چطوری دوباره فراموشش کنم و برگردم به روزهای خوبم ؟

[pasta]

متوجه منظورتون شدم که گفتین رنگ.
منم منظورم این بود که کلا سعی می کنم تنوع داشته باشم . حالا چه خوراکی چه چیزای دیگه.
اما موثر نیستن. اینها که واسه یه پسر 23 ساله موثر نیست.
واسه من با توجه به روحیاتم چند چیز بسیار بسیار موثر هستند.
بودن به صورت مستمر و آزاد با دوستان قدیم . موسیقی . و وجود اون دختر با توجه به نیازم.
متاسفانه هر 3 تاش امکان پذیر نیست.
وقتی نمی تونم متمرکز بشم پس هر گونه کلاس رفتن همچون زبان یا موسیقی یا هرچی کنسل هست. وقتی نه سر کلاس می تونم گوش کنم و نه موقع تمرین می تونم حواسمو جمع کنم پس فعلا تا مشکل اصلی حل نشده بهتره با این چیزا مشکل واسه خودم اضافه نکنم.
ارتباط با اون دختر درسته که دیگه امکان پذیر نیست. اما در برهه ای چیزایی داشتم که الان بیش از هر موقع دیگری تو زندگی ام بهشون احتیاج دارم.

[meinoush]

بی قراریتو باید کنترل کنی
یادم نیست نوشته بودی چند وقته بی قراری؟ اگه مثلا از دو سه هفته بیشتر شد و کنترلش نکردی و راهی پیدا نکردی برو روانپزشک دارو بگیر

23 سال یا 80 سال فرقی نداره اگه به رنگ ها حساس نیستی اگه هم هستی در هر حال روی روحیه اثر می ذاره

نوشتی فراموشش کنی و برگردی به روزای خوب
و نوشتی با اون بودن روزای خوبت بوده
پس ظاهرا نمی تونی فراموشش کنی

روزا می رن
زندگی یه طرفه است
بر نمی شه گشت
هیچ روزی تکرار نمیشه
روزای خوب زیادی خواهید داشت
اما متفاوت با روزای خوبی که داشتید
پس هیچوقت نخواید که برگردید به روزایی در گذشته

از هر چیزی که رنجتون می ده و در عین حال هیچی هم یادتون نمی ده دوری کنین
حتی خاطرات خوش گذشته ای شیرین

کتاب صوتی گوش کردن هم برای من مفید بود
خوندن رو نمی تونستم تمرکز کنم اما گوش کردن رو می تونستم و وقت نمی کردم فکر کنم به چیزی غیر از کتاب صوتی

امیدوارم دوستان راه های بهتری بیان برای کنترل فکر پیشنهاد کنن

[pasta]

با توجه به تجربه ی افسردگی که قبلا داشتم اینو کاملا می دونم که مسائل و تنوعات کوچیک نمی تونن در احساسات من تغییرات بزرگ بوجود بیارن. به چیزاهای بزرگتری احتیاج دارم. چیزهای مستمر تر. وضعیت پایدار تر.
بعد از افسردگی ام تنها زمانی موفق به کنترل افکارم شدم که به دارو پناه بردم. و زمانی دارو هامو قطع کردم که تو خونه ی خودمون در کنار پدر مادرم زندگی خوبی داشتم.
و 100 البته دارو ها هم عوارضی داشتن و حتی همون پکساید هم از دارو هایی بود که بنده از راهنمایی واسه قلبم تجویز شده بود. همینطور ایندرال.
اگه بخوام تو روزهای خدمت پکساید بخورم گیج می مونم و همش باید تو محیط خدمت حرف بخورم.
تمام این درمان ها موقعی موثر هستند که بنده در منزل خودمون پیش پدر مادرم باشم و دستم تو مدیریت زمان ها و زندگی ام باز باشه.
به هر حال ممنونم.
منتظر پیشنهادات دیگه ی دوستان هستم.

