با افراد طعنه زن و متلک پران چگونه برخورد کنیم!!؟؟

[tesoke]

چگونه با افراد طعنه زن و متلک پران برخورد کنیم؟

نظر شخصی من اینست که حتی میشه این افراد را به بهترین دوست تبدیل کرد.
اما افکارم خودم و روش خودم را در این مورد با چند خاطره و تجربه میگم.
حرفای من شامل سه بخشه که هر کدام را در یک پست توضیح می دهم:
1) حل کردن سوءتفاهم ها.
2) در مورد خودمون
3) حاضرجوابی.

بخش یک: حل کردن سوء تفاهم ها:
من تا دو سال پیش یه لیست سیاه توی ذهنم داشتم و هر کی یه ذره بهم تیکه می انداخت اسمش می رفت توی اون لیست و یه جایی تلافی اش را در میاوردم. اما کم کم که بزرگ شدم و مراحل تکامل رفتاری را طی کردم (اوووق)، فهمیدم نه بابا این جوری ها هم نیست. حالا دو خاطره که باعث شد من عوض بشم:
1) دایی های من تو زندگی به من خیلی کمک کردند. یکی از این دایی ها هم کلی منو تشویق میکرد و این باعث پیشرفت من تو زندگی میشد. اما گاها به من تیکه می انداخت. (این اخلاقش باعث شده بود که من بهش تو ذهنم، نمره ی 14 بدم.) تا این که دو سال پیش که یه تیکه به من انداخت، دیگه نتونستم تحمل کنم و شب به خونه اش زنگ زدم و این طور گفتم:
من: دایی می خواستم بدونم چرا شما به من این تیکه را انداختین؟
دایی: شوخی کردم دایی جان، منظوری نداشتم.
من: آخه شما هفته ی قبل هم اون حرفو به من زدین.
دایی: آره من اشتباه کردم و بعد از اون قضیه هم خانومم گفت که نباید به تسوکه (اسم خودمو که نمیگم) این حرفو میزدی. من هم خواستم بعد از اون قضیه ازت معذرت خواهی کنم، اما پیش نیومد. حالا هم به خاطر هر دو تا یه جا از تو معذرت خواهی میکنم.
منم با شنیدن این که دایی من با 40 سال سن و سه بچه و کلی شان اجتماعی و ... داره در حالی که خانومش حرفاشو می شنید، از من این جوری محترمانه معذرت خواهی میکنه، شرمنده شدم.
گفتم: البته ببخشین دایی که من زنگ زدم، اما خیلی ناراحت بودم و قاطی کردم. (حالا من داشتم معذرت خواهی می کردم.)
دایی: خواهش میکنم دایی جان، نه بابا خوب کاری کردی زنگ زدی.
حالا دیگه مثل گذشته دایی ام را فردی نمی بینم که می خواد دیگران را ضایع کنه، اون بنده خدا فقط یه ذره بیشتر شوخی میکنه و اصلا هم قصد تحقیر دیگران را نداره. حالا خیلی بیشتر از گذشته دوستش دارم و بهش نمره ی 19 تو ذهنم میدم.
خاطره دوم:
زن برادرم یه روز از دست همسایه جدیدش می نالید که یه زنیه که همش طلاهاشو به رخ ما میکشه و همش از جواهراتش میگه. خودشو به رخ ما میکشه. همه ی زنای همسایه ازش بدشون میاد. هر وقت وارد جمع ما میشه، همه ناراحت میشن. منم گفتم که یه راه بهتون میگم تا دیگه خودشو براتون نگیره. این دفعه که رفت روی اعصابتون، بهش بگو: این رفتارات اعصاب همه را خرد میکنه و باعث شده که ما از تو بدمون بیاد. اونم رفت و همین کار را کرد. دو هفته بعد که رفتم خونش، گفت بهش گفتم و بعد اون اومد به من گفت که من قصد نداشتم شماها را ناراحت کنم و ... . بعدها فهمیدم که این زن چون اعتماد به نفسش پایینه، نمی تونسته خودش را تو اون جمه دوست داشتنی نشون بده، به همین دلیل همش از جواهراتش میگفته تا یه جوری توجه را به خودش جلب کنه. الان اون زن شده دوست صمیمی زن برادرم و با هم آشپزی و نقاشی می کنند.

