چگونه زندگی مفید و هدفمندی داشته باشم ؟ لطفا راهنمایی کنید

[miss seven]

سلام دوستان عزیز همدردی ..وقت همگی بخیر ؛

یک موضوعی هست که واقعا ذهنم را درگیر خودش کرده و میخوام از شما دوستان خوبم در این زمینه راهنمایی بگیرم و ببینم چطوری میتونم زندگیمو به سمت بهتری هدایت کنم .

ببینید من توی فعالیت های منزل به ندرت کمک میکنم ... درس خوندنم از روی انگیزه نیست ... حتی بیشتر وقت ها به مسائل مربوط به خودمم رسیدگی نمیکنم ...کلا به قول معروف تنبل و بی مصرف هستم و حتی خانواده هم از این تنبلی من ناراحت هستن ولی تفاوت من این هست که واقعا و عمیقا از ته دلم میخوام زندگی مفیدی داشته باشم تا چند سال دیگه که پیر شدم احساس خوبی داشته باشم ...اینکه درست زندگی کردم و آدم مفیدی بودم .
از این همه بی فعالیتی و بی مسئولیتی خودم ناراضی ام و به شدت از خودم ناراحتم ...

میخوام شما دوستانم و کسانیکه در این زمینه اطلاعات دارند بهم بگن چطور میتونم به تدریج خودمو ارتقا بدم ....

شما دوستانم زندگیتون صبح تا شب چطوری میگذره ؟ فقط من اینطوری هستم ؟

این اطلاعات را هم میدم : 23 سالمه و دانشجو ام .

[زندگی خوب]

سلام
عرض کنم خدمتتون که "جانا سخن از زبان ما می گویی..."
مفید بودن اصلا تعریفش واسه هر کس جداست. هر کسی وقتی به هدفش می رسه احساس مفید بودن می کنه.
حالا هدف چیه سوال سختیه واقعا.
از نظر زندگی روزمره من خودم خیلی کار دارم.اگه دست بجنبونم راحت روزی n تومن در حالی که لم دادم جلو کامپیوتر درمیارم. منتها تنظیماتم جوریه که بیش از یه مقدار مشخصی در ماه نمی تونم پول دربیارم. اصلا تنم میخواره!!! بعد همیشه میگم بی پولم!!! همیشه شاکی همیشه لنگ پول...
از من تنبل تر فکر نمی کنم تو دنیا حضور فیزیکی داشته باشه!!!
دقیقه ۹۰ در حد افتضاح!!!
پر از استرس!!!
شب بیدار و روز بیدار!!! کلا خواب رو اصلا دوست ندارم.
غذا خوردن رو که نگو. بعضی وقتا میرم رستوران بعد آدمایی که میرن اونجا غذا میخورن و خوشحالن رو میبینم بعد فکر میکنم اینا واقعا از غذا خوردن خوشحالن؟ چیزی که انسان مجبوره انجام بده !!!
نه میفهمم شنبه کی هست یکشنبه کی هست کلا هیچی نمی فهمم از زمان.
سر کار میرم اصلا نمی فهمم چی به چیه کی به کیه!!!
خوشم نمیاد از فضولی و قیمت دلار و متلک و هزار تا کار بی خود.
آدم نمی تونه به زندگی خودش برسه چه برسه به دیگران...
بی مسئولیتی که دیگه حرفشو نزن!!!
ورزش که اصلا ... تا حالا تو عمرم کمرم به ورزش نخورده!!!
این آدمایی که ورزش می کنن برای من اسطوره و نماد قدرتن!!!
کلا داغونم... داغون...
همیشه دنبال علت خلقت بشریتم.که ته این زندگی چی میشه!!!
یعنی ته همه چی برام اهمیت ویژه ای داره.
یه دوره انواع کتابای روانشناسی و فلسفی رو می خوندم.
آیا انسان حیوانی خندان هست؟
آیا انسان حیوانی اجتماعی است؟
آیا انسان حیوانی دارای فکر است؟
خلاصه .... انسان کلا چی هست؟ فرق من انسان با یه گاو چیه؟؟؟؟
.
.
.
من بعد از کلی تفکر در مورد خودم به این نتیجه رسیدم که اگه فقط و اگه فقط بتونم یک روز مثل گاو زندگی کنم ( تمرکز روی کار خودم به دور از هیاهو) و هر روز فقط و فقط یک دونه از کارامو به نتیجه برسونم مفید ترین موجود جهان هستی خواهم بود!!! به چند دلیل.
اول این که احتمالا آخرش به مرگ طبیعی می میرم و حداقل نوه هام فرصت اینو خواهند داشت مادربزرگشون رو ببینن!!! و فکر کنن که از من بهترن یا میتونن بهتر باشن... یا حس کنن کس و کار دارن.
یا بچه هام حس خوب مادر داشتن رو تجربه می کنن.
چون اضطراب خودکشی تدریجیه.
دوم این که سر قبرم به جای این که بنویسن خانم... اسمم حداقل با یه پیشوند دکتری مهندسی چیزی میاد.
بعدشم چون به بدن خودم فشار نمیارم (بابت سرزنش و ...) قطعا عمرم طولانی تر میشه.ته اش هم پول بیشتری در میارم همش غر نمیزنم و فکر نمی کنم که چقدر بدبختم که دیگران رو هم عاصی کنم!!!
کسی که خودش و دیگران از دستش عاصی نباشن خب به نظرم چیز خوبیه دیگه مفیدی یعنی همین دیگه!!!
خلاصه من بعد از سالها گشتن و کتاب خوندن و فکر کردن به این نتیجه رسیدم آدم هر کاری داره انجام میده حتی اگه اون کار خوابیدن باشه یا تلوزیون دیدن باید یه نتیجه ای متناسب با اون کار داشته باشه.
نتیجه خوابیدن استراحت بدن باشه نه خستگی بیشتر!!!
درس خوندن با نمره های متوسط باشه نه افتادن و نه خودکشی واسه ۲۰
کار کردن با تعهد باشه و اندازه.
و کلا مردن هم سر وقت و به طور طبیعی.

