چند نسل دیگه باید قربانی فرهنگ های اشتباه بشه ؟

[آناهیتا]

به راستی دوستان خوبم چند نسل دیگه باید قربانی فرهنگ های اشتباه بشه
زنان چند نسل دیگه باید قربانی بشن ؟
بچه های بی گناه چند نسل دیگه باید قربانی بشن ؟

من زنی هستم مثل تمام زنانی که قربانی شده اند
فرزندان من هم قربانی ندانم کاری های خانواده همسرم هستند

[parnian1]

دوست خوبم ميشه واضحتر بگي؟

چرا قرباني شدي؟

منظورت از فرهنگ غلط چيه؟

[آناهیتا]

من یه سوال از شما دارم
یعنی شما متوجه این همه ظلم در حق خانم ها نشده اید تا کنون
اگه جوابتون منفی باشه نشون دهنده اینه که شما هنوز ازدواج نکرده اید و دختر منزل پدرتان هستید
من هم قبل از ازدواجم کوچکترین دردی را احساس نمی کردم
ولی در حال حاضر مملو از دردم
از چه بگویم ؟ از کدام نامردی ؟ از کدام ظلم ؟ از کدامین گناه ناکرده ؟
من تالار را مطالعه کرده ام اکثر مراجعه کننده گان که برای مشاوره می ایند در نهایت می بایستی خودشان را با شرایط تطبیق دهند و صبور باشند
من سوالم از این جهت است که تا کی زنان ما باید نقش قربانی را بازی کنند ؟؟؟؟

[parnian1]

دوست عزيزم من ازدواج كردم اما اين همه ظلمي كه ميگي رو نديدم....سوالت خيلي كلي هست ببين مثلا يه مثال برات مينويسم....
خانم حامله اي كه از دست شوهرش دلخور شده چون از وقتي فهميده بچه دختر هست(!!!!)باهاش حرف نزده!!!!!!!
باورم نميشه توو اين زمونه هم اين افكار منسوخ نشده....من اين رو يه نمونه ظلم به زن ميدونم اما شما خيلي كلي گفتي....
مشكل را بشكاف...

[مدیرهمدردی]

به راستی دوستان خوبم چند نسل دیگه باید قربانی فرهنگ های اشتباه بشه
زنان چند نسل دیگه باید قربانی بشن ؟
بچه های بی گناه چند نسل دیگه باید قربانی بشن ؟

من زنی هستم مثل تمام زنانی که قربانی شده اند
فرزندان من هم قربانی ندانم کاری های خانواده همسرم هستند

با سلام
به نظر میرسه دل پری داشته باشی.
منتظر حرفهاتون هستیم.
اما کمی آرومتر و خونسرد.
ما می خواهیم حداقل صداتو بشنویم

[آناهیتا]

جناب سنگ تراشان من 12 سال تمام روش های ممکن رو بکار بردم ولی نتونستم ابتدایی ترین مسائل را به اشخاصی که تفکرات آنها مستقیما در زندگی من موثر است در مورد من رعایت کنند
نه اینکه نمی دانند ابدا
می دانند و خودشان را به کوچه علی چپ می زنند
این وسط من و بچه هایم قربانی شدیم دلم بیشتر از همه برای طفل های معصومی می سوزد که ناخواسته وارد این زندگی شده اند
این تالار پر از مشکلات عجیب و غریب است مشکل من هم با مشکلات دیگر دوستان تفاوت چندانی نمی کند
قصه دخالت های مادر شوهر و خواهر شوهر
قصه توقعات بی جا و نامربوط آنها
قصه خیانت
قصه نامردی ها و قدر نشناسی ها
و ....
به راستی ایا راه حلی وجود دارد ؟
من خودم به شخصه به این نتیجه رسیده ام که ما نه قادر هستیم و نه می توانیم مشکلات دیگران را حل کنیم و تنها کاری که می توان کرد این است که سازگاری خودمان را افزایش دهیم
کاری که من انجام داده ام
ولی به چه قیمت ؟
به قیمت اینکه پوست بدنم بعد از 12 سال پوست کرگدن شده
مگر بچه های من چه گناهی مرتکب شده بودن ؟؟؟؟؟