این دو عامل باعث شد تا من دیدم نسبت به آدما عوض شه. این دو داستان نشون میده که خیلی از این رفتارها سوءتفاهم است. ما بیخود یه حرف بقیه را نشونه ی خوی شیطانی اونها می دونیم. باور کنین اونها منظوری ندارن. من بیخود دایی مهربانم را یه آدم خودخواه تصور می کردم و زن برادرم بی خود، همسایه اش را یه زن عقده ای می پنداشت. حالا من به یه جمله که البته ساخته ی خودم هم هست رسیدم:
آدما به اون بدی که ما فکر می کنیم نیستن.
بیش از 95 درصد موارد حرفای دیگران توی همین بخش جای میگیره. آدما قصد توهین به ما را ندارند. یه چیزی میگن و ما ناراحت میشیم، در حالی که اصلا یه منظور دیگه داشته اند.
اما برای این که واقعا بدونین که این جوریه، بهتره چند بار که یکی یه چیزی بهتون میگه، محترمانه ازش بخواهید که منظورش چیه و اون وقتی توضیح داد، میبینین که بی خودی ناراحت شده اید. در هر حالت بیان نکردن این دلخوری ها و ریختن اونها تو دلتون باعث میشه تا یه دفعه فوران کنه و به خیلی ها آسیب برسونه. کافیه ازشون بخواهید تا منظورشون را بگن که آیا می خواستن شما را ناراحت کنن یا نه. پس گذشت مطلق، ممنوع و در عوض سوءتفاهم را برطرف کنین و بی خودی دلتون را پر از کینه نکنین. اگه من از دایی ام توضیح نمی خواستم، همیشه ازش بدم میومد و اگه زن برادرم از همسایه اش توضیح نمی خواست، بهترین دوستش را پیدا نمی کرد. :)

موارد بعدی شامل: 2) در مورد خودمون 3) حاضرجوابی را در ارسال بعد میگم،

[tesoke]

بخش دوم: در مورد خودمون.
جالبه که ما همش فکر می کنیم که خیلی از آدمای دور و برمون دارن به ما تیکه می اندازن، اما حواسمون نیست که ما هم برای دیگران آدم دور و بری حساب میشیم. اما باز هم مثل همیشه به خودمون نمره ی بالا میدیم و ادعامونه کا ما به کسی تیکه نمی اندازیم و خیلی مهربونیم و این دیگرانند که موجب ناراحتی ما هستن. اما متاسفانه ما جزئی از اون 95 درصد برای دیگران به حساب می آییم.

بازم دو تا خاطره:
پیرو همین که اگه من از حرف کسی ناراحت بشم، محترمانه بهش میگم، یه روز با زن داداشم در این مورد حرف زدم و گفتم که به من نگین "عتیقه".
زن داداش: اما عتیقه در فرهنگ ما معنی بدی نمیده.
من: اما در فرهنگ ما به معنی چلمنگ و خنگ و ... هستش. لطفا نگین.
زن داداش: اون هم گفت که نمی دونستم ناراحت میشی.
من: نه، چون شما را می شناسم که منظور بدی نداشتین. مقصر این کلمه است که تو دو فرهنگ مختلف مشکل ایجاد کرده.
زن داداش: باشه، دیگه نمیگم. اما تو هم حرفایی میزنی که من ناراحت میشم.
من: چی؟ من که چیزی نگفته ام.
زن داداش: چرا، هفته ی قبل که رفته بودیم شمال، تو جلوی مادر به من گفتی، این قدر میخوری، نترکی.
من: خب، ناراحت شدین، اون فقط یه شوخی بود.
زن داداش: اما برای من یعنی این که، تو خیلی پرخور هستی.
من: نه، من اصلا همچین منظوری نداشتم، ببخشین.

