اتفاقا خیلی دلم میخواد دیگه از خودم متنفر نباشم، اما تنها راهی که برای موفقیتم تا الان میشناختم همین بوده، برای همین هم میترسم که این الگو رو از دست بدم و راه درست و مناسبی رو برای جایگزینی اون پیدا نکنم و این خودش یه ریسک خیلی بزرگه. یعنی حاضرم تا آخر عمرم از خودم ناراضی باشم اما در واقع اینطوری نباشه یعنی از نظر دیگران یه آدم موفق باشم. اصلا من از ده سال آینده م خیلی میترسم چون اگه تا اون موقع به هیچ جایی نرسم میتونم با قطعیت بگم که تا آخر عمرم به هیچ جایی نخواهم رسید و این یعنی یه شکســــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــت بزرگ به قیمت از دست دادن مهم ترین فرصت های زندگیم.
در مورد رضایت از خودم، یه بخش خیلی زیادیش برمیگرده به موفقیت تحصیلیم، وقتی تو این زمینه موفق باشم بهتر با خودم کنار میام. اما لزوما این برام کافی نیست یعنی خودمم میدونم اشتباهه اما نظر دیگران هم برام مهمه. مهمه برام که بقیه هم منو موفق بدونن.
خانوم یاس پاییزی همونطور که در جواب آقای باغبان گفتم من میترسم که اگه این آرامش بدست بیاد یادم بره باید به تلاشم ادامه بدم میترسم از تب و تاب رسیدن به هدفام غافل بشم. یعنی ممکنه که یه نفر آرامش داشته باشه، از خودش راضی باشه و همچنان تشنه ی پیشرفت کردن باشه؟
نمیدونم چرا از ساعت 12 شب به بعد که دارم سعی می کنم پست میذارم همچنان خطا میده که من 3 پست گذاشتم و اجازه ی انتشار نمیده بهم!
علاقه مندی ها (Bookmarks)