[آنیتا123]

سلام،من تجربه یه آشنایی بی سرانجام البته به قصد ازدواج رو داشتم.توی تاپیکم کامل توضیح دادم،به خاطر همین خواستم تجربمو بهتون بگم شاید موثر باشه.منم اولین بار دوست داشتنو به اون شکل تجربه کردم.و واقعا دوران خوبی داشتم.وقتی بهم ثابت شد که اون آدم اصلا مناسب من نیست،اولش خوشحال بودم که همه چیز تموم شد ولی خاطره ها،اون حس قشنگ دوست داشتنی که تجربش کرده بودم و الان دیگه نبود،اینا خیلی اذیتم میکردن.ولی من تا حدودی باهاش کنار اومدم.اشتباه نکن.برای اینکه حالت خوب بشه به اتفاقهای بزرگ نیاز نداری.نمیدونم چه چیزی به تو کمک میکنه.من با حرف زدن با خانوادم،دوستام و شرکت توی تورهای یه روزه و آشنا شدن با آدمهای جدید،رفتن به باشگاه اوضاع بهتری پیدا کردم.و مهمتر از همه با فکر کردن به اینکه چرا اون آدم مناسب من نبود.سعی کن به جای فکر کردن به ویژگیهای خوبش روی ویژگیهای بدی که باعث میشه نتونی باهاش باشی فکر کنی.همه اونا رو روی کاغذ بنویس.از نوشته هات حس کردم تو به بودن با اون و به قول خودت آغوشش اعتیاد پیدا کردی.چیزی که فکر میکنی آرومت میکنه و در عین حال میتونه آسیب بزنه بهت.تسلیم این افکار نشو،نذار تو این فکرها غرق بشی.به زودی حالت بهتر میشه.

- - - Updated - - -

سلام،من تجربه یه آشنایی بی سرانجام البته به قصد ازدواج رو داشتم.توی تاپیکم کامل توضیح دادم،به خاطر همین خواستم تجربمو بهتون بگم شاید موثر باشه.منم اولین بار دوست داشتنو به اون شکل تجربه کردم.و واقعا دوران خوبی داشتم.وقتی بهم ثابت شد که اون آدم اصلا مناسب من نیست،اولش خوشحال بودم که همه چیز تموم شد ولی خاطره ها،اون حس قشنگ دوست داشتنی که تجربش کرده بودم و الان دیگه نبود،اینا خیلی اذیتم میکردن.ولی من تا حدودی باهاش کنار اومدم.اشتباه نکن.برای اینکه حالت خوب بشه به اتفاقهای بزرگ نیاز نداری.نمیدونم چه چیزی به تو کمک میکنه.من با حرف زدن با خانوادم،دوستام و شرکت توی تورهای یه روزه و آشنا شدن با آدمهای جدید،رفتن به باشگاه اوضاع بهتری پیدا کردم.و مهمتر از همه با فکر کردن به اینکه چرا اون آدم مناسب من نبود.سعی کن به جای فکر کردن به ویژگیهای خوبش روی ویژگیهای بدی که باعث میشه نتونی باهاش باشی فکر کنی.همه اونا رو روی کاغذ بنویس.از نوشته هات حس کردم تو به بودن با اون و به قول خودت آغوشش اعتیاد پیدا کردی.چیزی که فکر میکنی آرومت میکنه و در عین حال میتونه آسیب بزنه بهت.تسلیم این افکار نشو،نذار تو این فکرها غرق بشی.به زودی حالت بهتر میشه.

[pasta]

از پاسختون ممنونم.
بنده 4 سال پیش به تعداد کمتر از انگشتان دست آغوش رو تجربه کردم.
فکر نمی کنم بشه اسمشو اعتیاد گذاشت.
اما شما هم اگه جای من خدمت بودید و از بهترین دوستا و شهرتون و اعضای خانواده تون دور بودید شاید به همین راحتی حلش نمی کردید.
اگه همین الان بهم بگن شما خدمتت تموم شد برو خونت من این مشکلو تموم شده فرض می کنم.
با وجود مشکلات خانوادگی و علاقه ای که نسبت به فاصله گرفتن از خونمون دارم اما باز بهتر از اینجا می تونم مدیریت کنم خودمو.
واسه همین الان مشکلات یکی دو تا نیستن.
چندین مشکله که دست خودمم نیست و همه به نوعی تو ناراحتی من دخیل هستند.
واسه همین نیاز به یه انرژی زیاد می بینم واسه حل مشکلم.نیاز به راه حلی می ببینم که قدرت تحول زیادی داشته باشه و بتونه تو این لحظه احساس منو ازین رو به اون رو کنه.
اینه که می دونم اون آغوش این قدرت رو داشت.

