینی تا حد بسیار زیادی به سعادت انسان کمک میکنه.
تو پست قبلیم نمونه هایی رو گفتم...

ایا تناسبات و هماهنگی های لازم طرفین تنها در دین داری خلاصه میشه ؟؟

هماهنگیها در دینداری خلاصه نمیشه اما دینداری میتونه ناهماهنگیهای زیادی رو به هماهنگی تبدیل کنه.
وقتی زن و مرد متدین باشند و از اصولی که دین براشون تعیین کرده تبعیت کنند، میتونند با خیلی از تفاوتها کنار بیان و سازگار بشن.مثلا مرد تمام شخصیت و کمالات زن رو در زیبایی ظاهری اون خلاصه نمیکنه و زن هم تمام شخصیت و ارزش مرد رو در میزان ثروت مادی مردش نمی بینه چون هردو معتقدند مادیات و ظواهر زندگی از جمله زیبایی زن و ثروت مرد فانی و زودگذره و این اخلاق نیکو و رفتار انسانی و درست اونهاست که باقی میمونه .
زن وقتی متین باشه یقین کنید که با در وهمسایه و فک و فامیل چشم و هم چشمی نمیکنه و عرصه زندگی رو به شوهرش تنگ نمیکنه به خاطر تهیه آنچه که دیگران دارند و شوهرش از پس تهیه اشون بر نمیاد.مرد وقتی متدین باشه هرگز دست رو ی زنش بلند نمیکنه و بد دهنی نمیکنه و برای خرجی خونه زنش رو عذاب نمیده .
و مواردی بسیاری دیگه...
البته همه اینها با هموو فرض هست که زن مرد هر دو د رعمل مومن باشند نه ریا کار و از همینجا فرق این دوتا مشخص میشه.
گاهی هم هست که زن و مرد واقعا متدین هستند اما یکی از اونها به فرض یه بیماری روحی روانی داره که از قبل داشته و زمانی که میاد سراغش بی اختیار رفتاری ازش سر میزنه که بعدش فراموش میکنه چه اتفاقی افتاد! در این مورد مسلمه که تحمل زیاد یلازمه تا زندگی شون از هم نپاشه اما باز هم اگر صبر و گذشت و ایثار باشه میشه به تداوم زندگی امیدوار بود.
اینها نظرات شخصی منه که میتونه مورد قبول خیلیها نباشه.
[/color]

[هستی]

سلام فرانک جان
صحبتهای سبکتکین رو خیلی مد نظر داشته باش که خیلی ساده و در عین حال اساسی این اختلافها رو بیان کردند.
شاید این اختلافها واقعا در حد و اندازه هایی نباشه که شما و خارپشت وارد بحث شدید و البته من نظری نداشتم و راستش اصلا کامل نخوندم ولی اختلافهای ریشه ای که بواسطه همون مسائلی که سبکتکین عنوان کرد، به کرات زندگیها را مشکل دار می کنه و بذر کینه و دلخوری و بحث و جدل رو تو دل زن و شوهر می کاره و گاه به جدایی اونها منجر میشه!!
از این دست مثالها تا دلت بخواد پیش میاد و اگه زن و شوهر و متقابلا خانواده اونها مثل هم فکر نکنن، کدورتهای بسیاری رو ایجاد می کنه!

[meysamm]

