باغ غنی ذهن شما

[باغبان]

سلام



در مورد هدف و ارزش ها تحقیق کنیم ،،،

ما یه الگوی هدفی داریم و یه الگوی ارزشی ،،
یعنی ما برا خودمون ارزش انتخاب می کنیم و برا رسیدن به ارزش ها ، هدف گذاری می کنیم ،،،
ارزش ها فاقد زمان - مکان و ...هستند ! ،،،مثلا ارزش گذاری یه شخص برا خودش اینکه به مردم خدمت کنه ،،این یعنی می تونه در هر سنی ، در هر مکانی که بتونه این خدمت را انجام یده ،،
سپس برا این ارزش ، هدف گذاری می کنه ، به خودش میگه من که می خوام به مردم خدمت کنم ،،، چه کارهایی میتونم بکنم ؟
آتش نشان بشم - ورزشکار بشم ( شاخه مورد نظر ) - آهنگساز بشم - برنامه نویس بشم - روانشناس بشم ،معلم بشم - هنرمند بشم - نظامی بشم - مغازه دار بشم - راننده بشم - جراح مغز بشم و ....
در واقع ارزش ها جدا از وابستگی ها هستند ،، و برا انسان محدودیت بوجود نمی آورند ،،و اگه یه شغلی نشد یه راهی نشد یه هدفی نشد ،،راه دیگه را انتخاب می کنند ( برا رسیدن به اون ارزشه )
چرا؟
چون ارزش ها و هدف ها را خوب طبقه بندی کردند .



بعضی ها برعکس انجام میدن ،،،
یعنی اول هدف را انتخاب می کنند ( این براشون اولویت داره بیشتر ) ، سپس برا هدف برا خودشون وابستگی بوجود می آورند ،، و بعد دنبال ارزش ( اولویت دوم )
یعنی یه شخصی میگه من هدفم اینکه نظامی بشم ( هدف ) ،،،باید تلاشم را کنم به اون برسم ،،،بعدش سعی کنه ارزشی برا اون انتخاب کنه ...... شاید هم نتونه انتخاب کنه و ندونه .
ایراد و مشکل اینجاست اینکه اگه به هر دلیلی نتونه به اون هدف برسه ،،،چون خودش را وابسته کرده ، محدود کرده ،، امکان داره ضربه بخوره .
مثلا می خواد نظامی بشه ، ولی در تست های لازم اولیه یا شرایط روحی اولیه پذیرفته نشه از کارشناسان اون حوزه ،،،
اینجوری به اون هدف نمی رسه ....بدیهی هست ارزش هم گم میشود .




**در مورد اول اینجوری نیست ،،،ما ارزش انتخاب می کنیم ، سپس مسیرهای مختلف را انتخاب می کنیم تا به اون برسیم ( با هر هدفی - اگه یه هدف نشد ،،،هدف دیگه - یه شغل دیگه - یه مهارت دیگه )
بدیهی هست استعدادیابی نقش مهمی در مسیر داره .( الگوی هدف )
مثلا برا خودش ارزش انتخاب می کنه و میگه می خوام به مردم خدمت کنم ،،،
بعد میگه چه هدفی برم برا خدمت به مردم (چه هدفی برم برا ارزشم ) ؟
خب ، اول میاد استعدادهای خودش را چک و مثلا میگه برم هنرمند بشم ،،
سپس مراحلش را میره ...اگه شد ...ادامه میده و اگه نشد میگه خب این راه نشد ، راه دیگه ! ( خودش را محدود نمی کنه )



این تکنیک ما را از وابستگی ها عبور میده و باعث میشه مدیریت بهتری به ذهن و اتفاق ها داشته باشیم .
ان شالله مطلب را رسونده باشم .
:)




امید هیچ معجزی ز مُرده نیست، زنده باش....

[باغبان]

[باغبان]

سلام

روزی چند دقیقه بازی های ذهنی انجام دهیم ،،

مثلا در ذهن اعداد دو رقمی و سه رقمی و چهار رقمی و .... را ضرب کنیم ،
اول از اعداد کم شروع کنیم مثلا : 15 * 67
تو ذهنمون این جوری ضرب کنیم :( به عنوان مثال )

عدد بزرگتر را بردار یعنی 67
عدد دومی را تقسیم بندی کن به اعداد رند مثلا : 5+ 10=15

سپس :
670=10*67
335=5*67
جمع کن " 1005

همه ی اینها در ذهن انجام بشه .

