ویژه شب یلدا

[mohamad.reza164]

سلام یلدا همتون مبارک

چه خوشحال ☺ چه ناراحت 😢
چه پیروز 🏆 چه بازنده
چه اخمو چه خنده رو
چه بزرگ چه کوچک
چه مجرد چه متاهل
چه عاشق چه ......

دل هاتون شاد. لباتون خندون.
همیشه بخندید .😀
بخند دیگه!!!!!! دارم میبینم نمیخندی.

--------------

دو قدم مانده که پاییز به یغما برود
این همه رنگ ِ قشنگ از کف ِ دنیا برود

هرکه معشوقه برانگیخت گوارایش باد......
دل ِ تنها به چه شوقی پی ِ یلدا برود؟
گله هارابگذار!
ناله هارابس کن!
روزگارگوش ندارد که تو هی شِکوه کنی!
زندگی چشم ندارد که ببیند اخم دلتنگِ تو را...
فرصتی نیست که صرف گله وناله شود!
تابجنبیم تمام است تمام!!
مهردیدی که به برهم زدن چشم گذشت....
یاهمین سال جدید!!
بازکم مانده به عید!!
این شتاب عمراست ...
من وتوباورمان نیست که نیست!!
***زندگی گاه به کام است و بس است؛
زندگی گاه به نام است و کم است؛
زندگی گاه به دام است و غم است؛
چه به کام و
چه به نام و
چه به دام...

زندگی معرکه همت ماست...زندگی میگذرد...

زندگی گاه به نان است و کفایت بکند؛
زندگی گاه به جان است و جفایت بکند‌؛
زندگی گاه به آن است و رهایت بکند؛
چه به نان
و چه به جان
و چه به آن...
زندگی صحنه بی تابی ماست...زندگی میگذرد...

زندگی گاه به راز است و ملامت بدهد؛
زندگی گاه به ساز است و سلامت بدهد

--------

هر کی دوست داشت بیاد فال حافظ امشبشو بگذاره اینجا:

[m.reza91]

سلام
باشه خندیدم خنده چیز خوبیه

اینم فال ما :

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

بازآید و برهاندم از بند ملامت


خاک ره آن یار سفرکرده بیارید

تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت


فریاد که از شش جهتم راه ببستند

آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت


امروز که در دست توام مرحمتی کن

فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت


ای آن که به تقریر و بیان دم زنی از عشق

ما با تو نداریم سخن خیر و سلامت


درویش مکن ناله ز شمشیر احبا

کاین طایفه از کشته ستانند غرامت


در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی

بر می‌شکند گوشه محراب امامت


حاشا که من از جور و جفای تو بنالم

بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت


کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ

پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت



امسالم نشد بریم کویر دلم میخواد یه بار شب یلدا برم دل کویر تو ستاره ها به آسمون نگاه کنم؛ عجب حسیه!
بفرمایید انار...

[mohamad.reza164]

این خنده من

و اینم فال من:

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود

زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

شراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمن

که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت

به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم

چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت

بنفشه طره مفتول خود گره می‌زد

صبا حکایت زلف تو در میان انداخت

ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم

سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت

من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش

هوای مغبچگانم در این و آن انداخت

کنون به آب می لعل خرقه می‌شویم

نصیبه ازل از خود نمی‌توان انداخت

مگر گشایش حافظ در این خرابی بود

که بخشش ازلش در می مغان انداخت

جهان به کام من اکنون شود که دور زمان

مرا به بندگی خواجه جهان انداخت