فوری فوری :در مونده تو برخورد با پسرم!

[sahar49]

سلام به تمامی دوستان عزیز در این محیط
من یه میهمان اروم و ساکت این سایت بودم و مدت زمان زیادی هست که میام و مطالب رو میخونم و از موضوعات خیلی بهره میبرم
اما الان به مشکل بر خوردم و نمیدونم چیکار کنم....
مشکل من پسرم هست....پسرم 18 سالشه و داره دیپلم کامپیوتر می گیره
چند وقتی هست که متوجه تغییر رفتارش شدم..سکوت هاش و دائم گوشی موبایلش دستشه و یا تو اتاقش ساعت ها میمونه....گاهی هم سعی میکنه رد گم کنه پیش من
اما من میدونم که با دختری در تماسه
پارسال هم این تجربه رو داشت که من باهاش برخورد کردم
الان نمیدونم با همون دختر شروع کرده یا یکی دیگه ست....
میتونید کمکم کنید چه برخوردی باهاش کنم....بهش بگم میدونم؟
به دختره زنگ بزنم
چیکار کنم؟

[ani]

سلام سحر جان

به تالار خوش آمدي .

عزيزم مشكل شما دختر خانم نيست كه بخواهي با او صحبت كني و باهاش برخورد كني . اين دختر نه يك دختر ديگه ، امروز نه يك هفته و يا يكماه ديگه .

پس

بايد با پسرت دوست باشي تا اين سن بحران را پشت سر بگذاره و تو را در جريان كارهايش قرار بدهد نه اينكه از تو مسائلش را قايم كند .

ضمن اينكه درك مي كنم كه نگران درس و افت تحصيلي و آسيب و آينده و... هستي كه ممكن است به پسرت بخورد .

به نظر من بهتر است باهاش صحبت كني و دوستانه هم اينكار را بكني و از نگراني هاي خودت و تجربياتت براش بگي . حال بر مبناي موقعيت و پذيرش و....او از غير مستقيم و تعريف خاطره و يا نمونه هايي كه در ذهنت داري تا مستقيم .

پروژه ي گفتگو با جوانان زمان بر و گاهي فرسايشي است . سعي نكن يك شبه نتيجه بگيري . شاهد تجربه ي جوان و اعتماد كردن دو طرف به هم ( والد و فرزند ) پروژه ي زمان بر است و شايد در پاره ايي از موارد تكرار و تكرار ( اما به حالتي كه جوان فكر نكند تو فقط تصميم داري غر بزني )

خودت را بهش نزديك كن . به هر حال دنيا به آخر نرسيده و اين داستانها و حكايتها مختص همين سن هاست و نبايد جوري برخورد كني كه واكنش ترس هاي تو در پسرت حس تقابل و مبارزه ايجاد كند .

[mehrabooni]

سلام
به نظر من بهترین تصمیم الان اینه که هیچ کاری نکنین تا اعصابتون آرووم بشه . به هیچ عنوان به اون دختر هم تماس نگیرین. این اشتباه محضه.
تصمیم گرفتن در شرایط عصبانیت و ترس، بد ترین ار ممکنه.
من اینو میگم اما مشاور نیستم. سر رشته ای هم ندارم.
فقط تجربه خودمه. آخه سه تا داداش دارم. که اونام تو سن و سال فرزند شما بودن وهستن . این نوع رفتار رو دیدم.
مامانم روی دوستی داداش بزرگم با یه دختر، خیلی حساس بود. بی اندازه . ای کاش نبود.
این نوع روابط، مختص این سن و سال هست. طبیعیم هست. هورمون های دوران بلوغ، احساس بزرگ شدن، ارتباط با جنس مخالف و ...
شما میتونین کاملاً غیر مستقیم و هوشیارانه عمل کنین.
با پسرتون رفاقت کنین.
محرماسرارش باشین. نذارین رفتاتون باعث بشه ازتون مخفی کنه. حتی اگه یه بار مثلاً دیدین داره با تلفنش با اون دختر حرف میزنه، چیزی نگین. به بهانه های مختلف بگین که بهش اعتماد دارین. بگین مطمئنید که کاری نمی کنه که باعث ناراحتی خودش و شما بشه.
ارتباطشو با فرزندای دیگه تون و پدرش، قوی کنید.محرم اسرارش باشید و به دیگران هم بگید بهش احترام بزارن. نه اینکه بخوان تو کاراش پلیس بازی کنن.باور کنید همین توصیه های کوچولو ، از بحران کم میکنه.
حتماض حتماً به یه کلاس ورزش بفرستینش که انرژیشو خالی کنه. بهش مسئولیت کارای مختلف و کار خونه رو بدین. ازش بخواین مشارکت کنه. اون طوری فکرش آزادتر میشه و وابستگی به اون رابطه کمتر میشه.
البته من زیاد به روابط بدبین نیستم. شاید حتی یه حد کمی وجود داشته باشه، خوب باشه.
مثلاً یه دختر و خوب و پاک و فهمیده، اثرات خوبی روی فرزندتون خواهد داشت.