فکر نمیکنم خیلی پیچیده بحث کرده باشیم
من و خانوم فرانک بیشتر سعی کردیم این اختلافات رو دسته بندی کنیم
چون هم من و فکر میکنم ایشون هر دومون مجردیم ودر استانه ازدواج قطعا برای یه انتخاب درست نمونه های مصداقی لازمه اما کافی نیست
مثلا سوال اینجاست که از کجا بفهمم
حد مناسب صحبت کردن زن و مرد چیه ؟ رفت و امد با دیگران چقدر ضرورت داره ؟ زن خوب چه ویژگیهایی داره ؟ مرد در خانواده چه جایگاهی داره ؟ و. . .
مثلا تو جلسه خواستگاری نمیشه مصداقی سوال و جواب کرد
قطعا باید رو کلیات بحث کرد و جزییات رو تا حدی رها کرد
به اینجا رسیدیم که دین عقل و عرف جامعه (بسته به اینکه در چه شهری زندگی کردین و حالا قراره در کدوم شهر زندگی کنید )
در مواقع لازم حکم هایی رو صادر میکنن
باهم به این نتیجه رسیدیم عقل برداشت شخصی خودش رو از شرایط داره وخیلی وقتا تنها به منفعت صاحبش فکر میکنه
**مگه اینکه اون 4 شرط رو که عرض کردم داشته باشه **
عرف جامعه هم تحت تاثیر لذت طلبی و دنیا گرایی قرار میگیره و چندان قابل اعتماد نیست (حداقل برای کسی که به اخرت ایمان داره ) و به تعبیر خانم فرانک همرنگ جماعت شدن همیشه درست نیست
پس میمونه دین !
یعنی اگه طرفین دین رو مبنای زندگیشون قرار بدن( حتی اگه ایمان صد در صد هم نداشته باشن اما در مقابل منطق دین کرنش کنن و اون رو بپذیرن ) بسیاری از مسائل قابل حله
چرا که دین و منابع اون (شامل قران و احادیث و حتی بزرگان در قید حیات ) در بسیاری از جزئیات زندگی فردی و اجتماعی اظهار نظر کرده
قطعا مراجعه طرفین ازدواج به اونها برای رسیدن به جواب مشترک راهگشاست
مثلا خانومی در همین تالار جایی نوشته بودن همسرشون به ایات قران حساسه و براش قابل احترامه و من هر وقت در مسئله ای دچار اختلاف میشیم که همسرم میخواد خودرای عمل بکنه من ایشون رو به قران و یا کسی که دراین زمینه تخصص داره ارجاع میدم و مشکل مرتفع میشه
اینجاست که میگیم دو طرف باید منطق مشترک داشته باشن و منبعی قابل استناد
تا کسی نتونه براساس میل شخصی یا منفعت خودش سرنوشت دیگری رو هم به بازی بگیره
این نکته هم قابل توجه که
ما نمیگیم کسی که پایبندی به دین نداره الزاما در ازدواجش اشتباه میکنه و خوشبخت نخواهد شد نه !
بلکه که میگیم دین دار بودن و با ایمان بودن طرفین بسیاری از مشکلات پیش رو و اختلا فات احتمالی رو به دلایلی که گفتیم رفع میکنه و این احتمال داشتن یه زندگی خوب رو بالا میبره

اما باز هم تاکید میکنم دین دار بودن به تنهایی کافی نیست
اختلافات مالی فرهنگی خونوادگی و شخصیتی کماکان به قوت خودش باقیه و باید در تمام این موارد طرفین به تناسب و هم کفو بودن دقت بکنن
برای دینداران ایمان شرط لازمه اما کافی نیست !

[هستی]

آقای خارپشت سوء تفاهم نشه، اینکه من گفتم بحث شما و خانم فرانک رو نخوندم، صرفا به این خاطر بود که توجیهی باشه برای علت اظهار نظر نکردن در مورد صحبتهاتون.

اما اینکه مجدد دارم نظر می دم، باز هم علتش این نیست که بخوام باهاتون بحث کنم و یا نظرتون رو رد کنم. اما از اونجاییکه هردو مجردید و دیر یا زود ازدواج خواهید کرد، خودم رو به نوعی در قبال شما و همه مجردین تالار مسئول می دونم که تجربه اندکم رو در اختیارتون بذارم که دوستای مجردم تو تالار اشتباه من رو تکرار نکنن.

ببینین من و همسرم تو همه مواردی که آقای خارپشت تو پست 9 گفتین، مشابه بودیم. اما یه دنیا بعد از ازدواج مشکل داشتیم که باعث شد هردو از زندگی کم کم 4 سال عقب بیفتیم و یه دنیا کدورت و دل شکستگی از هم داشته باشیم.
یه مثال خیلی پیش پا افتاده می زنم، فرض کنید که خانواده یکی از ما بعد از ازدواج یه مهمنونی داد. حالا یک خانواده رسم دارن که فردای مهمونی حتما زنگ بزنن و تلفنی تشکر کنن و این رو نشونه تشکر و احترام به طرف مقابل می دونن و یکی از خانواده ها اصلا چنین رسمی ندارن و تشکر تو همون شب مهمونی رو کافی می دونن. همین یه مساله ساده بعلاوه عدم توانایی من و همسرم تو عنوان کردن مساله برای طرف مقابل منجر به کلی ناراحتی شد. حالا این موضوع بنظرتون جایی تو دین و اعتقاد و مساله اختلاف طبقاتی و مالی و امثالهم داره؟

بنظرم چیزهایی که شما گفتین(پست 9) کلیات است و البته مهم و با صحبتهای اولیه میشه به نتیجه رسید ولی خیلی از اختلافها از همین آداب و رسوم و فرهنگ خانواده هاست.

در کل توصیه من به جوونها اینه که قبل از ازدواج ترتیبی بدهند که چندین مرتبه رفت و آمد خانوادگی داشته باشند و طرف مقابل و خانواده اش را در قالب این رفت و آمدها و انتظارات و توقعاتی که متعاقب اون پیش میاد بسنجند.