من دچار نادرترین نوع سرطان شدم

[maryam123]

سلام دوستان عزیزم
کم و بیش من رو میشناسید...یه زن رنج کشیده که از اول انگار خدای مهربون پایه زندگی من رو به روی سختی و مشکلات گذاشته.کلا سخت گدشت بهم.کودکی...نوجووونی...جوانی و الان که 28 سالمه.....ناشکر نیستم.اما این همه گرفتاری مگه میشه یک نفر با خودش بکشه؟؟؟ مگه این شونه های من چقدر توان دارن؟
7 الی 8 سال پیش یه ازدواج سنتی باعث شد بی نهایت عذاب بکشم.شب ها و روزهام با مردی سر شد که نمیشد حتی بهش گفت انسان...هر بلایی که بلد بود خودش و خانوادش سر من اوردن و خلاصه جدا شدم.در همون شب ها و روزها یواشکی درس میخوندم (چون اون اقا مخالف درس بود) و من شرط کرده بودم که میخوام ادامه تحصیل بدم و ایشون زمان عقد قبول کرد اما بعده ازدواج و زد زیر حرفش.منم با اینکه رتبه ارشدم در کنکور سراسری تک رقمی شد ولش کردم..به محض اینکه ازش جدا شدم دوباره درس خوندم و ارشدم رو دانشگاه تهران قبول شدم و دکترا رو هم با رتبه 7 همون دانشگاه.الان دانشجوی دکترا و مدرس دانشگاهم.....نمیخوام سرتون رو درد بیاررم.
من یه شناگر ماهرم.رکوردم تو استان تکه و عضو تیم ملی بودم ولی خب چون در این رشته زیاد جای رشد نداریم منم تا سطح کشوری رفتم و مثه بقیه شناگرا رفتیم سراغ ناجی گری و مربیگری.چند وقتی بود میدیدم خیلی خون دماغ میشم.دیگه نمیتونستم شنا کنم و دچار افت فشار میشدم.وزنم شروع به کم شدن کرد.تا رفتم یه ازمایش دادم و دیدم پلاکت هام تقریبا در افتضاح ترین وضع موجود هستن.اون روزی که رفتم جواب بگیرم دیدم مسئولای اونجا پچ پچ میکنن.یکیشون سنمو پرسید.یکیشونم گفت همراه داری؟یکیشونم گفت ازمایش خودته؟چند سالته؟
فهمیدم خبریه.....منم از همه جا بی خبر نشستم.دکتر ازمایشگاه اومد و گفت نشونه های خوبی نیست تو ازمایشت و ما تکرارش میکنیم برات.خلاصه ازمایش تکرار شد و نتیجه بهتر که نشد، بدترم شد.
رفتم سراغ متخصص و بهم گفتن دچار نوع نادری از سرطان خون(سرطان مغز استخوان) شدی که همش ناشی از استرس ها یی که بهت وارد شده.چون نه زمینه ژنتیکی داشتم و نه ادمی بودم که رعایت نکنم و ...و جالب اینکه یهو این اتفاق در بدن من افتاد.
حالا من یکسری شیمی درمانی هم گذروندم و هیچ جوابی نگرفتم که هیچ، بدترم شدم.
پلاکت بهم تزریق میکنن اما بدنم پلاکت رو قبول نمیکنه و حساسیت نشون میده و بلافاصله خون دماغ میشم.گویا بدنم پلاکت ها رو بیگانه تشخیص میده و از بین میبیرتشون.به قول دکترم میگه این یه مورد بسیار نادره و از بین یک میلیون نفر یکی اینجوری میشه....
دوستان عزیزم و همدردی های خوبم دوست نداشتم بنویسم براتون و ناراحتتون کنم اما امروز که دیگه از درمان دکترم نا امیدم کرد غیر مستقیم، احساس کردم یهو زیر پام خالی شد...واقعا احتیاج داشتم براتون بنویسم...

[tavalode arezoo]

مریم جان خیلی شوکه شدم تاپیکت رو دیدم.ازپستهات فهمیده بودم حالی نداری ولی فکرنمیکردم بیماریت این باشه.اگه قابل باشم برات دعامیکنم وختم برمیدارم.
اگه دیده باشی یک بازیگر(پیام دهکردی)هم بیماری شما رو داشت ولی باتوکل به خداوهمراهی اطرافیانش تونست صددرصد بیماریش رو شکست بده

[sanjab]

مریم عزیز

از روزهای اولی که عضو این سایت شدم باپستهای خوب و پر انرژیت آشنا شدم

اون موقع یادم نمیاد حرف از طلاق میزدی یا نه ولی یادم میاد درپستهات حسابی انرژی برای همسر سابقت و خانواده اش

میذاشتی و از آشپزی و خانه داری و تلاشت برای بهتر کردن زندگیت می گفتی.

اگه حافظه ام درست یاری کنه قبلا میگفتی قرار بوده جذب آموزش و پرورش بشی بخاطر یک تشویق و تقدیر از جانب مسولان که همسر سابقت مانع کارت میشه و شما بخاطر زندگیت گذشت میکنی.

