همفكري براي ادامه تحصيل يا بچه دوم اوردن

[سايه.]

سلام به همه عزيزان.
واقعا مستاصل شدم و احتياج به همفكري دارم .
من سايه ٣٠ ساله هستم، يه پسر ٥ ساله دارم.
خارج از ايران زندگي ميكنم و اينجا به غير از همسر و فرزندم اشنا و فاميلي نداريم.
شخصيت مستقلي دارم و واقعا به ادامه تحصيل و پيدا كردن شغل مناسب فكر ميكنم .
از يه طرف زايمان بسيار سختي داشتم دست تنها بودم و تنهايي پسرمو بزرگ كردم و تكرار دوبارش خيلي برام سخت و طاقت فرسا هست.
از يه طرف ديگه هم به خاطر شرايطم تا حالا نميتونستم ادامه تحصيل بدم و تا يك سال ديگه شرايط ادامه تحصيلم فراهم ميشه.
ولي دغدغه تنهايي پسرم اصلا تمركزي براي زبان خوندن و امتحان دادن و ورود به دانشگاه برام نميذاره.
ميدونم كه اگه بچه دوم بيارم حداقل تا ٣ سال توان خوندن ندارم .
از يه طرفم دلم براي پسرم ميسوزه و ميترسم بعدا اختلاف سني فرزندام زياد شه.
شايد اگه ايران بودم به بچه فكر نميكردم ولي اينجا تنهايي خيلي سخته.
سنمم داره ميره بالا و بخوام بذارم چند سال ديگه ادامه تحصيل بخوام بدم فكر نكنم بتونم.
همسرمم خيلي نميتونه بهم كمك كنه و عملا اين سالا خودم همه كاراي بچه و خريد خونه و ... رو انجام ميدادم .
چند ماهه شديدا درگيري ذهني دارم ، خواهش ميكنم اگر كسي ميتونه كمكي بهم بكنه.

[summit]

سلام . اگر از نظر روانی و مالی مشکلی ندارید و نرمال هستید مجددا بچه دار بشید درس رو هر وقت میشه خوند اما سن تون اگر بالا بره بچه دار شدن سخت و خطرناک میشه و خودتون هم ممکنه کم حوصله بشید

[Eram]

سلام.
چرا میخوای ادامه تحصیل بدی؟ چه رشته ای مدنظرت هست؟
دغدغه مالی هم دارین یا اوضاع خوب پبش میره؟
در حال حاضر از چه کارهایی بیشتر لذت می بری؟ تفریحاتت چیه و چه مهارت هایی داری؟

[سايه.]

ممنون از جوابتون.
راستش تا با خودم كنار نيام از لحاظ رواني اماده بچه رو ندارم، فكر كنم افسرده ميشم با اومدنش و فكر ميكنم كه ديگه اميدي به خودم ندارم

[سايه.]

سلام . اگر از نظر روانی و مالی مشکلی ندارید و نرمال هستید مجددا بچه دار بشید درس رو هر وقت میشه خوند اما سن تون اگر بالا بره بچه دار شدن سخت و خطرناک میشه و خودتون هم ممکنه کم حوصله بشید

سلام.
چرا میخوای ادامه تحصیل بدی؟ چه رشته ای مدنظرت هست؟
دغدغه مالی هم دارین یا اوضاع خوب پبش میره؟
در حال حاضر از چه کارهایی بیشتر لذت می بری؟ تفریحاتت چیه و چه مهارت هایی داری؟

سلام ،
ادمي هستم كه خيلي درس و كار برام مهم بوده.
به خاطر مهاجرت نتونستم ادامه تحصيل بدم و بعدشم به خاطر بزرگ كردن بچم و زبان و سيتيزني نتونستم تا الان ادامه تحصيل بدم.
دقيقا الان موقعيتش برام فراهم شده، چون بچم مدرسه ميره و بزرگ شده منم وقت خالي دارم.
راستش خيلي ميترسم از اينكه بعدا پشيمون شم، از اينكه بچه هام بزرگ شن و من تو خونه تنها بمونم .دوست دارم كار كنم ى خودمو مشغول نگه دارم .
از اينكه روزام عين هم بگذره بيزارم.كار خونه و خريد و بچه داري اصلا منو راضي نگه نميداره. با اينكه اين كارا رو به نحو خيلي خوبي انجام ميدم ولي يه چيزي درونم كمه.
هميشه به ادمايي غبطه خوردم كه درس خوندن و كار موفقي دارن نه اونايي كه پولدار هستن و ...
به خاطر مهاجرت واقعا يه ده سالي عقب موندم از زندگي، ايران فوق قبول شدم ولي مهاجرت كرديم و نشد كه بخونم.
بعدشم تغيير زندگي واقعا سخت بود و چند سالي طول كشيد كه تازه به روال عادي افتاده.
مشكل مالي نداريم خداروشكر، هر چي باشه تو كشوري هستم كه خيلي ساپورت ميكنن و بچه ها اينده خوبي دارن و اصلا فكر مالي ندارم.البته در حد معمول نه اينكه بتونم بچه دار شم و پرستار بگيرم يا مهد بفرستم.
حداقل تا ٣ يا ٤ سال بايد خودم تنها بزرگش كنم و ميدونم كه نميتونم درس بخونم .
واقعا موندم .
درسمو ادامه ندم خيلي افسرده ميشم .
گاهي ميگم اول خودم ، من موفق باشم و راضي كل خانوادم حس خوب خواهند گرفت .بايد از الان فكر ايندم باشم تا دير نشده، انقد مادراي قديم بچه دار شدن ، همه ي بچه هاشون الان دغدغه زندگي خودشونو دارن، پس براي ايندت يه كاري كن.
دوباره فكر تنهايي پسرم ازارم ميده ميگم نكنه بعدا پشيمون شم .

