یکی از دعاهایی که هر از گاهی توفیق خوندنش رو پیدا می کنم مناجات پانزدهم از مجموعه مناجات خمس عشره که منسوب به امام سجاد علیه السلامه و در مفاتیح الجنان هم اومده ، حقیقتا یک گنجینه ی گرانبهاست . نمی دونید گاهی که در اوج نا ارامی ام خوندن این جور دعاها و مناجاتها چه حلاوتها به من نمی چشونه و چه سرورها که در قلبم داخل نمیکنه :
اِلهى اَسْكَنْتَنا داراً حَفَرَتْ لَنا حُفَرَ مَكْرِها وَعَلَّقَتْنا بِاَيْدِى الْمَنايا فى حَباَّئِلِ غَدْرِها
خدايا تو ما رو در خونه اى ساکن کردی كه سر راهمون چاههای مکرش رو حفر کرده و در بندها و چنگالهای فريبش ما رو اسیر کرده
خدایا یکی فرزند نداره و یکی داره و ازش رنج می بره یا در تربیتش مونده ، یکی پول نداره و اون یکی داره و موجب فساد و تنبلیش شده ، یکی همسر نداره و دیگری داره و ازش در رنجه ، بعضی پدر و مادر ندارن و در محرومیت یتیمی و برخی دیگه دارن و در تحملشون طاقتشون طاق شده ! این چه دنیاییه که هر چیزی رو تا نداریم زحمت بدست اوردنش رو تحمل می کنیم وفکر می کنیم اگه داشتیمش همه ی مشکلاتمون حل بود و بعد که بهش می رسیم تازه می مونیم باهاش چکار کنیم و چگونه اونو با خودمون هماهنگ کنیم ؟ گویی تو که در قرآن فرمودی " لقد خلقنا الانسان فی کبد" بعمد ما رو تو این رنجها غوطه ور کردی تا ببینی چکاره ایم ؟ راه درمان چیه و ما کی اون آرامش مطلوب رو در آغوش خواهیم کشید؟
فَاِلَيْكَ نَلْتَجِىءُ مِنْ مَكاَّئِدِ خُدَعِها وَبِكَ نَعْتَصِمُ مِنَ الاِْغْتِرارِ بِزَخارِفِ زينَتِها
پس به تو پناه میبریم از این دامهاى فريب و از مغرور شدن به زر و زيور آراسته ی این دنیا
خدایا تو ما انسانها رو بهتر میشناسی ، ضعیفیم و کم ظرفیت ، با توقعات زیاد و کوشش کم ، زود کاسه ی صبرمون لبریز میشه و تحملمون طاق ، زود یادمون میره راه رو از چاه ، خیلی چیزا می دونیم اما کمتر بهشون عمل می کنیم ، ما بریدیم و نمی دونیم چطور قدرت تحملمون رو باید بالا ببریم ؟
فَاِنَّهَا الْمُهْلِكَةُ طُلاّبَهَا الْمُتْلِفَةُ حُلاّلَهَا الْمَحْشُوَّةُ بِالاْفاتِ الْمَشْحُونَةُ بِالنَّكَباتِ
زيرا كه دنيا جويندگانش رو به هلاكت می اندازه و واردين خود را نابود كند و آكنده است از بلا و زيان و پر است از رنج و سختى
من و شما با پای برهنه قدم در یک خارزار گذاشته ایم ، خدایا چطور میشه از این وادی ره به سلامت برد ؟
اِلهى فَزَهِّدْنا فيها وَسَلِّمْنا مِنْها بِتَوْفيقِكَ وَعِصْمَتِكَ
خدايا پس ما را نسبت به اون دنیا بی رغبت کن و به وسيله توفيق و نگهدارى خود ما را از شرورش سالم بدار
و به راستی که زهد و بی رغبتی به ظواهر و زیور های دنیا آرامشی به ارمغان میاره که اهلش باید اونو توصیف کنند .
وَانْزَعْ عَنّا جَلابيبَ مُخالَفَتِكَ وَتَوَلَّ اُمُورَنا بِحُسْنِ كِفايَتِكَ وَاَوْفِرْ مَزيدَنا مِنْ سَعَةِ رَحْمَتِكَ
و بيرون آر از بر ما جامه هاى مخالفت و نافرمانيت را و با حسن كفايت خود امور ما را سرپرستى فرما و از رحمت وسيع خود سهميه عطاى ما را افزون گردان
وا واقعا که حافظ به حقیقت سروده :
یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی
قصد تفسیر ندارم گو اینکه شارح هم نیستم و بیشتر حس و تحلیل خودمو بیان می کنم لذا منو ببخشید و نظرتون رو بفرمایید .
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)