یه خانم چقدر باید تلاش کنه برای حفظ زندگیش؟

[فرزانه 123]

تغییر خیلی سخته. و اول همه خود شخص باید بخواد و گاهی نشدنیه.گاهی اوقات کوتاه اومدن طرف مقابل باعث میشه که شخص عصبانی هم نرمش پیدا کنه. مثلا اینکه جواب ش رو ندی. اموری که میدونی بحث فایده ای نداره بحث نکنی. جملاتی به کار ببری تا عصبانیت ش فروکش کنه. حق رو بهش بدی بعدا اروم شد باهاش حرف بزنی...با زبون نرررم ش کنی. زن های زیادی هستن که این مدل شوهر دارن. بعضی ها شون بهشون برنمیخوره و به شوخی و خنده و عزیزم جونم رد میشن از موضوع و ظاهرا دیگه مشکلی ندارن. بعضی ها هم سعی میکنن از حیثیت و شخصیت شون دفاع کنن و به شوهرشون بفهمونن که کاراش رفتارش اشتباهه . مرد رو عصبی تر میکنن.حالا شما باید ببینی میتونی جزو دسته اول بشی یا نه

ممنون از توجهتون و پاسختون
رنگین جان من اوایل به همین شیوه رفتار می کردم. یعنی اگه اون عصبانی میشد سعی می کردم آرومش کنم. یا سکوت می کردم. وقتی قهر می کرد باهاش مدارا می کردم و پیش قدم می شدم که حرف بزنیم. ولی کم کم این مدارا کردن و صبر من کمتر شد. الان اصلا طاقت کوچکترین عصبانیتش رو ندارم و بهم می ریزم. و مطمئنم اگه همینطور پیش بره بدتر هم میشم. چند هفته پیش سر موضوعی دعوا کردیم . من گوشی رو برداشتم و هرچی از دهنم دراومد بهش گفتم. کاری که اولین بار بود در تمام عمرم انجام می دادم.
ببین من چقدر با این مرد مدارا کردم که اولین بار که دستش روم بلند شد و آسیب شدیدی هم دیدم، انقدر برام گرون بود و برام عجیب بود که کاملا انکارش کردم. هم توی ذهن خودم و هم پیش همسرم. حتی نذاشتم بدونه چه بلایی سرم آورده. نمی دونم چرا دوست نداشتم قبول کنم که شوهرم با من اینکارو کرده. و دوس نداشتم اونم بدونه. لازمه بگم دلیل برخوردش هم یه چیز واقعا مسخره بود نه اینکه من چیزی گفته باشم یا جوابشو داده باشم.

به نظرم با یه شوهر نرمال که یه ویژگی های خوبی هم داره که شاید آدم امیدوار به زندگی بشه میشه همیشه مدارا کرد. ولی با همسر من با خصوصیاتی که داره فکر نمی کنم کسی بتونه تا آخر عمر مدارا کنه. من که به شخصه دارم میشم عین خودش.

امروز بیشتر فکر کردم به اینکه چیکار کنم. ولی هرچی بیشتر فکر می کنم کمتر نتیجه می گیرم.

- - - Updated - - -

تغییر خیلی سخته. و اول همه خود شخص باید بخواد و گاهی نشدنیه.گاهی اوقات کوتاه اومدن طرف مقابل باعث میشه که شخص عصبانی هم نرمش پیدا کنه. مثلا اینکه جواب ش رو ندی. اموری که میدونی بحث فایده ای نداره بحث نکنی. جملاتی به کار ببری تا عصبانیت ش فروکش کنه. حق رو بهش بدی بعدا اروم شد باهاش حرف بزنی...با زبون نرررم ش کنی. زن های زیادی هستن که این مدل شوهر دارن. بعضی ها شون بهشون برنمیخوره و به شوخی و خنده و عزیزم جونم رد میشن از موضوع و ظاهرا دیگه مشکلی ندارن. بعضی ها هم سعی میکنن از حیثیت و شخصیت شون دفاع کنن و به شوهرشون بفهمونن که کاراش رفتارش اشتباهه . مرد رو عصبی تر میکنن.حالا شما باید ببینی میتونی جزو دسته اول بشی یا نه

