سلام
ما هميشه وقتي دعا مي کنيم به خدا مي گوييم خدايا به ما بده، هيچ وقت دعا نمي کنيم خدايا از ما بگير، در صورتي که ما به اين دعا بيشتر احتياج داريم؛
ما به آن چيزهايي که خدا بايد از ما بگيرد بيشتر احتياج داريم تا آن چيزهايي که بخواهد به ما بدهد.
تا اين هايي که از ما بايد بگيرد از ما نگيرد هيچ چيز قابل دادن نيست.
ما بايد بگوييم خدايا اين حب جاه و مال را از ما بگير، این کدورت هاي قلبي را از ما بگير، اين پرده ها را از جلو چشم ما بردار ، اين شک ها، اين شرک ها، اين کبرها، اين حسدها را از ما بگير.
به اين«بگير» ها بيشتر احتياج داريم تا به اين که چه را به ما بده.
اول آنچه باید از ما بگیرند ، آنها را بیرون بریزیم ، آنگاه بگوییم بده.
یکی از شرایط دعا –ایمان به لطف پروردگار است و اینکه رحمت پروردگار بی منتهاست و اینکه انسان هر اندازه عاصی و گنهکار باشد ، اگر به مانند یک بنده تائب و بازگشت کننده و مقر به معصیت و بنده ای که تصمیم گرفته است دیگر
نافرمانی نکند به درگاه الهی قدم بگذارد ، محال و ممتنع است که پروردگار او را از در خانه خودش دور کند.
خدا یا :
این قلب من را هدایت کن که از تو ، آن چیزی را بخواهد که حکمت و مصلحت است .
گمت کردم ولی ، غافل از اینکه
تو با این بزرگی ، گم نمیشی
دارم دور می شم
بزار ، فاصله ها ، تموم شه
ممنون.
علاقه مندی ها (Bookmarks)