سلام
26 سالمه و در مقابل جنس مخالف بشدت جبهه می گیرم مخصوصا وقتی به من پیشنهاد دوستی می دن و یا خواستگاری می کنند شاید به نظرتون خنده دار بیاد توی این مواقع احساس می کنم به من توهین شده! و بعضی مواقع چنان طرف رو که پیشنهاد دوستی داده سر جاش می نشونم که می ره و دیگه جلوی من آفتابی نمیشه.. در مقابل خواستگارها رفتارم ملایمتره ولی جوابم همیشه منفیه
قیافه و ظاهر خوبی دارم می دونم مورد توجه هستم می دونم خیلی ها از من خوششون میاد
از خواستگارهایی هم که قبلا دوست دختر داشتند بشدت بدم میاد من با اینکه به هیچوجه مذهبی نیستم و اعتقاداتم تقریبا صفره تا به حال دوست پسر حتی در حد تلفنی هم نداشتم
اکثر خواستگار های من همیشه توی گذشته شون کسی توی زندگیشون بوده و من از بعضی هاشون اطلاع داشتم (خواستگار از فامیل بوده) و اونا با اطلاع از اینکه من می دونم به خواستگاری من اومدن که باعث عصبانیت شدید من شده
چطور پسری که کلی دوست دختر داشته به خودش اجازه می ده به خواستگاری منی بیاد که تا به حال دست از پا خطا نکردم؟چطور به خودش این جرات رو می ده؟بعد هم انقدر پرروئه که از جواب رد ناراحت میشه؟
چرا انقدر مردها پررو هستن و اعتماد به نفس دارن؟از کجا بفهمم پسری که به خواستگاری من میاد سر و گوشش به قول معروف نمی جنبه؟در ضمن اصلا به آقایان مذهبی اعتماد ندارم به نظرم اونا هزار بار بدتر از بقیه هستن
علاقه مندی ها (Bookmarks)