شوهر من یه علامت سئواله ؟

[مهراز]

سلام به همه

من یه مشکل بزرگ دارم که داره باعث مرگ فرسایشی من میشه. متاسفانه همسرم با پدر و برادرش کار میکنه. البته اونا زیر دستش کار میکنن ولی تو رفتار مادرش طوریه که انگار اون صاحب همه چیز هست. مشکل اینه که همسرم هم طرفدار اونهاست و نه تنها از حق خودش دفاع نمیکنه به اونا اجازه هر گونه بی احترامی به من رو هم میده و در مقابل کوچکترین اعتراض من تهدیدم میکنه که نمیذارم دیگه بچه رو ببینی و میدم مامانم بزرگش کنه !!!!!!!!!! بدی اونا از طرفی و بی غیرتی همسرم نسبت به من تا حدی هست که دیگه تحمل ندارم. نا گفته نماند همسرم رفتار دو گانه ای داره و جلوی فامیل خودم به من محبت میکنه ولی تو فامیل خودش کاملا بی اعتناست. به من بگید چه کنم؟

ببخشید دوستان فقط خواستم در مورد اسمم (هوو) یه توضیح بدم.

اولین بار که مادر همسرم با من صحبت کرد به من گفت تو هوو من هستی !!!!!!!!!! و میخوای پسرمو از من بگیری این پیش زمینه ذهنی یه مادره از عروس جوونش . تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل !!!

[حسین پور]

البته اونا زیر دستش کار میکنن ولی تو رفتار مادرش طوریه که انگار اون صاحب همه چیز هست

بادرود

مهم این است که همسرتان کار دارند این یک نکته مثبت است....

مهم این است که مادرش تنها در فکر خود این چنین می پندارد و شایدهم شما در ذهن خود چنین تصور می کنید. ذهنیات و افکار یک فرد درباره نحوی زندگی ما زیاد مهم نیست زیرا همه آنان بنا بر نفع شخصی در مورد ما قضاوت می کنند.

بی غیرتی همسرم نسبت به من تا حدی هست که دیگه تحمل ندارم. نا گفته نماند همسرم رفتار دو گانه ای داره و جلوی فامیل خودم به من محبت میکنه

غیرت در این نیست که همسرتان جلوی خانواده اش درآید... غیرت این است که همسرتان درک کرده باید در جمع خانواده شما احترامتان را بجا آورد .

غیرت در این نیست که به مادرش بگویید زندگی ما به شما ربطی ندارد زیرا بایدباور کنند هیچ زنی نمی تواند جایگزین به مانند مادر برای یک مرد باشد زیرا مادر اولین کسی بوده او را تحت پوشش و حمایت خود قرار داده

غیرت و میزان حمایت همسرتان را شما مشخص می کنید اگر بجای رودرو شدن با خانواده همسرتان تنها ظرفیت ها و سازگاری خود را افزایش دهی یعنی کمتر در مقابل او از مادرش انتقاد کنی مادرش را متهم نکنی بلکه عشق بودن قید و شرط را که همانا یکی از ویژگی های مادری است ارائه دهی و رفته رفته همسرت را به سوی خود جذب کنی.

دلیل اینکه همسرتان نمی تواند پیش خانواده خود به شما ابراز علاقه کند می تواند شامل ::

الف)از بازخوردهای رفتار محبت آمیز خود نسبت به شما از سوی خانواده هراس دارد...
به عنوان مثال>> می ترسد مادر یا برادرانش بگویید دیدی تا دیروز توی خونه به مامان یه سلام هم نمی داد الان قربون صدقه زنش میره..

ب)می خواهد ""مردبودن"" خود را ثابت کند.عموما باور غلط برخی مردان این است که نباید خود را در بین خانواده دلبسته به همسر نشان دهم...باید جدی باشم.

و دلایل دیگر که مربوط به دوران کودکی ایشان است.

به من بگید چه کنم؟

تنها کاری که از دست شما برمی آید این است که مقابله به مثل با خانواده همسرت نکنی.

