سلام هانیه جان،
من بر خلاف بقیه دوستان، اتفاقا فکر میکنم برای گرفتن چنین تصمیمی، به هیچ وجه نباید عجله کنی، خریدن یک کفش نیست که حتی اگر پشیمون شدی، راه برگشت داشته باشه. فقط هم تصمیمگیر و پارامتر موثر، شما نیستی، جامعه، مدرسه، اطرافیان، جو فکری غالب و حتی منابع یک کشور، همه پارامترهایی هستند که شخصیت و زندگی یک بچه رو تحت تاثیر قرار میدن.
بله واقعیت اینه که روند زندگی شما کاملا متخل میشه.
توان روحی چند برابر نیاز داری، فرصت استراحت کمتری خواهی داشت، ارتقای شغلی رو برای مدتی باید فراموش کنی، احتمالا نوع تفریحاتت تغییر میکنه. هزینهها بیشتر میشه. تا ابد یک نفر هست که شما در قبال نیازهاش مسئولید. مدام به این باید فکر کنی که تک تک رفتارهای شما روی شخصیت کودک موثره و مراقبت کنی، وقتی بزرگ شد نگرانیهای بزرگتر مثل آموزش مناسب در مدرسه و جامعه مطرح میشه. همینطور شرایط رفاهی که دو دهه اول زندگیش و حتی بعدتر به دوش شماست. وضعیت سلامتی خودت تحت تاثیر قرار میگیره، روابط با همسرت تغییراتی خواهد داشت. تازه همه اینها با فرض اینه که همه چی خوب پیش بره و خدایی نکرده پای بیماری جدی در میان نباشه و ...
سعی کن از چند زوجی که بچهدار شدند سوالاتی رو بپرس که واقعیت زندگیشون رو بشنوی، سوالی مثل اینکه " بچهدار شدن خوبه یا بد" بهت کمک نمیکنه. در بهترین حالت طرف بهت میگه "بله باعث رشد و تکامل من شده و زندگی شیرینتر شده و ..." و از این دست پاسخها.
ازشون پبرس "چه کتابی داری میخونی؟"/ " آخرین باری که خلوت دوتایی با همسرت داشتید کی بوده؟" / "آخر هفته چه تفریحی داشتید؟"/ " روزهات رو چطور میگذرونی؟"/ "فیلم خوب چی سراغ داری؟"/ و یا سوالات دیگه. معمولا پاسخها حول و حوش بچهست!!
به نظرم سوالت رو هوشمندانه بپرس تا پاسخ دقیق بگیری.
من گمان میکنم راه درست و منطقیای رو داری میری. این موضوعی نیست که بخوای احساسی در موردش تصمیم بگیری. قرار هست در مورد یک "انسان" تصمیم بگیری. به بقیه نگاه نکن که دلیلی برای بچهدار شدن ندارند و فقط بچهدار شدند چون بچهدار شدن غریزه است، مادر شدن غریزی است و غیره.
خوب فکر کن و خوب مطالعه کن و بسنج.
راستی برای سوال " مامان منو برای چی به دنیا آوردی؟" کودکت پاسخ مناسبی داری؟
شاد باشی.
هر چیز که در جُستن آنی، آنی
مولانا
علاقه مندی ها (Bookmarks)