سطح توقع تا کجا ؟

[رهایي]

دوستان عزیزم سلام
من قبلاً در تاپیکی با عنوان رهائی از یک زندگی مشفت بار زندگی خودم رو شرج دادم و با خوندن مطالبم متوجه می شید که من زنی مطلقه هستم
الان به تهران نزد خانواده ام برگشته ام و شاغلم
سئوال من اینه که یه دختر تا چه اندازه میتونه از خانواده اش توقع داشته باشه
چون زمانی که من میخواستم جدا بشم خانواده ام اصلاٌ هیچ دخالتی نکردند نه به شهر محل زندگی من آمدند و نه حتی حمایت عاطفی - احساسی و مالی کردند با این وجود مرتب به من متذکر می شوند که تو سطح توقع زیادی داشتی که می خواستی ما به تو کمک کنیم وبا همسرت در زمان جدائی صحبت کنیم و علت جدائی را از او جویا شویم یا در زمان زندگی با همسرت از ما توقع زیادی داشتی که میخواستی به تو زنگ بزنیم و جویای احوالت باشیم و یا اینکه به تو سر بزنیم ما مشکلات خودمان را داریم تو باید از ما هیچ هیچ توقعی نداشته باشی
من نمیدانم و الان کلا گیج شده ام واقعا من نباید این توقعات را از خوانواده ام بخصوص خواهرانم داشته باشم در خالیکه اگر خواهر بزرگم که الان 49 ساله است با همسرش به مشکلی بر می خورد من ساعتها تلفنی با خودش و همسرش صحبت می کردم تا مشکلشان را حل کنم - به عنوان یک عضو کوچک خانواده هر وفت تهران می آمدم تنها به فکر پدرم بودم که غذا و لباسش مرتب باشد و در این مدت اصلا به دوستانم سر نمی زدم و جائی هم نمی رفتم
نمیدانم شاید رفتارهای من اشتباه بوده لطفاً مرا راهنمائی کنید سطح توقع یک دختر - یک زن و یک زن مطلقه از خانواده اش چیست ؟

[lvlahtab]

رهایی عزیزم
امیدوارم سختی های زندگیت کمتر شده باشه یا حداقل تو کمتر احساسشون کنی.
توقعاتی که اینجا بیان کردی اصلا زیاد نیست و کاملا طبیعیه
نقش خانواده اصلا حمایت از فرزند و پشتیبانی هست،البته جایی که حق با فرزند باشه
و در شرایط شما،شما کاملا نیازمند حداقل کمک روحی و عاطفی خانواده خود هستین.در درجه اول والدین و بعد خواهر و برادر ها.
این حمایت عاطفی هزینه زیادی برای اونا نداره تا از شما دریغش کنن.البته منظورم صرفا هزینه مادی نیست.
اما در کنار همه اینها از خدا میخوام ادمو محتاج خلقش نکنه.
موفق باشی

[baby]

رهائی عزیز
توقعات شما بجاست و خانواده شما حداقل کاری که برای شما می تونن انجام بدن همدردیه.
اما شرایط امروز جامعه ما طوری شده که خیلی کم برا همدیگه وقت میزاریم و همش شده درگیریهای (نخوانید جنگ و جدال) و گرفتاریهائی که برخی از اونها رو هم خودمون برا خودمون ایجاد کردیم.

بنظر من این نگرش خیلی بهتره که هیچ توقعی از کسی نداشته باشیم که برا ما قدمی برداره و در مقابل اگه برا کسی هم کاری میکنیم بدون چشمداشت باشه
اونوقته که ما واقعا رها شدیم وگرنه دائما در ذهنمون چرا؟ بوجود میاد که چرا بابام ....؟ چرا خواهرم ....؟ و...
.

[faezeh]

رهایی جان
واقعیت اینه که هیچ توقعی به جا نیست.اگر یه کم دیدمون رو بزرگ کنیم می بینیم که ما به دنیا آمده ایم که رسالتمان را انجام بدهیم و برویم...رسالتمان انجام وظایفی ست که در هر موقعیتی به عهده داریم به نحو احسن .
اگر دیگران وظایفشان را در قبال ما انجام ندادند چیزی از رسالت ما کم نمیشود.بلکه ارزش رسالت ما بالاتر می رود.البته گاهی رسالت ما ایجاب می کند رسالت دیگران را به آنها گوشزد کنیم.ولی اگر انها انجام ندادند فقط در حق خود ستم کرده اند نه در حق ما .پس در این صورت توقع فقط ناراحتی به وجود می آورد.
تو باید توقع را فقط در مورد خودت داشته باشی تا رسالتت انجام شود.
با از بین بردن توقعات, خیال خودت را آسوده کن. بپذیر و ایمان داشته باش هر جا دیگران برایت کم گذاشتند اگرتو رسالتت را انجام دهی خدا برایت جبران می کند.
امام علی (ع) فرمودند: "هرچه از دنیایتان کم شود به آخرتتان افزوده می شود

[ani]

سلام رهایی

در خواست داشتن با توقع داشتن دو بحث کاملا جداگانه است .
تو می توانی از اطرافیان خود درخواست داشته باشی اما متاسفانه یا خوشبختانه توقع خیر .