حرف دلت را با او بدون تخریب چهره مادر و خانواده اش در میان بگذاری.
بگو>> عزیزم شما باید مهم ترین معیارت در زندگی ابتدا رسیدگی به همسرت باشد بعد به دیگران این نیاز ماست.

اگر زیاده از حد و غیرمنطقی به حرف مادرش گوش فرا می دهد نباید واکنش مقابله ای و هیجانی داشته باشید یک کلام بگویید:

"عزیزم من مخالفتی ندارم که به حرف های مادرت گوش دهی ولی چون نظر او برایت در تمام زمینه ها مهم تر است بهتر است سایر علاقه هایت را نیز با او مطرح کنی"

و در آخر یادتان باشد هیچ جیزی جای مهر و محبت مادر را در قلب فرزندش نخواهد گرفت شما هم سعی نکنید این جایگاه را از بین برید تلاش نکنید و به زور خود را دوست داشتنی جلوه دهید بلکه بگذارید در کنار محبت به مادرش عشق شما را نیز درک کند""

ویژگی اصلی یک مادر عشق ورزی و خدمت بدون هیچ چشم داشتی است اگر این گونه با همسرت برخورد کردی موفق خواهی بود.

بدرود

[shad]

با قسمتی از صحبتهای حسین پور عزیز موافقم و با قسمتی مخالف..
این طور که از نوشته های شما مشخصه، همسر شما در خانواده ای با فرهنگ متفاوت از شما بزرگ شده و این تفاوت فرهنگی باعث بروز این مشکلات شده..

عزیزم، شما باید بین دو تا رابطه تعادل برقرار کنید تا زندگی متعادلی داشته باشی، یعنی بین خودت و مادر همسرت، و بین خودت و همسرت.
وقتی مادر همسر شما به شما گفته که هووی اون هستید، بهترین حرفی که شما میتونستید به اون بگید این بود که « شما مثل مادر من هستید و من دوست دارم که شما رو به اندازه مادرم دوست داشته باشم»..
من مخالف این هستم که شما همون شکلی که مادر همسرتون به پسرش عشق می ورزده باید به همسرتون عشق بورزید چون اصلا این دو رابطه با هم قابل مقایسه نیستن، یکی از عوامل بی تفاوتی مرد به زندگی و سرد شدنش اینه که همسرش براش نقش مادرش رو بازی کرده، شما باید در نقش یک زن و یک دوست برای همسرتون ظاهر بشید..

البته چون این قضیه بسته به فرهنگ طرف مقابلتون هست و اون طور که من می بینم، شما بیشتر از مستقل نبودن همسرتون ناراضی هستید، یعنی همسرتون از لحاظ شخصیتی مستقل نیست، درسته که همسر شما شغل داره و این نکته مثبتی هست، اما مردی که استقلال شخصیتی داشته باشه و بیکار از مردی که شاغل باشه و وابسته خیلی بهتره، برای اینکه مرد اول دنبال اینه که روی پای خودش بایسته و بالاخره خودش رو نجات میده اما مرد دوم، امکان داره شغلش رو هم به خاطر وابستگیش از دست بده..

برای اینکه بیشتر بشه شما رو راهنمایی کرد ازتون خواهش میکنم در مورد خودتون و زندگیتون بیشتر توضیح بدید و اینکه در کل رابطه تون با همسرتون و خانواده همسرتون به چه شکله، چند ساله هستید و چند وقته که ازدواج کردین و ...

[حسین پور]

با قسمتی از صحبتهای حسین پور عزیز موافقم و با قسمتی مخالف..
ا
من مخالف این هستم که شما همون شکلی که مادر همسرتون به پسرش عشق می ورزده باید به همسرتون عشق بورزید چون اصلا این دو رابطه با هم قابل مقایسه نیستن،

بادرود و تشکر از عضوء با سابقه و یکی از مشاوران آگاه تالار شاد عزیز

اما اگر دقت کنید من بر یکی از ویژگی های منحصر به فرد مادر که همانا ""ابراز عشق بدون چشم داشت هست"" اشاره کردم. و اینکه مراجع عزیز سعی نکند جای محبت مادر را در قلب همسرشان بگیرند بلکه ظرفیت های خود را بالا برند.