خاطره ی دوم:
چند روز قبل که خونه ی برادرم بودم، یه ساعتی با زن برادرم حرف میزدیم و اون گفت که تو مثل برادر منی، خیلی اخلاقت خوبه، اما یه اخلاق بدی داری که من ناراحت میشم.
من: خب چیه؟
زن برادر: چون خودت گفتی که بهتره دلخوری ها را بگیم، منم میگم.
من: باشه بگین. (این راهکار را به زن برادرم هم داده ام.)
زن برادر: تو به خاطر این که فوق لیسانس می خونی و من مدرکم از تو پایین تره، به من چند بار تیکه ی بی سوادی انداختی.
من: عمرا. امکان نداره.
زن برادر: چرا، البته چون اخلاقت خوبه، من زود فراموش کرده ام و نمی تونم ازت بدم بیاد، اما خب این کار را کرده ای.
من: امکان نداره، اگه هر چی به من بگین قبول، اما من به خاطر تحصیلاتم به کسی فخر نفروختم.
زن داداش: اون روز که من در مورد کامپیوتر فلان چیز را گفتم، تو سریع از من ایراد گرفتی و بعد هم به سوتی ای که من دادم، خندیدی.
من: آهان اون روز، نه باور کنین من اصلا همچین منظوری نداشتم. خنده ی من به اون سوتی جالبتون بود و نه به خودتون. من خواستم با هم به اون سوتی بخندیم و نه این که من به شما بخندم.

و بعد هم کلی در مورد این که منظوری نداشتم حرف زدم. میبینین. ما خودمون هم داریم برای دیگران مشکل و ناراحتی درست می کنیم. اما فکر می کنیم که اگه همه تو دنیا مثل ما بودن، دنیا گلستان میشد.
اینو بگم که من اصلا برام قابل قبول نیست که بخوام به یکی دیگه توهین کنم. اصلا و ابدا تو مرام من نیست. اما ناخودآگاه و نخواسته این اتفاقات پیش میاد و من هم مقصر نیستم. بنابراین می تونیم اون جمله ی خودمو بسط بدهم و در این مورد این طوری بیانش کنم: ما هم به اون بدی که دیگران فکر میکنن، نیستیم.
برای فرار از ای سوءتفاهم ها، یه راه حل اینه که با هم حرف نزنیم که نمیشه، بنابراین فقط یه راه حل میمونه و اون هم اینه که یه کم مثبت نگر باشیم و بدونیم که 95 درصد این ناراحتی ها بی منظوره و سوءتفاهم. اما همین سوءتفاهم ها را هم نباید بگذاریم تا تو دلمون بمونه. باید با احترام از طرف مقابل بخواهیم تا در مقابل این حرفش توضیح بده.

خب فقط مونده قسمت سوم، از این که همکاری کردین و بین این دو نظرم چیزی ننوشتین ممنون.فقط مونده یک حالت دیگه. اونم زود زود مینویسم.

[tesoke]

بخش سوم: حاضر جوابی؛
اما در مورد 95 درصد حرف زدیم و موند اون 5 درصد باقی مانده. درسته که بیشتر ماها منظوری برای ناراحت کردن همدیگه نداریم ولی این وسط یه سری نخاله هایی پیدا میشن که بد جوری حال آدمو میگیرن. اینا میشن همون 5 درصد باقی مانده. این 5 درصد به هر دلیلی ممکنه بخوان حال ما رو بگیرن.