ممنون از توجهتون و پاسختون
رنگین جان من اوایل به همین شیوه رفتار می کردم. یعنی اگه اون عصبانی میشد سعی می کردم آرومش کنم. یا سکوت می کردم. وقتی قهر می کرد باهاش مدارا می کردم و پیش قدم می شدم که حرف بزنیم. ولی کم کم این مدارا کردن و صبر من کمتر شد. الان اصلا طاقت کوچکترین عصبانیتش رو ندارم و بهم می ریزم. و مطمئنم اگه همینطور پیش بره بدتر هم میشم. چند هفته پیش سر موضوعی دعوا کردیم . من گوشی رو برداشتم و هرچی از دهنم دراومد بهش گفتم. کاری که اولین بار بود در تمام عمرم انجام می دادم.
ببین من چقدر با این مرد مدارا کردم که اولین بار که دستش روم بلند شد و آسیب شدیدی هم دیدم، انقدر برام گرون بود و برام عجیب بود که کاملا انکارش کردم. هم توی ذهن خودم و هم پیش همسرم. حتی نذاشتم بدونه چه بلایی سرم آورده. نمی دونم چرا دوست نداشتم قبول کنم که شوهرم با من اینکارو کرده. و دوس نداشتم اونم بدونه. لازمه بگم دلیل برخوردش هم یه چیز واقعا مسخره بود نه اینکه من چیزی گفته باشم یا جوابشو داده باشم.

به نظرم با یه شوهر نرمال که یه ویژگی های خوبی هم داره که شاید آدم امیدوار به زندگی بشه میشه همیشه مدارا کرد. ولی با همسر من با خصوصیاتی که داره فکر نمی کنم کسی بتونه تا آخر عمر مدارا کنه. من که به شخصه دارم میشم عین خودش.

[فرزانه 123]

توی این مدت همش فکر می کنم که آیا مشکل از منه؟ آیا من سیاست زنانه ندارم؟ آیا من بلد نیستم چطوری رفتار کنم؟ خیلی با خودم درگیرم. بیشترین چیزی که منو اذیت می کنه برخوردهای فیزیکی همسرمه. چرا پامیشه به طرف من میاد؟ چرا چیز پرت می کنه؟ چرا ضربه میزنه؟ چرا؟!! من یه انسانم و هرچقدر هم سعی کنم خفه خون بگیرم ولی بازم یه وقتایی طاقتم تموم میشه و کم میارم. شاید داد بزنم. چرا شوهرم به سمتم حمله می کنه؟ خب آیا این اسمش زندگیه؟ آیا میشه با این آدم فرزنددار شد؟

دیروز داشتم یه مطلب می خوندم که نوشته بود زن و شوهر باید دلسوز هم باشن. همسر من دلسوز من نبود. من براش دلسوز بودم ولی اون نبود. من با اون همدل و همراه بودم ولی اون نبود. اون برای خانوادش دلسوز بود. همش می ترسید من ازش سو استفاده کنم. هیچوقت من و خودشو یه جا جدا از بقیه نمی دید. همیشه خودشو با خانوادش جمع میزد و منو با خانواده خودم.

یه بخش خیلی کوچکی از قلبم هنوز باهاشه. ولی این روزها بیشتر به آزارهاش فکر می کنم. به مبارزه هاش با من. به بی احترامی هاش و فحشهاش. شاید بیماره و دست خودش نیست. ولی آیا من انقدر ظرفیت دارم که بتونم تا آخر عمر باهاش کنار بیام؟ تا حالا که نداشتم. اگه داشتم کار به اینجا نمی رسید.

بهرحال الان توی وضعیت بدی هستم. این زندگی آینده اش اصلا خوب نیست. ولی رفتن هم اصلا خوب نیست. موندم چیکار کنم.

خواهش می کنم راهنماییم کنید.