راستی ارتباط آقازاده تون رو با خداوند ، قوی کنید.ایمان و توکلش رو تقویت کنید.
انشالله درست میشه همه چی.

[sahar49]

سلام و ظهر بخیر
ممنونم از دوستان خوب و فهیم....انی عزیز و مهربونی گرامی از لطف شما سپاسگزارم
انی عزیز:بله شما درست میفرمایید تماس با دختر معنایی نداره من و پسرم رابطه خیلی خوبی با هم داریم همیشه وقتی میخوام باهاش حرف بزنم بهش میگم درسته مادر و پسریم اما وقتی میخوام پند دوستانه بدم واقعا از جایگاه مادری میام بیرون و سعی میکنم از نگاه دوست بهت بگم خودت میتونی تصمیم بگیری...اونم تو تمام کارهاش حتما با من مشورت میکنه اما تو این مورد نه!!!!!!!!!!
منم خیلی باهاش درد دل میکنم خیلی وقتها باهاش درد دل میکنم و حرفهایی رو که حتی به پدرش نمی تونم بگم با اون در میون میزارم(تو موارد اتفاقاتی که ممکنه تو خانواده ی خودم رخ بده)
اگر گوشه و کنایه چیزی بگم سعی میکنه منکر بشه البته من اینبار بروش نیاوردم هنوز اما از حال و احوالش متوجه میشم خب من روحیاتش رو می شناسم....پیاده روی های طولانی....رفتن تو لاک سکوت....کم حوصله و عصبی شدنش دائم گوشیش دستشه و مراقب دور از دسترس من باشه....از کامپیوتر که اوج علاقه اش هست زده میشه و خیلی حالت های دیگه
راستش دیشب دیرتر از حد معمول اومد (هیچ وقت ادمی نیست که بی خود یا بی خبر بیرون بمونه اخلاق خودش این طوریه دوست داره هر کدوم از افراد خانواده هم که بیرون هستن طولانی خونه رو بی خبر نزارن)بعد تا نماز صبح بیدار بود و با من از هر دری حرف زد و بعد رفت خوابید و یادش رفت گوشیش رو ببره....راستش وسوسه شدم و گوشیش رو نگاه کردم دیدم پیامهای رو گو شیش ( ارسال و دریافتهاش خالیه حتی کلیه ی تماسهای ورودی و خروجی).....رفتم رو رم گوشی دیدم بله حدسم درسته و دریافت و ارسال پیامها معلوم میکنه مخاطب دختره ،پسرم ازش خواسته بود دوباره همدیگه رو ببینن و اون دختر براش پیام داده بود که بهش زنگ بزنه(بعد از رد و بدل کردن چندین پیام
خیلی حالم بد شد اما تصمیم هم نداشتم به روش بیارم فقط چند شب پیش گفت حوصله ندارم....گفتم من علتش رو می تونم حدس بزنم....هیچی نگفت...منم ادامه ندادم
رابطه اش با برادر هاش و پدرش فوق العاده اس ....کلا به جمع خانواده و بودن کنار هم خیلی اهمیت میده
من نگران درس و شخصیتش هستم...دلم نمیخواد دلش بازی بخوره و روحش صدمه
من خیلی نگرانشم
اینم بگم که من دختر ندارم و پسرم با تمام وجودش عاشق دختره
خوشحال میشم راهنماییم کنید تا هم به ارامش برسم و هم بتونم تصمیم درست بگیرم

اتفاق سال گذشته و برخورد من رو هم اگر لازم بود توضیح میدم بعدا

[MiladR]

سلام مادر عزیز
خوشحالم که درحال تلاش برای درک بهتر فرزندانتون هستید. این پسر باید به داشتن چنین مادری افتخار کنه...
---
اما در مورد پسرتون-هر چند که دوستان نظرات کاملی رو ارائه کردند ولی من هم وظیفه خودم میدونم که به چنین مادری حتی در حد چند خط کمکی کرده باشم-