سوالم من از این جهت است چند نسل دیگه باید با این مشکلات دست و پنجه نرم کنند
من هیچ وقت حاضر نیستم دخترانم را شوهر دهم

[parnian1]

خانمي آرووم باش...توضيح بده...حرف بزن....تو همه اين مشكلات رو با هم داري؟با همسرت مشكل داري؟

نميشه قاطعانه گفت كه اين مشكلات راه حل نداره...بعضي وقتا ما ترجيح ميديم كه دنبال راه حل اساسي نباشيم تا زندگي به روالي كه ما بهش عادت كرديم ادامه پيدا كنه....چون طاقت تغيير رو نداريم...

منظورم فقط شما نيستي ها من خودمم دقيقا همين طورم از تغيير ميترسم در حاليكه هميشه ضروري ترين كاري بوده كه بايد انجام ميدادم...

شوهر دادن يا ندادن دخترها هم چيزي نيست كه بشه الان راجع بهشون تصميم گرفت....ميدونم تحت فشار هستي اما بهتره براي حل مشكلت كه مطمئنا راه حل داره(هيچ چيز جز مرگ بدون راه حل نيست عزيزم)بيشتر وارد جزئيات بشي....

دليل اين همه پريشاني رو بگو....

چند ساله كه ازدواج كردي؟

مشكلت با همسرت هست يا خانواده همسرت؟

نظر همسرت راجع به دخالت هاي خانوادش در زندگي شما چيه؟چه موضعي داره؟

[آناهیتا]

من 12 ساله که ازدواج کردم
مشکل من اول با خانواده همسرم بود ولی چند سال بعد به واسطه فشارهای اونها روی همسرم من و همسرم هم با هم مشکل پیدا گردیم
از نظر همسرم همیشه حق با خانواده اش است
از نظر خانواده همسرم من عروس ام و اونها مادر شوهر و خواهر شوهر پس بنا بر عرف جامعه اونها باید به من زور بگن و من باید خم به ابرو نیارم اگه اعتراضی کنم حسابم با کرام الکاتبین است
اگه همسرم من می دانست که خانواده اش جایگاه خاص خودش را دارد و من به عنوان همسر و مادر بچه ها جایگاه خاص خودم را دارم و حق را به حق دار می داد مشکل من اینقد بزرگ نمی شد
حتی اگه می اومد به من می گفت عزیزم من زورم به اونها نمی رسه من از تو عذر می خوام من به خاطر همسرم تمام ناملایمات رو تحمل می کردم ولی افسوس و صد افسوس ....

این قسمتی از مشکلات من بود
من نتونستم این قسمت رو حل کنم و یاد گرفتم که باید سازگار باشم
شما راه حلی جز این دارید ؟؟؟؟
اگر راه حلی پیدا شد من باقی مشکلاتم را روی گود می ریزم

[parnian1]

تا به حال براي حل مشكلت با مشاوره خانواده حرف زدي؟

[ani]

آناهیتا ی عزیز و محترم

وضعیت شما کاملا قابل درک است اما به نظر من هر سازشی باید درست و ریشه دار و زیر بنایی باشد . به صرف اینکه سر و صدایی بلند نشود شما اقدام به سازش کرده اید؟!

اگر پوست شما مثل پوست کرگدن شده بود که سخت می شد و شما این حس قربانی شدن را نداشتید .پوست کرگدن و حس قربانی و انتقال آن به فرزند و دلسوزی با هم ،همراستا نیست . درست نیست ؟! پس شما همچنان روحیه لطیف و نرم و نازک خود را حفظ کرده اید و به مشگل هم فکر می کنید .

