=== چگونه باورهای نادرستم را تغییر دهم؟

[میشل]

سلام دوستان، روزتون بخیر

من یک مشکل خیلی مهم دارم که نقش محوری ای در بقیه مشکلاتم داره. امیدوارم بتونید بهم کمک کنید برطرفش کنم.

بصورت خلاصه، مشکل اینه: من با وجود اینکه می دونم یک باوری غلطه، باز هم نمی تونم تغییرش بدم. اگه مغزم رو یک کره در نظر بگیریم، دانشم نسبت به غلط بودنِ یک باور، در سطح کره باقی می مونه و به مرکز کره (جائیکه باورم هست) نفوذ نمی کنه. یا کاملا نفوذ نمی کنه، با بصورت مقطعی به باورم می رسه، اما مثل یک حباب که زیر آب باشه، دوباره به سطح میاد. جذب نمی شه.

حالا در همه ی موارد هم اینطور نبوده، در طی عمرم، چندین تا از باورهای خیلی ریشه ایم، بصورت کامل تغییر کردن، اما اینکار آگاهانه نبوده و خودم الان دقیق نمی دونم چطور شد که در بعضی موارد این اتفاق افتاد و در بعضی موارد دیگه این اتفاق نمیفته.

باورهائیکه در من تغییر کردن، بیشترش بصورت آنی بوده. یعنی به یک آگاهی و روشن بینی نسبت به یک موضوعی رسیدم و در همان آن ساختار ذهنم تغییر کرده. و دیگه هم برنگشته.

ولی خب در خیلی موارد دیگه، اون آگاهی هست، و گاهی بصورت مقطعی هم تغییر باور داشتم، ولی از بین رفته.

تبدیل آگاهی به باور، رو هیچوقت بصورت آگاهانه و اختیاری انجام ندادم که بتونم دوباره تکرارش کنم. برای همین الان وقتی به اشتباه بودن یک باور پی می برم، نمی دونم چطور باید تغییرش بدم. فرایندش در اختیارم نیست.

شما می دونید طی چه فرایندی، دانش به آگاهی، و آگاهی به باور تبدیل می شه؟ یک فرایندی که بشه عملا براش برنامه ریزی کرد و انجامش داد.

[مدیرهمدردی]

با سلام و احترام
شما باورتون را شناختید
شما متوجه شدید این افکار نادرست هست.
در ضمن این افکار آزارتان می دهد و سعی در تغییرش دارید.

بیاییم روشمان را تغییر دهیم.
چگونه؟

این افکار اشتباه را مشاهده کنید.
حتی رنج حاصل از دیدن آنها را تحمل کنید.
دست از تغییرش بردارید.
حتی تسلیمش نشوید.
با آنها درگیر هم نشوید.
فقط مشاهده کنید. و تحملشان کنید.
مانند بچه شلوغی که سر و صدا می کند.
مثل صدای ماشین ها و ترافیک. اذیت کننده هستند. اما شما سعی در حذف آنها نمی کنید. حتی تسلیم آنها هم نمی شوید. اما تحملشان می کنید.

نکته بعدی هم این است اما تسلیم آنها هم نمی شویم. به این معنی که حرفشان را گوش نمی کنیم. و به خواسته آنها عمل نمی کنیم.
باورها بدون اینکه موجب عمل بشوند. عقیم می شوند. و قدرتشان را از دست می دهند.
اگر اقدامات شما بر اساس این باورها و افکار اشتباه نباشد، آنگاه این باورها بی اثر می شوند.البته در زندگیتان و اعمالتان. اما حالتان را می توانند بد کنند. و رنج برای شما داشته باشند. عیبی ندارد. این رنج را تحمل کنید و این بهایی می شود برای بی اثر کردن باورها و افکارهایی که قبلا با وادار کردن ما به یک عمل ، برای ما زجر های دائمی داشتند.

افکار و احساسات و هیجانات و خاطرات و امیال منفی و اشتباه می توانند حال ما را بد کنند. اما اگر اقدام را از آنها بگیری و به مشاهده آنها بپردازی، آنها نمی توانند زندگی ما را در اختیار بگیرند.

وقتی این افکار و باورهای اشتباه را خانه نشین کردید.
حالا فرصت خوبی خواهد بود که می توانید بر اساس ازرشهای واقعی خود اقدامی متعهدانه انجام دهید و زندگیتان بر این اساس شکل گیرد.

[میشل]

برای کمک به حل مشکل، چند تا مثال بزنم. به قول مدیر همدردی، مشکل رو بصورت مصداقی مطرح کنم.

