درود به همه دوستان
همه اعتقاد دارند وقتی کسی جدا میشود بدترین و سخت ترین دوران زندگیش را تحمل میکند تا جایی که جدایی را با مرگ اقوام درجه یک برابر میدانند.
بویژه که شخص، مسئول این جدایی هم نبوده و بواسطه تصمیم طرف مقابل بناچار مجبور به تن دادن به جدایی شده است.
با اطمینان عرض میکنم که همه دوستانی که به این سایت سر میزنند نه تنها تصمیمی برای جدایی ندارند بلکه دارند تمام تلاششان را برای نگه داشتن بنیان خانواده انجام میدهند وگرنه به اینجا نمی آمدند.
گرچه ممکن است تعداد کمی مشکلاتی هم داشته باشند که در زندگی زناشویی مشکل ایجاد کند اما تصمیم گیرنده جدایی نبوده اند و قربانی تصمیم طرف مقابل شده اند.
این حس بی اختیار بودن و قربانی شدن شرایط را برای فرد بشدت سخت تر میکند.
فرد قبل، بعد و در هنگام جدایی به شدت احساس پس زدگی و تنهایی میکند و نیاز به همدردی دارد. اسم این سایت همدردی هست اما من تاپیکی برای همدردی ندیدم.
این تاپیک را باز میکنم و این دین را به گردن خودم و همه دوستانی که این دردها را کشیده اند میگذارم که بیایند و از حال و هواشون بنویسند.
این باعث میشود دیگرانی که همراه ما یا بعد از ما دچار این مشکل میشوند بدانند در این راه سخت تنها نیستند و بالاخره به سلامت از این راه عبور خواهند کرد.
اینجا مشاوره، راهنمایی و سرزنش ممنوع است.
از مدیر محترم هم تقاضا دارم محدودیتی برای این تاپیک نگذارند.
اگر شما در حال جدا شدن هستید یا قبلا جدا شده اید و این متن را تا اینجا خواندید، دینی بر گردن شما هست. باید بنویسید چه بر روزگارتان گذشته است.
علاقه مندی ها (Bookmarks)