[افسونگر]

سلام. چون انتهای زندگی با تلاش یا بدون تلاش، با داشتن هدف ویا نداشتن آن مشخص نیست....چون هر آنچه که نتیجه می شود بر سرمان هوار می شود....
تمام نسخه هاهم فقط مدتی دوام داره...حتی با شمرده ترین و حساب شده ترین گامها باز هم سرانجام زوال است....زوالی که بر تو تحمیل میشود...به نظرم اگه یقین کنیم هیچِ مملو از نیستیِ دردناک، سرانجام ماست بهتره تا اینکه در باتلاق دست و پا بزنیم......لااقل آرامشی، سراسر انتظار به یقین را داریم....

[Mvaz]

سلام

میشه این مقاله رو بخونید و بعد من نظرم رو بگم؟

[miss seven]

سلام دوستان عزیزم
خیلی ممنونم از زمانیکه گذاشتید و منو راهنمایی کردین
هر کدومتون صادقانه نظرتون را نوشتین و برای من خیلی با ارزش بود و خیلی بهشون فکر کردم .
mvaz عزیز مقاله ای را که گذاشته بودید را مطالعه کردم ...خیلی خیلی عالی بود و دقیقا به درد من میخورد ... یه جمله اش خیلی روی من اثر مثبت گذاشت و این بود : سعی کنین کاری کنید که دنیا (حتی اندازه‌ی یک سر سوزن) بهتر از قبلِ به دنیا اومدنتون بشه.


میدونین چیه ؟ احساس میکنم همسن و سالانم خیلی بیشتر از من تکاپو دارن ... فعالیت میکنن ...کلاس ها و معلومات بیشتری دارن ....بیشتر از من درس میخونن ... دوستان صمیمی و پایه دارن که بتونن باهاشون برن بیرون گردش ...انرژی مضاعف دارن و شاد و خندون هستن ( ان شاءالله همیشه اینطوری باشه ) و خیلی از مواردی که نمیگنجه بگم ...و زمانیکه من به خودم میام میبینم چقدر چیزا هست که هنوز توی زندگیم تجربه شون نکردم ... مثلا اینقدر رفیق نداشتم که همه دسته جمعی بریم کافی شاپ یا رستوران و خوش بگذرونیم و یا از ویترین مغازه ها دیدن کنیم ...یه عده هم که در دوران دبیرستان و دانشگاه همکلاسی بودیم مناسب رفاقت نبودن ... از دوران ابتدایی تا به الآن یعنی چیزی حدود 15 سال یک دوست صمیمی داشتم که اون هم روی خودشو نشون داد و بخاطر یک عملی از چشمم افتاد و دلم شکست بخاطرش... میشه گفت تنهام ... از اون خانواده ها هم نیستیم که هر هفته خونه مادربزرگ جمع بشن و همون سالی چند بار همدیگرو میبینیم ...
برای همین میخوام با وجود تنهایی و بی انگیزگی و سستی و تنبلی بتونم زندگیم رو برای خودم شیرین تر کنم چون تا خود آدم اقدام نکنه به تغییر هیچ اتفاقی نمی افته .

ممنون میشم دوستان بیشتر راهنمایی و کمک کنند منو توی این زمینه .

[Mvaz]

برای همین میخوام بتونم زندگیم رو برای خودم شیرین تر کنم چون تا خود آدم اقدام نکنه به تغییر هیچ اتفاقی نمی افته .