مقدمه: من بخاطر نیاز به عملکرد بهتر در محیط کارم، به روانشناس مراجعه کردم. که بهم کمک کنه مهارت های ارتباطیم رو افزایش بدم. از اول بهش گفتم که می خوام روی زمان حال کار کنیم و سراغ روانکاوی و تحلیل گذشته نریم. روش خودش هم همین بود. اما در عمل لازم شد تا حدودی گذشته رو بررسی کنیم تا ریشه مشکلات الان رو در بیاریم.

و من علارغم مقاومتی که در ابتدا در مورد تحلیل کودکیم داشتم، از سبک کار این آدم خوشم اومد و دیدم که اتفاقا ممکنه با کمکش بتونم بعضی از مشکلات کودکیم که از حل کردنشون ناامید شدم رو برطرف کنم.

اولین باوریکه ریشه یابیش کردیم، باورم به بد بودنم بود. من می دونستم این باور رو دارم، اما فکر کنم هیچوقت به این فکر نکرده بودم که از چه زمانی این باور درم شکل گرفته. خلاصه در جواب این سوال که از کی این باور رو داری و چه چیزهائی باعث شده فکر کنی بد هستی؟ رسیدم که پیش از تولدم. اینکه از وقتی مادرم من رو باردار بود، بد بودم. و علت این باورم عوارض بارداری مادرمه و بعد از تولدم، آزارهائیکه بهش رسوندم.

من توی ذهن و قلب خودم یک موجود بالذات پلیدی هستم. یه چیز بدی که شکل گرفت و باعث آزار و اذیت انسان پاک و خوبی مثل مادرم شد. و البته پدرم. و بعدها خواهر و برادرم و بقیه.

وقتی با این آقای روانشناس موضوع رو بررسی کردیم، به نظر واضح و مبرهن بود که من هم مثل همه مخلوقات خدا یک موجود پاکی بودم و خدا از روح پاک خودش در من دمیده بود. من از شیطان نبودم، نحس نبودم. اگر هم بدی ای بود، از مادرم به من رسیده، از ناتوانی هاش برای مدیریت شرایطش، از اثرات منفی ای که روی من گذاشته و اعصابم رو به هم ریخته، از تکرار و تکرار و تکرارِ این موضوع که من چقدر اذیتش کردم و چقدر دیگران بخاطر من اذیتش کردم.

اونجا به این باور رسیدم که من بد نبودم، شرایطم بد بود و عملکردم بد بود. اما خودم بد نبودم. ناپاک و پلید و شیطانی نبودم. منم مثل بقیه مخلوقات این عالم یه موجود پاکی بودم و از سرچشمه ی پاکی جاری شده بودم.

وقتی از اونجا بیرون اومدم، دنیا یک شکل خیلی متفاوتی شده بود. من کلا یک موجود دیگه ای بودم. بعنوان یک موجود پاک نفس کشیدن، بعنوان یک موجود پاک قدم برداشتن، خیلی متفاوته، خیلی.

تا یکی دو روز هم همینطور بودم. یک چیز دیگه ای بودم. حتی رنگ پوستم تغییر کرده بود. همه چیز تغییر کرده بود.

اما بعدش دوباره برگشتم سرجای اولم. الان باز هم هرچه به اون بچه ای که شکل گرفت و به دنیا اومد نگاه می کنم، پلیدی می بینم.

این هفته قرار بود در مورد باور بعدی صحبت کنیم. اما جلسه این هفته رو کنسل کردم. نمی خوام برگردم اونجا و دوباره همون باشم که بودم. می خوام یکم تلاش کنم ببینم می تونم این باور رو تغییر بدم؟ یا حداقل یک گام جلوتر باشم.

[ammin]

سلام خانم میشل

باورها دو جور شکل میگیرن یا از بالا به پایین یا از پایین به بالا.

منظورم از بالا از سطح ذهن مثل همین دیدن وشنیدن و حرف زدن اطلاعاتی که رد و بدل میکنیم. گاهی این اطلاعات رو از محیط یا دیگران میگیری گاهی خودت یه فکر میکنی و قبولش میکنی.

آگاهی از پایین منظورم سطح قلب و دل هست. خود این هم دو نوعه هیجان و چیز هایی مثل ندای قلبی.

به نظرم تو آدم شهودی هستی یعنی بیشتر دوست داری در سطح شهود آگاهی کسب کنی که مطمئن باشی درسته.