وگرنه بله تاکید می شود مانند مادر رفتار نکنید...اما در مواقعی زن باید واقعا نقش یک مادر سخت گیر را بازی کند... مادری که قوانین وضع می کند و خواستار این است که فرزندش حق خود را درک کند و در این راستا حمایتش می کند.

به نظرم هوو عزیز هم باید با حمایت از مردش متقابلا شرایطی را فراهم آورد تا او حقوق خود را بازیابد و این حمایت جزء با ابراز عشق بدون چشم داشت در کنار اعتراض های سازنده امکان پذیر نیست.

بدرود

در ضمن این تاپیک مفید را حتما مطالعه نمایید>> ""با مادرشوهر کنار بی یایید < (البته کلا این مقاله درباره خانواده شوهر است)

[مهراز]

سلام به دوستان خوب حسین پور و شاد و ممنون از توجهتون

سعی میکنم شرحی از خودمو مختصر بنویسم. من 31 ساله و یه فرزند 2 ساله دارم. همسرم یک سال از من بزرگتره و ایشون 1 برادر و 4 تا خواهر داره.از طریق یه دوست مشترک به هم معرفی شدیم. متاسفانه از همون اول هم مشخص بود که تحت تاثیر مادر و خواهراش هست. طوری که براش از من مهمتر بودن و هنوزم همینطوره. برای مثال خواهرشو میبرد جایی در حالیکه به من میگفت خودت با اتوبوس برو. من فکر میکردم که به مرور بهتر خواهد شد ولی هنوزم اونا در درجه اهمیت بالاتری هستن. اگه من برای رفتن به جایی مخالف باشم ولی مادر یا خواهرش ازش بخوان همونجا بریم باید بریم و الا بد خلقی و تهدید (همون که دیروز نوشتم) بعلاوه پدر همسرم هم با من خوب نیست چون ایشون هم مطابق میل همسرشه و یه بار موقع تولد بچه به خاطر اینکه داشتم شیر میدادم و دیر اومدم تو پذیرایی به من حرف زد و میخواست منو بزنه. همه اینها یه طرف اینکه همسرم اونا رو تائید میکنه بیشتر عذاب دهنده است. مثلا وقتی کوچولوی ما دنیا اومد هیچکدوم به ملاقات من نیومدن و من خیلی خیلی احساس تنهایی کردم. چون اکثر خانواده من شهرستان زندگی میکنن. ولی چند ماه بعد که خواهرشون بچه دار شد و بر خلاف خواهش چندین باره من مبنی بر اینکه "حالا که اونا به ملاقات ما نیومدن تو هم نرو تا متوجه کارشون بشن" جناب همسر دور از چشم من همون روز رفت بیمارستان برای ملاقات !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! و دهها اتفاق دیگه که از حوصله تون خارجه .
اینم بگم که من همیشه رفتار مناسبی باهاش داشتم حتی ازش خواستم به خاطر آینده بچه مون رفتارشو عوض کنه ولی فرقی نکرده.
یه بار از مادر همسرم خواهش کردم که با من مهربون باشن منم مثل دخترشون هستم. ایشون گفت هر کاری میکنم خوب میکنم !!!!!!!!!!!!!!!!!
همسرم هم یه روزا که میاد خونه عصبی و بد اخلاقه. فرداش شوخ و خوش اخلاق !!!!! میگه من مدافع تو هستم ولی من حتی یه بار هم چنین چیزی رو نه دیدم و نه احساس کردم. واقعا درمونده شدم. اگه پای بچه در میون نبود ادامه نمیدادم. واقعا فرسوده شدم.