ببینید من هم 3-4 سال پیش در چنین سنی بودم. این احساس نیاز در این سن طبیعی هست. نیاز به مورد توجه قرار گرفتن. محبت بیشتر حس استقلال و ...
اما من وابسته به کسی نشدم. بخاطر همین جو گرم و صمیمی که بین من پدرم و مخصوصا مادرم حاکم بود.
با افتخار میگم خجالت هم نمیکشم. من و برادم اگه در طول 24 ساعت حداقل 10بار مادر و پدرمون رو درآغوش نکشیم و بوس نکنیم روزمون شب نمیشه. خوب این موضوع باعث شد که در این سن که جوونا دچار خلاء عاطفی میشن تا حدودی جبران بشه. می خوام بگم که تا اونجا که میتونید همراه و دوست پسرتون باشید. در کنارش حرکت کنید و اگه دیدید داره به مسیر نامناسبی میره آروم آروم دستشو بگیرید و از اون مسیر بکشیدش بیرون. نه اینکه یکهو جلوش سبز بشید و راهش رو بلاک کنید باهاش مخالفت کنید چون در این صورت تنها جوابی که میشنوید اینه که شما ما رو درک نمیکنید!!
الان پسر شما وارد یک جریان احساسی عاطفی شده. نباید با یک واکنش سریع باعث ایجاد حساسیت بشید.
سعی کنید بیشتر از قبل بهش نزدیک بشید و تنهاییاش رو کمتر کنید.
بفرستیدش کلاس های زبان شنا و هر چیزی که علاقه داره. باعث میشه تمرکزش از این موضوع کمتر بشه.
همچنین اگه یک دختری که 2-3 سال از ایشون بزرگتر باشن و بتونن نقش یک خواهر رو واسش داشته باشن خیلی خوب میشه. حالا میخواد اسمشو دوستی بزاریم یا .... ولی چون اون وابسته نمیشه مشکلی پیش نمیاد...
من هم خواهر نداشتم و میدونم که خیلی سخت تر هست توی این سن...
باید برم کلاس.
بعدا سر میزنم....

[meysamm]

همچنین اگه یک دختری که 2-3 سال از ایشون بزرگتر باشن و بتونن نقش یک خواهر رو واسش داشته باشن خیلی خوب میشه. حالا میخواد اسمشو دوستی بزاریم یا .... ولی چون اون وابسته نمیشه مشکلی پیش نمیاد...
من هم خواهر نداشتم و میدونم که خیلی سخت تر هست توی این سن...

1_این دختر رو از کجا بیاریم ؟(خواهر واسه برادرش وقت نمیذاره چه برسه به غریبه )
2_رو چه حسابی میگین یه پسر به دختر بزرگتر از خودش وابسته یا علاقمند نمیشه ؟؟(مگر این که این اختلاف سنی خیلی بیشتر باشه که خب مادر هستن دیگه !)

[MiladR]

[/quote]

1_این دختر رو از کجا بیاریم ؟(خواهر واسه برادرش وقت نمیذاره چه برسه به غریبه )
2_رو چه حسابی میگین یه پسر به دختر بزرگتر از خودش وابسته یا علاقمند نمیشه ؟؟(مگر این که این اختلاف سنی خیلی بیشتر باشه که خب مادر هستن دیگه !)

[/quote]

1- معمولا میشه از دخترهای اقوام کمک گرفت.این که میگم سنش از پسر بیشتر باشه بخاطر اینه که فهمیده باشه و بتونه اونو راهنمایی کنه. و منظورم این نیست که برید و یک دوست دختر واسش پیدا کنید و...!بلکه هر از گاهی که مثلا میان دیدن به این آقا پسر کمک کنن.
چون توی این سن پسرها بدلیل همون حس استقلال طلبیشون،بیشتر از دوستاشون و اطرافیان حرف شنوی دارن تا خانواده!
و واسه وقتش هم نه اینکه هر دقیقه با هم در تماس باشن چون این که میشه همون رابطه... مثلا هفته ای یه بار اونا میان شما میرید...

2- حرف شما درسته و تضمینی نیست منتها دختر خانم هایی که حداقل 3-4 سال بزرگتر باشن دیگه به ایشون به چشم برادر کوچیکتر نگاه میکنن و این احتمال خیلی خیلی کم میشه.
نمیگم این راهکار عمومیه و بینقص ولی خوب به هرحال اینم یه تجربه بود...

[meysamm]

اگه یک دختری که 2-3 سال از ایشون بزرگتر باشن و بتونن نقش یک خواهر رو واسش داشته باشن خیلی خوب میشه
منتها دختر خانم هایی که حداقل 3-4 سال بزرگتر باشن دیگه به ایشون به چشم برادر کوچیکتر نگاه میکنن و این احتمال خیلی خیلی کم میشه.


فکر کنم همه دیگه الان میتونن حدس بزنن اقا میلاد تو پست بعدی چی میگن !