[pasta]

دوستان از دیشب فکری زد به سرم که اصلا خاموش نمیشه .
گرایش بسیار زیادی به مصرف روزانه ی چیزایی مثل الکل یا موارد دیگه در خودم می بینم.
چیزی که بتونه زوری بهم لذت بده و منو از این جو خارج کنه.
هرچند موقت.
الان احساس تمام افرادی که به این سمت ها گرایش داشتن رو درک می کنم.
الان می فهمم چرا رفتن به این سمت.
چیزی می خوام که کنترل زندگی مو از دستم خارج کنه. نذاره فکرم دست خودم باشه.
چون با این وضع هیچی بهم لذت نمیده.
هیچ کاری.
نه بیرون رفتن . نه موسیقی که تمام عشقم بود. نه ورزش کردن. نه فیلم دیدن. نه کتاب خوندن. دیگه ناامیدم.
بهم لذت نمیدن. هیچ شوقی ندارم. به چیزی احتیاج دارم که اون شوقو بدون کنترل خودم در من ایجاد کنه.

[آونگ]

سلام آقای پاستا
پستهای بقیه رو نخوندم
شاید برتون عجیب باشه با وجود اختلاف نظرهای قبلی که داشتیم اینجا پست بگذارم ولی دوست دارم از تجربه خودم بگم:
منم وقتی رفتم آموزشی افتادم کرمانشاه
سه سال بود ازدواج کرده بودم
برام خیلی سخت بود از محیط دانشگاه طراز اول تو تهران با اون آزادیهاش سقوط کردم تو پادگان اونم 20 کیلومتر بیرون کرمانشاه
تو گروهان ما بچه ها با ماشین حساب ثانیه های باقیمانده تا پایان آموزشی رو میشمردن
تنها چیزی که منو از اون محیط بیرون برد خوندن رمان بود
با اینکه تو دوره غیر از اون اصلا وقتی برای خوندن رمان نداشتم و وقتم رو برای این کار تلف نمی کردم
اما منو نجات داد
تو 56 روز آموزشی بیش از 8000 صفحه رمان خوندم
براتون آرزوی موفقیت و آرامش می کنم

[pasta]

جناب آونگ.
ممنون از نظرتون.
بنده کاملا لردی خدمت می کنم.
ستاد مشترک ارتش وسط تهران.
تو یه خوابگاه خصوصی زندگی می کنم و لپ تاپ و پیانو و غیره دارم و می تونم سرگرم شم. افراد بسیار محدودی محیط خدمتی و شرایط خوبی مثل بنده دارند.
مشکل من خدمت نیست.اتفاقا دوران آموزشی تو پرندک برای من از 3 سال دانشگاهم لذت بخش تر بود. ای کاش کل 21 ماه خدمت مثل آموزشی بود که هر روزش با دوستای خوب بودیمو می گفتیم و می خندیدیم و تو هیچ برهه ای به اون اندازه شادی نکردیم.
مشکل بنده چیزهای دیگه است.نه خود خدمت و محیط خدمت. تنها مشکل خدمت اینه که حتما باید با وجود دیگر مشکلاتم تو این شهر بمونم. در صورتی که واقعا احتیاج به یک تنوع و تحول بزرگ دارم.

