سلام.
ببخشید، به نظرتون لازم نیست که من هم به ایشون بگم که مشکل اختلال شخصیت دارم؟ اونم از نوع نابایدار؟
دیروز بیام داد که یک قرار ملاقات با خانواده بزاریم و گویا میخواد مسایل مهم تری رو مطرح کنن. منم اشاره کردم که این هفته نوبت برای مشاوره بگیریم. (نمیدونم کار درستی بود یا نه؟ :( باز گفت حالا بذارید بعد از این جلسه مشاور هم میریم. حرفش منطقی بود ولی من نمیدونم چرا ناراحت شدم که چرا باز هی هر چی خودش گفت؟ گفتم: من در این 4 ماه هیچ درخواستی از شما نکرده ام به جز این و شما هم همیشه برنامه های خودتون رو اولویت میدید. توی زندگی هم قراره همینقدر خودخواه باشید؟
خیلی ناراحت شد. گفت من این معنی حرف شما که میگید خودخواه رو نمیفهمم و تا حالا هم کسی چنین صفتی به من نسبت نداده بود. شما خیلی حساسید. اگر بخواد اینجوری حساس باشید که نمیشه. من این حساسیت های شما رو که میبینم برام مثل ترمز میمونه و به تردید میندازدم. چرا فکر نمیکنید و زود قضاوت و ذهن خوانی میکنید و بدون فکر هر چی به ذهنتون میاد میگید؟
بازم حرفاش منطقی بود.
در کل به نظر من آدم خوب و از هر نظر سالمه.
ولی این منم که هر کی بخواد باهام زندگی کنه بدبخت میشه.
شاید اصلا منصفانه تر و درست تره که بهش بگم وضعیت روحیم رو. اخه مگه چقدر میتونم به خودم فشار بیارم که نرمال رفتار کنم در صورتی که واقعا اینجوری نیستم؟ :(
علاقه مندی ها (Bookmarks)