[باغبان]

مراقبت از افکار در باغ حاصلخیز ذهن


تصور می‌کنیم یه زمین چند هکتاری در یک منطقه بسیار خوش آب و هوا داریم، این زمین بسیار حاصلخیزه و هر گیاهی در آن بکاریم قطعا رشد خواهد کرد.
وقتی ما با همت بالا در این زمین گل‌ها و درخت‌های مورد علاقه‌مان را بکاریم و از آن‌ها مراقبت کنیم، قطعا از دیدنشان غرق لذت می‌شویم.
حالا اگر یک شخصی وارد زمین ما بشود و قصد داشته باشد با استفاده از سم، این گیاهان را از بین ببرد، عکس‌العمل ما چیست؟
به‌طور حتم هیچ‌ کدام از ما عکس‌العمل خوبی نخواهیم داشت و به شدت با شخص برخورد می‌کنیم و مانع این کار می‌شویم.
ذهن ما مانند همان زمین ارزشمند و حاصلخیز است،،در این زمین ارزشمند هر فکری را بکاریم، ذهن ما آن ‌را رشد می‌دهد و باعث لذت ما می‌شود.




در ذهنمان چی می‌کاریم؟


روزانه این ما هستیم که انتخاب می‌کنیم گیاهان زیبا و دوست داشتنی در باغ ذهنمان بکاریم یا افکارمان را از علف‌های هرز و بیهوده پر کنیم.
در هر روز از زندگی ما ده‌ها هزار فکر مختلف از سرمان می‌گذرد، و مراقبت از این افکار، کیفیت زندگی ما را مشخص می‌کند.
وقتی فکری در ذهن ما وارد می‌شود و دائما تکرار می‌شود، آن موضوع تبدیل به باورمان می‌شود، و کیست که نداند زندگی انسان حاصل باورهایش است.
پس ما باید به ‌صورت لحظه‌ای مراقب افکارمان باشیم تا باورهای درستی در زندگیمان شکل دهیم .
افکاری مانند دغدغه‌های دائمی نسبت به آینده، احساس گناه یا خشم و نفرت از گذشته، درگیری‌های ذهنی با اطرافیان، و …. مانند همان شخصی هستند که قصد داشت با سم گل‌های باغ ما را خراب کند و ما باید انتخاب کنیم با فکرهای مثبت و زیبا، باغمان را پر از گل‌های زیبا و دوست داشتنی کنیم.

[باغبان]

سلام


* این ما انسانها هستیم که برا ی خودمون و ذهنمون موضوعات را اهمیت گذاری می کنیم ،،
این اهمیت گذاری ها در ذهنمون به صورت طیفی در حرکت هست که از پایین ترین حالات ( کم رنگ ) تا پر اهمیت ترین اهمیت ( پررنگ ) مرزبندی میشه .
در واقع میزان حساسیت و میزان توجه ما به این بستگی داره که ما چقدر موضوعات را برای خودمان اهمیت گذاری می کنیم و ادامه میدیم .



** مثلا فردی در چارچوب ذهنش این باور را دارد که اگه تو خیابون از دیگران آدرس بپرسد باعث تحقیر شدنش می شود و مردم می گویند : " ببین بلد نیست آدرس اون خیابون کجاست "
این شخص این اهمیت منفی را در ذهنش بوجود آورده که اگه سئوال بپرسه ، باعث می شه نزد دیگران جلوه منفی پیدا کنه .
حقیقت این هست که اون فرد این اهمیت گذاری اشتباه را برای خودش تداعی کرده .



*** یا مثلا فردی میگوید تا فلان رشته و تا فلان مدرک تحصیلی را نگیرم جلوه خوبی پیش مردم ندارم ،،،
با گذشت زمان اون فرد هم اون رشته را می خواند و هم به اون مدرک تحصیلی که دوست دارد می رسد ،،ولی می بیند چیزی فرق نکرده .
انگار همه این موفقیت ها کوچک بوده و می گوید چرا مردم مثل قبل رفتار می کنند و همه چی عادی ست .
این اهمیت را اون شخص در ذهنش بوجود آورده که اگه به اون شرایط نرسه ،،، نباید لذت ببره از زندگی. ( این مثال برای کمک به ذهنیت کمال گرایی )



**** یا مثال دیگه اینکه در یه مهمانی هستیم و یکی از نزدیکان حرفی به ما می زند .
در حال برگشت به منزل و در خانه همش به خودمون میگیم چرا اون شخص همچین حرفی به من زد ...
بدیهی هست با این اهمیت گذاری ها ، ذهنمان را پر از سیگنال های اشتباه و منفی میکنیم و آرامش حال و آینده را از دست می دهیم .