[pasta]

حالم افتضاحه

- - - Updated - - -

هیچکی جوابی نداره ؟

[آنیتا123]

از پاسختون ممنونم.
بنده 4 سال پیش به تعداد کمتر از انگشتان دست آغوش رو تجربه کردم.
فکر نمی کنم بشه اسمشو اعتیاد گذاشت.
اما شما هم اگه جای من خدمت بودید و از بهترین دوستا و شهرتون و اعضای خانواده تون دور بودید شاید به همین راحتی حلش نمی کردید.
اگه همین الان بهم بگن شما خدمتت تموم شد برو خونت من این مشکلو تموم شده فرض می کنم.
با وجود مشکلات خانوادگی و علاقه ای که نسبت به فاصله گرفتن از خونمون دارم اما باز بهتر از اینجا می تونم مدیریت کنم خودمو.
واسه همین الان مشکلات یکی دو تا نیستن.
چندین مشکله که دست خودمم نیست و همه به نوعی تو ناراحتی من دخیل هستند.
واسه همین نیاز به یه انرژی زیاد می بینم واسه حل مشکلم.نیاز به راه حلی می ببینم که قدرت تحول زیادی داشته باشه و بتونه تو این لحظه احساس منو ازین رو به اون رو کنه.
اینه که می دونم اون آغوش این قدرت رو داشت.

ببینید شما به فکر کردن به آغوش اون اعتیاد پیدا کردین.مثل یه وسواس فکری.الان به این فکر میکنید اینو با چیزای بدتر جایگزین کنید.منم خیلی راحت اون مساله رو برای خودم حل نکردم.این که بعد از32 سال از یه نفر خوشت بیاد و تا ازدواجم پیش بری و اونجوری تموم بشه راحت نیست،ولی تو فقط 23 سالته.قطعا یه نفر رو درآینده پیدا میکنی که هم حس دوست داشتن رو باهاش تجربه کنی و هم ملاکهای الان تو رو داشته باشه.درکت میکنم که توی خدمت هستی و همه چیز سخت تر میشه.چقدر از خدمتت مونده؟به هر حال اونجا آدمهای زیادی دور و برت هستن.مطمءنم خیلیاشونم میتونن هم صحبتهای خوبی باشن.اینکه همش توی خودت باشی حالت روبدتر میکنه و فکرهای نامناسب به سرت میزنه.

- - - Updated - - -

از پاسختون ممنونم.
بنده 4 سال پیش به تعداد کمتر از انگشتان دست آغوش رو تجربه کردم.
فکر نمی کنم بشه اسمشو اعتیاد گذاشت.
اما شما هم اگه جای من خدمت بودید و از بهترین دوستا و شهرتون و اعضای خانواده تون دور بودید شاید به همین راحتی حلش نمی کردید.
اگه همین الان بهم بگن شما خدمتت تموم شد برو خونت من این مشکلو تموم شده فرض می کنم.
با وجود مشکلات خانوادگی و علاقه ای که نسبت به فاصله گرفتن از خونمون دارم اما باز بهتر از اینجا می تونم مدیریت کنم خودمو.
واسه همین الان مشکلات یکی دو تا نیستن.
چندین مشکله که دست خودمم نیست و همه به نوعی تو ناراحتی من دخیل هستند.
واسه همین نیاز به یه انرژی زیاد می بینم واسه حل مشکلم.نیاز به راه حلی می ببینم که قدرت تحول زیادی داشته باشه و بتونه تو این لحظه احساس منو ازین رو به اون رو کنه.
اینه که می دونم اون آغوش این قدرت رو داشت.

ببینید شما به فکر کردن به آغوش اون اعتیاد پیدا کردین.مثل یه وسواس فکری.الان به این فکر میکنید اینو با چیزای بدتر جایگزین کنید.منم خیلی راحت اون مساله رو برای خودم حل نکردم.این که بعد از32 سال از یه نفر خوشت بیاد و تا ازدواجم پیش بری و اونجوری تموم بشه راحت نیست،ولی تو فقط 23 سالته.قطعا یه نفر رو درآینده پیدا میکنی که هم حس دوست داشتن رو باهاش تجربه کنی و هم ملاکهای الان تو رو داشته باشه.درکت میکنم که توی خدمت هستی و همه چیز سخت تر میشه.چقدر از خدمتت مونده؟به هر حال اونجا آدمهای زیادی دور و برت هستن.مطمءنم خیلیاشونم میتونن هم صحبتهای خوبی باشن.اینکه همش توی خودت باشی حالت روبدتر میکنه و فکرهای نامناسب به سرت میزنه.