پرنده ای به نام مگاپد

[باغبان]

به نام خدا



سلام



در استرالیا پرنده ای است به نام مگاپد ، شبیه بوقلمون که هیکلش از یک مرغ بزرگتر نیست و در حدود سه لیور و نیم وزن دارد .
در عوض تخم های جوجه این حیوان تقریبا با اندازه نصف تخم یک شترمرغ است .
معمولا پرنده ای که اینقدر وزن داشته باشد نباید وزن تخمش بیش از 50 یا 60 گرم باشد در صورتی که وزن تخم آن حدود نیم لیور هست . ( لیور واحد وزن در فرانسه و چیزی نزدیک 490 گرم )
این پرنده در عرض چهار یا هشت روز تابستان یکی از این تخمها را می گذارد .
برای اینکه یکی از تخمها تبدیل به جوجه شود باید پرنده مدت هفت هفته روی آن بخوابد .
اگه پرنده بخواهد هفت تا ده تخم تبدیل به جوجه کند مجبور میشود بر روی پنج لیور تخم بخوابد که حجم و وزن آنها از حجم خودش بیشتر است .
وقتی گرم نگه داشتن ده تخم امکان پذیر نباشد مسلما 35 تخم نیز غیر ممکن خواهد . به این جهت پرنده برای حفظ نسل خود مجبور است یه دستگاه جوجه کشی مصنوعی اختراع کند .


وسیله ای که این پرنده برای ایجاد حرارت بکار می برد ، علف و برگ های مرطوبی ست که در حال پوسیدن است و میلیونها باکتری در آنها ایجاد حرارت زیادی می کند .
اگر این مقدار حرارت در راه دیگری میرفت درجه ی حرارت را به حدی باال می برد که مانند علوفه مرطوب انبارها آتش می گرفت .
پرنده از ابتدای پائیز یعنی شش ماه قبل از تخم گذاری وسائل کار خود را آماده میسازد .
با پاهای بزرگ خود سوراخی به قطر سه متر و عمق یک مترو نیم حفر می کند .
بعد در یک منطقه به وسعت 5000 متر مربع ، برگ و علف جمع آوری می کند و در آن سوراخ جا می دهد .
حفره ای که او کنده است شکل قیف را دارد ، برای اینکه هر چه بیشتر در زمستان آب باران در آن جمع شود و رطوبت مواد آلی را به میزان مطلوب نگه دارد .
اگر اتفاقا زمستان باران نبارد پرنده از جمع آوری علف و برگ خودداری می کند و تابستان هم تخم نمی گذارد ...


کمی قبل از شروع بهار پرنده نر بسوراخ خود باز میگردد ، وی که در این دوران از ماده ی خود دوری می کند تمام کارهای ساختمان و تهیه علوفه و کود را در دست میگیرد و روزی چند بار حفره را که مواد داخل آن در حال تخمیر هستند ( تجزیه شیمایی ) بهم میزند تا بخار آن بیرون رود – بدین طریق او حفره خود را تهویه می کند و نمی گذارد درجه حرارت آن از 33 درجه بالاتر رود .
سپس او اجازه می دهد که پرنده ی ماده داخل دستگاه شود و تخم بگذارد .
برای این منظور در یک قسمت از ساختمان خود سوراخی احداث می کند و این عمل یک ساعت وقت او را میگیرد ، آنگاه به ماده خود که در میان خاشاک منتظر است اشاره ای می کند .
پزنده ماده بسوی محلی که نرش برای تخم گذاری تهیه نموده است می رود ولی با کمال سوءظن و عدم اطمینان به آن نزدیک می شود .اگر آن محل را مناسب نداند بدون تخم گذاری باز می گردد و زیر درختی می نشیند .
پرنده نر مجیور میشود آن دریچه را ببندد و یکی دیگر باز کند ، این عمل سه یا چهار بار تکرار می شود تا اینکه پرنده ماده اطمینان حاصل کند جائی که برای تخمش تهیه شده است گرم و نرم و مناسب می باشد .
هنگامی که پرنده ی نر از بالای سر ماده خود نگاه میکند تا ببیند او از کارش راضی است یا نه ، منظره جالبی تشکیل میدهد .
بمحض اینکه ماده ، یک تخم می گذارد از نر خود جدا می شود و در میان علفزار ناپدید می گردد و پس از چهار تا هشت روز دیگر برای گذاشتن تخم دوم باز می گردد .
در خلال این مدت پرنده ی نر باید کار بسیار دشواری را انجام دهد و درجه حرارت جوجه کشی را درست در 33 درجه نگه دارد . زیرا اگر کمی بیش یا کم تر از آن شود تمام زحمات بهدر می رود .
هنگام بهار هر روز پیش از سپیده ، پرنده به محل تخم گذاری خود سرکشی میکند و داخل حفره میشود و دریچه ها را تنظیم مینماید .
وی بدین طریق حرارتی را که از تخمیر برگها حاصل شده است تخلیه میکند زیرا آن مقدار حرارت ، شب هنگام لازم است . ولی پس از تابش خورشید احتیاجی به آن نیست .هنگام غروب مجدد دریچه ها مسدود می گردد .



