سیر نمیشوم ز تو ای مه جان فزای من

[مدیرهمدردی]

از هر چه من اندوختم، در پای او چون ریختم، شادی فزونم آورد، غم را به یکسر می برد، هرگز نباشد من را غمی ، گر او زمن بستاندش.
عاشقان شیفته ی آنند که جان در ره جانانه دهند، پس اگر او نظری بر سوختن اندوختهِ دلباخته کند، تا ثریا صدای مستانه ی عاشق برود.

عطش خواهش خواستن در وجود عاشق ، هر لحظه فراوان گردد. این تمنای دل هر سوخته دلِ شیدایی هست.







خرمن من اگر بشد غم نخورم چه غم خورم
صد چو مرا بس است و بس خرمن نور ماه من

سیر نمیشوم ز تو نیست جز این گناه من
سیر مشو ز رحمتم ای دو جهان پناه من

سیر نمیشوم ز تو ای مه جان فزای من
جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من

با ستم و جفا خوشم گرچه درون آتشم
چونکه تو سایه افکنی بر سرم ای همای من

چند بزارد این دلم وای دلم خراب دل
چند بنالد این لبم پیش خیال شاه من