[lvlahtab]

سلام عزیزم
کاش اسم دیگه ای انتخاب میکردین.حس ناخوشایندی به آدم میده
خب در هر حال ایجاد این تعادل بین همسر و خانواده بسیار سخت هست برای یه آقا
چون در هر دو طرف یه خانم هست با تمام خصوصیات زنانه!!! که این آقا رو واسه خودش میخواد.
شما نگفتین چند ساله ازدواج کردین؟
آیا امکان مراجعه به مشاوره حضوری رو مخصوصا با همسرتون دارین؟
در مورد مشکل شما صحبت با شما فقط تا حدی میتونه کمک کنه.همسرتون هم باید مورد مشاوره قرار بگیرن
عزیزم زیاد نگران نباش
سعی کن فاصله ت رو با خانواده همسرت بیشتر از قبل کنی.منظورم از نظر تعامل و رفتارهاتونه.زیاد باهاشون صمیمی نشین تا براحتی بتونن بهتون هر حرفی بزنن.البته به فرهنگ اونا هم برمیگرده اما نوع رفتار شما هم تعیین کننده س.
زیاد پیش همسرتون از خانواده ش بدگویی نکنین.درسته گاهی از کنترل ادم خارج میشه اما با این کار ما خانوما فقط خودمونو کوچیک میکنیم و موقعیت خودمونو به خطر میندازیم.سعی کنین بصورت غیر مستقیم و با سیاست و درایت بیشتری به همسرتون انتقال بدین حرفای دلتونو.
حریمها رو با خانواده ش و خودش از بین نبرین.
شما در مورد عکس العملهای خودتون و نوع تعاملتون با خانواده همسرتون چیزی نگفتین.همچنین درمورد تعاملتون با همسرتون

خب بگین شما با اونا چطور رفتار میکنین؟وقتی واکنش بدی نشون میدن شما چطور برخورد میکنین؟لطفا با کمی جزئیات بگین تا بیشتر قابل لمس باشه

[shad]

عزیزم، خیلی خوبه که همسرت میگه مدافع تو هست، تا یه جایی این همسر آدمه که باید از شخصیت و حقوق طرف مقابلش در برابر خانواده اش دفاع کنی ولی بیشتر این قضیه بر می گرده به برخورد خودت...
عزیزم توی این مدت خودت مدافع شخصیت خودت بودی؟ منظورم گارد گرفتن نیست، منظورم اینه که چقدر به خودت احترام میزاری، چقدر برای حرفات و اعتقاداتت ارزش قائلی؟ چقدر به اطرافیانت اجازه میدی که وارد حریم خصوصیت بشن؟؟
زندگی صحنه جنگ و نبرد نیست، حالا اگه کسی مقابل تو لباس رزم پوشیده تو هم نباید اشتباه اون رو تکرار کنی، فقط کافیه از کنارش رد بشی..
من با عرض شرمندگی باز هم باید بگم که شما باید در این مرحله به خودتون عشق بورزید.. چرا باید در مقابل شکایت شما (فعلا به حق یا ناحق بودنش رو کاری ندارم) همسرتون تهدیدتون کنه؟ چون شما خیلی آسون شخصیتتون رو پیش اون شکستین، اون میدونه که چه قضیه ای به شما آسیب می زنه و ازش سوء استفاده می کنه. در واقع از ماست که برماست..
عزیزم، تا اطلاع ثانوی از خانواده همسرت پیش همسرت شکایت نکن تا بتونی روش صحیح دفاع از شخصیتت رو پیدا کنی.. فعلا توقع معجزه نداشته باش تا وقتی که درون خودت معجزه ای اتفاق بیفته..

[مهراز]

ممنون از توجهتون دوست عزیز. خودمم از این اسم بدم میاد ولی چون اولین چیزیه که مادر همسر به من نسبت داده عنوانش کردم . اگه قسمتی هست که میشه اسم کاربری رو تغییر داد بفرمائید عوضش میکنم.