مدتها ازت خبری نبود تا چندماه پیش نامت را دوباره دیدم خیلی خوشحال شدم باورم نمی شد این مریم خودمونه.

خیلی از حضورت و پستهای پرانرژی و مثبتت استفاده میکردم.

ولی امروز از این پستت دلگیر شدم ولی مطمینم تو میتونی این مرحله را هم بخوبی و پر ازتجربه های مفید بگذرونی

من به قدرت خداوند بزرگ و انرژی و تلاش تو ایمان دارم.

میدونم سخته ولی ممکنه.

لطفا ناامید نشو و با تکیه بر قدرتهای معنوی از وجود نازنینت مواظبت کن.

نمیدونم مجردی یا متاهلی ولی در این شرایط بد نیست اجازه بدی همسرت و یا مادر و یا خواهری بعضی مواقع

چتر حمایتیش را روی سرت پهن کنه و گهگداری از محبت و توجه شون خودت را قوی تر کنی، گرچه میدونم پیداکردن

و تکیه کردن به شخصی از جنس خودمون زیاد قابل اعتماد نیست و هیچ چیز مثل نیروهای معنوی و قدرت ماورایی

پروردگار هستی نمیتونه ادم را آروم کنه.

برات بهترینها را آرزو میکنم

[Glut.tiny]

سلام مریم خانم (اسم قشنگتون برای من خیلی عزیزه و همیشه یاده یکی از بهترین ادم های زندگیم میندازه )
دعاهایی که همیشه در حق اون از خدا میخواستم برای شما هم از خدا میخواهم
من از خوندن حرفاتون و از اینکه این اتفاق نادر برای شما افتاده خیلی ناراحت شدم
تا جایی که ازتون شناخت دارم که همواره در حال کمک به دوستان این انجمن بودید از جمله خودم
امیدوارم تو این زمانی که از دست ما جز دعا کاری بر نمیاد
خدا به کمکتون بیاد و به زودی سلامتی تون و بدست بیارید

بسم الله الرحمن الرحيم يا منزل الشفا و يذهب الداء صل علي محمد و اله و انزل علي وجهي الشفاء

آمین

[berelian]

خوب میشی عزیزم ...
مریم خانوم برو یه سفر جمکران و چند روز بمون. با آقایی حرفای دلت رو بگو که مهربون ترین آقاس و امام زنده ی ماست.هم آرامش میگیری و هم انشالله تموم میشه این بیماری...

[Happy.girl.69]

واااای اصلا باورم نمیشه ، از تعجب خشک شدم ، واقعا از صمیم قلب دعا میکنم که حالت بهتر بشه.
منتظر معجزه خداوند باش.
خواااااهشششششششش میکنم امیدتو از دست نده.
هیچ کاری ، نشد نداره ، فکر میکنم تا الان تو زندگیت به خودت هم ثابت شده که هرکاری رو که اراده کردی ، به بهترین شکل انجامش دادی طبق حرفهای خودت.
دوست عزیز ، دکتر ناامیدت کرد ولی دکتر اصلی خداست که هیچوقت کسی رو ناامید نمیکنه.
فقط امیدت به خدا باشه ، امیدوارم هر روز بیای و از بهتر شدن حالت بنویسی.

[dooo]

سلام مریم جان
خیلی ناراحت شدم ،واقعا شوکه شدم
نمیدونم چی بگم ،فقط براتون دعا میکنم که خدای مهربون معجزه کنه و خیلی زود زود خوب بشید

شما ادم خیلی قوی ای هستید ،مطمئنا از پس اینم برمیاین

[باران13]

شما خانمی هستید که تا اونجایی که من دیدم برای آدمای دیگه وقت میزارید و کمکشون می کنید
کلمات نمیتونه حتی گوشه ای از ناراحتیم رو بعد از خوندن متنت ابراز کنه
بغض توی گلوم من یاد خاطره ای از پدرم انداخت
پدرم 6 یا 7 سالگیش اواخر دهه 40 شمسی حالش بسیار بد میشه و با پدرش پشت کامیون از جاده های کوهستانی میان بیمارستان مرکز استان، از سینه پدرم عکس میندارن و چند تا دکتر بیمارستان و حتی پزشکای مطب های خصوصوی به پدربزرگم میگند که پسرت اصلا قابل درمان نیست، پدرم تعریف می کرد که با پدرش خیابون های شهر رو بی هدف قدم می زدن تا اینکه میرسند به یه زیارتگاه و پدربزرگم با تمام وجودش شروع به دعا می کنه و برمیگردند روستا و بعدش تقدیر جور دیگه ای رقم میخوره...
من از ته دلم با چشمانی اشک آلود برات دعا می کنم

[نیلوفر:-)]

سلام مریم جان خوب کردی که نوشتی دوستی که یه طرفه نیست شماهوای بچه های تالار رو خیلی داشتی