[شمیم الزهرا]

سلام به همه عزيزان.
واقعا مستاصل شدم و احتياج به همفكري دارم .
من سايه ٣٠ ساله هستم، يه پسر ٥ ساله دارم.
خارج از ايران زندگي ميكنم و اينجا به غير از همسر و فرزندم اشنا و فاميلي نداريم.
شخصيت مستقلي دارم و واقعا به ادامه تحصيل و پيدا كردن شغل مناسب فكر ميكنم .
از يه طرف زايمان بسيار سختي داشتم دست تنها بودم و تنهايي پسرمو بزرگ كردم و تكرار دوبارش خيلي برام سخت و طاقت فرسا هست.
از يه طرف ديگه هم به خاطر شرايطم تا حالا نميتونستم ادامه تحصيل بدم و تا يك سال ديگه شرايط ادامه تحصيلم فراهم ميشه.
ولي دغدغه تنهايي پسرم اصلا تمركزي براي زبان خوندن و امتحان دادن و ورود به دانشگاه برام نميذاره.
ميدونم كه اگه بچه دوم بيارم حداقل تا ٣ سال توان خوندن ندارم .
از يه طرفم دلم براي پسرم ميسوزه و ميترسم بعدا اختلاف سني فرزندام زياد شه.
شايد اگه ايران بودم به بچه فكر نميكردم ولي اينجا تنهايي خيلي سخته.
سنمم داره ميره بالا و بخوام بذارم چند سال ديگه ادامه تحصيل بخوام بدم فكر نكنم بتونم.
همسرمم خيلي نميتونه بهم كمك كنه و عملا اين سالا خودم همه كاراي بچه و خريد خونه و ... رو انجام ميدادم .
چند ماهه شديدا درگيري ذهني دارم ، خواهش ميكنم اگر كسي ميتونه كمكي بهم بكنه.

سلام خانمی میفهممت منم خیلی اوقات برای بچه دوم دچار جالش هایی میشم تو افکارم

ببین خیلی خوبه بی هوا کاری نمیکنین اما چندتا مطلب باید روشن کنین واس خودتون
اینکه تو سن ۳۴ سالگی کارتون شروع کنین با دوتا بچه یا تو سن ( ۳۴ بخواین با اختلاف سنی ده سال بچه دوم بیارین و بعد اینکه تازه تو کار یادرستون پیشرفت کردین مجبور شین چندسال کلا رهاش کنین کدوم اینا مطلوبترتونه؟
بلاخره کار یادرسی که هنوز ۵ سال یا کمتر واسش صرف شده رها کردنش بهش ضربه میزنه بازم به قوانین کشوری که هستین مربوطه که از زایمان و بعدش چه حمایتهایی میکنن

البته ممکنه کلا گزینه بچه دوم درون صورت حذف کنین اینم باید مزایا معایبش درنظر بگیرین

به نظر من شاید همه راههارو شما بررسی نکردین
ما اقوام و دوستان زیادی در غربت داریم اما هرکدوم به نحوی کارو تحصیل و بچه باهم انجام میدن

یکیشون شیفت کارش با همسرش برعکسه و بچه رو خودشون نگه میدارن

یکی ازین پرستارایی که در منزل خودش بچه نگه میداره پیدا کرده چون ارزونتن اونا

یکی ایرانی هم دین خودش پیدا کرده و نوبتی بچه های همو نگه میدارن و درس میخونن بدون هزینه

یکی مهد ساعتی گذاشته و از ترکیب راههای مختلف استفاده میکنه
یکی هم کارش جوریه که میتونه بچشو ببره سرکارش و از همون ده روز بعد زایمان با نوزادش رفت سرکار (حسابداره و اتاق تنها داره)
همشون هم وضع مالیاشون معمولی و نمیتونن خرج نگهداری زیادی بدن
بلاخره خوبه بیشتر راههای احتمالی رو بررسی کنید

اابته توان هرکسی متفاوته. من خودم شخصا خیلی ازین گزینه ها در توانم نیست و واقعا جونشو ندارم یا زایمان وقتی هیچکس بعدش کمک نکنه ولی خب خیلیارو اطرافم دارم که تو کشور دیگه ای دست تتها بودن حتی شوهرشون هم کار خونه نمیکنه و همون روز ترخیص از بیمارستان خودش ناهار میاد میپزه! همه اینا به شناخت از خودتون برمیگرد و انگیزه بالا میخواد