و باز به نظر من
اگر 80 در صد حرفهای شما در رابطه با خانواده محترم همسر و همسرتان درست بوده باشد و ما هم به همین میزان حق را به شما بدهیم . کاملا مطمئن هستم که شما به آنها اجازه داده اید تا نقش زجر دهنده را در زندگی شما بازی کنند و شما قربانی باشید .

و بهترین راه برای پیدا کردن و ریشه یابی مشگلات مراجعه به دکتر روانشناس بالینی است .

مطمئن باشید زمانی که شما مشگلات خود را ریشه یابی کنید و درد مشخص شود درمان هم آسان خواهد بود و زمینه های تغییر به مرور و نرم مهیا می شود و شما می توانید از این احساس مخرب فاصله بگیرید .


من زن بسیار قوی و مصممی هستم و از قضا در حیطه ی زنان هم داد سخنی سر داده و می دهم شنیدنی و دیدنی !! اما در مسیر زندگی پیش آمده که بر اثر فشار در یک مرحله ی زمانی ، حس قربانی بودن را تجربه کرده ام و می دانم که بسیار حس مخرب و رنج آوری است و البته بهای بسیار سنگینی هم برای کسب این تجربه و غفلت از خود پرداخت کردم .

برای درک بهتر پاره ای از مسائل فهمیدم این تجربه برای من لازم بود چرا که با پوست و گوشت و استخوان خودم هر چند کوتاه مدت اما آن را تجربه کردم و درهای تازه ای از درک به روی من باز شد .

اما به محض اینکه متوجه اشتباهات خود شدم مسیر خود را برای ترمیم روح و روان خود تغییر داده ام و مسلما بعد از دوره ی بازپروری خود می توانستم نسبت به محیط و زمان و شرایط به افراد دخیل در رابطه ام درست تر فکر کنم و ....

و اولین مسئله این است که من در آن هنگام فراموش کرده بودم که من همیشه و همیشه حق انتخاب دارم. قدرت تصمیم گیری دارم و بیشترین کسی که باعث و بانی این احساس و تجربه است خودم !

پس زنان ما در ایجاد این حس و مخصوصا در پایداری این احساس ، خود هم به میزان زیادی مقصر هستند .

اولین گام سازنده این بود که من به جای اینکه توجه خود را متمرکز برافراد و اتفاقات پیرامون کنم ،خودم را بررسی کنم .

من اشتباهاتی داشتم و بر مبنای همان اشتباهات، اجازه سواستفاده هایی از طرف خود من صادر شده بود .

در آن روز سخت بود که اعتراف کنم که من اشتباه کرده ام و سخت هم اشتباه کرده ام و می خواستم تمام گناه را ( از منظر ذهن آن روز خود ) به گردن بانیان حس قربانی بودن بیندازم . اما امروز سهم و حق خودم را از اشتباه که کم هم نبود، پذیرفته ام .اما در جا زدن و انتقال این حس به فرزندانم و... از زنی با توانمندیهای من بعید به نظر می رسید و من این کار را به هیچ عنوان نکردم . فرزندان من ، شرکا من در ایجاد این حس در مقطع زمانی را همچنان عاشقانه دوست دارند و مورد احترام قرار می دهند هر چند که بچه ها هم احساسات بد را با من تجربه کردند . اما در آن لجنزار احساسی فرو نرفتیم و در چرخه ی بیمار سایرین قرار نگرفتیم . ما زنده ایم و زندگی می کنیم چه بهتر که سالم و درست زندگی کنیم .چون در نهایت سلامت روحی و روانی هم انسان مرتکب خطا ست حال با وخیم تر کردن اوضاع به لحاظ روح و روان خودمان ، مشگل پیچیده تر و حاد تر می شد و با انتقال این حس به یچه ها دود آن در دراز مدت به چشم خودمان می رود!!!

اول به دلیل وجود نازنین خودت و دوم به خاطر وجود نازنین بچه ها به دکتر روانشناس بالینی مراجعه کن و در نهایت برای زیبا تر زندگی کردن و لذت بردن از زندگی که حق اولیه و پایه تو و بچه ها ست .