[فرزانه 123]

اگه به گفته میشل من خودم بخشی از مشکل هستم باید چیکار کنم؟

من خودمو ناتوان می بینم که تصمیم درستی بگیرم. دوباره وقت مشاوره حضوری گرفتم. فکر می کنم باید 10 ساعت با مشاور حرف بزنم تا مطمئن بشم کامل فهمیده موقعیتم چطوریه. ولی متاسفانه دیر به دیر وقت میده. من قبلا از کارشناسای محترم این سایت هم مشاوره گرفتم و گفتن اگه همسرم نخواد به مشاوره بیاد و همکاری نکنه آینده خوبی رو برای این زندگی نمی بینند.

ما با هم صحبتی نداریم و این اولین باره که قهرمون کشیده به 15 روز. خداروشکر که سرکار می رم و اونم اضافه کار می مونه. وگرنه توی خونه با جوی که راه افتاده اصلا نمیشه نفس کشید. خانواده ها کم و بیش در جریان قرار گرفتن و احتمالا توی روزهای آینده بیشتر در جریان قرار بگیرن!
هیچ رمقی برام نمونده که باهاش حرف بزنم. اونم همینطور. یادمه یه بار که دعوامون شده بود بهم گفت برو خودتو از دست من نجات بده. من اخلاقم بده. نمی دونم جدی گفت یا کنایه زد. ولی به نظرم داشت جدی می گفت.

[رنگین]

اگر بچه نداری. لطفا تا به راه حل مناسبی نرسیدی بچه دار نشو.
طلاق چیز خوبی نیست ولی گاهی تنها راهه. ده سال دیگه اینجور باشین. بیست سال دیگه... یعنی یه عمر رنج

[فرزانه 123]

اگر بچه نداری. لطفا تا به راه حل مناسبی نرسیدی بچه دار نشو.
طلاق چیز خوبی نیست ولی گاهی تنها راهه. ده سال دیگه اینجور باشین. بیست سال دیگه... یعنی یه عمر رنج

به هیچ وجه با این اوضاع بچه دار نمیشم.
دیروز با یه یهانه ای با من شروع به صحبت کرد. منم باهاش صحبت کردم. جالبه بعد از این همه بی مهری می خواست به من محبت بکنه. ولی چه فایده ای داره؟ محبت!!!
راستش دیگه حتی جملات محبت آمیزش بهم اصلا نمی چسبه و انگار یه نفر داره فیلم بازی می کنه جلوم. اون فکر می کنه من مثل دفعات قبل دلم باهاش صاف میشه. شاید نمی دونه توی قلب من چی می گذره.

اصلا انرژی شروع دوباره رو ندارم. باید باهاش صحبت کنم برای مشاوره.

[خادم رضا]

سلام
من با همسرم مشکل و اختلافات زیادی داریم. سوال من اینه که یه خانم چقدر باید تلاش کنه و از اعصابش و جسمش و روحش و وقتش و آرزوهاش مایه بذاره که زندگیشو حفظ کنه؟

من به شخصه دیگه کم آوردم و واقعا نمی تونم رفتارهای همسرم رو تحمل کنم.

سلام

اندازه ی وسعش

[فرزانه 123]

من این چند روز خیلی فکر کردم. خیلی زیاد. شاید این قهر فرصتی خوبی بود که من با خودم خلوت کنم و گمشده خودمو پیدا کنم. البته هنوز مطمئن نیستم ولی الان احساس بهتری دارم چون تا حدودی فهمیدم مشکل من چیه.

اگه بخوام خلاصه بگم مشکل من اینه که من توی این چند سال خودمو دوست نداشتم!! آره. من خودمو له و لورده کردم. اجازه دادم باهام بسیار بد برخورد بشه. و این حالمو روزبروز بدتر کرده. من اجازه دادم احساسم تحت کنترل اطرافیانم باشه. و با پذیرش بیش از حد و سکوت بی اندازه خودمو له کردم. جاهاییکه باید به خودم بها می دادم و به شخصیت خودم و خواسته هام احترام می ذاشتم اینکارو نکردم. حالا که فکر می کنم می بینم شاید خیلی زودتر از اینا من باید روی خودم کار می کردم. شاید قبل از ازدواج من خودم مشکل شخصیتی و کمبود حرمت نفس و عزت نفس داشتم که اجازه دادم این دختر بینوا انقد سختی بکشه و داغون بشه.