آیا کسی که دنبال اطمینان به درستی چیزی هست آدم بدیه؟(حالا میگم بد منظورم اون بد و خوبیه که توی ذهن توئه)

خب حالا در سطح پایین آگاهی که غلط باشه معمولا آدم به هم میریزه. آگاهی که درسته قلب رو مطمئن میکنه و آرامش میده طوری که عمیقا میدونی درسته.

در مورد گذشته ت . هر اتفاقی افتاده خیر و مصلحت بوده چه آنچه از نظر تو خوب بوده چه بد.

اگه همیشه غذای شیرین بخوریم زده میشیم. چیزای شور میخوریم . تلخ میخوریم. شیرین میخوریم. همه اینها لازم بوده.

خدا همه بنده هاش دوس داره. تو از دست و پای خودت بدت میاد؟ مثل میگنی این انگشت کوچیکه به درد نمیخوره چون کوچیکه. خب اگه اون کوچیکه نبود که دست آدم اینقد قشنگ نبود(منظورم دست کامله اونی ان که انگشت کوچیک نداره در جهت مصلحتی بوده ولی خب خدا میخاد بیشتر بنده هاش سالم باشن تا نگران سلامتیشون نباشن)

تا اینجا به ذهنم رسید بگم

[ammin]

راستی چندتا سوال

مادرت در قید حیاته؟
پدرت چی با اون چطور بودی؟

چرا میترسی خودت ببخشی؟ مثلا فکر میکنی اگه خودت ببخشی میری مردم اذیت میکنی؟

آیا وقتش نرسیده قبول کنی دیگه بزرگ شدی و خیلی چیزا میدونی، خویشتن داریت قوی شده. دیگه اون بچه کوچیک نیستی که بخوای کسی رو اذیت کنی؟ منظورم ارادته

پ.ن: راستی اگه آدم بدی هستی چرا موقعی امین سخت گیر بود میفهیدی داره درد میکشه میومدی یهش میگفتی به خودت سخت نگیر(دارم میگردم سراغ این استیکر تفکر که دستش زیر چونه شه)

[صبا_2009]

سلام

اونجا به این باور رسیدم که من بد نبودم، شرایطم بد بود و عملکردم بد بود. اما خودم بد نبودم. ناپاک و پلید و شیطانی نبودم. منم مثل بقیه مخلوقات این عالم یه موجود پاکی بودم و از سرچشمه ی پاکی جاری شده بودم.

وقتی از اونجا بیرون اومدم، دنیا یک شکل خیلی متفاوتی شده بود. من کلا یک موجود دیگه ای بودم. بعنوان یک موجود پاک نفس کشیدن، بعنوان یک موجود پاک قدم برداشتن، خیلی متفاوته، خیلی.

تا یکی دو روز هم همینطور بودم. یک چیز دیگه ای بودم. حتی رنگ پوستم تغییر کرده بود. همه چیز تغییر کرده بود.

اما بعدش دوباره برگشتم سرجای اولم. الان باز هم هرچه به اون بچه ای که شکل گرفت و به دنیا اومد نگاه می کنم، پلیدی می بینم.

این هفته قرار بود در مورد باور بعدی صحبت کنیم. اما جلسه این هفته رو کنسل کردم. نمی خوام برگردم اونجا و دوباره همون باشم که بودم. می خوام یکم تلاش کنم ببینم می تونم این باور رو تغییر بدم؟ یا حداقل یک گام جلوتر باشم.

خب این یکی از باورهایی بوده که بخاطرش فکر میکردی انسان پلیدی هستی. تو با این باور مواجه شدی و ازش عبور کردی. ولی خب فقط همین یه باور نبوده انگار!! یعنی گره های دیگه ای هم وجود داره که تو بر اساس اونها خودت رو پلید تصور می کردی.

به نظر من همون روانشناس می تونه بهت کمک کنه که کم کم با همه این گره ها روبرو بشی و یه روزی (به همین زودی ها) به صلح کامل با خودت برسی و خودت رو بد ندونی.

[ammin]

سلام میشل

احتمالا تو ترسیدی

احتمالا اون موقع سه سالت بوده توی این سن

رفتی به آغوش مادرت پناه بردی

بچه ها فرشته ن میدونن درمانشون چیه

شاید مادرت به هر دلیلی که نمیدونم. اون موقع آغوشت نکرده

نتونسته بهت محبت کنه. بهت گفته یا با رفتارش القا کرده تو دختر بدی هستی

همین کلمه مثل یه درخت متعفن در ضمیرت رشد کرده باهات بزرگ شده

شده میشل اهریمی مثلا.

اما خوبیش اینه ریشه نداره. توی همون خاکیه که گفتی زیرش میشل نورانی قرار داره.