در خواست کردن آسیب زا نیست اما توقع داشتن کاملا آسیب زا است . چرا که تو در اثر تمبر جمع کردن و تعیین وظیفه به نقطه ی توقع می رسی .

مخصوصا که در مورد خواهر 49 ساله ات تمبر طلایی هم جمع کرده ای یعنی وقتی تو به میل شخصی برای خواهر ت وقت صرف کرده ای به نوعی در نگاه خودت سرمایه گذاری کرده ای که روزی او برای تو جبران کند ! این کار می شود تمبر طلایی جمع کردن و یا ایجاد توقع . در حالی که تو نسبت به خواهر 49 ساله خودت وظیفه ای نداری اما چون دوستش داری و کاملا به دلیل اهمیتی که این آدم برای تو دارد دلت خواسته و برای او وقت صرف کرده ای و انرژی هزینه کرده ای که کاملا از جایگاه اختیار و تصمیم گیری بوده پس به او فرجی نیست . این حرف به معنای این نیست که تو دوست داشتنی نیستی یا کم اهمیت هستی ولی باید به اختیارات و تصمیم گیری های دیگران در رابطه با خودت ( هر چند ناخوشایند احترام بگذاری همانگونه که برای خودت و اختیارات و حوزه ی تصمیم گیری و علائق خود احترام قائل هستی )

تو اگر نیاز به کمک داری می توانی به کسانی درخواست خودت را اعلام کنی ولی در همین راستا کاملا آنها را آزاد خواهی گذاشت که تصمیم بگیرند که دلشان می خواهد - وقت دارند - شرایط آنها اجازه می دهد و....که پاسخگو درخواست تو باشند یا خیر . همین و در همین اندازه . نه کمتر و نه بیشتر .

پس سعی نکن با به میان کشیدن بحث روابط ، برای توقعات خودت دلائل محکم بترشانی تا هدف پنهانی را به اثبات برسانی .

تو امروز دختر خانم بزرگی هستی و امروز خودت مادر یک دختر هستی و زندگی خودت را به شکل یک فرد مستقل مدیریت می کنی . شاید نیاز به کمک و نوازش و تائید و توجه داشته باشی ولی این نیاز به تو مجوز توقع داشتن از پدر و مادر پیر و مسن و خواهر ...نمی دهد و حتی به تو اجازه نمی دهد که مسئولیتهای آنها را زیر سئوال ببری .


پدر و مادر تو تا زمانی که تو درس می خواندی و ازدواج نکرده بودی نسبت به تو مسئول بودند امروز اگر آنها به تو کمکی می کنند تنها لطفی است که به فرزندشان دارند نه برحسب وظیفه ای که یک روزی باعث تولد تو شده اندو.... تو می توانی درخواست نوازش - توجه - تائید از آنها داشته باشی . همین و در همین اندازه .

متاسفانه فرهنگ ایرانی در باب مسئولیت پدر و مادر و خواهر و برادر نسبت به هم تا پایان عمر دچار اشکال است .

تا یک سنی بحث وظیفه و مسئولیت پذیری که مطرح شده است قابل فهم است ولی چه کسی گفته که وقتی بچه ها بزرگ می شوند و سرو سامان می گیرند پدر و مادر باز هم نسبت به آنها مسئولیت های شدید دارند ؟! پس پدر و مادر ها کی وقت دارند به خودشان بپردازند ؟! آیا این خودخواهی ما فرزندان نیست که برای یک عمر دست از سر آنها بر نمی داریم و مشکلات خود را طی زمان به آنها تزریق می کنیم ؟!

پس من فرزند کی باید نسبت به آنها احساس مسئولیت بکنم ؟! چرا که مسئولیت پذیری من در لایه های گرفتاری و مشغله و گرفتاری و ....گم و ناپیدا شده است ؟! آنها کی باید استراحت کنند و خیالشان از باب من و تو که سرمایه زندگی آنها هستیم راحت باشد و....؟!

[setareh]

آنی نوشته:
سلام رهایی

در خواست داشتن با توقع داشتن دو بحث کاملا جداگانه است .
تو می توانی از اطرافیان خود درخواست داشته باشی اما متاسفانه یا خوشبختانه توقع خیر .

در خواست کردن آسیب زا نیست اما توقع داشتن کاملا آسیب زا است . چرا که تو در اثر تمبر جمع کردن و تعیین وظیفه به نقطه ی توقع می رسی .