5 ساله ازدواج کردیم. اوایل ازدواجمون من در مقابل کارها و حرفاشون فقط سکوت میکردم و خودمو به نشنیدن میزدم. ولی وقتی می دیدم به همسرم به عنوان مرد این زندگی به راحتی توهین میکنن (مثلا تو آدم نیستی یا خواهرزاده چهار ساله اش بهتر از همسر من تشخیص میده) راستش چند بار به همسرم اعتراض کردم که از خودت دفاع کن مثلا تکیه گاه من باید باشی. ولی اون نه تنها از خودش دفاع نمیکرد بلکه به من حرف میزد و میگفت تو ذهنت خرابه و برداشت بد میکنی!!!!. منم دیگه چیزی نگفتم. بار ها و بارها هم در خصوص اندازه خانه پدری و جهیزیه ام و حتی از وقتی تو عروسی من رقصیدن دچار پادرد و کمر درد شدن و ..... حرف زدن و زدن و من سکوت کردم تا اینکه یه بار داد زدم که دست از سرم بردارین . از اون لحظه به بعد اذیت ها بیشتر شد و رسما مادر همسرم به ایشون گفت که باید بره یه زن دیگه بگیره چون از من خوششون نمیاد. تا امروز هم کج دار و مریض باهاشون رفتار میکنم. اگه بیان خونمون (به دعوت خودشون یا همسرم) پخت و پز میکنم و پذیرایی. عیدی و کادو بهشون میدم و خوش آمد میگم اما نه صمیمانه. همسرمم چون چند بار بهش گفتم اگه بچه نبود این زندگی سرد رو تحمل نمیکردم نقطه ضعف گرفته.

اینم بگم که از لحاظ تحصیلات. شکل ظاهری و خانواده به اصطلاح من خیلی سر هستم. اصلا چهره و شغل من با خواهرای ایشون قابل مقایسه نیست.

ببخشید کج دار و مریز (غلط املایی داشتم). انقدر ذهنم پر از اتفاقات ناخوشایند هست که مدام دارم جسته گریخته مینویسم. امبدوارم درک کنین. بازم ممنون

[sogand66]

عزیزم، شما باید بین دو تا رابطه تعادل برقرار کنید تا زندگی متعادلی داشته باشی، یعنی بین خودت و مادر همسرت، و بین خودت و همسرت.
« شما مثل مادر من هستید و من دوست دارم که شما رو به اندازه مادرم دوست داشته باشم»..

سلام

شاد عزیز به نکات مهمی اشاره کردن قطعا برقراری تعادل در پایداری روابط و حفظ احترام متقابل نقش مهمی دارد .

« شما مثل مادر من هستید و من دوست دارم که شما رو به اندازه مادرم دوست داشته باشم
مطمئنم اگر با این ادبیات با مادر شوهرتون صحبت کنیدو واقعا در رفتار نشون بدید باعث میشه کم کم دیدگاه ایشون نسبت به شما تغییر کنه چون شما رو در جبهه موافق می بینه نه مخالف(هوو) .

[lvlahtab]

عزیزم
بغیر از اون یه بار بازم الان با بی احترامی باهاشون برخورد میکنی؟منظورم پذیرایی یا کادو خریدن نیست.چطور باهاشون حرف میزنی؟
بهانه دستشون نده.باهاشون فقط در حد مسائل روزمره صحبت کن ونه بیشتر و در مورد روحیات و اتفاقات یا انتظارات خاص بهشون چیزی نگو.نیش و کنایه هم نزن.
اونا با رفتارشون میخوان تو رو ناراحت کنن و عکس العمل نشون بدی تا دنبالشو بگیرن.نذار به هدفشون برسن.بقول شادی از کنار حرفاشن بگذر.انگار نه انگار که شنیدی.کم کم خودشون خسته میشن.
اما همیشه احترامشونو داشته باش.
در مورد همسرت هم زیاد حساسیت نشون نده و سعی کن دست اونم بهانه ندی و بیشتر عشق ورزی کن.تابحال غر زدی.اما با اینکار همونطور که قبلا گفتم نتیجه منفی میگیری.همسرتو به خودت جذب کن.