اگه جدایی بهترین راه برای منه کمک کنید جرأت پیدا کنم .

[انسان90]

سلام. من 27 سالمه و شوهرم 30 سال و 7 ساله ازدواج کردم. یه دختر 20 ماه هم دارم. مشکلاتی که الان با همسرم دارم رو قبل از بچه دار شدن هم داشتم ولی خیلی کمرنگتر. ولی بعد از به دنیا اومدن دخترم همه چیز خراب شد. من بعد از زایمان سعی کردم توجه زیادی به همسر بکنم چون میدونستم که در این دوران مردها ممکنه کمبود توجه احساس کنند. ولی بر عکس شد اونی که نادیده گرفته میشد من بودم و همه عشق و توجه شوهرم به دخترم معطوف شد. و من موندم و دلی که هر روز شکسته میشد. من واقعا عاشق همسرم بودم (ما با عشق ازدواج کردیم و نسبت فامیلی داریم) ولی اون بدون اینکه اعتراف کنه دیگه منو نمی خواست کوچک ترین دلخوری من از اون تبدیل میشد به یه کابوس. من متهم به بهانه گیری و گیر دادن میشدم و حرفای دیگه ایی که دل منو میشکوند. شاید خیلی اوقات دلم میخواست فقط منو بفهمه و بهم محبت کنه که اون عاشق قلابی دریغ میکرد. این اتفاقات باعث قهر های طولانی و دو سه هفته ای مداوم شده. من غصه می خورم . اشک میریزم . داغون میشم ولی اون راحت داره زندگی شو میکنه. من تمام حرفام و خواسته هامو بهش گفتم هزاران بار. ولی باور نمیکنه که این نیازه منه. من توی این مدت هنوز نتونستم با ارامش از مادر شدنم لذت ببرم. دیگه به جایی رسیده که فکر میکنم اگه جلوی چشماش جون بدم هم براش مهم نیست. دیگه دوستم نداره .حتی اگر به قول خودش دوستم داشته باشه (که دیگه این هم بهم نمیگه)این عشق برام مسخره است. احساس شکست میکنم. اون یکی رو می خواست که دوست داشته باشه حالا که دخترم هست نیازی به من نداره. باید بگم که شوهرم از احاظ جنسی هم به من هیچ وابستگی نداره و کلا ادم سردیه. من دیگه فراموش شدم. ازم خواستم که توافقی جدا بشیم .میگه من هیچ کاری نمیکنم فقط دخترمون هیچ جایی نمیره. من هر روز دارم اب میشم واقعا بعضی اوقات حالی دارم که فکر میکنم دارم دیوونه میشم. عذاب وجدا هم دارم که ارامش لازم برای دخترم رو ندارم. فکر میکنم اگه جدا بشم شاید بتونم مادر بهتری و انسان اروم تری باشم. ولی مطمئن نیستم. فقط میدونم جونم به لبم رسیده. ایا اقدام کنم برای طلاق؟

[sisili]

انسان 90 عزیز سلام
به تالار همدردی خوش اومدی.
دوست عزیز موقتا فکر طلاق و از سرت بیرون کن. امثال شما در همین تالار خیلی بودن که بعد از پیشنهاد راهکار هایی که دوستان دادن و بعد از صبر و حوصله ای که خودشون به خرج دادن و زحمتی که چند ماهی کشیدن الان بهترین و ارامترین زندگی و دارن.
حالا دوست داری راهکارها رو انجام بدی یا نه؟ دوست داری زندگیت و داشته باشی یا جدایی و بیشتر دوست داری؟
شرطی برای سوالای من نذار ( اگه همسرم ال کنه و بل کنه دوست دارم زندگی کنم ) اینجوری نه!
ایا دوست داری زندگیت و بسازی؟ خودت به تنهایی؟ کمی زمان بره. ممکنه گاهی با شکست روربر بشی گاهی دلسرد بشی گاهی امیدوار بشی اما اخر اخرش روشناییست. اگه دوست داری بسم ا.. و شروع به راه حل می کنیم تا بهترین زندگی و داشته باشی و انشاءا.. جزء به نتیجه رسیده های عالی این تالار باشی. اگرم فقط به طلاق فکر می کنی و اصلا حاضر نیستی زندگیت و بسازی اونم مسیله ای نیست راهای اونم بلدیم بهت راه می دیم تا جرات کنی و جدا شی.
پاسخ اینا رو بده تا من و سایر دوستان راه کارای لازم و بهت بدیم.
فقط یه چیز و موقت داشته باش تا دوباره برگردم:
همسرت نه تنها مرد زندگیه بلکه تو و دخترت و خیلی هم دوست داره در غیر این صورت به راهایی می رفت که سر از نا کجا اباد در میاورد. من این از همین چند سطری که نوشتی کاملا فهمیدم.
به دخترت به عنوان رقیب نگاه نکن اون جزءی از وجود هر دوتونه.
بازم میام
موفق باشی

[انسان90]