در ابندای تابستان عمل تهویه حفره به تنهایی کافی نیست .
بتدریج که مقداری انرژی کود از میان میرود حرارتی که از آن بر میخیزد کم میشود ولی چون هوا گرم است ممکن است گرمای خورشید تخم ها را بیش از حد لزوم حرارت بدهد .
پس هر قدر حرارت هوا زیاد میشود پرنده سطح خارجی حفره ی زیر زمینی را با طبقه ای از شن می پوشاند .
با پیش رفتن تابستان ضخامت این طبقه زیاد میشود ودر وسط تابستان به یک متر میرسد .
پس این پرنده ای که از مرغ خانگی بزرگتر نیست باید روی هم ، بیست متر مکعب شن را از اطراف بردارد و بالای تپه دستگاه جوجه کشی خود بریزد
این عمل از حیوانی با چثه کوچک باور کردنی نیست ، ولی پرنده استرالیائی بیش از این توانایی دارد .

ادامه دارد ...

[باغبان]

هنگامیکه گرمای تابستان به آخرین حد شدت خود میرسد دیگر این مقدار شن برای حفظ درجه حرارت به حال تعادل کافی نیست ولی پرنده دیگر قدرت آنرا ندارد که مقدار بیشتری شن حمل کند -
او مجبور است یک ماده سرد کننده تهیه کند.صبح زود موقعیکه نسیم سردی می وزد او دست بکار میشود .
پرنده مقداری شن برروی زمین پهن میکند تا به اندازه امکان خنک شود . پیش از اینکه اولین شعاعهای خورشید بر زمین بتابد پرنده نفس زنان ، شن سرد را تا نزدیک دستگاه جوجه کشی می برد .
هر روز صبح او مجددا شنها را بیرون می آورد و در هوای آزاد پهن می کند ، پس از اینکه شن ها خنک شد مجدا این بار سنگین را به داخل دستگاه جوجه کشی می برد .
عجب این که این حیوان هرگز مقدار شن را کمتر یا زیادتر از حد لزوم حمل نمی کند بلکه درست آن مقداری را که برای جبران گرمای خورشید لازم است جابجا می کند .


با شروع پائیز حرارت خورشید کم میشود و میزان گرمائی که از برگ های پوسیده خارج میشود نقصان می پذیرد .
پرنده باید مسئله ای جدید حل کند . در این فصل پرنده زودتر از ساعت ده صبح بر روی تپه ظاهر نمی شود ،وی طبقه شن را بر میدارد و بدین طریق اطاق تخم گذاری بفاصله چند سانتی متری سطح زمین قرار می گیرد .
در این صورت حرارت خورشید می تواند به خوبی داخل دستگاه جوجه کشی شود ولی چون شب در بیابان استرالیا هوا بسیار سرد هست ای مقدار گرما برای حفظ درجه به میزان 33 کافی نیست .
در این مورد پرنده شن ها را در آفتاب پهن می کند تا گرم شود و نزدیک غروب با همان تلاش خستگی ناپذیر آنها را بسوی محل تخم گذاری می برد .
این عمل نصب بخاری برای شب در حدود ساعت چهار بعداظهر تمام می شود .
آنچه بسیار شگفت آور است اینست که عمل مهندسی پرنده به طریق میکانیکی انجام نمی گیرد و چنان نیست که در هر فصل روش مخصوصی را بکار برد .
اگه یه روز بهار بطور استثناء گرم باشد او همان کاری را می کند که در رورهای تابستان خواهد کرد . اگر روزهای بعد درجه گرما پایین رود روش خود را عوض می کند .