1_ نه به نظر من این راهکار منطقی نیست و همونطور که میلاد اشاره کرد نمیشه به همه توصیه کرد (داریم راجع به نوجوون 18 ساله ای صحبت میکنیم که به اقتضای سنش فقط احساس رو میشناسه و توانایی درک منطقی جایگاه اطرافیانش رو نداره )

2_به نظر من بهتر اینه که از پسرتون بخواین دوستش رو به شما معرفی کنه (ممکنه بگین حرمت ها شکسته میشه و براش عادی میشه خوب اینم حرفیه !)
اینجوری میتونین با هر دوشون صحبت کنین و خیلی منطقی ازشون بخواین دلیل کارشون رو براتون توضیح بدن
هدف و اینده رابطشون رو براتون تشریح کنن
اجازه بدین بیشتر اونا حرف بزنن

به عبارت ساده تر سعی کنین مضرات رفتارهای احساسی رو براشون توضیح بدین
شما زمانی موفق خواهید بود که فضای عقلانی رو در روابطتون ایجاد کنید

موفق باشید

[جاودان]

منظور میلاد دوست دختری نیست. گاهی داشتن یه خواهر خیلی کمک می کنه. پسرا خیلی حرفاشون رو به خواهرشون راحت تر می گن تا مادرشون. حتی برادرهای من که از من بزرگترن پیش اومده که در مواردی از من خواستن براشون رازدار باشم.
میشه منظور میلاد رو اینطوری هم گفت که رابطه پسرتون رو با اقوام بیشتر کنید. با پسرها و حتی با دخترهای خوب و فهمیده فامیل. مثلا خیلی اوقات یه دختر خاله خوب و فهمیده هم می تونه نقش یه خواهر رو بازی کنه.(اگر بشه یه دخترخاله مطمئن پیدا کرد که محرم اسرار خانواده هم باشه) البته همه اینا در کنار رابطه خوب خودتون با پسرتون باید باشه. خودتون بسنجید ببینید با توجه به شرایطتون همچین کاری ریسک هست یا نه.
به هر حال تمام رفتارهاتون باید غیرمستقیم باشه. به هیچ وجه ارتباطش رو به روش نیارید مگر اینکه خودش بخواد براتون بگه.
توی درددل هاتون باهاش از فرد ایده آلش حرف بزنید. اینکه می خواد فرد ایده آلش کی باشه. گهگاه اشتباهاتی رو که نباید در ارتباطش بکنه در قالب داستان براش بگید البته تابلو نکنید. کم کم خودش به حرف میاد و اونم می خواد که باهاتون درددل کنه.

[MiladR]

منظور میلاد دوست دختری نیست. گاهی داشتن یه خواهر خیلی کمک می کنه. پسرا خیلی حرفاشون رو به خواهرشون راحت تر می گن تا مادرشون. حتی برادرهای من که از من بزرگترن پیش اومده که در مواردی از من خواستن براشون رازدار باشم.
میشه منظور میلاد رو اینطوری هم گفت که رابطه پسرتون رو با اقوام بیشتر کنید. با پسرها و حتی با دخترهای خوب و فهمیده فامیل. مثلا خیلی اوقات یه دختر خاله خوب و فهمیده هم می تونه نقش یه خواهر رو بازی کنه.(اگر بشه یه دخترخاله مطمئن پیدا کرد که محرم اسرار خانواده هم باشه) البته همه اینا در کنار رابطه خوب خودتون با پسرتون باید باشه. خودتون بسنجید ببینید با توجه به شرایطتون همچین کاری ریسک هست یا نه.
به هر حال تمام رفتارهاتون باید غیرمستقیم باشه. به هیچ وجه ارتباطش رو به روش نیارید مگر اینکه خودش بخواد براتون بگه.
توی درددل هاتون باهاش از فرد ایده آلش حرف بزنید. اینکه می خواد فرد ایده آلش کی باشه. گهگاه اشتباهاتی رو که نباید در ارتباطش بکنه در قالب داستان براش بگید البته تابلو نکنید. کم کم خودش به حرف میاد و اونم می خواد که باهاتون درددل کنه.

احسنت
خارپشت جان منظور من هم دقیقا همین بود (با تشکر از )lifeisbeautiful ا
در این سن بچه ها همیشه فکر میکنن که پدر مادرها صحبت های اونا رو درک نمیکنن به همین دلیل حرف شنوی و تاثیر پذیریشون از هم سنها و دوستانشون خیلی بیشتر میشه که اگه ما بتونیم این دوستا رو خودمون بشناسیم و مدیریت کنیم خیلی بهتر خواهد بود.

من فکر میکنم روش 2 که خارپشت جان اشاره کردند به احتمال زیاد چون میدونن که ایشون به قصد بر هم زدن رابطه میخوان وارد ماجرا بشن دوباره جبهه گیری خواهند کرد و ممکنه پنهان کاری ها هم بیشتر بشه.
تشکر