چند دلیل:
1) ممکنه از روی نادانی باشه، مثل همون داستانی که خانوم yasa در پست شماره 17 از این تاپیک نوشته بود، در این مورد بهترین برخورد را هم همون خواجه داشته. این مورد در اون 95 درصد نیست، زیرا طرف مورد نظر آدم موجهی نیست، بلکه یه نادانه.
2) ممکنه از روی عقده ای بودن باشه، بالاخره آدمایی هستند که توی خانواده ای یا جو نامناسبی بزرگ شدن و از این که دیگران را آزار بدن کیف می کنند. مثل همین جوونایی که تو یه جای عمومی عربده می کشن، یا اونایی که ماشین دیگران را خط می اندازند و ... .
3) ممکنه برای جلب توجه باشه، بالاخره بعضی ها هستند که می خوان با ما ارتباط برقرار کنند، اما این قدر خنگ هستند که حتی اگه بخوان خوبی کنند، باز میشن مثل دوستی خاله خرسه.
حالت های دیگه ای هم ممکنه بوجود بیاد، اما دیگه احتیاجی به لیست کردن اونها نیست.

راهکار عملی:
یه لیست از اونایی که از دستشون ناراحتین را بنویسین، بدونین که فقط 5 درصد ممکنه که واقعا بخوان شما را ناراحت کنند. 95 درصد را دوستانه حل کنین و ازشون توضیح بخواهین. (مثل مورد دایی من و همسایه زن برادرم) توی دلتون دلخوری ها را نگه ندارین. برای اون 5 درصد می تونین چند راه را انتخاب کنین. راههایی که من انتخاب میکنم:
1) خیلی راحت باهاش در مورد این قضیه حرف میزنم و میگم، بهتره ما با هم شوخی نکنیم، چون من ناراحت میشم، مثلا همکلاسی من هر وقت میاد کنارم، دستش را میزاره روی دوشم، من هم مستقیم و با چاشنی شوخی بهش گفته ام، این کار رو نکن، من خوشم نمیاد و وقتی دیدم تکرار میکنه، بهش گفتم: همیشه با من یه فاصله ی 30 سانتی را حفظ کن و این قدر براش تکرار کردم تا دیگه این کارو نمی کنه.
2) ازشون فاصله بگیرین، گاهی جواب ابلهان خاموشی است، برخی ها این قدر گوسفند تشریف دارن که بهتره آدم ازشون فرار کنه و باهاشون گلاویز نشه چون رفاقت با اونها که سودی نداره، فقط می مونه ضررش.
اما یادتون باشه که اگه این لیست ناراحتی هاتون 20 نفر شده، فقط 5 درصد این لیست ممکنه بخوان عمدا شما را ناراحت کنن. 5 درصد برای 20 هم میشه، یک نفر. آره، واقعا توی همه ی آدما دور و بر ما فقط یه نفر یا نیم نفر هستند که ممکنه واقعا بخوان روح ما رو آزار بدن. یه وقت ور ندارین و به همه ی اون 20 تا بگین، ما نمی تونیم با هم شوخی کنیم و بهتره با هم ارتباط نداشته باشیم.

نتیجه گیری:
باور کنیم که نه ما و نه دیگران قصد آسیب زدن به هم رو نداریم. امکان این که یه آدم مریض دور و بر ما باشه، خیلی کمه. اگه داریم همه را بد میبینیم، مشکل از نگاه ما به زندگیه.

آخیش، تموم شد. مرسی که صبوری کردین و چیزی ننوشتین. حالا می تونین پست بدین و بحث را ادامه بدیم.

[مدیرهمدردی]

سلام بر tesoke گرامی
به خاطر فعالیتهای مفید و سازنده اتان در تالار همدردی، همچنین به بهانه پستهای سه گانه فوق( که طی آن بطور کاربردی آموزش دادها ید که چگونه با افرادی که شیوه ناصحیح تعاملی دارند، رفتار کنیم.) مدت 30 روز شارژ عضویت از طرف تالار همدردی به شما هدیه می شود.

[فرانک1389]

عــــــــــــــــالی بود آقای تسوکه

مخصوصا روابطتون با زن داداش،

برای من خیلی مفید بود ، ممنون

موفق باشید

[چشمک]

کاشکی این تاپیک ادامه پیدا می کرد
عالی بود ..

به روز رسانی