دکتر فریت برای اینکه میزان مهارت پرنده را آزمایش کند یک روز بهار در ساعتی که پرنده برای جستجوی غذا از دستگاه جوجه کشی دور شده بود تمام مواد گرما ده آلی را از میان برداشت -
پرنده بمحض مراجعت از بهم خوردن درجه حرارت مطلع گردید و روشی را که روزهای پاییز برای گرم کردن لانه بکار می برد بکار بست .
حیوان شناس مذکور بار دیگر در داخل دستگاه جوجه کشی یک رادیاتور الکتریکی قرار داد که حرارت لانه را بالا ببرد .
این حیوان که بسیار نگران به نظر می رسید و گوئی نمی دانست علت این سرد و گرم شدنهای متوالی را درک کند با باز کردن دریچه های تهویه ، چاره کار را کرد و درجه حرارت را به همان میزان 33 درجه نگه داشت .
این طرز رفتار همان هست که معمولا آنرا رفتار هوشمندانه می نامیم .

ادامه دارد ...

[باغبان]

مگاپد با کمال دقت ، درجه گرما را احساس می کند و تغییراتی را که به میزانی کمتر از یک درجه در آن حادث گردد ، درک می نماید .
هر دو دقیقه یکبار او نوک خود را به داخل دستگاه می برد و از آن کمی شن بیرون می کشد و درجه حرارت آن را با گرماسنجی که در زبان و یا سقف نرم دهان خود دارد ، اندازه میگیرد .
این هم از گرماسنجی مگاپد .
موقع خروج جوجه ها می رسه ،،،
جوجه ها پس از خروج از تخم با وضع دشواری روبه رو می شوند .
والدین آنها بحدی گرفتار موضوع جوجه کشی هستند که چند دقیقه پس از بیرون آمدن از تخم ، جوجه را به حال خودش رها می کنند.
آنها هم مجبورند اولین کوشش های زندگی را شروع کنند .باید از زیر زمین بیرون روند و در هوای آزاد زندگی کنند ، این کار 15 تا 20 ساعت وقت لازم دارد .
بمحض اینکه جوجه از زیر زمین بیرون می آید به زیر بوته ای پناه می برد . بیشتر اوقات او دیگر موفق به دیدن والدین خود نمی شود .
پس از لحظه ای استراحت او قادر است بِدود و اندکی قبل از شروع شب ، به بالای شاخه درختی می پرد تا در امان باشد .
با اینکه از پدر یا مادر خود راه و رسم تخم گذاری یا جوجه کشی را یاد نگرفته است ، وقتی که بزرگ شد با همان مهارت والدین خویش بکار جوجه کشی خواهد پرداخت .





*کرسی موریسن در ادله ی هفتگانه خود بر اثبات خدا می گوید :
یکی از دلایل من رفتار حیوانات هست که آشکارا نمایان هست بر وجود خدا که آفریننده ی مهربان و راهنماست ،،، خدایی که به آنان شعور فطری عنایت فرمود .





*در نظام آفرینش ، حیوانات نه تنها دارای ابزار و وسایل لازم برای زندگی هستند بلکه کاملا می دانند از این ابزار چگونه استفاده کنند و داشتن ابزار و لوازم یک حساب هست ، و علم بکار بردن ابزارها حساب دیگر .

رَبُّنَا الَّذِي أَعْطَى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَى ( طه 50 )

پروردگار ما كسي است كه به هر چيزي آفرينش خاص آن را عطا كرده وآنگاه (آن را به راه كمال ) هدايت فرمود.






*این پرنده جدا از اینکه چه سختی هایی دارد و چه سرنوشتی،روش حل مسئله ای قشنگی دارد ،
می داند که امکان دارد جوجه هایش را هیچ وقت نبیند ولی جوری زندگی می کند و تلاش میکند که انگار همیشه با آنهاست .
انگار مشکلاتش را طبیعی می داند ، انگار مشکلی نمی بیند و اون را جزئی از زندگیش می داند ،،،
انگار راضی هم هست و انگار همیشه حمد او را می گوید .
چقدر خوبه که به پدیده های آفرینش نگاه کنیم و در موردشون تفکر کنیم .






منبع کمک گرفته شده :
کتاب : بهترین راه شناخت خدا
محمدی ری شهری