سلام. مشکل من حل شدنی نیست ، فقط میخوام درد و دل کنم .
من از قیافه خودم بدم میاد . همیشه منو بخاطر ظاهرم کنار گذاشتن و مسخره م کردن . بخاطر شکل لبا و بینی م تو خونواده روم اسم گذاشتن . هیچوقت روم نمیشه توی مهمونیا و عروسیا شرکت کنم . وقتی میخوان عکس بگیرن من خودمو به یه بهونه ای کنار میکشم . همیشه فک میکنم بقیه وقتی منو میبینن حالشون بهم میخوره ، میگن این بیچاره چقد بدبخته که خدا اینجوری خلقش کرده ...
حالا این کار خداست ، ایراد گرفتن ازش گناهه . ناشکریه . منم پول عمل زیبایی ندارم . اصلا میترسم برم سراغ همچین چیزایی . ولی یه چیزی این وسط هست که میخوام حلش کنم . فک نمیکنم این حس حقارت و عدم اعتماد به نفسی که در من وجود داره درمان بشه . حالا درمان هم نشه ، اشکالی نداره . ولی این بد قیافه گی من یه پیامد بدی داره که دلم نمیخواد واسم بمونه : حسادت .
اصلا نمیتونم حس خوبی نسبت به دخترای زیبا داشته باشم . ازشون بدم میاد . از همه بازیگرای تلویزیون ، از هرکی که جلوی من از قیافه ش تعریف کنن متنفر میشم . اصلا از شعرای حافظ و ... اینا که راجع به قیافه معشوقشون هم شعر گفتن بدم میاد . از پسرایی که ادعای عاشقی دارن هم بدم میاد . چون فکر میکنم من هیچوقت نمیتونم عشقو تجربه کنم ، بخاطر قیافه م.
حسادت گناه بزرگیه . من این توی این دنیا باختم . نمیخوام توی دنیای دیگه هم روسیاه باشم . کمکم کنین این حس لعنتی رو تو خودم از بین ببرم . نمیخوام سیرتم هم صورتم افتضاح و حال بهم زن بشه .
علاقه مندی ها (Bookmarks)