با سلام و خسته نباشید
راستش هر چی فکر کردم و مشورت گرفتم آخرش نتونستم یه تصمیم قاطع بگیرم
26 سال سن دارم و شاغلم ...قبلا تجربه دوتا دوستی با جنس مخالف رو داشتم که نفر اول حدود دوسال باهام بود و واقعا دوستش داشتم. ..نفر دوم هم برا فراموش کردن اولی بود که اونم انصافا دختر خوبی بود
ولی هردوتا با اینکه دوسشون داشتم بخاطر همین موضوع پول و امکانات هر دو رفتن پی زندگیشون با اینکه دوسم داشتن
الان مساله چیز دیگه هست ...دختر عمه خودم از بچگیش بهم علاقه داشته و بحق عاشقمه!
شاید 70 درصد معیارهای منطقی یه ازدواج رو داره و واقعا دختر خوب و ساده و کم توقعی هست که این روزا کمتر میشه پیدا کرد
البته عیب هایی هم داره که میشه چشم پوشی کرد
ولی سوال اصلی من اینه که نتونستم اونجور که دوتا دختر قبلی توی زندگیم بودن دوسش داشته باشم ...با اینکه می دونم منو فقط بخاطر خودم می خواد ...دوست داشتنم در حد معمولیه و عشقی درکار نیست
چرا اینقدر تاکید دارین که عشق مهمه؟ مگه اون دونفر اول عاشقشون نبودم؟ مگه عشق فقط برا 18 ماه تا سه سال اول نیست؟ راحت گذاشتن و رفتن ...ولی میدونم اونی که عاشقش نیستم به پای همه چیم وایمیسه
باید فکر یه عمر زندگی بود یا فکر دو سه سال اول زندگی؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)