سلام

نگاه کنید، حقیقته ما آدم ها مثل یک عروسک خیمه شبه بازی خیلی پیشرفته میمونه. عروسکی که تا حدودی میتونه کار هاش رو خودش انجام بده، تعقل کنه، راه بره، انتخاب کنه تصمیم بگیره و غیره. ولی بعضی جاها دیگه قدرتش رو نداره و عروسک گردان جلوی پیشرفتش یا پسرفتش رو میگیره.

مثلا ما صاف و ساده داریم با رعایت مقررات تو خیابون رانندگی میکنیم، یک جوان پر سودا، کنترل ماشینش رو از دست میده و از پشت به ما میزنه و ماشین ما رو داغون میکنه. خوب تو این قضیه شما واقعا هیچ نقشی نداشتین. ولی یکم بادقت به موضوع نگاه کنید، میبینید که این زنجیره های به هم پیوسته تو در تو زندگی ما آدمها به هم گره خورده، و با تصادف اون روز شما ممکن بوده شما به مقصدی نرسید که برای رسیدن به اون مقصد قبلش کلی تلاش کرده بودین.
یا بالعکسش شما دارید در مسیری رانندگی میکنید که از انتهاش خبر ندارید و خطری در کمین شما است، رسیدن به مقصد هم براتون مهمه و کلی هم براش تلاش کردین، ولی یهو لاستیکتون پنچر میشه، شاید بگیم بی احتیاطی کردیم که لاستیک فرسوده استفاده کردین، ولی ما یاد گرفته بودیم که تلاش مثبت برای در مسیر بودن داشته باشیم، و لاستیک به موقع تعویض شده بوده فقط یک میخ از همه جا بی خبر رفته تو لاستیک شما و باعث شده دیگه به مقصد نرسید، مقصدی که اصلا بواسطه اون خطر قرار نبوده برسیم، ولی به خاطر پنچر شدن از اون خطر رهایی پیدا کردیم. حالا باید راضی باشیم، چون تلاش کرده بودیم و کار اشتباه انجام نداده بودیم.


برای همین ما آدمها باید یاد بگیریم تلاش کنیم و در مسیر هدفمون باشیم باقی اش رو بسپریم به عروسک گردان اصلی.

اینکه شما یک هدفی کوچک مثل ورزش رو برای خودتون پایه گذاری میکنید، باید سعی کنید هر چند کم و کوچک ولی سر این هدفتون بایسیتن و همیشه در مسیر این هدف باشین. همون اولش نخواهید که با انتخاب ورزش بشید قهرمان ورزشی، بر اساس توانمندی هاتون بگید هفته سه روز و هر روز پانزده دقیقه ورزش کنم کفایت میکنه، به مرور که در مسیر ماندین، افزایش میدین.
برای شروع هم از انجام کار های کوچک خونه که به ادم انگیزه میده مثل پختن غذا، خرید کردن، نان خریدن و .... شروع کنید.

حالا این برای هدف های کوچکتر و دم دستی زندگی هست که ما برای زندگی بهش نیاز داریم، در کنار این اهداف ریز هدف های بزرگتری هم برای خودتون ترسیم کنید که واقعا ارزش داشته باشه.
یعنی اگر جمع دوستانه ای رو دیدین که کلی با هم خوشحالن یا به قول شما تو کافی شاپ هستن، ناراحت نشید، چون هدفی دارید که به اون سمت دارید میرید و براش تلاش میکنید.

حالا ما انسان ها یه جنبه اجتماعی هم داریم. همین حضور در همدردی یه نوع حضور اجتماعی هست. سعی کنید به انجمن ها و یا موسسات یا کلاس های آموزشی که بهش عللاقه دارین برید. حضور در جمع ها به آدم انگیزه و شور میده.

یا مثلا تو رشته روانشانی تحصیل کردین، به جمع های روانشناسی برید، تو استارتآپ ویکند های حوزه روانشانی شرکت کنید، یا اگر مهارت دومی مثلا مثل فروش دارین، سعی کنید مهارت روانشناسی رو در فروش ببرید. همین کار ها باعث میشه از خودتون و مفید بودنتون انگیزه بگیرید.

[miss seven]

سلام mvaz عزیز
ممنونم بابت راهنمایی کاملی که کردین و وقت گذاشتید .
ببخشید بابت تأخیر در پاسخ چون فکر میکردم بقیه ی دوستان هم راهنمایی میکنند و بعد یکجا جواب میدم .

حتما تک تک صحبت شما دوستانم را برای برنامه ریزی خوب استفاده میکنم .

ممنون میشم دوستان دیگر هم از برنامه روزمره شان بگن برام و راهنمایی کنن

[باغبان]

قفس !

روی کلمه بالا فکر کنین ...