برعکس اون چیزی که فکر میکنی این تو هستی که باید مادرت ببخشی

با این کارت دقیقا رفتی زیر اون خاک و ریشه درخت رو زدی

فکر میکنم این اون پیام نجات بخشیه که دنبالشی

[شمیم الزهرا]

سلام عزیز دلم حالت چطوره؟
میشل این باوری که گفتی باعث میشه رفتارت چه تغییری کنه؟
خیلی از ماها تجربه مشابه تو داشتیم از جمله خود من. هنوز با وجود سی سال سن و مادر دو تا بچه بودن، مادرم از ازارهای کودکی من تعریف میکنن جلو همسرم )البته دیگه به خاطر تربیت فرزندانم ازشون خواستم هیچوقت از کودکی من‌نگن(
نه تنها مادرم، دایی، مادربزرگ، خاله... خاطرات زیادی از ازارهای کودکی من دارن و تعریف میکنند
اما جرا من حس بدی به خودم ندارم؟؟ حتی دلم گاهی میسوزه برای خودم چون میدونم مثلا علت عدم کنترل ادرار در کودکی من ترس هام بوده که دلیلشم به مادر پدرم برمیگرده
من خلاقه من و تو متفاوت عمل کرده بااینکه تجربه مشابهی داشتیم

ببین چرا من خلاقت اینکارو میکنه و ببین چطور میتونه. روش دیگه ای پیش بگیره؟

بیشتر برداشت ما از تجربمون باورمون میسازه تا خود اون تجربه

[میشل]

چقدر خوبه که دوست هائی مثل شما دارم. که می تونید مسائل تاریک رو برام روشن تر کنید.

خیلی زیاد و خیلی عمیق ازتون ممنونم.

دارم مسیرهائیکه بهم گفتید رو طی می کنم:

دیروز یه لیست از باورهایی که با حسم نسبت به خودم و ذاتم مرتبط هستند، نوشتم. سعی می کنم کامل ترش کنم. بعلاوه یادم افتاد یه اتفاقی پیش اومد که حالِ اون دو روزم تغییر کرد. فراموشش کرده بودم، یعنی اصلا به ارتباط اون اتفاق و تغییر حالم توجه نکرده بودم. اون اتفاق دقیقا مرتبط با یکی دیگه از باورهام بود و همون باعث شد باور قدیمیم دوباره زنده بشه. درسته، فقط یکی نیست، چند تا هستند که به هم زنجیر شدن.

دارم فکر می کنم این باورم چه اثری روی رفتارهام داشته. جواب دادن به این سوال خیلی سخته، مثل اینه که بگیم اگه این آدم نبودم و یک آدم دیگه ای بودم، کدوم رفتارهای الانم رو نداشتم.

من به قول روانشناسه، اضطرابِ منتشر دارم. حالا این موضوع تشدیدش هم کرده. یک تصمیم گیری سخته، اینکه بخوام به حیاتم ادامه بدم، یا خودمو آگاهانه بکشم تا انسان دیگه ای خلق بشه. احساس کسی رو دارم که با قدم های خودش به سمت چوبه ی دار می ره، می تونه نره. بنابراین یک قدم می ره جلو و چند قدم میاد عقب. همش فکر می کنه که می تونم الان نمیرم. هرچند تجربه ی اون دو روز خیلی منحصر به فرد و اعجاب انگیز بود، اما الان که از بیرون بهش نگاه می کنم، ترسناک هم بود. مثل این بود که یه ماهی تبدیل به مرغ دریایی بشه. شاید اولش خوشحال باشه، اما به زودی خودش رو پرت می کنه توی آب، چون فقط اونجا بلده زندگی کنه.

باید با تضادهای درونیم کنار بیام.

یکم به استراحت نیاز دارم. باید یه چند روزی به هیچی فکر نکنم. بعدا میام و ادامه می دم. سوال هائیکه ازم پرسیده بودید رو هم جواب می دم.

[ammin]

سلام میشل

من پستهام ویرایش کردم. چون ممکنه توی مجازی این مشاوره اذیتت کنه. همین که میگی رفتی پیش اون مشاور چند روز حالت خوب بوده. نشونه های خوبیه. این مشکل داره حل میشه.


به خاطر اینکه اذیت نشی پیشنهاد میکنم کم کم از طریق اون مشاور مراحا طی کن. حالا اینجا هم خواستی یه چیزایی بنویس ولی در کل باید کم کم و قدم به قدم بری درمان بشی جلسه حضوری بهتره.