با سلام و احترام به همه دوستان
فکر میکنم برخی از دوستان من رو به یاد داشته باشن ولی برای یاداوری یه توضیح کوتاه در مورد خودم میدم و مشکلی که برای برطرف شدنش ازتون راهنمایی میخوام رو مطرح میکنم
من 30 ساله هستم و استاد دانشگاه. خصوصیت اخلاقی بارزم بسیار آرام و کم حرف و درون گرا بودن هست. به آدمهای اطرافم از جمله همکارانم و دانشجوهام احترام زیادی میگذارم اما چارچوب های خاص خودم رو دارم و معمولا با افراد معدودی صمیمی میشم. بقیه افراد ارتباط های محدود و در عین حال محترمانه اس. بسیاری از ادم ها در برخورد اول من رو جدی و با جذبه ارزیابی میکنن. و گاهی هم پیش میاد که من رو ادمی میدونن که خودش رو میگیره یا ادمی که سرده.( ببخشید من روی این جملات چون مادرهمسر سابقم با پیاز داغ فراوان اینها رو به همسرم میگفت و همیشه مایه اختلاف ما بود حساسم و وقتی کسی این رو میگه خیلی درد به دلم میاد)
البته تقریبا اکثر دوستانم میگن بعد از جلسه دوم یا سوم آشنایی ادم احساس میکنه اتفاقا چقدر پایه یا خاکی هستی. یا مثلا یکی از دوستانم جایی نقل کرده بودن که شوخ طبعی فلانی منحصربفرده وقتی شوخی میکنه ادم منفجر میشه از خنده.یا مثلا پیش میاد که تو کلاس دانشجوها من رو یه استاد جدی میدونن که نگرانم باعث بشه کلاس درس خشک و سرد باشه. مثلا کارشناس گروه میگفتن شما یه جذبه ی خاصی دارین.
نمیدونم توی رفتار من چه مشکلی هست که اینقدر سوتفاهم ایجاد میکنه و برای برطرف شدنش چه باید بکنم؟ نمیدونم فیزیک صورت من اینه یا چیز دیگری...
در هر صورت از این قضاوت که فلانی خودش رو میگیره و سرده بیزارم و دوست دارم اگر منشا رفتاری داره برطرفش کنم.
ممنون
نوشته اصلی توسط زندگی خوب
علاقه مندی ها (Bookmarks)