شش سال پیش با خانوم 25 ساله ای تو بیمارستان دوست شدم که سرطان داشتن

وقتی بادکترا صحبت میکردم تقریبا مطمئن شده بودم خوب نمیشه اما خودش اصلا
اینجوری فکر نمیکرد دوستم متاهل بودن ویه بچه هم داشتن شرایط خوبی هم

خیلی خیلی آدمه قوی بود ایمان فوق العاده ای داشت بهش گفتم تا حالا به خدا گفتی چرا من گفت نه نگفتم تو این چندسال شاید ده بار عمل کرده کلی درد

کشیده ولی هنوزم قویه اونقدر قوی که هروقت باهاش حرف میزنم از انرژیش

روحیه میگیرم دوستم سنی مذهب بود اما تو بیمارستان اینقدر دوست شیعه پیدا

کرد اینقدر سوال پیچشون کرد که حالا شیعه شده یادمه حضرت ابوالفضل رو
نمیشناخت ازمن راجع به حضرت سوال کرد وقتی براش گفتم کلی اشک ریخت

یکی ازعاشقان حضرت عباس شد

خدارو صدهزار بارشکر الان حالش خوبه داره برای دومین بار مادر میشه

الان خیلی قویتر باایمان تر ازقبله چون تونسته اون بحران رو پشت سر بگذاره ما دلیل حکمت خدارو نمیدونیم خدا صلاح بنده شو بهتر میدونه

مریم عزیز شما خودت مدرسی دیدی وقتی میبینی سطح یه کلاس بالاتر بچه های قدری داره امتحان سخت تری میگیری صلاح شاگرداتو میخوای دوست داری قوی تر بشن حکایت خداست

سرگذشتت تو رو آدم قوی و فوق العاده ای کرده همیشه ازخوندن پست هات لذت میبردم فکر میکردم سنت بیشتر باشه

چند وقت پیش سرم درد میکرد رفتم دکتر،یه سری سوال پرسیدن کلی نگران شدن گفتن همین الان برو آزمایش بده نمیدونم چه آزمایش نوشته بودن که پرسنل آزمایشگاه هم نگران آزمایش خون رو گرفتن وقتی برگشتم خونه کلی تو اینترنت سرچ کردم دیدم بدترین حالت ممکن تومور و حداقل نابینایی فقط خدا میدونه من اون روز چقدر ناراحت و ناامید شده بودم وچه سردرد وحشتناکی رو پشت سر گذاشتم فرداش که جواب آزمایش رو گرفتم رفتم پیش یه دکتر دیگه گفت اصلا چرا آزمایش دادی تو هیچیت نیست تا از مطب اومدم بیرون احساس کردم اصلا سرم درد نمیکنه حتی قبلش به دکتر گفتم پس اینهمه سرم درد میکرو دلیلش چی بود گفت احتمالا استرس مسکن نوشتن ولی حتی به خوردن اونها هم احتیاج نشد .

نزار این حرفا حالتو بدتر کنه ما با باورهامون زندگی میکنم پس اول خودت باور کن که اینم یه مساله است که تو باید حلش کنی باور کن که خدا حواسش بهت هست اگر قابل باشم دعاگوت هستم انشاءالله خیلی زود خبر سلامتیتو برامون بنویسی

[میشل]

مریم عزیز

شاید من هم باید از خوندن حرف هات شوکه، یا حداقل ناراحت می شدم. اما از نظر من جای ناراحتی نداره.

تو این 28 سال رو خوب زندگی کردی، و از خودت رضایت داری. این خیلی خوبه.

الان چی اذیتت می کنه؟ ناراحت هستی یا فقط پستت اینطور به نظر می رسه؟

من وقتی به بدترین وضعیت ممکن فکر می کنم، می بینم آخرِ آخرش ممکنه در 28 سالگی اتفاقی بیفته که بالاخره میفتاد. حالا فوقش در 90 سالگی. با این تفاوت که معلوم نیست اون زمان هم همین اندازه از مفید سپری کردن عمرت مطمئن باشی، از اینکه همه ی تلاشت رو کردی.

28 سال کشیدن بار این زندگی، به جای 90 سال. این بدترین اتفاقیه که ممکنه بیفته، که به نظر خیلی هم بد نمیاد. مگر اینکه فکر کنیم بقیه ی این عمر قرار بود خیلی خوش و خرم سپری بشه........ که بهتره خودمون رو با چنین فکرهایی گول نزنیم...

به قول شوپنهاور، زندگی شاد غیر ممکن است، بهترین زندگی ای که بشر می تواند به دست بیاورد زندگی شجاعانه است. تو که تا حالا شجاعانه زندگی کردی، من کاملا بهت امید دارم که از اینجا به بعدش رو هم شجاعانه زندگی می کنی. نتیجه هم نهایتا یک چیزه. حالا دیرتر یا زودتر.

برای من اینطوره که وقتی به بدترین حالت ممکن فکر می کنم، حالم خوب می شه. و با خیال راحت (از اینکه نتیجه به هرحال نمی تونه خیلی وحشتناک باشه)، زندگیم رو ادامه می دم. برای تو اینطور نیست؟