اینجوری قضاوت نکنید من عاشق دخترم هستم و اون رو رقیب نمی دونم. تنها چیزی که به من التیام میده دجود اونه. ممنون که به سوالم توجه کردید. من اصولا ادم امیدواری هستم و همین بیشتر اذیتم میکنه. امید واهییییییی. شاید دلم می خواست که سعیمو بکنم. ولی چیزی در وجود شوهرم نمیبینم که به من انگیزه بده. غرورم لگدمال شده .اگه دوباره بخوام تلاش کنم حالم از خودم بهم می خوره. من مشاوره هم رفتم بارها. ولی این باریه که من باید به تنهایی به دوش بکشم و توانشو دیگه ندارم. شوهرم مرد زندگیه اره درست میگی. ولی زندگی سردی که خودش میپسنده. الان دوباره دو هفته هست که با هم قهریم و هر روز رفتارش بدتر از دیروز میشه. بازهم اگه نظرتون رو بگید ممنون میشم

[sisili]

سلام
من هیچ قضاوتی نکردم فقط خواستم بگم محبت به اون موجود کوچولو محبت به شماس اگه قشنگ نگاه کنید و البته باقی مسایل که یک زن نیاز داره رو درک می کنم.
شما به سوال من پاسخی ندادید.
من هنوزم منتظرم تا ببینم واقعا می خواین که زندگیتون تغییر کنه و خوب بشه (البته با تلاش شما)؟؟
در ضمن خوشحال می شیم اگه صحبتهای مشاورتون و هم اینجا بنویسید تا ما بیشتر در جریان قرار بگیریم.
منتظرم
موفق باشید

[انسان90]

شما فرض کنید که من بخوام زندگیمو درست کنم. اخه خواستن و نخواستن من چیزی رو عوض نمی کنه. همه چیز که یک طرفه نیست. من خیلی صبر کردم. خیلی باهاش حرف زدم حرف زدن اصولی که روانشناسا ها میگن. ولی منو نمی فهمه. اگه من بخوام دوباره شروع کنم خیلی چیزها میخواهد. صبر من . ارامش. تمایل شوهرم. حداقل اینکه قهر نباشیم. ولی هیچکدوم از این شرایط وجود نداره

[بهشت]

همه ی خانمها گله دارند که همسرم به نوزاد توجهی نداره، شما گله تان برعکس است.

شما بعد از زایمان هم مشاوره رفتید یا مربوط به قبل از آن است؟

[انسان90]

بعد از زایمان رفتم. هم حضوری هم بارها تلفنی

[بهشت]

گفتم شاید افسردگی خفیف بعد از زایمان داشتید و متوجه نشدید و باعث شده حساسیتتون به رفتار همسرتون بیشتر بشه.

الان سر چی قهر هستید؟
معمولا چطور می شه که آشتی می کنید؟

[انسان90]

بهشت عزیز ممنون که حضور داری. افسردگی داشتم ولی طبیعتا باید بهد از بیست ماه رفع شده باشه. ولی شوهرم به من این فرصت رو نداد که دوباره خودمو پیدا کنم. اخرین بار سر این بود که هر چیزی من جلوی خانوادش مطرح میکنم مخالفت میکنه. کلا ادمیه که همیشه مخالفه. ولی این بار چون به مسائل مالیه زندگیمون مربوط بود من خیلی ناراحت شدم. منو کوچیک میکنه.

در مورد اشتی هم که مدت هاست اون هیچ اقدامی نمیکنه. حتی اگه دو سه هفته قهر باشیم یا اینکه عید باشه و ........ . معمولا من میرم ازش خواهش میکنم که یه کم بیشتر درکم کنه و خواسته هامو بهش میگم ولی اون فقط گوش میکنه که من اروم بشم و بتونه بره بخوابه چون به خاطر بچمون فقط اخر شب میتونیم باهم حرف بزنیم. بعد از یه روز یا حداکثر یه هفته روز از نو روزی از نو. ولی این دفعه به خودم قول دادم نرم سمتش چون چند بار رفتم و منو پس زد به شدت غرورمو شکوند

توی اخرین مشاوره ای که داشتم بهم گفت سعی کن روابطتون رو عادی کنی تا بتونی یه اصلاحاتی بکنی . ولی شوهرم نمیزاره که شرایط عادی بشه. حالا داره راه هایی بهم میگه که اگه خواستم جدا بشم شریاط بهتری داشته باشم. مثل محک زدن خونواده ام برای حمایت از من و اینکه خانواده شوهرم رو در جریان مشکلات بزارم

[بهشت]

مشاورتون بهتون گفته که افسردگی تون رفع شده یا خودتون همینجوری فکر می کنید؟

به نظر من مشکل شما و همسرتون نداشتن مهارتهای ارتباطی و همسرداری است. اونقدر مشکل جدی ای نیست. خیلی راحت می تونی با چند ماه وقت گذاشتن زندگیتون را اصلاح کنی.

حیف زندگیتون نیست. دختر کوچولوتون
وقتی شوهرتون این همه به دخترتون محبت می کنه و دوستش داره، مطمئنا هم محبت کردن را بلده و هم شما را دوست داره. فقط نداشتن مهارت در ایجاد ارتباط سالم با همدیگه باعث شده از هم دور بشید.

شما چرا مسایل زندگیتون را جلوی خانواده اش مطرح می کنید؟ وقتی می دونید ایشون جلوی خانواده اش مخالفت می کنه و ناراحت می شه؟ بهتر نبود وقتی خودتون دو نفر هستید به ایشون بگید؟