***** محیط بیرون وجودی ما کامل در اختیار ما نیست .
ما به بیرونمون تسلط کامل نداریم و این ما هستیم که اهمیت اون را مرزبندی می کنیم برای خودمون و در طیف لازم قرار می دهیم . ( امکان داره درگیر اتفاق ها و شرایط های گوناگون بشیم )



در پناه خدا

[باغبان]

زیبایی در سکونِ حضور ، می شکفد ،،،

برای هشیار شدن نسبت بــه زیبایی ، عظمت و تقدس طبیعت ،،، نیاز بــه حضور دارید .

آیا تاکنون در یک شب صاف بــه آسمان و بی کرانگی فضا نگریستــه اید و از سکون مطلق و وسعت باورنکردنی آن بــه حیرت افتاده اید ؟

آیا بــه صدای جویباری کــه از کوه بــه جنگل سرازیر می شود ، گوش داده اید ؟ واقعاً گوش داده اید ؟

یا بــه صدای یک پرنده توکای سیاه بــه هنگام غروب در یک شب آرام تابستانی ؟

برای هشیار شدن نسبت بــه این چیزها . ذهن باید آرام بگیرد ،،،

باید لحظــه ای بار مسایل ، گذشتــه ، آینده و همــه دانش خود را زمین بگذارید ،،،

در غیر این صورت نگاه می کنید و نمی بینید ! ،،،، گوش می دهید و نمی شنوید ،،، !

" اکهارت تولی "

[zolal]

سلام،ببخشید من یه سوال دارم . بعضی آدمای بزرگ چیکار میکنن که در شرایط سخت خوش بین و آرام باقی می مانند؟ چطور تناقض ها و مسائل این دنیا اذیتشون نمی کنه؟ چطور به خودشون مسلط می مانند حتی اگر هیچ چیزی سر جای خودش نباشه؟ منظورم بی خیالی و خوش خیالی نیست. یه جور قدرت درونی بالا می خواد بنظرم.

- - - Updated - - -

اما این قدرت از کجا میاد؟

- - - Updated - - -

من فکر میکنم نمیشه هم مسئولیت پذیر بود در قبال زندگی خودت و دیگران و هم آرام.

[باغبان]

سلام


به نظرم سکوت فکر + شادی درونی هست که تفاوت ایجاد می کنه .
ما بیشتر انرژی خودمون را در زمان گذشته و آینده زندگی می کنیم ( زندگی و خودخوری های منفی و اتفاقات منفی گذشته - یا ترس از آینده )
البته من شنیدم و دیدم از بزرگان،، آرزوهای دور و دراز هم مهمه ،،،غصه دنیا خوب نیست .
غصه دنیا به این معنی نیست که به دیگران کمک کنیم و غم هاشون را زندگی کنیم ،،،به نظرم یعنی غصه آرزوها و دنیای دنیوی خودمون ( وابسته آرزوها )
وقتی ذهن در گذشته و آینده همش پرش داشته باشه ،،،قدرت واقعی و کامل خودش را نداره .
مدیریت زمان و تغذیه هم مهمه .
یه بنده خدایی یه تمرین داده بود و اینکه موقع نماز روبه قبله بشین و چند دقیقه به چیزی فکر نکن . ( چیزی شبیه همون جمله اکهارت تولی )
در مورد شهید دکتر چمران هم بخونید خانم زلال .من خودم یه مدتی هست دارم روی ایشون تحقیق می کنم .


موفق باشید .

[zolal]

خیلی ممنون، بنظرم شما هم تا حدودی این ویژگی آرامش درونی رو دارید. البته از نوشته ها تون حدس میزنم و نمیدونم چقدر درست باشه. در مورد دکتر چمران اگر کتاب خوبی می شناسید ممنون میشم معرفی کنید.

[باغبان]

ممنون خانم زلال ،،،


به نظرم از دل نوشته های دکتر چمران شروع کنیم و تو اون جمله ها مطالعه کنیم :

"" خوش دارم که در نيمه هاي شب در سکوت مرموز آسمان و زمين به مناجات برخيزم ،،، با ستارگان نجوا کنم و قلب خود را به اسرار ناگفتني آسمان بگشايم. آرام آرام به عمق کهکشانها صعود نمايم، محو عالم بي نهايت شوم از مرزهاي علم وجود در گذرم و در وادي ثنا غوطه ور شوم و جز خدا چيزي را احساس نکنم.

ابن کتاب هم خوبه : خدا بود و دیگر هیچ نبود .