باغ غنی ذهن شما

[باغبان]

افسردگی یعنی این سبک زندگی ، سبک زندگی تو نیست
این مهم ترین پیام افسردگی هست
دکتر شیری .

[باغبان]

حواسمون باشه مدت عمر کوتاهه ،،،
اصلا معلوم نیست چقدر از عمر ما باقی مونده،،،
باید جرات کنیم و گاهی اوقات امیدهای واهی ( امیدهای بی اساس خیالی ) را بکوبیم زمین .
ما باید جرات کنیم و برای زندگیمون کاری بکنیم .

دکتر شیری
درسهای زندگی من

[باغبان]

[باغبان]

علامه حسن زاده آملی در دیوان اشعار می فرمایند:
دار حضور و ادب , همت و آنگه طلب
وقف بر این چهار کنید یک سره اوقات را


و نیز می فرمانید:
سرمایه راهرو حضور و ادب است
آنگاه یکی همت و دیگر طلب است
ناچار بود راهرو این چار اصول
ورنه به مراد دل رسیدن عجب است




قوه خیال به منزله ی آینه ای می ماند که مستعد نشان دادن صور غیبه و ملکوتیه است.
افکار پراکنده و خیالات سبب کدورت این آینه می شود و تا این آینه با حضور عنداللهی و اذکار و اوراد و توجهات و تفکرات انفسی و آفاقی زلال پاک نشود شخص صاحب مکاشفات ملکوتیه و مشاهدات غیبه نمی شود.
در طریق سیر و سلوک الی الله قوه خیال باید به توحد و سکون برسد در واقع : تا قوه خیال به توحد نرسد شخص صاحب مکاشفات نمی شود .
قوه خیال جبلی و سرشتش بر خزینه داری صور ادراکی حواس ظاهری ست ، همچنین قوه ای برای صورتگری معانی کلی و جزیی ست و به قولی ،،،نقاشی چیره دست است.
در نزد ارباب حکماء بدیهی ست که قوه خیال دائما با کثرات و جزییات مانوس و محشور است و لذا یکی از مواردی که قوه خیال را از تخیلات و صورتگری ها و بازیگری های بیهوده باز میدارد تفکر در معقولات و کلیات عالم است .
آقای صمدی آملی مثال شکارچی و سگ شکاری را در دروس شرح مراتب طهارت میزدند که سگ شکاری به منزله ی قوه خیال و شکارچی به منزله ی قوه عاقله است که شخص باید با سلطنت قوه عاقله برای تفکر در امور کلی و معقولات, قوه خیال را به کار گیرد.
تفکر در معقولات و امور کلی عالم مربوط به قوه عاقله بوده و قوه عاقله با وحدت مانوس و محشور است و هرکجا که پای عقل در میان باشد جایی برای امور جزیی و کثرات و قیودات خیالی و مادی نیست.
پس یکی از راه های به توحد رساندن قوه خیال تفکر در امور کلی و معقولات است.





روشی که حضرت استاد علامه حسن زاده آملی بسیار به آن تاکید دارند " حضور " است. در رابطه با حضور ، توضیحی از یکی از اساتید مرقوم فرموده اند که تقدیم می شود :
"" تصوری که عموم مردم از حقیقت توحید الهی دارند این است که خدایی جدا در بیرون از آسمانها و زمین مشغول ربوبیت است در حالی که این تصور عامیانه به برهان و عرفان و قرآن مردود می باشد.
خدایی که ما به عنوان حقیقت واحد صمدی آن را مورد پرستش قرار می دهیم حقیقتی جدای از زمین و آسمانها و جمادات و نباتات و حیوانات و انسانها نیست ،،،
بلکه وجودی است فراگیر که تمامی کمالات موجودات از آن اوست و در متن کمالات هر موجودی وجود نوری حق سبحانه و تعالی نهفته است.
اگر بتوانیم این نگاهمان را تقویت کنیم و با ملاحظه هر شیئی سریعا به کمالاتی که در آن نهفته است متمرکز شویم و در متن آن کمالات نور وجودی حق را مشاهده کنیم حضور و مراقبتی تام از آن انسان می شود که انسان را از هرگونه پراکندگی ذهن و خیال باز می دارد.
وقتی انسان به عینه مشاهده کند که در متن کمالات وجودی هر موجودی که در پیرامون او قرار دارد خود خدا حضور دارد ناگزیر از مراعات ادب و تواضع می شود و نمی تواند ذهن و خیالش را به چیزی غیر او معطوف سازد. ""




http://tohidesamadi.blog.ir/1395/04/...DB%8C#comments

[باغبان]

"""" بسیاری از آدم ها همه عمر خود را صرف می کنند تا شاید عاقبت به روزی برسند که بتوانند واقعا زندگی کنند.

انتظار حالتی است از حالات ذهن، انتظار اساسا به معنای آن است که تو آینده را می خواهی و لحظه حال را نمی خواهی.

هیچ عیبی ندارد که هدف هایی را برای خود تعیین کنی و برای رسیدن به آنها بکوشی،،،

اشکال در این است که این هدف ها را جانشین احساس از زندگی کنی ،،، آنها را با هستی اشتباه بگیری، لحظه حال را وسیله کنی و به پای آینده بریزی.