دارم تمرین می کنم که خودمو دوس داشته باشم. اولین کار رو هم دیروز کردم و احساسم الان خیلی بهتره. خدا کنه بتونم از این به یعد خودمو دوست داشته باشم.

من هنوز اول راهم. و شاید خیلی بی مهارت. ولی خوشحالم حداقل به یکی از مشکلاتم پی بردم. خیلی ممنون میشم دوستان کمک کنن.

[فرزانه 123]

من این چند روز خیلی فکر کردم. خیلی زیاد. شاید این قهر فرصتی خوبی بود که من با خودم خلوت کنم و گمشده خودمو پیدا کنم. البته هنوز مطمئن نیستم ولی الان احساس بهتری دارم چون تا حدودی فهمیدم مشکل من چیه.

اگه بخوام خلاصه بگم مشکل من اینه که من توی این چند سال خودمو دوست نداشتم!! آره. من خودمو له و لورده کردم. اجازه دادم باهام بسیار بد برخورد بشه. و این حالمو روزبروز بدتر کرده. من اجازه دادم احساسم تحت کنترل اطرافیانم باشه. و با پذیرش بیش از حد و سکوت بی اندازه خودمو له کردم. جاهاییکه باید به خودم بها می دادم و به شخصیت خودم و خواسته هام احترام می ذاشتم اینکارو نکردم. حالا که فکر می کنم می بینم شاید خیلی زودتر از اینا من باید روی خودم کار می کردم. شاید قبل از ازدواج من خودم مشکل شخصیتی و کمبود حرمت نفس و عزت نفس داشتم که اجازه دادم این دختر بینوا انقد سختی بکشه و داغون بشه.

دارم تمرین می کنم که خودمو دوس داشته باشم. اولین کار رو هم دیروز کردم و احساسم الان خیلی بهتره. خدا کنه بتونم از این به یعد خودمو دوست داشته باشم.

من هنوز اول راهم. و شاید خیلی بی مهارت. ولی خوشحالم حداقل به یکی از مشکلاتم پی بردم. خیلی ممنون میشم دوستان کمک کنن. اگه مطلبی یا لینکی یا تاپیکی در این خصوص هست بیزحمت لینکش رو قرار بدین.

[فرزانه 123]

دوستان همراه لطفا نظرتون رو بگین.
تصمیم دارم فعلا برای هیچی عجله نکنم. بهتره روی خودم کار کنم. دیشب چند ویدئو در مورد خودآگاهی و خودشناسی دیدم. خیلی خوب بود. مثل دارویی بود برای روح و روان داغونم. اما به نظرم این تسکین مقطعی کافی نیست. من باید واقعا خوب بشم.

فقط راهنمایی می خوام. از کجا و چطوری شروع کنم. حالم بهتر از چند روز پیشه. ولی سردرگمم.

برام دعا کنید

[خادم رضا]

فرزانه خانم دوست خوبم
تو همین الان هم خوبی فقط یکمی نا بلدید



به این فکر کنید که بحث کردن با این فرد چه نتایجی داره ؟

هر موقع عصبانی شدید بنویسید حرفاتون روی کاغذ بیارید حالتون بهتر شد پارش کنید بندازید دور


سخن گفتن از روبرو برای شما نتیجه نداده است چون هر دوتای شما عصبی میشید
پس مکتوبش کنید به شکل یک نامه و اخرش یک متن ادبی در وصف حال دوستداشتن همسرتون و زندگی داشته باشید

عمری زندگی کرده ام با تو ای یار
ازت توقع با جا دارم ای یار
تو ان یار دلبر زیبای مایی
برای من گنگستر بی چون چرایی
رخ حرفت کشته مارا
در این فکرم تو عزیز تری یا ما
غرض از گفتن این شعر
شود پابرجا درخانه مان مهر