یه روزی اگه متوجه اش شدیم و بهش پی بردیم ، می تونیم هدفمند بودن و مفید بودن را با تمام وجود معنا کنیم ،
راستی رمز گشایی کردی بیاید به ما هم بگید از تجربیاتتون،
البته شاید از این کلمه راحت بگذرید :)
شاید هم نه :)




موفق باشین.

[SaYe_RoshAN]

سلام

همینکه شما به این موضوع فکر میکنید معنیش اینه که یک سرو گردن از خیلی ها جلوتر هستید
و یه موضوعی که هست : میدونین مشکل ماها مقیاس بزرگتری داره و اون جامعه و دولت و سیاست هست. واقعا چند درصد از آدمهای سختکوش اطرافتون موفق بودن؟
چقدر احتمال داره که سختکوشی شما در مورد درس و تحصیلتون به یک کار خوب منجر بشه. وقتی توی کشورمون عدالت وجود نداره و ما اطرافمون آدمهایی را میبینیم که با وجود بی لیاقتی محرز و بی سوادی کامل بهترین مشاغل و درآمدها را دارند خب معلومه که انگیزه هامون از بین میره. نمیخوام باعث بشم که شما از تصمیمتون منصرف بشید برعکس میخوام بگم شما اونقدرها که فکر میکنید مقصر نیستید.
من جزء آدمهایی هستم که همه اطرافیانم همیشه بهم میگفتن تو چقدر انرژی داری. و همیشه خودم را مسئول همه چیز زندگیم میدونستم اما واقعن یه چیزایی دست من و شما نیست.
من ساعت پنج صبح بیدار میشم و کار میکنم تا ده یازده که بچه هام بیدار بشن و بعد میرم تو فاز مادرانگی. ولی واقعن اونقدری که برای این مهارتم وقت و انرژی صرف کردم درآمد ندارم.

بهتون توصیه میکنم در خودتون عادتهای نو ایجاد کنید. سحرخیزی بهتون انگیزه میده. برنامه ریزی خیلی مفیده. و اطرافتون را پر کنید از آدمهای موفق و پرتلاش.
برای شمای دانشجو نباید سخت باشه که دوست پیدا کنید. برید و وارد یک گروه دوستی بشید. به نظرم باید مهارت های اجتاعی تون را بالا ببرید. و بهتون بگم اگه الان دوستی پیدا نکنید توی سن 30 سال به بالا نمیتونید با هیچ کس ارتباط دوستانه و صمیمی برقرار کنید. شاید با کسی دوست بشید اما اون صمیمیتی که باید تو رابطه دو تا دوست باشه فقط توی دوستی های الانتون میتونید پیدا کنید. حداقل در مورد من و دوستانم که اینطور بوده.
یک جایی خوندم که اگر میخواهید در خودتون عادت تازه ای ایجاد کنید یک یادآور و یک جایزه بزارید. مثلا این هفته هر روز با زنگ ساعت یا صدای اذان میرم پیاده روی و بعد از یک هفته پیاده روی به خودتون جایزه بدید (مثلا یه قهوه تو یه کافی شاپ) و اونقدر تکرار کنید که تبدیل بشه به عادت روزمره.
اگه اون مطلب را پیدا کردم حتما براتون لینکش را میگذارم. خیلی جالب بود.
به خودتون سخت نگیرید. با خودتون مهربون باشید و گام به گام پیش برید.
موفق باشید

[الهه زیبایی ها]

سلام سون جان
شکر که خوبی...ولی من میخوام مسایلت رو ریشه ای حل کنی نه اینکه موقتی فراموش کنی یا از روشون رد شی!
تاپیک قبلیت از قرص هایی که مصرف میکنی گفتی...و اینکه
احتمال داره بی انگیزگیت از اون باشه...در موزدش با دکترت صحبت کردی؟؟

یِ چیزی به ذهنم میرسه اینکه شاید داری تلاش میکنی
خودتو هم شکل بقیه دربیاری...چون فک میکنی اونا کار درستو انجام میدن...چون خودتو قبول نداری ...شاید تو تنهایی تو انرژی میگیری
پس مدل خودتو پیداکن...فارغ از اینکه دیگران نظرشون چیه
میتونی نظر خود خودتو بگی؟؟؟
بدون تاثیر پذیری از دنیای بیرون؟؟
واقعا جی دوست داری؟؟جی دوست نداری

مثلا
ببین واقعا از دسته جمعی بیرون رفتن خوشت میاد یا فک میکنی دسته جمعی یا تو جمع بودن امتیاز محسوب میشه؟؟؟
من فک میکنم یِ چیزی رو ناخوداگاه انجام میدی..یِ مقاومتی داری...نمیدونم البته احتمال اینکه اشتباه کنم هست