آیا تا کنون به آسمان پر ستاره و بی منتهای شب نگاه کرده ای؟

آیا با دیدن آن همه شکوه و جلال و آرامش حیرت نکرده ای؟

آیا تا کنون حقیقتا به صدای جویبار در دل کوه گوش سپرده ای؟یا به صدای آواز خوش پرنده در یک غروب تابستانی آرام؟

هشیاری نسبت به این چیز ها، مستلزم خاموشی ذهن است.

باید برای یک لحظه کوله بار شخصی دغدغه ها، گذشته و آینده، و همه دانسته های خود را زمین بگذاری،در غیر این صورت، نگاه می کنی، اما نمی بینی، گوش می سپاری، اما نمی شنوی.

حضور کامل تو لازم است ،،، بسیاری از آدم ها چنان زندانی ذهن خویش اند که برای آن ها زیبایی طبیعت اصلا وجود ندارد.

ممکن است که بگویند: ” چه گل قشنگی ” ، اما این گفته آن ها چیزی نیست، مگر برچسب زدنی مکانیکی و ذهنی.

زیرا آن ها سکون و آرامش ندارند، حضور ندارند، گل را حقیقتا نمی بینند، ذات گل را احساس نمی کنند، قداست گل را احساس نمی کنند.

همان طور که خود را نمی شناسند، ذات خود را حساس نمی کنند، قداست خود را احساس نمی کنند.

همه چیز زنده است، خورشید، زمین، سیاره ها، حیوانات، انسان ها همه این ها مراتب ظهور آگاهی اند.... """"



"اکهارت تله "

[باغبان]

تا حالا شده به کسی کمک کنی بعدش یه حس خوبی بهت دست بده؟
می‌دونیم که ما انسان‌ها هم جسم داریم هم روح؛ حالِ جسممون وقتی خوبه که بهش غذای سالم بدیم ،،،
اما روحمون چی؟ چه چیزی باعث میشه حال روحمون خوب باشه؟
روح دوست داره بدن رو در حال انجام بعضی کارها ببینه ،،، همون کارهایی که بعدش حس خوبی به آدم دست میده، اون حس خوب، عکس العمل روحه که داره نسبت به انجام اون کار اعلام شادی می‌کنه ،،،
موارد زیادی هستش که حال روحمونو خوب می‌کنه ،،، مثل محبت کردن به هم نوعمون، مهربانی با انسان‌ها، بخشیدن و گذشت و هزارتا کارِ خوبِ دیگه .
چقدر به فکر غذای جسم هستیم ؟
چقدر به فکر غذای روح هستیم ؟

[باغبان]

روزه فقط بر جسم نیست .
می تونیم روزه فکری بگیریم ،،،مثلا ماهی چند روز را مشحص و فکرمون را روزه دار کنیم ،،،،یعنی فکر منفی نکنیم ،فکر گناه نکنیم و.....
این باعث یک الگوی صحیح میشه در ذهن و مداومت در این تمرین تغییرات خوبی را در ما ایجاد می کنه .

[باغبان]

ماشین ات که جوش می آورد حرکت نمی کنی، کنار زده و می ایستی وگرنه ماشین ممکن است آتش بگیرد

خودمان هم همینطوری ، وقتی جوش می آوریم، عصبی و عصبانی می شویم تخته گاز نرویم، بزنیم کنار، ساکت باشیم و هیچی نگیم ،،، وگرنه آسیب می بینیم.



این نسخه شفا بخش پیامبر بزرگوار (ص) است که فرمود:

«اذا غَضبت فَاسکُت» هرگاه عصبانی شدی سکوت کن.

[gholam1234]

وقتی ما همه چی زندگیمان را به خداوند بسپاریم ،،به نظرم اون موقع دیگه آزادیم ،،،و چیزهایی بدست می آوریم که فکرش هم به ذهنمان نمی رسه ، در همه ی زمینه ها مثل :( ازدواج – کار – علم و .....)

مشکل این جاست که ما ، باور نداریم !

[باغبان]

حال خوب داشتن، همیشه در اختیار ما است،،
اگه این حال خوب نیاز بیرونی داشته باشد بابد بیشتر به وجود متعالی خودمون تفکر کنیم ،،،
خیلی ها حال خوب را نیازمند یه هدفی می دونند ،،،در حالی که حال خوب همیشه در اختیارشان و در وجودشان هست .
حال خوب مانند خورشید است؛ خورشید در تمام طول روز و شب می تابد و نور و گرما می پراکند.
تنها دلیلی که در شب، خورشید را نمی بینیم، گردش سیارهٔ زمین به دور خود است.
گناه از خورشید نیست. گناه از ما است که به خورشید پشت کرده ایم.
فکرهای منفی، ترس ها، اضطراب ها، خشم ها، نفرت ها، کینه ها، حسادت ها و ... همه و همه مانند ابرهای تیره و تار، حجاب ذهن و حجاب خورشید درونی ما هستند .
هر کس بخواهد، می تواند تغییر کند؛ آغاز به تغییر، رها شدن از چنگ فکرهای منفی و پریشان است.
فکرهائی که مانند دشمنی بی رحم و بی عاطفه حال خوب ما را ویران می سازد و زندگی را به کام مان تلخ می کند.